He's not complicated at all

He bah. Hij had honger. En normaal zou hij dan gaan jagen of andere dingen doen om zijn hersenen te verwarren en te vergeten dat hij honger had. Maar wat moest hij nou hier in het kamp doen? Veel van de katten hadden geen zin in zijn acties of in zijn gedoe, dus dat soort dingen vielen al snel wel af. Of hij moest geluk hebben dat iemand er wel zin in had in zijn hele verhalen en gedoe. Maar ja, dat was misschien ook wel ijdele hoop, niet waar? Toch, hij kon niet bij de pakken blijven zitten. Hij moest iets ondernemen. Anders zou hij onderhand zijn eigen poot gaan opeten. Dat klonk namelijk al vele malen beter dan wachten tot iemand hen eten zou gaan brengen. Nee, hij moest zichzelf echt gaan afleiden. Hoe veel honger hij dan ook had. Dus, het was tijd voor actie. En met die actie liep hij rechtstreeks op Lightbearer af, zonder enige twijfel in zijn pas. Het was een clangenoot, dus natuurlijk was het dan oké om iets te gaan doen of met hem te gaan praten. Het was niet dat opeens iedereen met elkaar aan het samenspannen was right? Het was gewoon leuk, gezellig. Je kon niet constant boos, angstig of verdrietig zijn. Ze moesten er iets maken van deze tijd, of ze het nou wilden of niet. ”Ligt het aan mij, of wordt je nou steeds mooier met de dag, Lightbearer?” sprak hij met een charmante grijns terwijl hij voor de oudere kater ging zitten. Geen schaamte. Dear lord, Ink had nooit schaamte. Hoe erg het ook was, wat hij ook ging zeggen, hij zei het gewoon. ”Of ben je altijd al zo prachtig geweest?” sprak hij terwijl hij de andere kater een knipoog schonk.

Hij moest gewoon wat afleiding hebben en de enige manier hoe hij afleiding in dit kamp kon krijgen, starclan stond hem bij, was socialiseren met de katten in zijn eigen clan. Waar de meningen al snel over verdeeld stonden. De ene groep katten vonden het allemaal prima wat hij aan het doen waren, deden soms een beetje mee en snapte dat hij gewoon zo in elkaar zat. Andere katten vonden het vies en schonken hem niet eens een glimlach. Sommigen draaiden zich zelfs gewoon om zonder een woord te zeggen. Ik bedoel, auw?! Dat was toch gewoon gemeen om te doen?? Maar goed, BloodClan schonk hen niet heel erg veel moest hij zeggen, ze kregen het minimale eten omdat eerst de buiken gevuld moesten worden van de warriors van BloodClan, daarna mochten zij de restjes eten. En zelfs dan ging grotendeels nog naar de zwakkeren, queens en apprentices. Het maakte het leven van een warrior alleen maar zwaarder en hij betwijfelde zelf ook nog eens dat bij een volgend gevecht ShadowClan ze nog goed konden vechten. Onderhand zouden alle warriors hier van hun graatje af gaan door energie te kort. Goed, afleiding. Anders zou hij alleen nog maar meer honger krijgen dan dat hij al had en dat was natuurlijk niet de bedoeling. En het slachtoffer van nu was Lightbearer. Een zwart-witte kater die iets ouder was dan dat hij was geweest. De kater keek vriendelijk naar hem terwijl hij zijn kopje iets kantelde. Gelukkig waren er nog katten in de clan die het leven nog een beetje positief in zagen, niet waar? En toen kwamen de flirterige opmerkingen uit zijn bek, waarop de oren van de ander omhoog schoten en de oudere kater even zijn keel schraapte. ’O-oh nou, dankjewel Inkspots. Dat is heel lief van je om te zeggen,” klonk er van de zwart-witte kater af, overduidelijk eventjes van zijn stuk gebracht door zijn woorden. Ink zou hem niet uitlachen hoor, zo’n iemand was hij niet. Hij was al blij als iemand blij kon worden van zijn complimenten in plaats van denken dat hij één of andere gek was. ”Helaas ben ik niet veel bezig met me uiterlijk. Lijkt me onwaarschijnlijk dat ik elke dag knapper word.” klonk er met een lachje van de kater af, waarop hij even met een grijnsje naar de kater keek. De kop week zijn blik af van hem toen hij hem een knipoogje schonk, wat lief toch allemaal. Zo onschuldig nog in vergelijking met hem. ”Dan moet je al die tijd al prachtig zijn geweest, dat het mijn ogen even ontschoot.” sprak hij grinnikend tegen de ander, waarna hij even met het puntje van zijn staart zwiepte. Ink vond het totaal niet moeilijk om te socializen, hij was niet bang om op katten af te stappen. Tenminste, hij was niet bang om op katten van andere clans, rogues en kittypets af te stappen. BloodClanners was een ander verhaal en daar ging hij zich dus even niet mee bemoeien. ”Heb je zin om wat vocht te zoeken bij de kamp rand? Samen zijn we immers wel veiliger dan samen.” Sprak hij met een zacht glimlachje tegen de kater. Dan had je minder kans dat er weer een bloodclanner op je rug zou gaan springen. Hij vertrouwde die katten nog steeds voor geen enkele seconde.