Coalnose had een belofte gemaakt aan Stallionstar en dat betekende dan ook dat ze zodra ze op stond meteen op zoek ging na een nest van een bekende kater. De beste vriend van haar broer en een van haar nieuwere vrienden, Ardentheart. Haar zwarte poten zette ze voorzichtig neer om zo min mogelijk geluid te maken voordat ze deze zachtjes tegen zijn schouder tikte en haar mond naar zijn oor bracht. 'Wakker worden, slaapkop!' Mauwde ze met lichte humor in haar stem terwijl ze grijnsde van oor tot oor. Eens zien of hij het uit kon houden met haar, het was duidelijk dat ze zich wat zelfverzekerder en rustiger voelde dan voorheen toen ze nog maar net een Apprentice was geweest. Wellicht omdat haar bewijsdrang kleiner was, nog steeds deed ze haar best en was ze zeer gefocust op haar taken maar het betekende niet dat ze geen lol kon hebben, zeker niet met de beste vriend van haar broer. Hij had haar nodig en dus was ze er, zo simpel was het. Ze was een simpele kattin, tenminste in haar ogen, al konden anderen er wellicht wel anders over denken. Ze was er niet een voor geheimen, het bewaren van het geheim van Ardentheart was al lastig genoeg, maar ze lette goed op haar gedachten en sprak er verder niet over tenzij de ander erover zou beginnen, ze was meer van de stille steun en speelse activiteiten om hem op te vrolijken.

Het was ongetwijfeld een spannende tijd voor haar nieuwe vriend. Een van de Leaders achtte hem nu niet hoog in het vaandel, vond hem waarschijnlijk niets meer dan een clanverrader en een probleem voor de kattin die Dewberry heette. Coalnose kende de andere kattin niet, ze ging te weinig om met katten vanuit andere Clans, was nooit met hen bevriend geraakt. Het had er dan ook voor gezorgd dat de jonge kattin er geen moeite mee zou hebben om Ardentheart bezig te houden in het territorium, natuurlijk liet ze hem ook zijn eigen ding nog wel doen en af en toe kon ze haar blauwe ogen niet op hem gericht houden. Hij was immers zelf ook een Warrior, zelfs al enkele Moons langer dan zijzelf waardoor ze er op moest vertrouwen dat hij in staat was om de juiste keuzes te maken op de momenten dat haar blauwe blik hem niet volgde. Al met al had de nieuwe kennis ook wat meer gebracht, een diepere vriendschap en band dan ze ooit met een kat had mogen voelen. Ze zag geen vijanden in de Clan, alleen maar kennissen, familie en vrienden maar dat betekende over het algemeen niet dat ze zo beschermend was als naar de andere kater. Hij had nog geen woord van irritatie gesproken, terwijl de meeste wellicht na verloop van tijd toch wel redelijk geërgerd zouden raken van haar aanwezigheid, immers was ze een zeer eerlijke kat met haar hart op de tong in de letterlijke zin bijna. Haar hersenen hadden wellicht moeite om haar gedachten gescheiden te houden van haar woorden maar dat betekende niet dat ze geen geheim kon houden zolang ze er maar niet direct naar gevraagd werd. ’Ook een goedemorgen Coal,’ Reageerde de kater met een goedgezinde ondertoon in zijn stem zodra ze hem kwam wekken. Haar blauwe ogen glinsterden ondeugend. ’Klaar om op stap te gaan?’ Vroeg ze op een vrolijke toon terwijl ze hem plagerig een likje over zijn wang gaf en zijn lange vacht keurend in zich op nam. ’Kom op, de zon schijnt het beloofd een goede dag te worden.’ Ze zwiepte met haar staart terwijl ze hem een veel betekende en geruststellende blik gunde. Ze was ergens wel bezorgd om hem, als hij niet beter ging slapen, dan zou ze wellicht wel moeten nadenken om naar Thornstar te stappen en hem te spreken over dit alles, zodat zijn zenuwen ervoor zouden verdwijnen, hij moest het wellicht ook weten. Stallionstar was er al achter gekomen en hij kon best wel eens in staat zijn om de ander erover in te lichten, het was altijd beter als hij het van zijn eigen Clan zou horen. Ze zuchtte zacht terwijl ze met trillende snorharen naar buiten stapte en de zon haar donkere vacht liet verwarmen.

Coalnose had zich zo normaal mogelijk naar de andere Clangenoten gedragen, immers wilde ze geen vragen krijgen die ze toch niet zou kunnen beantwoorden. Zelfs al sprak ze vaak haar gedachten hardop uit was ze alsnog in staat om bepaalde te omzeilen, door andere gedachten de voorgrond te geven, het vergeten van het gesprek met Stallionstar en Ardentheart deed de jonge kattin echter niet. Hij was duidelijk geweest in zijn vaderschap, had het niet ontkent en dat betekende dat er nu kleine Ardentjes rond liepen op deze wereld. Terwijl hij niet eens zoveel ouder was dan de slanke maar gespierde kattin. Het was iets waar zijzelf nog weinig bij voor kon stellen, het hebben van kittens. Zou het leven zoveel veranderen? Haar eigen moeder had nooit veel  geduld gehad voor haar kleine monstertjes, het was niet dat ze niet van hen hield maar ze was een Warrior door en door, en om haar trots te maken had Coalnose heel erg haar best gedaan om net zoals haar moeder te worden, echter was ze Swallowflight niet, ze deelden niet dezelfde ervaringen, ze was nog lang niet zo oud en haar gedachtegang was ongetwijfeld ook anders, ze was een andere kat ook al leek ze nog zoveel op haar moeder. Intussen hees de kater zich slaperig en langzaam omhoog om daarna het mos uit zijn vacht te schudden. De nachtzwarte kattin sprak hem vrolijk en helder aan, het was immers een mooie dag en ze hoopte dat hij er zoveel zou zien dat hij uiteindelijk het gemis minder erg zou gaan voelen, zich minder verdrietig zou voelen. Als ze ooit zou leren hoe het was om een ouder te zijn, zou ze het wellicht beter begrijpen. Ze hoopte enkel dat ze hem op kon vrolijken, want Ardentheart hoorde niet verdrietig te zijn.

’Als je me eventjes rustig laat wakker worden kunnen we sneller gaan dan als je me verward mijn nest uit sleurt,’ vertelde de kater haar met lichte humor in zijn stem waardoor de jongere kattin hem grijnzend aan keek. Wist hij dat wel zo zeker? Ze kon ook heel vervelend worden,  genoeg tikken tegen een oor maakte haar anders ook wel wakker, wellicht dat ze wel een Apprentice of kitten kon vragen hem aan te vallen, die hielden er wel van als de grote, sterke Warriors tijd voor hen klaar zouden maken. Ze kon Ardentheart ergens dan ook wel als een vader zien, hij droeg een zacht hart naar de jongeren van de Clan, en ze hoopte dan ook dat hij ooit in staat zou zijn, zijn eigen Apprentice op te leiden. De gestreepte kater was de eerste die haar oprechte kant te zien kreeg, doorhad hoe ze daadwerkelijk was als ze zich geen zorgen maakte om andermans gedachten. Hij had haar geaccepteerd en daarmee iets gegeven dat ze nooit verwacht had te krijgen. Oprecht respect en vrede met wie ze was. Zelfs al had ze zo haar aparte trekken.

Inmiddels was de jonge kattin naar buiten gelopen terwijl ze in het lichte zonnetje haar vacht wat naar beneden likte, het duurde niet lang voordat ook Ardentheart naast haar kwam staan waardoor ze met heldere blauwe ogen hem ontspannen aan keek. ’Dus wat heb je vandaag voor ons gepland?’ Vroeg de kater voorzichtig waardoor Coalnose hem met een zacht snorrende en hem met een glimlach aan keek. ’Nog niets, ik denk gewoon jagen. Er zijn nog geen oudere Warriors die zoeken naar leden voor een patrouille dus ik dacht er aan om lekker in het zonnetje te gaan zoeken naar prooi en misschien s’middags te kijken of er een Apprentice mee op pad wil of bij de kittens te gaan kijken?’ Ze wist immers niet zeker of hij nu wel kittens wilde zien, of het gemis te ernstig was, maar aan de andere kant was het altijd goed om onderling met de jongere katten te mengen, zeker als de kans kwam dat ze ooit Mentor zouden worden. 'Maar alleen als je het ziet zitten, natuurlijk.' Fluisterde ze terwijl ze even in stille steun haar kopje tegen zijn schouder drukte.

Echt een planning had de jonge Warrior nog niet gemaakt, al zou de ander dit wellicht niet zo zien. Immers waren er voldoende dingen die ze als opties zag om de dag door te komen, veel waren gewoon de standaard Warrior taken of wat socialere bezigheden. Echt naar de Elders toe zou ze die dag niet willen, deze waren immers ervaren genoeg om de spanning in jongere katten te herkennen en ze wilde geen diepgaand gesprek met hen voeren in de hoop dat ze het geheim van Ardentheart kon bewaren. Haar laatste opmerking leek zijn humeur echter te niet te doen, wat naar beneden te brengen. Ze snapte wel dat hij wat minder met kittens had nu hij zijn eigen kittens niet kon zien, er niet voor ze kon zijn maar hij moest zich wel normaal blijven gedragen, anders zou het op den duur toch op gaan vallen dat er iets mis was en katten achter de waarheid komen en aangezien hij niet wilde dat iedereen het wist was de zwarte kattin vastbesloten hem door zijn verdriet heen te slepen, zelfs als ze zijn zware lichaam moest dragen. ’Laten we eerst maar met het jagen beginnen, wie weet kunnen we wel helemaal niets vinden en zijn we de hele dag aan het zoeken,’ maakte de gestreepte kater een poging naar humor. Het was wel duidelijk dat hij nog niet helemaal zijn oude zelf was, maar hij zou er wel komen. Daar had Coalnose vertrouwen in. ’Nou dan, we hebben twee paar neuzen en genoeg poten om een prooi te vinden, zou ik denken. Of heeft mijn mama je niet voldoende geleerd?’ Mauwde ze plagerig terwijl ze snoof en hem een duwtje gaf. Immers was het met Newleaf altijd makkelijk prooi te vinden, ze was de Warrior naam niet waardig als het dan niet lukte.

Het kon niet anders of Coalnose probeerde de kater te plagen. Het was niet dat ze gemeen was, meer dat ze hem probeerde op te vrolijken, steun te geven zonder dat hij het idee had dat ze zich zorgen maakte. Iets dat ze zeer zeker wel deed, soms vroeg ze zich af of ze niet met de Leader en Deputy moest spreken, aangezien de nervositeit niet beter werd en het nooit gezond kon zijn om zoveel op te kroppen. Aan de andere kant was het niet in het geheel haar verantwoordelijkheid en leek het te helpen dat ze haar aandacht op hem richtte en hem dikwijls speels bleef vergezellen. 'Swallowflight heeft niet heel mijn training gedaan, ik had nog een mentor erna. En als jij je mond niet kan houden dan schrik je alle prooi weg.' Sprak hij op een gespeeld betweterige toon waardoor de jongere kattin grinnikte. Het was duideljk dat het niet geheel natuurlijk kwam, maar het was goed genoeg om haar zorgen tijdelijk te verleggen en zich ervan te verzekeren dat hij niet in een depressie raakte. Het advies van Stallionstar was hij vast en zeker ook nog niet vergeten, ook al zou hij er zelf weinig aan hebben. 'Maar waar zullen we gaan jagen dan? Misschien dat er wat bij sunningrocks te vinden is en dan kunnen we van de zon blijven genieten?' Stelde de kater voor waardoor de zwarte kattin meteen instemmend knikte. 'Klink als een plan!' Klonk er duidelijk opgewekt, waarna ze snorrend het kamp uit stapte. Eens zien of de kater zo goed getraind was als hij vermeende te vertellen.

De Sunningrocks was een goede plek om te gaan jagen, al konden de stenen er soms gevaarlijk zijn. Ze hadden wel genoeg ervaring om ervoor te zorgen dat ze niet zouden struikelen. Zijzelf had er wel eens een poot verstuikt. Toch bleef het oppassen. Het was een mooie dag, dus zouden ze gestoord zijn om het onder het bladerdek door te brengen, de zon zou haar vacht heerlijk verwarmen, iets waar de zwarte kattin niet over zou klagen. De kater volgde de opgewekte kattin het kamp uit, Coalnose was bijna altijd wel vrolijk, zelfs als ze zich zorgen maakte zoals ze op dit moment deed over haar nieuwe maar goede vriend. Hij leek zich wat beter te voelen nu ze aan het werk waren en hoewel de zwarte kattin niet de stilte was, was ze gefocust genoeg om het seintje van de gestreepte kater op te merken en in te houden. Het muisje was aan hem, ze snoof de lucht op in de hoop dat ze wellicht een ander prooi zou kunnen vinden terwijl hij het muisje te grazen probeerde te nemen. De poten van de kater waren licht en vlot, en het prooi had hem te laat pas in de gaten. Hij doodde het in een geoefende beweging waardoor Coalnose hem goedkeurend aan keek. Hij legde het muisje voor haar neer voordat hij haar terug plaagde. 'Twijfel je nog steeds aan mijn vaardigheden?' Vroeg de gestreepte bruine kater met een grijns waardoor de zwarte kattin hem uitdagend aan keek. 'Wedstrijdje doen? Wie het meeste vangt?' Vroeg ze speels en ondeugend. Eens zien wie de beste was! Het duurde niet lang voordat ze een vogeltje zag en deze met een klein seintje van haar staart en oor, wist te pakken te krijgen. Een, een, eens zien wie de volgende gelukkige was!

Het begon allemaal als een standaard uitje, tenminste voor de twee katten. Coalnose was zich er ergens wel van bewust dat de meeste katten wellicht op hun leeftijd geen wedstrijdjes zouden houden, maar ze kon zich er niet van weerhouden de ander af en toe uitte dagen, of maak er maar bijna altijd van. 'Dat is goed, maar niet boos zijn als je straks verliest, hè, ik sta immers al een punt voor,' Zijn toon klonk plagerig, omdat hij inderdaad een vangst mee had, maar ook omdat hij zich mee liet voeren in het onschuldige gekibbel. Hij kon goed tegen haar speelse gedrag en hoewel ze zich ook verantwoordelijk kon gedragen, was het vaak onmogelijk voor haar om de perfecte Warrior te zijn, ze was gewoon mentaal niet scherp genoeg, niet intelligent genoeg. Het duurde niet lang voordat het gelijk spel werd, immers wist zijzelf een vogeltje uit de lucht te halen, iets dat waarschijnlijk een deel van de andere vogels af deed schrikken want hoewel het niet zoveel geluid maakte, was het soms voldoende om toch een deel van de prooidieren weg te jagen. Het was een onschuldig wedstrijdje totdat haar nieuwe maar goede vriend vast kwam te zitten met zijn poot in een van de gleuven tussen de rotsen. Het was duidelijk dat de kater een veldmuisje achterna had gezeten, en het gat niet goed had ingeschat. Ongemakkelijk draaide de zwarte kattin met haar oortjes voordat ze langzaam op Ardentheart af stapte. 'Uhm, Coal, ik zit een soort van vast,' klonk er beschaamd waardoor ze onderzoekend om zijn poot heen keek. 'Ehm... ik durf je niet er uit te trekken, straks doe ik je zeer.' Ze stond er immers om bekend af en toe best wat hardhandig te kunnen zijn, te ruw. Dat was dan ook een reden waarom ze eigenlijk nooit ouder zou moeten worden, ze was simpelweg te omstuimig. 'Zal ik anders een van de Medicine Cats halen?' Misschien dat Waterpaw of Rousebell wel wisten hoe ze veilig een poot uit een rots konden trekken.

Het was niet alsof ze de slimste was, natuurlijk ze was niet meteen dom te noemen maar wel impulsief, onhandig en speels. Dat alles bij elkaar onderdrukte ze zoveel mogelijk, alles in de hoop dat ze ooit haar moeder Swallowflight trots zou kunnen maken. Wellicht was het nooit gelukt, maar ze was tenminste een Warrior geworden en had de laatste tijd het naar haar zin, ze was niet meer alleen en had een leeftijdgenoot die de beste vriend van haar broer was waarmee ze rond kon dollen. Het was iets waar de kattin zeer zeker een waardering voor had maar hem uit deze situatie helpen, daar wist ze simpelweg niet voldoende voor. 'Ik denk niet dat het zo erg zou zijn als je me los trekt,' verklaarde de kater nadat hij duidelijk in paniek haar gedachtegang onderbrak, hij wilde natuurlijk Rousebell en Waterpaw niet storen. 'We kunnen het een kans geven en als het echt pijn doet dan geef ik wel een gil,' ze kon hem inderdaad proberen uit de gleuf te trekken, of het ging werken was een tweede maar als hij haar erin vertrouwde, dan zou ze een poging doen. Onhandig pakte ze hem beet en trok ze voorzichtig, langzaam zodat ze direct kon stoppen als ze hem zeer deed. Hij was zwaar, waarom was hij geen kleine kitten die ze zo op had kunnen pakken?

Het was een tikkeltje onhandig, immers was hij groter dan zijzelf en dus wist ze niet precies hoeveel kracht ze kon gebruiken zonder hem zeer te doen. Ze kende haar eigen kracht niet altijd, wat ervoor zorgde dat ze extra voorzichtig te werk ging maar ook een zekere onzekerheid uit straalde. Gelukkig leek de kater het niet al te erg te vinden al kon ze zich niet voorstellen dat deze situatie prettig was. Hij schreeuwde het in ieder geval niet uit van de pijn, dat was al iets dat positief genoemd kon worden. 'Nou, ik denk dat ik wat vacht kwijt ben. En alle prooi is zeker verdwenen hier, maar ik ben tenminste vrij,' probeerde de kater te grappen nadat ze hem.bevrijd had en hij op haar kleinere lichaam was gevallen als een zwaar blok steen, alleen dan een stuk zachter. De jonge kattin kon het niet laten te giechelen voordat ze in tranen van het lachen uit barstte. Ze wist niet eens waarom ze lachte maar dat maakte op dit moment niet uit.