Listen to me, my beautiful daughter

<sub>De dagen verstreken haastig, werden langer en warmer. Het zou niet lang meer duren voordat het Cottonkit haar tijd was. Tijd om apprentice te worden. Het viel de crémekleurige she-cat zwaar maar ze wist dat het iets onvermijdelijks was. Iets wat er nu eenmaal bij hoorde. Een opvallend warme dag liep op zijn einde, een koele bries had ingezet vanuit het zuiden en de meeste warriors hadden hun avondmaal al op. Hier en daar begonnen al wat katten met de gewoonlijke bezigheid op dit tijdstip, sharing tongues. Dit was het moment dat Blueflower uitkoos om ‘het gesprek’ te gaan hebben met haar dochter. “Cottonkit, kun je even met me mee komen? Ik wil je wat laten zien.”

Cottonkit <3</sub>

_{Cottonkit was met een schelpje aan het spelen. Ze had hem gevonden in het stroompje om het kamp en het was eigenlijk een beetje lelijk, hoe hij een gaatje had en hij was verwassen wit, niet glanzend als sommige andere die ze had verzameld. Maar deze was daarom uitermate geschikt om mee te spelen, hij mocht wel stuk. Ze wierp het in de lucht, om vervolgens als hij op de grond landde er met haar neus bovenop te zitten. Maar zulke spelletjes verveelden natuurlijk al best snel. Gelukkig kwam haar moeder met een voorstel. Iets te laten zien? Haar blauwe oogjes glommen en ze knikte. ‘Oh! Speciaal voor mij? Wat is het’ miauwde ze ongeduldig. Maar ze vergat niet om eventjes lief een kopje aan haar moeder te geven. Want haar moeder, was nog altijd de liefste die er was.}

_{Blueflower ontmoette de heldere ogen van haar dochter, die op haar beurt weer haar moeder een kopje gaf. Zij deed hetzelfde terwijl ze zwak glimlachte. 'Wat is het' Vroeg Cottonkit. "Kom, we gaan samen ergens zitten," Stelde ze voor, haar dochter nog even langer in spanning houdend. Ze koos een nauwe doorgang uit die schuin naast de warriors den lag, de stengels bij de oever afgebroken door jaren van slijtage. Hoewel deze doorgang niet meer gebruikt werd bleef het kleine eilandje over, nauwelijks groot genoeg voor twee volwassen katten. Prima dus voor Blueflower en Cottonkit. Blueflower ging zitten terwijl ze wachtte op Cottonkit, oren naar voren gericht en blik sereen. Het gesprek maakte haar nu al moe en die moest nog beginnen ..}

_{Nou zeg! Ze werd zo wel heel erg benieuwd! Cottonpaw trippelde achter haar moeder, duidelijk de ongeduldigheid van haar laten afstralend hoe ze heen en weer achter haar weefde. Waar gingen ze heen? Ze leidde haar naar een klein eilandje. Cottonkit wipte er met een klein sprongetje heen en wiebelde haar oortjes heen en weer, waarna ze een pootje lachend naar de snuit van haar moeder uitsloeg. ‘Wat is het nou, mama?’ miauwde ze ongeduldig. Haar blik ging naar het water. Wilde ze haar leren zwemmen ofzo? Maar dat kon ze heus al wel een beetje, en ze was echt niet bang voor water. Ze keek met grote, verwachtingsvolle ogen naar mama. Ze had niets fout gedaan toch? Ze had geen straf toch?! Want ze ging echt niet langer in de nursery zitten.}

_{Ondanks Blueflowers bezorgde geest kon ze haar lach niet onderdrukken toen Cottonkit haar een welgemikte mik tegen haar neus gaf. Ze zag de gretige blik in Cottnkit’s ogen. Ze vroeg zich vast af waarom haar moeder haar helemaal hierheen had gesleept. Naar deze plek waar ze een moment van privacy hadden. “Binnenkort benoemd Pantherstar je tot apprentice, tot Cottonkit! Je wordt al zo groot!” Miauwde ze met een grote glimlach en een trotse blik in haar ogen. “Ben je daar klaar voor, denk je?”}

_{Oh, ging het daarover? Dat ze apprentice zou worden? Wat was de verassing dan? Ze had gewacht op dit moment, gesmacht op de dag dat ze haar mentor zou krijgen. Ze wilde het zó graag. Klaar voor? Helemaal. Alle honderd procent. Ze zou alle vissen in de rivier vangen, alle vijanden verslaan. Vossen, dassen, Thunderclanners! Niemand zou veilig zijn. ‘Helemaal, mama! Ik kan niet meer wachten!’ miauwde ze ongeduldig een strijdlustige blik in haar ogen. Ze keek eventjes naar het water, waarin ze wilde leren zwemmen. Ze wilde kunnen duiken en tollen als de grootste Riverclan warriors. ‘Kan Pantherstar het niet al vandaag doen?’ miauwde ze toen met smekende ogen. Ze wilde zo graag verder in haar leven. Apprentice worden was als een droom die uitkwam.}

_{Blueflower voelde hoe haar snorharen geamuseerd begonnen te trillen. Cottonkit haar gretigheid stelde de blauwe poes gerust. Ze leek er klaar voor, in ieder geval meer dan Blueflower was geweest op haar leeftijd. “Dat is mooi..” Pruttelde ze met een dikke stem van emotie. Ze zou niet gaan huilen. Ze wist dat vandaag moest komen. Ze was sterk. Ze zou niet gaan huilen. ‘Kan Pantherstar het niet al vandaag doen?’ Blueflower schudde haar hoofd. “Nee, nog héél even wachten. Dat kun je wel,” Snorde ze en ze gaf Cottonkit een zachte lik tussen haar oren. “Weet dat je moeder altijd aan jouw kant staat. En als je nog een keertje bij mij wilt slapen om wat voor reden dan ook, dan mag dat altijd. Ook bij papa.” Blueflower sloeg haar poot om Cottonkit heen en duwde haar dochter nog eenmaal stevig tegen zich aan. “De hele wereld gaat voor je open straks. Je zult soms moeilijke beslissingen moeten maken, of moeten omgaan met nare dingen. Starclan zal altijd over ons waken, en zo lang als ik en je vader leven zullen wij dat ook voor de rest van ons leven doen,”}

_{Cottonkit duwde haar pootje even in het water en keek hoe er kringen omheen ontstonden. Ze schudde het even droog, waarna ze met een frons naar mama keek. Waarom klonk ze zo gek. Natuurlijk was het mooi! Was ze niet blij? Vervolgens miauwde dat ze nog even moest wachten. Nukkig keek ze naar de grond, waarbij ze mama's kusje wilde wegdrukken. Ze was geen baby meer! Ze hoefde geen kusjes, en ze wilde al helemaal niet langer meer wachten. ‘Nee, dat kan ik niet!’ bracht ze er met een overslaand stemmetje tegenin. ‘Ik wil nu, alsjeblieft?’ Ze keek met grote, smekende oogjes naar haar moeder. Maar ze gaf haar vervolgens iets was als een preek voelde, maar geen preek was? Waarom zou ze bij haar papa of mama willen slapen? ‘Waarom zou ik dat willen. Ik krijg een eigen nest! In de apprentice den, ik heb al een plekje uitgekozen,’ miauwde ze opgewonden, voordat ze stevig tegen haar moeder aan werd geduwd. Stribbelend werkte ze tegen. ‘Mama! Mama, laat me los, ik stik!’ miauwde ze eerst een beetje boos, maar al snel ging dat over in een rinkelende giechel. Ze snorde en duwde haar kopje stevig tegen haar moeder aan.}