Navy Blue

Met een luide gaap ontwaakte Bluekit uit haar slaap. Ze smakte met haar mondje en knipperde de slaap uit haar blauwe oogjes. Haar ogen vielen op bewegingen buiten de Nursery. Het was maar raar om plots andere katten in het kamp te hebben. Zo lang was Bluekit nog niet levend, maar ze vond het veel leuker toen alles nog normaal was. Die BloodClanners, die vond ze maar stom. Daar had je helemaal niets aan. Ze had ook nauwelijks wat meegemaakt van het gevecht, omdat ze goed verscholen in de Nursery was. Bluekit gaapte nogmaals en liet haar ogen vallen op de grote kater die om haar heen lag. Haar papa! Een glimlach verscheen op haar snoetje en ze krabbelde overeind. Met twee voorpootjes ging ze tegen zijn schouder aan staan, hopend dat hij wakker zou worden, want dan was hij nog veel leuker!

Alleen papa <3

Prachtig was ze, de poes voor hem, haar lange goude vacht waaide als...als gras? nee dat klonk niet mooi...als vacht, yeh als vacht in de wind. Hij rook de honing geur van mijle af en daar houd het niet eens op, zijn ogen waren op haar geplakt zoals alles aan honing bleef plakken, wat hij ook probeerde hij kreeg ze maar niet los gerukt van de goddelijke poes voor hem. Een zelfverzekerde grijns verscheen op zijn gezicht, dit beloofde een interesant gesprek te worden...

Por....por...nog een por, slapering opende de kater zijn ogen en legde deze op de kleine pluizenbol naast hem, haar schattige blauwe oogjes helder in de donkere nacht, het was net alsof hij in silverpels zelf keek als hij naar het poesje haar blauwe kijkers keek. "Hmmmm" bromde hij zachtjes voor hij zich op zijn rug rolde om het kleine poesje te doen omvallen, een slaperige grijns op zijn gezicht, dat krijg je ervan als je papa wakker maakt, zeker uit zo'n prachtige droom oof. "Kun je niet slapen little bird?" mauwde hij zachtjes, hij kon er niet aan denken andere herrie schoppers te wekken of nog erger die vieze parasieten die hun clan te grazen hadden genomen

Yay, haar papa werd wakker! Hij keek met zijn blauwe ogen in de hare. 'Hmmm,' bromde hij zachtjes en hij rolde zich op zijn rug, waardoor Bluekit met haar voorpootjes, poef, op de grond viel. Ze snoof toen ze zijn grijns zag. Nou zeg. 'Kun je niet slapen little bird?' miauwde hij zachtjes. Bluekit haalde haar schoudertjes op en ging zitten. 'Ik ben net wakker,' miauwde ze, helemaal niet denkend aan dat ze misschien wel stil moest zijn. Dat er BloodClanners in het kamp waren was één ding, maar om ook nog stil voor ze te zijn? Echt niet, pfft. 'Waar droomde je over?' Ze had zijn bewegende snorharen heus wel opgemerkt hoor.

'Ik ben net wakker,'

mauwde zijn dochtertje poes lief, alsof ze niet doorhad dat de katers hart brak met ieder lief woordje van d'r. De kater knikte even en strekte zijn lange poten uit de lucht  in "Ahhh, plette ik je weer?" vroeg hij met een kleine grijns, hij was ook te gespierd voor de nursery, misschien dat hij daarom niet veel nursery tom's zag. 'Waar droomde je over?' mauwde de kitten toen en even moest de grote kater dit verwerken maar algouw verscheen zijn trademark grijns op zijn gezicht "Mooie dingen" mauwde hij met een kleine grinnik "Tot dat je me wakker maakte althans...toen werd alles ineens een heel stuk minder leuk" grijnsde hij, zijn stem duidelijk plagerig voor hij ook de rest van zijn lichaam met een gaap erbij uitrekte "Bijna een nachtmerrie"

Haar papa strekte zijn poten hoog de lucht in en ze giechelde zachtjes. Het zag er best grappig uit! 'Ahhh, plette ik je weer?' vroeg hij met een grijns. Bluekit haalde haar schoudertjes weer op. Soms deed hij dat, maar nu was ze daar niet van wakker geworden. Maar dat hoefde hij ook niet te weten. Het werd eens tijd dat hij zijn lichaam bij zich hield, dacht ze lichtelijk verontwaardigd. Haar papa grijnsde toen nog meer, de grijns die inmiddels zo bekend was bij haar. 'Mooie dingen,' mauwde hij met een grinnik. Bluekit kantelde haar kopje wat. 'Tot dat je me wakker maakte althans....toen werd alles ineens een heel stuk minder leuk.' De kitten opende zonder het door te hebben verontwaardigd haar bekje. Wat nou?! 'Bijna een nachtmerrie.' Ze snoof, diep verontwaardigd. 'Jij bent een nachtmerrie!' piepte ze boos terwijl ze overeind ging staan, samen met haar vacht. Daarna sprong ze op hem af, haar pootjes wijd uitgestrekt. Dat zal hem leren!

'Jij bent een nachtmerrie!' piepte het kleintje naast hem en even had hij moeite zijn lach in te houden, een taak die moeilijker bleek te worden toen de kitten hem woest aanvloog, haar woeste pootjes nog geen mm dichter bij de huid van de kater dat goed verstopt zat onder lagen van fluff en dons. Even lachte hij voor hij een overdreven huil van pijn zijn bek liet uitkomen "Oh neee" mauwde hij dan ook overdramatisch "Ik zie het licht!" hin hief zijn poot hoog in de lucht "Oh starclan toon genade over mijn geest" huilde hij, hard proberend niet te lachen, laat de kitten even haar lol hebben niet waar?

Ze zag hem wel lachen! Pfft! De grote kater draaide op zijn rug en huilde overdreven. 'Oh neee,' mauwde hij, lekker overdramatisch weer. Bluekit had hem wel door hoor! 'Ik zie het licht! Oh starclan toon genade over mijn geest,' vervolgde haar papa huilend. Bluekit's gezichtje veranderde in een boze en ze klom met wat moeite op de buik van de kater. Haar nageltjes staken in zijn buik, maar daar kon ze nu even niets aan doen. Ze moest zich immers ook goed vasthouden. 'StarClan zal geen genade voor jou hebben, papa!' piepte ze met een boos stemmetje. 'Jij bent veel te gemeen!'

Een scherpe pijn, een scherpe pijn sneed door zijn lichaam heen. Abrupt stopte de kater met lachen en liet zijn blik over de kleine pluizebol op zijn glijden. De kleine kreng gebruikte gewoon haar nagel! Dat was valsspelen? echt manieren waren soms ver te zoeken in de jeugd van tegenwoordig. 'StarClan zal geen genade voor jou hebben, papa!' piepte ze met een boos stemmetje. 'Jij bent veel te gemeen!' even was de kater zijn pijn vergeten, alle pijn vergeten, het poesje was ook zo schattig, zelfs het dikste ijs zou kunnen smelten met dat stemmetje van d'r. "En jij bluebird, speelt vals" mauwde hij met samengeknepen ogen voordat hij zich weer op zijn buik rolde, dan maar pletten, dat kind

'En jij bluebird, speelt vals,' mauwde haar papa voordat hij plots omrolde. Ze gleed van zijn buik af, en werd toen zomaar geplet! Oh, niet alweer! Bluekit piepte het uit van woede en pijn - al had ze helemaal geen pijn - maar dat hoefde hij niet te weten. 'Ik heet helemaal geen Bluebird, het is Bluekit!!' piepte ze boos. Hoe kon hij nou haar naam nou vergeten? Met alle macht die ze had probeerde ze onder hem uit te krabbelen, maar hij was gewoon zó zwaar! 'Ga van me af, dikzak!'

'Ik heet helemaal geen Bluebird, het is Bluekit!!' hoorde hij haar ergens piepen, ergens ver weg, te ver weg om hem echt te raken. Even keek de kater om zich heen, waar kwam dat geluid dan toch vandaan? Het was een raar geluid, het leek wel van onder hem te komen...hm suspicious. 'Ga van me af, dikzak!' klonk het weer, en oh- dat kwam iets harder aan dan gedacht. "HeY" mauwde hij dan ook z e e r beledigd. "Dat is puur spiermassa bluekit, puur spiermassa zeg ik je" garandeerde hij de kitten voordat hij zich een beetje optilde om zo de kitten vrij te laten.

'HeY,' hoorde ze haar papa's verontwaardigde mauw. Pfft. Hij deed maar alsof, dat wist ze zeker. Hij was nooit écht beledigd door wat ze zei. Dat kon ze zien aan de grijns die hij altijd op zijn gezicht had staan. 'Dat is puur spiermassa bluekit, puur spiermassa zeg ik je.' Ja hoor. Vast wel. Bluekit rolde met haar blauw oogjes onder zijn ''spiermassa''. En toen werd de druk wat minder. Blue maakte er gebruik van en krabbelde snel onder hem vandaan. Boos draaide ze weer naar hem toe, en ze stompte met haar pootje op de grond. Zo! Dat zal hem laten zien hoe boos ze wel niet was! 'Je bent nog steeds een dikzak!' piepte ze, haar anders mooie, onschuldige gezichtje in een diepe, boze frons.

'Je bent nog steeds een dikzak!' piepte het pluisje woest. Even keek hij haar aan, zijn expresie emotieloos, zijn gedachtes gefocust op niet proberen te lachen, maar kom op, wie ging er nou niet lachen als ze hun ogen gericht hadden op een klein, boos, paardenbloem pluisje. "En jij bent stront vervelend" mauwde hij met een grijns op zijn snoet. "Maar je kunt nu boos oop mij blijven...of je kunt weer bij me komen liggen" mauwde hij toen snel, voordat dingen verder escaleerde in plaats van gewoon sorry te zeggen, dat woord stond immers niet in zijn woordenboek....

Haar papa keek haar aan, zonder emotie. Nou, dat verbaasde haar niets. Hij was zo leeg als... Als iets dat leeg was! En gemeen. En een dikzak. Wat zogenaamd ''spiermassa'' is. Ja hoor, pfft. Alsof ze dat geloofde. Echt niet, ze kon prima voor haarzelf denken. 'En jij bent stront vervelend,' mauwde hij met een grijns. Kijk, daar was het weer. Hij meende het niet, en dat wist ze. Toch snoof ze verontwaardigd en draaide haar kopje van hem weg. 'Niet, dat ben jij.' Zo, pakaan. 'Maar je kunt nu boos oop mij blijven....of je kunt weer bij me komen liggen,' mauwde hij toen snel. Bluekit keek hem van opzij aan. Even twijfelde ze, maar uiteindelijk gaf ze toch toe. Met een glimlach op haar snoetje dook ze in zijn dikke vacht, snorrend van geluk.

Zijn hart smelten toen hij zijn coole blik op het pluisje had gevestigd. Daar lag ze dan, zo lief, zo snoezig tegen hem aan, de tijd leek even stil te staan. Alle drama buiten de nursery vergeten, bevroeren in dit liefdevolle moment. Nooit had de warrior verwacht een vader te zijn, het was iets uit de kater's zijn grootste nachtmerries. Een leven dat belangrijker was dan dat van hem was iets nieuws voor hem, nog nooit had hij zo veel van iemand gehouden. Alle relaties die hij had gehad waren spelletjes, stomme spelletjes waar de kater nu geen waarde meer aan hechte. Wie kan er ook spelletjes spelen als een echt leven van je afhankelijk is? Een klein, onschuldig leventje. Met een kleine glimlach legde hij dan ook zijn kop op zijn groote fluffy poten en spinde zacht terwijl hij zijn dikke staart om het kleintje heen wikkelde "Hm denk je dat je weer kunt slapen lil blue?" vroeg hij toen aan de kitten, zijn stem warm en zacht, alles hierbinnen was warm en zacht, de koude gruwel van de wereld erbuiten kon wachten.

Het gesnor van haar vader gaf haar een fijn gevoel en de glimlach op haar snoetje kon ze zelfs met moeite niet naar beneden krijgen. Hij legde zijn staart om haar heen, wat haar nog meer een gevoel van bescherming gaf dan eerst 'Hm denk je dat je weer kunt slapen lil blue?' vroeg hij toen. Ze richtte haar diep blauwe ogen op en keek in de zijne. Ze glimlachte en knikte. 'Ja! Maar.. Ik wil wel een verhaaltje horen,' miauwde ze stellig. Dat was altijd leuk, verhaaltjes horen. En stiekem wilde ze dit moment blijven, slaap kon nog wel even wachten.

[justify]De kitten glimlachte en knikte zoet 'Ja! Maar.. Ik wil wel een verhaaltje horen,' miauwde ze veel eisend. Kort keek de kater op en keek haar hoofdschudden aan "Je weet wel wat je wilt huh little blue" mauwde hij met een gezonde dosis sarcasme "Mkay well, er was eens een groote warrior" begon hij te vertellen "Hij had een vacht zo mooi zilver grijs dat alle vrouwtjes als een blok voor hem vielen, zijn charmes overtroffen die van alllleee ande warriors leaders, rogues in en om het woud en iedereen kende hem, vereerde hem...hij was gewoon super cool" hij knikte instemmend met zijn verzonnen verhaal "Maar op een dag, durfde zijn dochter hem dik te noemen" hij hief zijn kop weer op en keek de kitten strak aan "Nog nooit eerder had iemand de kater zo ook maar in hun eigen gedachtes z o aan te spreken. Nog nooit had iemand de kater beledigd, hij was immers de grootste held van het woud, en ook nog is haar vader" weer knikte hij "En weet je wat hij haar toe aandeed? Bluekit?"

[/justify]

Haar papa keek haar hoofdschuddend aan, maar Blue bleef lekker vrolijk lachen. Hij kon haar niet voor de gek houden hoor! 'Je weet wel wat je wilt huh little blue,' mauwde hij en Bluekit knikte enthousiast van ja. Oh ja, dat wist ze zeker weten wel! 'Mkay well, er was eens een groote warrior,' begon haar papa te vertellen. Bluekit keek met grote, nieuwsgierige ogen op. 'Hij had een vacht zo mooi zilver grijs dat alle vrouwtjes als een blok voor hem vielen, zijn charmes overtroffen die van alllleee ande warriors leaders, rogues in en om het woud en iedereen kende hem, vereerde hem...hij was gewoon super cool,' knikte hij. Hey, dat klonk best bekend... 'Maar op een dag, durfde zijn dochter hem dik te noemen.' Zijn ogen keken in die van de hare. Nou zeg! Ze had hem wel door! Ze zette een lichtelijk boze frons op. 'Nog nooit eerder had iemand de kater zo ook maar in hun eigen gedachtes z o aan te spreken. Nog nooit had iemand de kater beledigd, hij was immers de grootste held van het woud, en ook nog is haar vader. En weet je wat hij haar toe aandeed? Bluekit?' De kitten maakte een luid 'pfft' geluidje. 'Dit is geen leuk verhaal! Ik zal eens laten zien wat ik jou aandoe!' piepte ze strijdlustig voordat ze weer omhoog sprong en bovenop zijn kop probeerde te klimmen.

'pfft' klonk het 'Dit is geen leuk verhaal! Ik zal eens laten zien wat ik jou aandoe!' piepte ze strijdlustig. Verrast keek de kater op toen zijn dochter hem moordlustig aanviel en zomaar boven op hem klom. Lachend rolde de kater op zijn rug "Wat nou geen leuk verhaal? De kater in kwestie is nog wel de beste verhalen verteller van het woud bluekit, heb is wat respect" grapte hij met een grijns "Echt waar, ik zeg het je"

De verraste blik op zijn gezicht, daar deed ze het allemaal voor. Dat was wel het leukste om te zien vond ze, hem verassen met haar vecht kunsten, en leuke pranks. Maar hij lachte er ook bij. En hoewel dat niet echt hoorde als je aangevallen werd, vond ze het toch een fijn iets om te horen. Altijd leuk als anderen lachen om de dingen die jij doet. Zolang je niet wordt uitgelachen natuurlijk. De grote kater rolde op zijn rug en Bluekit ging op zijn buik staan. 'Wat nou geen leuk verhaal? De kater in kwestie is nog wel de beste verhalen verteller van het woud bluekit, heb is wat respect,' grapte haar papa, maar Bluekit schudde fiers haar kopje. 'Echt waar, ik zeg het je.' Bluekit rolde eventjes met haar blauwe oogjes. 'Neeee, jouw verhalen gaan alleen over jou! Ben jij dan zo bijzonder??' vroeg ze hem uitdagend, maar toen bedacht ze iets. Haar oogjes twinkelde wat minder vrolijk en haar glimlachje verdween wat. 'Kan je wat vertellen over mama?'

'Neeee, jouw verhalen gaan alleen over jou! Ben jij dan zo bijzonder??' klaagde het ondankbaar mormel die immiddels haar nieuwe nest op zijn buik gevonden had, zou ze dan eindelijk gaan slapen?. De kater wist wel dat dit misschien een te ver gezocht idee zou zijn maar de vraag die ze hem vroeg was zelfs nog verder gezocht. Zo ver dat de kater het nog niet in zijn ergste nachtmerries kon bedenken. 'Kan je wat vertellen over mama?' had ze hem gevraagd om de kater's grote bek toch effe te sluiten. "Je moeder?" vroeg hij dan toch aarzelend, hij kon zichzelf niet eens verhalen over haar vertellen...de poes was een mysterie voor hem...een spel cluedo waar hij nog niet alle moordwapens had afgekrasd. Met een diepe zuch wierp hij zijn blik op het dak van de den, alsof hij er doorheen de sterren kon zien "Hm". Met een slik knikte hij een beetje, zijn gehele houding verandert sneller dan deze gekomen was "Je moeder?" vroeg hij voorzichtig "Well, je weet wel...ze was...je moeder...en ze was, ze was iets anders dan andere poezen".