|
| | 10 years is a longggg time |  |
| 
Bunny
274
Actief
| |
|  Onderwerp: 10 years is a longggg time  ma 3 feb 2020 - 11:49 | |
|
Ik ga hier ook maar wat dingen droppen voor in het boek : ) TekeningenOudere tekeningen heb ik jammer genoeg enkel in PNG - Bloodpaw in de medicine cat's den:
- Artswap 2019:
- Branchtrove x Redpetal:
- Redpetal's kittens:
- Whitelion's kittens:
(oude versie, als de nieuwe afraakt zal ik m hier ook nog bijzetten) 
- Coyotepaw:
- Lionroar:
- Panthergrowl:
- Thornstar:
- Sinclaw x Acefray:
- Abysshowl:
- Menselijke Acefray:
- Firedance:
- Chatgroep icon uit 2014:
 Toen hadden we zelfs nog skype ipv Discord geloof ik :")
- Butterstar in een badkuip:
Andere dingen- Gigantische stamboom:
|
| | | |
Bunny
274
Actief
| |
| | Onderwerp: Re: 10 years is a longggg time ma 3 feb 2020 - 11:55 | |
| Teksten- Geschiedenis Redpetal:
Redkit Redkit had een tamelijk normale jeugd. Ze werd niet gepest maar ze mengde zich ook nooit echt in de spelletjes van de andere kittens. Meestal zat ze aan de kant en keek ze naar hen - maar dat vond ze niet erg. Ze vond het leuk om te kijken naar de anderen, en werd meestal nerveus van zodra iemand haar aansprak. De inval van Bloodclan en de daaropvolgende periode, waarin Bloodclan hun regeerde, heeft diepe indrukken nagelaten op de jonge poes. Ze haat Bloodclan met een passie maar is ook doodsbang voor hen, en ze heeft nog steeds af en toe nachtmerries over deze tijd. Anders dan haar siblings vocht de poes niet mee in het gevecht dat de Bloodclan uiteindelijk verdreven heeft, maar ze verzorgde hun wonden toen ze - gelukkig allemaal - levend uit het gevecht terugkwamen. Redpaw Redpaw is later apprentice geworden, op 7 moons, toen de Bloodclan eindelijk verdreven was. Haar mentor werd Zealspark, de deputy - dit maakte haar alleen maar nerveuzer, ze vond de druk om alles juist te doen en geen fouten te maken alleen maar hoger door een mentor van zo'n hoge rang. Dit verbeterde wel ietsje, later, maar ze kon zich er nooit helemaal overheen zetten. Op 8 manen ontmoette ze een heel speciale kater: Branchpaw was zijn naam. Ze kon hem niet uitpluizen, hij reageerde altijd anders dan ze verwachtte. Ze gingen samen jagen en vingen een eekhoorn en een houtduif - Redpaw was nog nooit zo trots op zichzelf geweest. Omdat het al laat was gingen ze niet meer terug naar het camp maar sliepen ze die nacht in een holle boom. Dat was allemaal wat te snel voor de rosse poes, en ze duwde hem weg de volgende ochtend - daardoor spraken ze elkaar een week niet voor ze het terug goed maakten, maar de hele tijd kon Redpaw hem niet uit haar hoofd halen. Nu zijn ze zeer close, Redpaw voelt zich steeds op haar gemak bij hem. Ze is ook een beetje zelfzekerder geworden, maar niet geweldig veel. Er is vooruitgang. Toen ze ongeveer 9 manen oud was, raakte ze betrokken in een ongeluk samen met Branchpaw. Ze had hem gevolgd in het Skyclan gebied, in het midden van een donderstorm. Ze schuilden onder een stapel rotsen, die door de bliksem geraakt werden en instortten. Redpaw kwam vast te zitten en Branchpaw was met zijn staart gekneld onder een rots. Met de hulp van een Bloodclanner en de andere Redpaw wisten ze eruit te raken. Niet ongeschonden, echter. Branchpaw verloor zijn staart en moest een hele lange tijd in de medicine cats den verblijven, Redpaw was nog banger van onweer dan ze ervoor was - plus het feit dat ze haar Branchpaw moest missen, natuurlijk. Op 12 manen werden twee van haar siblings warrior: Snowdance en Hazelfray waren nu hun namen. Redpaw was een beetje achtergelaten, met de siblings waarmee ze het meeste omging in de warriors den en Branchpaw nog steeds in de medicine cat's den. Branchpaw zou ook al lang warrior geweest kunnen zijn: hij was immers 3 manen ouder dan haar. Zelf kreeg ze een nieuwe mentor, omdat de hare (en tevens ook de deputy) het te druk had. De laatste manen van haar training werden verzorgd door Brokenecho. Branchpaw heeft haar de liefde verklaard maar viel daarna meteen flauw, door de emoties en de droogte. Redpaw heeft het niet terug kunnen zeggen, al wist ze op dat moment ook niet of ze dat wel kon. Snowdance en Hazelfray kwamen erbij, Snowdance bezorgt om Redpaw en Hazelfray nogal beschermend bij Branchpaw. Dat maakte Redpaw boos, want ook zij was beschermend over hem zoals ze nog niet eerder gevoeld had. Ze probeerde haar broer weg te krijgen bij hem omdat ze dacht dat hij Branchpaw pijn zou doen, maar Hazelfray duwde haar weg. Omdat hij veel sterker was dan haar, vloog ze natuurlijk meteen weg. Daardoor begon ze te twijfelen aan Branchpaw's liefde voor haar en aan Hazelfray in het algemeen, want zo kende ze hem natuurlijk niet. Een paar dagen gingen voorbij en er werd een kruidenzoek patrouille opgestart. Redpaw deed ook mee. Ze werden in drie groepen verdeeld: Redpaw in een compleet andere groep dan Branchpaw, Snowdance en Hazelfray. Daardoor voelde ze zich wat eenzaam en buitengesloten. Niet lang erna echter, dezelfde dag nog, kwam Branchpaw naar haar toe met bloemen in zijn snuitje. Hij moest niezen en sproeide bloemblaadjes helemaal over haar, maar daarna legde hij het uit - dat Hazelfray enkel een vriend was, dat er niets tussen hen was. Redpaw wist wel dat ze niet zo aan hem had moeten twijfelen, al kon ze het niet helpen. Dat is de dag dat ze ook haar liefde aan hem kan verklaren, waarop hij vraagt of ze zijn partner wil worden zodra ze warrior werden. Natuurlijk zei ze ja. Ze kregen daarna een veel diepere band. Ze legde samen met hem en zijn mentor Winterbird haar Final Assessment af. Redpetal En toen, op een leeftijd van 13 manen, was het eindelijk zo ver; samen met Branchpaw werd ze warrior. Haar naam werd Redpetal, en Branchpaw werd Branchtrove. Niet lang na de ceremonie was er een blikseminslag in het Thunderclan gebied, en samen met de heersende droogte creëerde dat een snel verspreidend vuur. De Thunderclanners werden gedwongen om het camp te verlaten en richtten een tijdelijk camp op bij de Sunningrocks. Ze waren er nog niet zo lang toen ze ontdekte dat ze zwanger was. Redpetal beviel toen ze 15 manen oud was van drie kittens: Avidkit, Bunnykit en Cedarkit. Een maan na de geboorte van de drie kittens vertrokken ze. Ze gingen weg van het gebied waar ze opgegroeid waren. Het was een gevaarlijke tocht, waar ook slachtoffers bij vielen; waaronder haar dochtertje Bunnykit. Het poesje was maar een maan oud geweest. Ze was overreden door een monster nadat Twirldance, die haar droeg, haar had laten vallen op het donderpad. Dit was een moeilijke tijd voor Redpetal. Ze liet Avidkit en Cedarkit niet meer dragen en droeg hen zelf. Ze viel in een soort van depressie. Toen Branchtrove vertelde haar dat hij ook de vader was van de kittens van haar zus Snowdance. Ze was boos op de twee, voelde zich verraden, maar op hetzelfde moment wou ze hen niet kwijt. Zij waren degene op wie ze steunde als ze zwak was en nog nooit was ze zo zwak geweest als nu - en dan werden ze zo bruut van haar weggescheurd.. In deze tijd werd ze closer met haar andere zus, toen nog Sandpaw, en begon ze meer op haar te steunen. Snowdrop, een oudere queen van Thunderclan, overleed toen; ze was neergeschoten door een tweebeen vlak na de geboorte van haar drie laatste kittens. Redpetal zoogde de drie, maar hun vader Jaytail en hun grote broer Silverpaw zorgt voor hen. En toen pleegde Snowdance zelfmoord door regelrecht het donderpad op te lopen. Niet lang hierna kwamen ze aan in de bergen, in een nieuw gebied. Redpetal probeert er weer bovenop te komen na alles wat er gebeurt is tijdens de journey, maar het is zo moeilijk; ze probeert haar kracht te vinden bij Starclan, maar ze weet niet meer of ze het wel altijd goed voor hebben met hun. Ondanks de wonde van haar zus en het feit dat ze nu een oog kwijt is, kan ze toch nog warrior worden en heet ze nu Sandflower. Toen Branchtrove verliet de clan, samen met haar broer Hazelfray en zijn zus Twirldance. Haar grote liefde, haar zielsverwant, weg. Hij verliet haar alsof ze niks was. Alsof hij nooit van haar gehouden had, alsof hun kittens niets betekenden. Ze haatte hem zo hard op dat moment, en toch hield ze evenveel van hem als altijd - meer dan van wie dan ook. Ze groeide dichter naar Sandflower toe. Toen bleek dat ook haar zandkleurige zusje zwanger was, en ze beviel van vier kittens; Pipkit, Boarkit, Snowykit en Whirlkit. Met alle vier bleek iets mis te zijn. Alles ging relatief goed tussen hen, ook al hadden ze het allebei druk met hun eigen kittens; tot Redpetal de fout maakte om aan haar zus te vragen wie de vader van haar kittens was. Sandflower loog niet. Ze antwoordde dat het Branchtrove was. Er knapte iets in de jonge queen en ze begon haar zus uit te maken en vloog haar uiteindelijk zelfs aan. Ergens in dit gevecht moet één van de twee Avidkit geraakt hebben, die even knock-out was en daarna in een paniekaanval ging. Redpetal schuift de schuld op Sandflower maar het is onduidelijk wie van de twee haar dochter eigenlijk geraakt heeft. Butterstar, de leidster van Riverclan, zag hoe moeilijk de rosse poes het had. Ze nam haar even terzijde en gaf haar advies; ze moest niet meer zo zwak zijn. Ze moest iedereen die haar pijn deed buitensluiten en op haar eigen poten kunnen staan - zonder ondertussen haar warmte te verliezen. Redpetal doet haar best om aan dit advies op te volgen, om haar zwakte te verbergen, maar het is moeilijk. Ze had zichzelf nooit als sterk gezien en nu moest ze dat ineens worden. Op een dag buiten de grot komt ze Branchtrove weer tegen.. Hij is niet ver weg gegaan maar hij is niet meer wie hij was. Hij was wild, hij was veel vermagerd. Er was niks over van de lieve kater waar ze ooit op verliefd werd. Ze raakten in een gevecht waarbij hij haar een litteken gaf recht over haar hart. Alsof het het fysieke bewijs was van alles wat hij haar aangedaan had. Ze was mentaal helemaal uitgeput en jammer genoeg waren Snowdrop's kits daar het slachtoffer van. Butterkit dacht dat zij haar moeder was - misschien iets te bot antwoordde ze dat dat niet zo was en dat zijn moeder dood was. Butterkit raakte helemaal hysterisch en was er nu van overtuigd dat zijn vader en Redpetal samen hadden gewerkt om zijn moeder te vermoorden. Sandflower nam de kittens van Snowdrop over omdat zij er zelf duidelijk niet voor kon zorgen. Nu bleef ze enkel met Cedarkit en Avidkit over. Toen haar kittens vier manen oud werden, besloot Redpetal dat het tijd was dat ze alles te horen kregen. Ze voelde zich ondertussen sterker - alsof ze niet meteen in tranen zou uitbreken als ze het hen zou vertellen. Op een ochtend, net nadat ze wakker werden, deed ze hen het hele verhaal.. Op zes manen werden haar beide kittens dan apprentice. Ze kregen beiden dezelfde mentor, Jayflame, en Redpetal had persoonlijks niets tegen hem. Zelf werd ze mentor van Fisheye, een kat die door een handicap nog steeds apprentice was ondanks dat ze haar warriornaam al ontvangen had. Het irriteerde Redpetal dat ze haar eigen kittens niet mocht mentoren, maar ze zou ze zeker goed in de gaten houden. Avidpaw en Cedarpaw, zoals ze nu heetten, moesten en zouden veilig zijn en blijven - daar zou ze haar leven voor geven. Uiteindelijk vertrokken de katten terug uit de bergen en gingen ze terug naar huis; maar hun gebied was ingenomen door Bloodclan. Een bloederig gevecht volgde, een gevecht waar redpetal eigenlijk weinig aandeel in had - ze beschermde de kittens, maar heeft nooit effectief oog in oog gestaan met een Bloodclanner. Ondertussen had ze flashbacks naar zovele manen eerder, toen ze nog kitten was en haar siblings moedig meevochten tegen de bloodclanners die toen thunderclan onder controle hadden - terwijl Redpetal, toen nog -kit, angstig school in de nursery. Uiteindelijk wonnen de clans en settelden ze terug in hun gebied, alle clans weer apart; en Redpetal voelde zich weer alsof ze terug kon ademhalen. Het leven ging door, bijna alsof er niets gebeurd was; al hadden ze er wel een nieuw gebied bij. Een stuk van het bos stond nu vol met bomen vol bloesems. Redpetal begaf zich vaak in dit gebied omdat er zich hier geen herinneringen bevonden. Ze leidde Avidpaw en Cedarpaw rond in het gebied waarin zij opgegroeid was en dat zij amper gezien hadden, hoewel ze er wel geboren waren. Cedarpaw werd warrior toen hij twaalf manen oud was - zijn warriornaam werd Cedartree. Avidpaw werd later maar warrior. Ondertussen had Redpetal haar rang als warrior opgegeven en was ze nu voltijds queen, ook al had ze geen kittens om voor te zorgen. Ze kon veel meer van dienst zijn voor de clan als queen dan als warrior; en ze kon nog steeds jagen voor de clan. Maar het was iets wat haar veel gelukkiger maakte, zorgen voor de kittens van de anderen - en, belangrijker misschien nog, ze voelde zich nuttig. https://www.warriorcatsnl.com/u5487
- Geschiedenis Amberstorm:
Kitten Amberkit word geboren in de Medicine cats den van Windclan, een paar dagen na de doodgeboorte van twee van haar siblings; haar broertje Everkit en een onbenoemde kitten. Ze heeft twee broertjes: Leopardkit en Stonekit. Ze opent al snel haar oogjes en is in deze tijd heel vrolijk en nieuwsgierig, zoals de meeste kittens. Niet zo heel lang nadat ze voor het eerst de nursery uit mocht vertelde Sparrowfeather, de Medicine Cat op het moment, dat hij de vader was van de beide nestjes van Brindleleaf. Van dus zowel Amberkit en haar nestgenootjes als haar twee oudere broers en twee oudere zussen. Sparrowfeather word afgezet als Medicine cat en trekt in in de elders den. Starclan had hem gestraft voor het bestaan van zijn twee nestjes tegen hun regels in, waardoor hij een onbekende ziekte had en sowieso zijn werk als Medicine cat niet meer had kunnen uitvoeren. Warrior worden was daardoor ook geen optie meer. Amberkit heeft dit eerst nog niet door, ze is nog te jong; maar ze groeit, ontdekt dingen en leert praten. Ze leert nieuwe katten denken, waaronder haar grote broers en zussen en haar tante Bronzemask, waar ze heel goed mee overeen komt. Op een dag verzamelt Brindleleaf haar drie jongste kittens bij haar. Ze verteld dat ze de clan uit zal gaan van zodra de kittens apprentice worden. Natuurlijk vind Amberkit dit vreselijk, probeert ze haar tegen te houden, al gelooft ze ergens niet dat mama dat echt zou doen. Brindleleaf neemt haar, tegen de regels in, een keer mee naar buiten terwijl ze nog kitten is. Dan volgt de oorlog met Riverclan, waar ze eigenlijk weinig van heeft meegekregen omdat ze nog jong was en de hele tijd veilig in de nursery verscholen zat. Toen ze 5 manen oud was verliet Brindleleaf effectief de clan; 's nachts, zonder iemand wakker te maken. De kittens waren er natuurlijk kapot van, net als de andere katten. De laatste maan werden ze verzorgd door Oceanbreeze, een queen die net bevallen was, en Bronzemask. Mousewish, haar grote zus, pleegt kort hierna zelfmoord en word gevolgd door één van haar kittens, Cheekykit. Mistkit zag alles gebeuren. Apprentice Op 6 manen werd Amberkit dan apprentice en kreeg ze de naam Amberpaw. Haar mentor werd Bronzemask, die ze nu niet meer af kon. Ze werd opgeleid als tunneler. Ze was boos op iedereen, op de wereld, op zichzelf, maar vooral op Bronzemask en op haar grote broers. Op haar broers, omdat ze haar moeder ertoe aangezet hadden om te vertrekken; ze had immers het verhaal wel gehoord, hoe ze tegen Brindleleaf hadden gezegd dat het beter was als ze wegging. Quietstep had sinds het gevecht met Riverclan geheugenverlies, maar dat maakte haar woede er niet beter op. Ze trainde met Bronzemask en vond vooral het vechten heel fijn, ze moest zich tegenhouden om haar mentor niet met klauwen en tanden ze gaan aanvallen. Ze werd er dan ook snel beter in, omdat ze er zo graag in trainde. Nog steeds kon ze haar mentor echter niet zien of ruiken. In deze periode was er een grote droogte, het regende weken aan een stuk niet. Zelfs Riverclan kreeg er problemen mee. Tot het plotseling omkeerde en juist enorm hard begon te regenen. Zoveel regen hadden ze nog nooit gezien. De opgedroogde beekjes en meren vulden snel weer op, maar begonnen ook te overstromen. Hun camp kreeg te kampen met overstromingen, de dens liepen onder. Ook de andere clans hadden problemen en uiteindelijk werden ze uit hun gebied verdreven. Toen Amberpaw 10 manen oud was vertrokken ze op reis, op zoek naar een nieuw territorium, beslist door de 4 leaders die alle vier een profetie van Starclan hadden ontvangen. Tijdens de reis verloor ze haar broer Leopardpaw, die aangevallen was door een beest - al weet niemand echt wat er met hem gebeurd is. Hij kwam al bloedend toe en viel neer. Voor ze bij hem was was hij gestorven. Bronzemask is zwanger geworden tijdens de journey, waardoor ze een nieuwe mentor moest krijgen. Amberpaw was hier niet bijzonder blij mee; ze was ietwat jaloers op de kittens, omdat die wel geliefd zouden zijn en zij werd opnieuw gewoon aan de kant geschoven. Ze kwamen aan in een nieuw gebied, in de bergen. In de eerste ceremonie daar werd Sweetheart haar nieuwe mentor. Everstar stapte af van haar rang nadat één of ander geheim aan het licht kwam - maar het was ver voor haar geboorte gebeurd en Amberpaw had geen flauw idee waarover het allemaal ging. Oceanbreeze werd nu de leider maar bij gebrek aan een moonstone kon ze haar leidersnaam en haar negen levens niet ontvangen. Tot groot ongenoegen van Amberpaw benoemde ze Bronzemask als haar deputy. Warrior Op 12 manen rondde Amberpaw haar training af met Sweetheart en werd ze tunneler, ook al had ze zich onderhand beseft dat ze veel liever op de open vlakte rende in plaats van ondergronds in de grotten haar dagen te besteden. Toch was ze koppig genoeg om door te gaan, om toch tunneler te worden - ze was geen opgever. Amberstorm was nu haar nieuwe naam; ze was genoemd naar haar stormachtige karakter. De reis eindigde in de bergen, waar ze de Tribe tegenkwamen. De clans verbleven daar een tijd, in een grot, allemaal samen - niet het aangenaamste voor de meeste clankatten. Tot haar grote verrassing bleek haar moeder Brindleleaf nu een deel van de tribe te zijn. Amberstorm was eerst ontzettend kwaad op haar. Uiteindelijk heeft ze een verwerkingsproces doorgemaakt dat ze misschien beter veel eerder had moeten doormaken - en hoewel Amberstorm haar moeder waarschijnlijk nooit volledig zal kunnen vergeven, was ze in een betere emotionele staat toen ze de bergen verlieten dan toen ze er aankwamen. In deze periode heeft ze ook Cootsnarl beter leren kennen, een kater van haar clan die ietsjes ouder was dan haar. Of ze echt verliefd was, is moeilijk te zeggen - misschien was het gewoon een periode waarin ze zich eenzaam en verlaten en zwak voelde, en waar hij degene was die haar geliefd deed voelen. In ieder geval zijn er voor Amberstorm nooit zoveel vlinders in de buik geweest als voor Cootsnarl wel het geval leek. Na enkele manen in de bergen keerden ze weer naar huis terug - enkel om geconfronteerd te worden met Bloodclan aan de fourtrees en dus meteen bij thuiskomst raakten ze verwikkeld in een verhit gevecht om hun oude territoria. De clans vs Bloodclan. De relatie met Cootsnarl werd steeds ingewikkelder - tot hij op een bepaald moment vroeg of ze zijn partner wou zijn. Amberstorm wees hem af, omdat ze zich daar nog niet klaar voor voelde. Een tijd lang spraken ze bijna niet met elkaar; maar toen ontdekte ze dat ze zwanger was, en hij was de enige mogelijke vader. Ze was woedend toen ze hem confronteerde, maakte hem uit voor allerlei dingen - en hij, zo onschuldig, zo liefdevol, zo naïef. Ze bleef hem verder pushen, dichterbij de afgrond van de outlook rock; tot hij er plots indonderde. Hij was op slag dood. Amberstorm was compleet overstuur en rende weg. Queen Tot ze uiteindelijk Oceanbreeze tegenkwam en alles aan haar opbiechte. Ze kreeg een straf, maar Oceanbreeze was mild - ze kreeg camparrest tot de kits geboren waren, mocht daarna nog drie moons niet alleen naar buiten en moest ook met haar en de medicine cat praten over haar woedeprobleem. Ondertussen nam Amberstorm haar intrek in de nursery. Op het moment dat Oceanbreeze naar de moonstone trok om haar negen levens te ontvangen, beviel Icecloud - een oudere queen - van haar kittens. Jammer genoeg overleefde ze de geboorte niet. Amberstorm nam de twee kittens op, niet geheel naar haar zin maar wel met de koppigheid die haar kenmerkte. Ze had immers al melk, ze zou bijna bevallen - en de kittens hadden een queen nodig om hen melk te geven.. Mintkit was de oudste van de twee, en de andere had nog geen naam omdat Icecloud al gestorven was voor ze haar een naam had kunnen geven. Zij werd Cocoonkit genoemd toen Oceanstar terugkwam; ze had in Starclan met Icecloud kunnen spreken om de jongste een naam te geven. Twee weken later, op de prille leeftijd van 19 manen, beviel Amberstorm van haar eigen kittens; het waren er twee, een kater en een poesje, die ze Falconkit en Hazelkit noemde. Hun jeugd was liefdelozer dan de hare; toen Brindleleaf er nog was, was ze immers een warme en liefdevolle moeder, terwijl Amberstorm dat nooit op kon brengen. Ze stootte hen af, liet hen niet binnen en voelde zich alles behalve een moeder voor het tweetal - maar ze gaf niet op, ze had zichzelf gezworen dat ze hen niet achter zou laten. Wat Amberstorm zich niet realiseerde was dat ze, hoewel ze fysiek bij hen was, emotioneel exact hetzelfde deed als haar eigen moeder. Ze voelde zich opgesloten in de nursery, rusteloos en gevangen. Op een dag werd het camp aangevallen door een vos; maar in plaats van zich over haar kittens te ontfermen, zoals een brave queen, gedroeg ze zich als een warrior en viel ze hem aan met al haar furie. Ergens was dat ook een manier om haar kittens veilig te houden, al besefte ze het niet echt - haar moederinstinct werkte op rare manieren, en op deze manier voelde ze zich het nuttigste voor heel Windclan. Aan deze aanval hield ze een litteken over op haar linkerzij en ook hun deputy Bronzemask, tevens haar tante en oud-mentor, liet hierbij het leven. Toen stierf Oceanstar, na haar levens gegeven te hebben voor haar kittens; letterlijk. Amberstorm werd verscheurd door dit verlies, want enerzijds wou ze er niet verdrietig om zijn, wou ze sterk zijn, maar aan de andere kattin was de leidster misschien wel een soort moeder geweest voor haar - ook al zou ze dat nooit, in nog geen honderd manen, toegeven. Stallionstar volgde haar op, met Sabrefur als zijn deputy. Warrior Toen Hazelkit en Falconkit apprentice werden, kon ze niet blijer zijn. Haar opsluiting als het ware in de nursery had ervoor gezorgd dat ze een milde vorm van claustrofobie ontwikkeld had, waardoor ze na een maan Stallionstar's apprentice geweest te zijn omgeschoold werd tot moor runner. Nu Hazelpaw en Falconpaw niet langer meer dagelijks bij haar in de nursery lagen, zag of sprak ze hen amper. Het was alsof ze hen niet eens kende, alsof ze hun moeder niet was. Tot Hazelpaw wegliep, de bergen in, op zoek naar de liefde die ze niet van haar kreeg. Falconpaw gaf Amberstorm de schuld, en eigenlijk deed ze dat zelf ook - een hevige ruzie volgde, alvorens ze samen met Routnose en Lavenderstorm de zoektocht opstartten. Uiteindelijk kwamen ze opnieuw in de bergen aan, waar ze Hazelpaw aantroffen bij Brindleleaf. Niet lang nadat ze teruggekeerd waren uit de bergen, stierf Sabrefur toen de herdenkingsgrot instortte. Deputy En tot haar grote verbazing koos Stallionstar haar als zijn nieuwe deputy - vanwege haar loyaliteit, haar eerlijkheid en haar koppigheid. Karaktertrekken die ze zelf niet altijd als positief kon zien; maar ze was vastberaden om het goed te doen, om Windclan niet teleur te stellen. Niet veel later werd Falconpaw medicine cat apprentice, een feit waar Amberstorm het moeilijk mee had. Ze werd verscheurd door de flashbacks aan haar eigen vader, de medicine cat, en het onverwerkte schuldgevoel over de dood van Falconpaw's vader. https://www.warriorcatsnl.com/u6148
- Geschiedenis Whitelion:
Whitekit was een vrolijke, vriendelijke kitten. Hij was sinds klein af aan al ambitieus, wat zich soms ook uitte. Zijn vachtje was wit en pluizig en hij was de lieveling van vele katten, en ook van zijn moeder. Het kon ook moeilijk anders, hij was de enige van het nestje. Vaak was hij eenzaam zonder siblings, maar hij werd ook verwend. Hij werd egocentrisch en ijdel, wist hoe mooi zijn vachtje was. Tegen dat hij apprentice werd telde alleen hij nog. Zijn kittentijd verloop voor de rest redelijk rustig, afgezien van enkele incidenten als hij het camp probeerde uit te vluchten of deed alsof hij al warrior was. Whitepaw werd zich steeds meer bewust van zijn eigen schoonheid, maar ook van die van het andere geslacht. Hij trainde hard als niemand hem zag, zodat het leek alsof hij alles vanzelf kon. Hij begon te flirten met de poezen van zijn leeftijd, al bracht dat weinig op. Whitepaw was nog naïef en zijn trucjes waren doorzichtig. Er was zelfs een klein groepje katten die steeds alles probeerde af te pakken wat hij had. Whitepaw was ijdel en trots op zijn vachtje, dus zorgde ze steeds dat hij vies werd; ze gooiden modder naar hem, en later zelfs muizengal of uitwerpselen. Ze verspreidden geruchten over hem. Toen werd zijn zusje geboren; Snowkit. Een witte kitten, schattig, met ijsblauwe ogen. Het nieuwe lievelingetje van haar moeder, zo zag Whitepaw haar. Hij kon het niet verkroppen dat ze haar aandacht verdeelde, zeker niet toen bleek dat Snowkit blind was. Het groepje bleef hem treiteren, en er was niemand die het ook maar door leek te hebben. Op een dag werd het Whitepaw te veel. Hij was sterker dan hen, hij wist het gewoon dat hij ze kon verslaan. Dus toen hij één van hen tegen kwam, een zwakkeling, iemand die het groepje gewoon volgde, viel hij aan. En won. Dat was het begin van zijn sadisme; Hij merkte dat hij het leuk vond om de kat die hem zo getreiterd had pijn te doen. Hij vocht en joeg als een leeuw. Eerst besluipt hij zijn slachtoffer, om ze in een hinderlaag te lokken zodat de prooi niet ontsnapt, waarna hij met een snelle sprint aanviel. De clanleader, dat toen Hollystar was, wist dat, en gaf hem zijn warriornaam; Whitelion. Niet lang daarna ontmoette hij een poes; Dinfur. Ze was mooi, gracieus, even groot als hem met een grijze vacht en ijsblauwe ogen. Whitelion was meteen verkocht, net als Dinfur. het was liefde op het eerste gezicht en ze waren altijd samen te vinden. De vreugde was bijna nog groter toen ze zwanger bleek te zijn. Ze waren allebei net warrior, nog onverantwoordelijk en ze wisten niet of ze een kitten zouden kunnen opvoeden, maar het was zo en ze waren dolgelukkig. Zijn zus werd op apprentice leeftijd elder vanwege haar handicap. Snowbird was haar naam nu. Whitelion sprak verschillende keren met haar, schold haar uit en sprak nadien helemaal niet meer met haar. Het groepje begon toen weer met pesten, alleen hadden ze het nu op zijn partner gemunt. Ze vielen haar aan, telkens als ze zonder hem buiten het camp kwam. Hij probeerde het zoveel mogelijk te vermijden, al kon hij niet de hele tijd bij haar zijn. De kitten werd geboren; Sacredkit werd ze genoemd. Omdat ze een geschenk was, ze was heilig voor hen. Whitelion deed zijn best om een goede vader te zijn, al was hij misschien overbezorgd. Zijn ijdelheid werd teruggedrongen door het bestaan van zijn nieuwe gezinnetje, al was hij nog steeds erg ambitieus. Hij zou leader worden, ooit. En toen gaf het groepje de genadeslag. Dinfur kwam alleen uit het camp, maar nooit meer terug. Sacredkit was wees en ook hij bleef alleen achter. Verdrietiger dan hij ooit geweest was, razend en wild, viel hij het groepje aan. En doodde hen. Er veranderde iets in hem, hij was niet meer wie hij vroeger was. Hij verborg zijn verdriet achter een muur van geweld. Op een dag komt hij Honeydew tegen. Ze doet hem denken aan Dinfur, haar bouw, haar ogen, haar stem.. Hij zocht troost bij haar, en zei deed hetzelfde. Nimblepaw kwam voort uit die nacht. Whitelion merkte dat hij zo zijn verdriet kon vergeten, en begon poezen te versieren. Daar kwamen verschillende nestjes uit. Hij begon zijn kittens van andere clans te haten, omdat ze lieten zien hoe ontrouw hij eigenlijk was geweest. Hij begon met een aanval op Nimblepaw, toen nog Nimblekit. Haar moeder Honeydew was erbij, maar die was geen partij voor hem. Toen kwam er een andere poes bij, die hen redde; Snowdrop. Ze was groot, wit, sterk en leek perfect op hem. Hij vond haar.. Interessant. Hij werd door haar verslagen en vluchtte terug naar Windclan gebied. Silverfang wou het er niet bij laten en ging met een kleine escorte Everstar confronteren met zijn gedrag. In het openbaar wou de clanleadter er niet op ingaan, al liet ze hem later bij zich komen. Firestar was onbevredigd door het resultaat van de kleine patrouille en startte een aanval op Windclan, wat tot een oorlog leidde. Een tijdje was het rustig in zijn leven, tot op een bepaalde dag. Een koppeltje ging uiteen, en hij zag zijn kans. Icyrose was pas net weg van Lionroar, door een ruzie die hij tot op de dag van vandaag nog niet helemaal begreep, toen hij zijn kans waagde. Hij had al een tijdje een oogje op Icyrose, en het was de ultieme kans om zijn aardsvijand terug te pakken. Ze viel voor hem, en voor even waren ze gelukkig samen. Tot ze zwanger raakte van hem. Er volgde een ruzie, en de grote kater kon zijn woede niet onder controle houden. Hij haalde uit en gaf haar een haal over haar gezicht, dat haar linkeroog voor goed blind maakte en een groot litteken vormde dat haar mooie gezichtje verpeste. Vanaf dan waren ze uiteen, al zag hij de kittens regelmatig. Het waren er drie: Tigerkit, Lizardkit en Thunderkit. Zo bleef alles een tijdje doorgaan, tot een bepaalde fatale dag. Het leek een normale dag, maar tijdens zijn dagelijkse rondje door het gebied rook hij bloed, gemengd met vos. Gealarmeerd draaide hij zich om en rende die richting uit. Wat hij daar vond, zou voor altijd op zij netvlies gebrand staan. De vos was weg, maar de poes lag me een groot gat in haar buik aan een rots, amper levend. Hij snelde naar haar toe, net op tijd om het licht in haar ogen uit te zien doven. Icyrose, zijn tweede echte liefde, was ook dood. Starclan had hem alweer een geliefde afgenomen. Het duurde niet lang of ook Lionroar kwam af op de geur. De twee sterke katers, huilend bij het lijk van een poes, die misschien niet eens meer hield van een van hun. Maar het was duidelijk dat ze nooit gestopt waren van haar te houden. Ze brachten haar samen terug naar het camp, waar ze een waardig afscheid kreeg, zoals ze verdiende. Hij zat in een diepe rouw, bijna net zo diep als bij Dinfur. Zo kwam het dat op een dag, toen hij neergestort was, Oceankit hem al huilend in de warriorsden vond. Whitelion kon zichzelf niet beheersen en sloeg haar ietwat ruw weg. De enige getuige van dat voorval was Howlpaw, en sindsdien was de goede relatie die hij had met zijn halfzusje Oceankit verslechterd; ze was bang voor hem, kreeg zelfs nachtmerries. Maar de tijd ging duur. Het was een stille avond, een gewone dag, toen Shadowclan hun camp binnenstormde. Een heus gevecht ontstond, en al snel was iedereen in een gevecht met een andere kat verwikkeld. De grote kater vocht met twee van die Shadowclan mormels, op hetzelfde moment: Tallshadow en Fawnstep. Hij hield zich stevig, en heel vele konden ze hem niet verwonden. Al redelijk snel, naar zijn gevoel, trokken de lafaards zich terug; hij vermoed dat Shrewstar toen een leven is verloren. En hij heeft niet geweten waarom het gevecht eigenlijk ging, maar ook nu ging de tijd door. Zelfs nadat ze enkele leden verloren waren. Op een dag die hij zich lang zou blijven herinneren, ging hij naar de outloock rock. Sinds de dood van Icyrose kwam hij hier vaak, maar hij had niet verwacht te zien wat hij zag; een poes vechtend met de deputy. Even bleef hij kijken naar het gevecht, en op een bepaald moment kreeg hij een ingeving. Intuïtief sprong hij uit de struiken en stootte de poes van de rots, net op het moment dat ze allebei gestopt waren met vechten. Lionroar was natuurlijk ontzet, waarom zou hij zoiets doen? Maar de witte kater sleepte de deputy naar het camp, waar hij claimde dat Lionroar degene was die de poes vermoord had, en niet hijzelf. Everstar begon te twijfelen, maar na een bezoek aan de plaats delict had ze haar oordeel gevormd. Ze renden alle drie terug naar het camp, waar ze haar besluit bekend maakte aan de clan. Ze dacht dat Lionroar schuldig was, en verbande hem. Daarna benoemde ze Whitelion als deputy, ervan uitgaand dat hij veranderd was, dat hij nu eerlijker was. Sindsdien was Whitelion koud en kil, verbergt hij al z'n emoties, al durft het soms nog wel eens tot een uitbarsting te komen, enerzijds van woede, anderzijds van verdriet. De drie kittens die hij met Icyrose kreeg werden al snel apprentice; Lizardpaw werd zelfs Medicine Cat apprentice! Hier was Whitelion het oorspronkelijk helemaal niet mee eens, en dat liet hij duidelijk merken. Ondertussen zakte de kater dieper weg in schuldgevoelens en verdriet, om de katten die hij verloor en om alles wat hij gedaan heeft tijdens zijn leven. Hij voelde zich schuldig, hij wist dat hij Starclan teleurgesteld had. Dit kwam uiteindelijk tot een hoogtepunt, en op een zekere dag ging hoe vroeg 's ochtends het camp uit; niet wetend dat Barksound, zijn voormalige apprentice, hem achtervolgde. Hij zocht een plekje op dat hij voordien al klaargemaakt had, beschut tussen de struiken. Hij had een takje doodsbessen bij hem. Terwijl hij zich klaarmaakte om het te doen, kwam Barksound ertussen, en hij probeerde zijn mentor te stoppen. Whitelion biechtte alles op aan hem, alles wat hij gedaan had; hoe hij Everstar om de tuin had geleid, hoe hij oorlogen gestart had, hoe hij hier overal spijt van had. Hij droeg Barksound op om dit te vertellen aan de clan, zodat hij eindelijk rust kon vinden in Starclan; moest Starclan hem nog willen aannemen na alles wat hij gedaan had. Zonder Barksound nog de kans te geven iets te zeggen, slikte hij een doodsbes in - en het duurde niet lang voor de grote kater, de deputy van Windclan, stierf. Zijn geest werd tegen alle verwachtingen in geaccepteerd in Starclan, maar in het woud was zijn bestaan nog lang niet vergeten. Barksound droeg hem terug naar het camp, maar om zijn reputatie te beschermen, vertelde hij niet dat de sterke kater zo zwak was geworden dat hij zelfmoord had gepleegd. In plaats daarvan, zei hij dat het Riverclanners waren die hem hadden vermoord, door een doodsbes in zijn keel te forceren. Dit leidde tot een oorlog met Riverclan als Windclan hen ging aanvallen, onder het foute vermoeden dat zij hun deputy hadden gedood. Riverclan sloeg terug door Windclan aan te vallen in het camp, en in de hoop te stoppen wat hij gestart had, biechtte Barksound toen wel op dat het geen Riverclanner was geweest, maar dat hij zelf zelfmoord had gepleegd. https://www.warriorcatsnl.com/u4238
- Dood Whitelion:
De donkere kater leek vooral ongeloof in zijn uitdrukking te hebben, een uitdrukking die de grote kater niet echt begreep. Had hij dan niet door wat er van hem geworden was? Hoe hij iedereen gewoon pijn zou doen door te leven? En familie. Tsja. Ze overleefden het wel, ze waren sterk. De witte kater keek weg van zijn voormalige apprentice, naar de ijsblauwe lucht. Misschien zou het wel gaan sneeuwen. Hij zou het niet meer meemaken, zoveel was zeker. "Mijn clan achter laten?", zei hij, zijn stem schor. Hij ging niet huilen, echt niet. "Misschien is het eens tijd dat iedereen de waarheid weet.." Het was gemompeld, amper hoorbaar - misschien had Barksound het niet eens verstaan. "Ik ben niet zo goed als jij misschien denkt dat ik ben, Barksound. Ik heb vele onvergeeflijke dingen gedaan in mijn leven, dingen waarvan ik wou dat ik ze nooit gedaan had - maar ze maken me tot wie ik ben, of geweest ben." Het was waar. Hij had er veel berouw van, van alles wat hij gedaan had, maar tegelijkertijd had het hem gevormd. Hij zou het leven als hij het opnieuw mocht doen waarschijnlijk niet veel veranderen, want juist zijn daden hadden ervoor gezorgd dat hij dagen van geluk had - met Dinfur, met Icyrose, met zijn kittens, met Barksound. Hij was niet altijd zo intens verdrietig als vandaag, maar hij wou niet dat de anderen nog meer af moesten zien van de daden die nog zouden komen. Daarbij werd hij oud, wat hij begon te merken in zijn kracht, zijn soepelheid, zijn zicht. Hij moest stoppen met dit leven op het hoogtepunt, maar eerst moest hij de clan alles vertellen, maar echt alles. "Als kitten en apprentice was ik nog onschuldig, zoals de meesten - ik leerde een knappe poes kennen, en we werden verliefd. Dinfur was haar naam. Dinfur werd gepest, maar toen we samen waren werd het minder.. We kregen een kitten, mijn allereerste kitten. Sacredkit was haar naam, een heilig geschenk van Starclan. Alles ging goed, tot Dinfur op een dag een wandeling ging maken. Sacredkit was nog steeds kitten, en ze had haar bij een andere queen te slapen gelegd om even lucht te happen. Het groepje dat haar pestte heeft haar toen afgezonderd en vermoord." Hij haalde diep adem toen de herinneringen terugkwamen - een traan verscheen in zijn ooghoek, maar ze viel niet. Ze mocht niet vallen. een boze trek kwam om zijn snuit toen hij verder vertelde. "Dat groepje waren de eerste katten die ik ooit vermoord heb. Katten van mijn eigen clan, nota bene. Ik ben nooit meer dezelfde geweest. De ambitie die ik altijd al had kwam meer en meer de kop opsteken; ik denk dat ik arroganter geworden ben na die dag. Ik was als jonge warrior sterk genoeg om drie ietwat oudere warriors te vermoorden, hoe zou je zelf reageren?" Hij zuchtte zachtjes en keek Barksound weer aan. "De manen daarna zijn een waas van moorden, verwondingen, poezen en kittens. Ik zou je niet kunnen zeggen hoeveel katten ik vermoord heb, noch hoeveel kittens in eigenlijk heb; in alle vier de clans." Een grimmig glimlachje plooide zich nu om zijn snuit. "Icyrose herinner ik me noch goed. Ze was zo fragiel, maar toch zo sterk. Toen Lionroar haar liet vallen, heb ik haar kunnen troosten. Zo groeiden we dichter naar elkaar toe; ze was de enige die in de buurt kwam bij het gevoel dat ik met Dinfur had, de enige. Toen ze vertelde dat ze zwanger was, kon ik me niet inhouden. We maakten ruzie, en ik sloeg met mijn klauw over haar gezicht, midden in het camp." Dat was altijd een slecht idee, dat moest je toegeven. De witte kater ging ongemakkelijk bij de herinneringen wat verliggen en ging verder; het werd makkelijker om te vertellen als hij meer zei, zijn stem werd steeds meer vastberaden. Dit zou zich nooit herhalen, niet als hij hier niet meer rondliep. "Ze werd blind aan één oog door mij. Ze was geen warrior moor, door mij. De kittens werden al snel geboren; drie waren het er. Tigerkit, Lizardkit en Thunderkit. Ze waren geweldig; ik heb altijd van kittens gehouden." Een zweem van een oprechte glimlach gleed over zijn gezicht bij de namen van zijn laatste drie kittens. Hij was trots op ze, en als hij kon zou hij ze bekijken vanuit Starclan; als ze hem dat nog wouden geven, na alles wat hij gedaan had. "Op een fatale dag liep ze in het territorium, net als Dinfur ooit. Ik heb het nooit goedgevonden, maar ik was aan het jagen. Toen ik de geur van haar bloed rook, wist ik dat ik te laat zou zijn. Aangekomen bij de plek waar ze lag, zag ik haar sterven. Ik zag het licht in haar ogen uitgaan als ze haar laatste levensadem uitblies. Vermoord door een das. Ook Lionroar, haar vorige partner en toen nog deputy, was erbij. We hebben haar samen in stilte naar het camp gebracht, samen in stilte bij haar gewaakt. De enige dag dat we elkaar niet haatten tot op het bot." De herinneringen waren moeilijk en brachten en brok in zijn keel, maar toch ging Whitelion dood. "Toen ging ik volledig de verkeerde kant op. Wil je weten wat er echt gebeurd is, de dag dat Lionroar verbannen is en ik deputy geworden ben?" Hij wachtte niet eens op antwoord, ging gewoon door, gedreven door een vuur dat lang geleden gedoofd had moeten zijn. "Ik ben degene die de poes van de rots heeft afgeduwd, ik en niet Lionroar. Ja, ze waren aan het vechten; ik heb het gezien. Ik zat in de struiken toen de poes hem opeens begon aan te vallen, schijnbaar zonder reden. Hij moest zich verdedigen, en dat is waarom haar vacht onder zijn nagels zat en zijn vacht onder de hare. Ik ben in het midden van het gevecht tussen hen in gesprongen en heb de poes van de rots geduwd. Ik heb hem toen meegesleurd naar Everstar, en de leugen verteld - dat hij haar vermoord had en ik hem daarom naar hier bracht. Ze geloofde me, want het bewijs wees naar hem; het was de perfecte misdaad. Maar ik heb het gedaan, ik heb nooit het vertrouwen van de clan of van onze leider verdiend. Ik verdien het te rotten in Dark forest voor wat ik gedaan heb, dat en niets minder - en ik zal haar nooit opvolgen als leider, want nooit zou Starclan 9 levens geven aan een bedrieger als mij. Als ik sterf, dan kunnen ze tenminste hun geweten schonen een een echt trouwe kat als deputy aanwijzen, iemand die echt zal doen wat hij belooft heeft toen hij zijn warriornaam kreeg. Iemand die de clan nooit zal bedriegen." En met die woorden keek hij nog een laatste keer Barksound aan, waarna hij een van de bessen van het takje beet en doorslikte. Hij voelde het gif al beginnen werken. De grote kater legde zijn kop op zijn poten en zei zachtjes; "Vertel hen de waarheid, Barksound." Waarna hij zijn ogen sloot en zijn geest zijn lichaam voelde verlaten, naar een andere werkelijkheid. Naar Starclan, hopelijk. https://www.warriorcatsnl.com/t27847-this-is-the-end-whitelion-s-death
|
| | | |
Bunny
1497
Actief
She was a storm, begging to be understood in a world that loves sunny days.
| |
| | Onderwerp: Re: 10 years is a longggg time za 25 apr 2020 - 14:09 | |
| - Vertrek van Brindleleaf:
Brindle's postIf you truly want to be respected by cats you love, you must prove to them that you can survive without them. Vannacht ging ze het doen. Wanneer iedereen sliep, omdat ze niet goed was in afscheid. Ze vond het verschrikkelijk. Toch was het moment daar. De ceremonie zou niet lang meer op zich laten wachten en zelfs haar jongste nestje snauwde haar nu enkel nog maar af. Het was beter als ze ging, beter als het leven weer normaal voor ze werd. Dat probeerde ze zichzelf wijs te maken. Dat het normaler voor ze zou zijn zonder haar. Zij zou het in ieder geval niet meer meemaken. Ze zou haar kinderen niet verder meer zien opgroeien en dat was de grootste straf die ze zichzelf kon geven. Een straf waarvan ze vond dat ze die verdiend had. Toen ze merkte dat de Clan in diepe rust was geraakt deed ze haar goudgele ogen open. Ze keek naar de drie hoopjes vacht die warm tegen haar aanlagen. Een groot gevoel van liefde vulde haar hart terwijl ze naar ze keek. Haar kinderen, haar mooie kleintjes. Zachtjes gaf ze ze een lik over hun kopjes. Ze huilde geruisloos. Tranen drupten in haar vacht terwijl ze voorzichtig opstond. “Mama zal altijd bij jullie zijn.” Zei ze bijna onhoorbaar om ze niet wakker te maken. We all take different paths in life, but no matter where we go, we take a little of each other everyhwere. Toen bewoog ze zachtjes naar het nest van Mousewish en haar kittens. Ze drukte zichzelf nog eventjes tegen haar dochter aan, gaf ook haar kittens nog een lik over hun kopje. Kleinkinderen die Mousewish er vast wel doorheen zouden slepen. Het kwam wel goed, alles kwam goed. Maybe we tried to leave as much memories of ourselves with each other because we knew one day we wouldn't be together any more. Ze keek nog even naar het nest waar Oceanbreeze met haar kittens lag. Haar voormalig apprentice waar ze ook zo trots op was. Haar dochter en Oceanbreeze, twee geweldige jonge moeders. Daarna liep ze de nursery uit. Het was een koude nacht en de kou probeerde ook meteen vat op haar te krijgen, maar haar vacht hield het meeste wel tegen. Ze keek even naar de lucht en hoopte dat Everkit haar bij zou staan. Nee, ze wist dat hij dat zou doen. Toen zette ze haar kaken op elkaar en liep naar de warriors den. De tranen bleven stromen, maar dat was niet erg. Het betekende dat het haar raakte, dat ze tenminste nog wel een ziel had. Eerst liep ze naar de nesten van haar oudste nestje. Naar Polarfrost, Puddleshine en Quietstep. Ook bij hen duwde ze eventjes haar vacht tegen die van hun. “Ik hoop dat jullie nu weer gelukkig kunnen worden.” Ook deze woorden zei ze bijna onhoorbaar. The painful haze that dulled my present would melt into the past. Maybe not all the way, maybe there would be a few scars. Maybe I'd be different, but I’d be me again. Little by little. Ze draaide zich om naar Bronzemask. Haar zus die altijd haar steun en toeverlaat was geweest en dat altijd zou blijven. Ze keek tegen haar op, dat had ze altijd gedaan. Ze was het voorbeeld van een goede warrior, een waardig warrior. Iets wat zij nooit was geweest en nooit meer zou worden. Haar staart gleed even zachtjes over de rug van haar zus. “Vaarwel zuster.” Ze slikte en liep snel bij haar vandaan. Your kind words and enlightened perspective is a window of wonders to someone living in pain. Toen liep ze naar het nest van Barksound. Hij had het al zwaar de laatste tijd en ze hoopte dat ze het niet erger maakte. Ze had het hem nog niet verteld en eigenlijk had ze dat er ook gewoon niet nog extra bij kunnen hebben. Sinds ze wist dat ze weg ging had ze het steeds sterker gevoeld. Had ze steeds zekerder geweten dat ze van hem hield. Ze drukte haar kop in zijn vacht en nam zijn geur in zich op. De laatste keer, voor de allerlaatste keer. “Ik hou van je.” Prevelde ze tegen zijn slapende lichaam. De eerste keer dat ze dat ooit aan hem en aan zichzelf toegaf. Toen rukte ze zichzelf van hem los en liep vluchtig de den uit. I fell in love with him when we were together, then fell deeper in love with him in the years we were apart. Ze bleef nog even midden in het kamp stilstaan. Keek naar de Elders den waar Sparrowfeather lag, maar ging er niet heen. Toen ging haar blik naar de leaders den waar Everstar in haar nest sliep als het goed was. “Ik heb respect voor jullie allemaal, dat is het niet. Het is beter zo.” Zei ze zachtjes. De tranen droogden op in haar vacht terwijl ze naar de uitgang liep. Er lag aarzeling in haar blik, maar ook standvastigheid. Ze moest dit doen, ze was enkel maar een last. Iedereen was beter af zonder haar. Ze keek nog één keer achterom naar het kamp. Toen bracht ze haar gewicht op haar achterpoten en rende weg. Daarmee verwijderde ze zichzelf steeds verder van wat ooit haar thuis was geweest en waar stiekem altijd haar hart zou liggen. I love you, profoundly and completely. And I always will. Amber's postDe kitten had er niets van gemerkt. Dat was misschien wel het ergste. Hoewel ze het wist, had ze ergens altijd gedacht dat het een soort stomme grap was - dat ze er bij hun ceremonie nog zou zijn, lachend omdat ze het zo hard geloofde. Maar toen Amberkit haar groene oogjes opende op een koude dag in Leaf-fall, was het maar al te waar. Haar plek in het nest was al afgekoeld, haar geur al bijna vervaagd. De zoute tranen die in hun vacht gedrupt had toen hun moeder afscheid nam, waren al opgedroogd - maar de tranen die zij zouden laten nog lang niet. Het drong nog niet door. Het was alsof ze gewoon even naar buiten was gegaan om te eten, of om even een ommetje te maken in het territorium. Amberkit wachtte op haar. Ze had niets anders te doen. Ze huilde, zachtjes, zonder geluid. Zodat mama het toch niet zou horen. Ze was ervan overtuigd dat ze terug zou komen. Dat moest wel. Dat kon niet anders. Ze zou nooit weggaan. Plotseling had ze spijt van de dagen dat ze bot had gedaan tegen haar. Misschien dat mama wel gebleven was als ze vriendelijk was geweest. Misschien dat mama nog terug zou komen als ze vriendelijk was geweest.. Stokstijf zat de lichtbruine kitten in haar nest, haar oortjes gespitst. Ze zou het als eerste horen als mama terugkwam. Ze zou het als eerste merken. En dan zou ze op haar aflopen, tranen over haar wangen maar zonder geluid - en ze zou haar vacht tegen die van haar wrijven, en zich verontschuldigen voor haar bot gedoe. "Het spijt me, mama.", zou ze dan zeggen. "Ik had niet zo bot mogen doen. Ga niet weg, ik heb je nodig." Maar ze zou het nooit tegen haar kunnen zeggen. Mama was weg, en diep vanbinnen wist ze dat dat de waarheid was. https://www.warriorcatsnl.com/t30819-sometimes-starclan-removes-a-cat-from-your-life-for-your-protection-don-t-run-after-them
- Cootsnarl's dood:
Coot's postDat deed pijn. Het was alsof bliksem zijn hele lichaam folterde. Cootsnarl boog zijn kopje nog verder naar beneden. Hij begon stilletjes aan zijn geduld te verliezen. Nu Lethalglance weg was en Snowbird dood begon hij erg nerveus te worden en... en nu dit. Hij deed elke keer een stap achteruit, maar bij die laatste zette hij zijn achterpoot in de dieperik. Geschrokken hapte hij naar adem toen hij al zijn gewicht verplaatste naar die ene poot en daardoor zichzelf in de afgrond trok. Hij viel en probeerde zich nog vast te houden met zijn voorpoten aan de rots. Hij sloeg een nagel in het pootje van Amberstorm, maar hij wou haar geen pijn doen. Cootsnarl hing een paar tellen aan de rots. Zijn gezicht verried de eindeloze liefde die hij voor haar voelde, die hij altijd had gevoeld en de angst voor wat er zou komen. Toen besloot hij dat ze geen pijn mocht leiden en hij was die pijn. Door zijn nagels letterlijk, door zijn aanwezigheid figuurlijk. Cootsnarl trok zijn nagels in en viel verder. Het had allemaal maar een paar seconden geduurd, maar toen zijn leven eindigde kon hij maar aan een ding denken. A L W A Y S Amber's postAlles wat daarna gebeurde leek wel slow-motion; hoe hij plotseling naar beneden zakte, de liefde en angst in zijn gezicht. De angst werd gespiegeld in haar eigen groene ogen - de liefde, niet echt. Ze hield niet van hem, dat was duidelijk. Maar daarom moest hij nog niet de afgrond in storten, ze wou hem niet dood.. Zijn nagel boorde zich in haar voorpootje maar het was alsof ze de pijn niet voelde. Ze keek hem recht in de ogen, niet in staat om zich te bewegen, niet in staat om zijn lot te veranderen. Toen liet hij los; alsof hij niet eens wou vechten. De bengaal viel naar beneden, steeds dieper, en Amberstorm kon haar ogen niet van hem afhouden. Hij leek klein en zwak en niet meer de kater die ze had leren kennen toen hij met een klap op de grond terecht kwam. En ze hoefde niet te gaan kijken, ze hoefde zijn verminkte lichaam niet van dichtbij te zien om te weten dat hij dood was. Het was gedaan. Zij had hem vermoord - niet omdat ze dat wou, maar omdat ze verblind door woede hem over het randje van de afgrond geduwd had. En nu was al die woede plotsklaps weggevaagd en vervangen door een soort van apathie, een emotieloosheid die gepaard ging met shock. Ze zetten een stap naar achteren, en nog eentje, haar groene ogen leeg, haar snuit lichtjes openhangend, tot ze zich ineens omdraaide en zo snel als ze kon wegrende; weg, weg van alles, weg van de pijn die ze steeds opnieuw veroorzaakte, weg van haar leven, weg van de angst en de twijfel en de woede en die starclanverdomde emoties die altijd steeds maar verpesten. En in haar ren naar starclan mocht weten waar, begonnen de tranen over haar snuitje te lopen, tot ze haar zicht zo vertroebelden dat ze wel moest stoppen met lopen omdat ze anders zichzelf ook nog in een afgrond zou kegelen. https://www.warriorcatsnl.com/t34967-don-t-catch-me-when-i-fall
|
| | | | | | | Onderwerp: Re: 10 years is a longggg time | |
| |
| | | | |
| | Permissies van dit forum: | Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
| |
| |
| |
