Water is unstoppable unless you stop with crying

Whitepaw, één van de zeer vele gloednieuwe apprentices. Ze zat nu in de fase van verkenning, mysteries. Eindelijk kon ze op pad, de wereld verkennen. Maar er was toch nog een limiet. Dat kon Whitepaw niet tegenhouden van blij te zijn met haar nieuwe naam. Genoeg met de saaie kleine Whitekit, want nu was zij er. De rossige apprentice liep uit de apprentice den. Het was best cool dat ze naar buiten kon zonder toestemming te vragen van haar moeder. De jonge apprentice trippelde wat verder in het kamp, ze had wat zin om te communiceren. En daar was er dan een kat waarmee ze kon praten.

[+Squirrelplume]

Squirrelplume

Ah, ze kon het altijd merken vanaf het moment dat er nieuwe apprentices waren benoemd in de Clan. De eerste dagen waren ze vaak aan hun mentor vast geplakt. Logisch natuurlijk, dat was zij ook geweest. Raar om te bedenken dat ze vroeger nog angstig was geweest om het kamp uit te gaan en dat ze zich bijna vast klampte aan haar mentor zodra ze uberhaupt het kamp uit gingen. Ja, het was eigenlijk niks geweest merkte ze wel. Maar hey moest je zien! Iedereen kon veranderen en zo zij ook! Ze was nu suuuper sociaal. Tenminste, zo zag ze zichzelf wel. Wat als andere katten nog steeds dachten dat ze eigenlijk totaal niet sociaal was? Nah, dat kwam wel goed. Toch? Met een warme glimlach keek ze naar hoe sommige apprentices het kamp uit gingen, avontuur voor hun begon nog maar net! Oh, vanaf het moment dat ze de rivier had gezien was ze verkocht geweest echt waar. Vanaf dat moment wist ze dat dat haar favoriete plekje was in het héle territorium. Ze werd echter uit haar gedachten gehaald toen ze uit haar ooghoek een rood-witte poes naar haar toe zag stappen. Natuurlijk plaatste ze al snel wie het was, deels door de witte aftekeningen die geen enkele kat in de clan had gehad, maar ook deels omdat ze het gewoon wist. Thanks, geheugen. "Goedemorgen Whitepaw!" begroette ze de jonge poes met een brede glimlach op haar gezicht. Natuurlijk! Ze moest het hartstikke spannend vinden om te beginnen met haar training! "Ben je een beetje gesettled in je nieuwe nest?" vroeg ze terwijl ze haar staart om haar voorpoten heen sloeg.

Ɓσ

'Hey Squirrelplume! Jep, het nieuwe nest is geweldig!', zei Whitepaw enthousiast. Het gaf een goed gevoel. Nu zij een apprentice was, was ze al een grote stap dichterbij het bekomen van een echte warrior. De rossige apprentice had ook een zeer leuke mentor ontvangen, dus alles liep zeer goed. Het was net alsof de clan opnieuw bloeide met al deze apprentices.
'Hoe voelde jij je toen je net apprentice werd?', vroeg Whitepaw vervolgens. Natuurlijk was de kattin al een warrior, en daarmee zou ze dus al ervaring hebben van dit gevoel, dacht de rossige apprentice.

Squirrelplume

Ze wist nog wel hoe enthousiast ze eerst was geweest toen ze naar haar nest was gegaan in de nieuwe den. Buiten het territorium had ze nog wel heel erg eng gevonden, maar zodra dat ook gewend was, was ze een hele andere poes geworden. Het was echt genieten hoor, hoe ze toen aan de slag was gegaan. Dat kon ze niet ontkennen, hoe gek Briarstalk dan ook van haar was geworden, oeps? 'Hey Squirrelplume! Jep, het nieuwe nest is geweldig!' klonk er enthousiast van de rode-witte poes af. Mooizo! Ze moesten natuurlijk niet hebben dat de jonge poes zich ongemakkelijk voelde in haar eigen nest, dat betekende dat er iets goed mis was en dat misschien haar mentor moest ingrijpen. Goed, het kon soms natuurlijk wel heel erg spannend zijn en dat betekende ook dat sommige jonge apprentices er aan moesten wennen hoe hun leven zou gaan worden. Sommige apprentices wilden immers soms helemaal geen warrior worden uiteindelijk. Dat was allemaal goed natuurlijk, ze konden altijd nog de rang van Queen op nemen, tenminste, poezen konden dat. Voor katers was het al snel een moeilijker probleem. Hadden ze daar niets voor? Nu ze daar zo over na dacht was het best wel moeilijk. 'Hoe voelde jij je toen je net apprentice werd?' de stem van de jonge poes haalde haar uit haar hele wirwar van gedachten, waardoor ze haar volledige aandacht weer op de poes richtte. "Oh! Ik vond het geweldig! Ik was toen nog wel heel erg anders dan dat ik nu ben, ik durfde amper naar voren te stappen ondanks dat ik heel erg enthousiast was. Ik vond het aan de andere kant ook heel erg eng en spannend omdat ik niet wist wat er te vinden was buiten het kamp." begon de waterval van woorden meteen weer uit haar mond te stromen. Een dingetje waar veel katten wel rekening mee hielden wanneer ze een gesprek met haar begonnen. "Maar goed, zodra ik het territorium leerde kennen en zag dat het allemaal niet zo eng was voelde ik me er al een stuk meer thuis! Ik weet niet natuurlijk of je dat gevoel ook zult krijgen, maar als je dat wel voelt is dat helemaal niet erg! Uiteindelijk kom je erover heen en zal je je ook thuis voelen overal. En zo niet! Dan is dat ook niet erg hoor!" Tja, dat was Squirrel, aan een stuk door kleppen en niet eens door hebben wat er de volgende seconde uit haar mond zou komen. "Maar goed, dat ga je allemaal vanzelf wel merken natuurlijk, met Sorrelpool als mentor komt het vast wel goed, Sorrel is een super goede warrior, dus je kan veel van haar leren. Jullie kunnen vast wel goed overweg met elkaar?" vroeg ze uiteindelijk maar aan het eind van haar waterval van woorden.

Ɓσ

'Ik kan wel goed overweg met Sorrelpool, maar soms is ze echt snel', antwoorde de rossige apprentice. ja, Sorrelpool was wel een goede mentor voorlopig. Maar soms ging die inderdaad te snel met de uitleg. 'Ik heb zin om het territorium te verkennen!', miauwe Whitepaw vervolgens. Ze kon haar tijd niet besteden aan te denken, want ze wilde dingen doen, niet bedenken. Het was het beste gevoel ooit, want alles was nog een mysterie! Haar eerste keer buiten het kamp was binnenkort en ze was nog nooit zo enthousiast over iets.

Squirrelplume

Sommige apprentices, en warriors, konden er soms totaal niet tegen dat ze zoveel aan het praten was, maar gelukkig leek Whitepaw het helemaal niet erg te vinden dat ze zoveel sprak. Het zat gewoon in haar, al weet ze niet echt waar het vandaan was gekomen. Erg vond ze het in ieder geval niet, dat wist ze wel zeker. 'Ik kan wel goed overweg met Sorrelpool, maar soms is ze echt snel' klonk er van de rode apprentice af, waarop Squirrel even knipperde. Was Sorrelpool snel? Ze had er zelf nooit echt goed op gelet of Sorrelpool snel was, dat was iets wat ze misschien eens een keer moest vragen aan de rode poes. "Snel als in snel lesgeven of is ze echt snel snel? Like, is ze echt een snelle renner of gaat ze echt heel erg snel door de stof heen die je moet leren? Het is namelijk niet goed als je niet alles kan opvangen omdat ze te snel gaat hoor! Dan moet je echt melden dat ze wat langzamer aan moet doen!" ratelde ze weer aan één stuk door. Oeps. 'Ik heb zin om het territorium te verkennen!' klonk er vervolgens van de jonge poes af, waarop ze even lichtjes grinnikte. Natuurlijk! Dat was altijd heel erg vet om te doen voor de eerste keer en even heel eerlijk: ze vond het nog steeds heel erg gaaf om te doen. "Dat is natuurlijk heel erg te begrijpen! Als je geluk hebt dan ben je iemand die het voor altijd leuk vindt om hetzelfde territorium te ontdekken! Ondanks dat ik het hele territorium ken vind ik het altijd nog leuk om het te herontdekken!" misschien was het omdat ze net op die details lette, de details die het weer heel erg nieuw kon maken, ze wist het niet, maar interessant vond ze het wel.

Ɓσ

'Ik bedoelde snel met leerstof, maar ik kan het wel nog volgen... Soort van', zei de rossige apprentice. Ja, haar mentor nam de leerstof erg serieus en snel. Ze probeerde heel veel vechtmoves in één training te krijgen, en op zich is dat niet erg, maar het was moeilijk te oefenen op de basis als ze al snel doorging naar het volgende. Whitepaw stopte eventjes met denken aan haar mentor. De rode poes ademde eens diep, en dan vervolgde ze, wachtend op een volgende reactie van de kattin.

Squirrelplume

Ze was nooit echt heel erg close geweest met de oudere poes, de mentor van deze jonge poes. Ze had haar natuurlijk wel eens casually gesproken over het weer of over de prooien en ze kende de poes natuurlijk wel bij naam, maar om te zeggen dat ze close waren? Nee, totaal niet. Ze wist verder niet veel van de poes af, behalve dat ze een keer queen was geweest. 'Ik bedoelde snel met leerstof, maar ik kan het wel nog volgen... Soort van' sprak de rood-witte poes tegen haar. Dus toch, ze had nooit geweten dat Sorrelpool alles er door heen zat te rammen, veel katten namen er toch wel de tijd voor, maar Sorrel wilde het liever sneller gedaan hebben dan anders. "Als ze echt te snel gaat moet je dat gewoon aangeven hoor! Het is belangrijk dat je alles goed leert van haar, ze is immers een goede vechter." sprak ze met een ietwat bezorgde blik in haar limoen groene ogen. Ze moesten niet hebben dat Whitepaw de moves maar half kende in plaats van volledig. Dat kon alleen maar gaten geven waar ze later last van zou gaan krijgen. "Dus als je iets meer tijd voor een move hebt, moet je dat gewoon bij Sorrelpool aangeven hoor! Dat vindt ze vast ook niet erg! Denk ik. Hoop ik." begon ze weer luid aan het begin, maar de laatste woorden mompelde ze wat zachter, omdat ze het oprecht niet zeker wist en ze niet het idee aan Whitepaw wilde geven dat ze alles wist van Sorrelpool.

Ɓσ

De rosse apprentice antwoorde. 'Maar ik durf niet. Misschien ziet ze me in als een zwak poesje als ik toegeef dat ik niet mee ben met alles'. Haar zelfvertrouwen mocht ze natuurlijk niet kwijtraken, zeker niet als ze niet zo lang een apprentice was. Moest blij zijn dat ze geen kitten meer was, maar apprentice zijn viel eigenlijk veel lastiger dan gedacht. En dan nog denken over toegeven dat de rode poes niet kan volgen, dat streste haar wat. Met haar lichtgroene kijkers keek ze naar haar sneeuwwitte pootjes. Ach, Whitepaw moest zich niet zo aanstellen. Schuddend met haar kop dacht de apprentice aan iets nieuws. En al snel drongen er weer positievere gedachten door toen ze dact aan new-leaf, opnieuw. Maar toch waardig.

Can you help me unravel my latest mistake

Haar oude mentor had gelukkig nooit echt veel problemen voor haar veroorzaakt. Het was toen een oudere kater geweest, een senior warrior. Op het eind was de arme man helemaal wild van haar geworden, die was wel blij dat hij niet meer iedere dag dat gemekker van haar hoefde te horen. Snapte ze ook wel, ze kon namelijk heel erg veel praten zonder door te hebben dat ze veel aan het praten was. Soms moesten katten haar oprecht even stoppen door een poot voor haar moel te steken. Dat had haar mentor vaak zat gedaan, maar vaak snapte ze de hint niet die katten voor haar neer legde. 'Maar ik durf niet. Misschien ziet ze me in als een zwak poesje als ik toegeef dat ik niet mee ben met alles' klonk er van de rode poes af, waarop Squirrel even knipperde. Zo erg was Sorrel toch ook weer niet? Ze was meestal een stuk gemener tegen katers dan tegen poezen, dat was zeker, maar oprecht gemeen leek de poes niet te zijn. Tenminste, van wat ze van de andere poes wist he. "Natuurlijk niet, een mentor die is er juist om van te leren en dingen aan te vragen, ook als dat betekent dat je rustiger aan moet trainen. Sorrelpool weet dit zelf ook en als het niet werkt tussen jullie, zijn er zat andere warriors binnen de clan die misschien wel beter geschikt zijn als mentor! Het is echt geen schande om te wisselen van mentor als jullie echt niet klikken, maar dan moet je het wel eerst samen overleggen." sprak ze met een kalme glimlach tegen de rode poes. Tenminste, dat was hoe zij het zag hè. Het lag nog steeds in de poten van de rood-witte apprentice. Ze moest het eerst met haar mentor erover hebben, ze moesten namelijk niet hebben dat bij de laatste test ze erachter kwamen dat Whitepaw maar dingen half kon in plaats van compleet.

Ɓσ

De rossige poes zag het niet in om van mentor te veranderen. Ze zou het best wel bijleggen, op één of andere manier... Maar het toegeven was wel een moeilijkheid. Daar stonden warriors bekend om, toch? Moeilijkheden samen oplossen met het gebruik van teamwerk. En we waren vechters. Natuurlijk kon de apprentice daar niet staan met enkel de helft van de leerstof. 'Ok... Ik zal het toegeven', zuchtte ze kalm, met daarop volgend. 'Ik wil de clan gewoon niet teleurstellen', en zeker haar vader niet, want die was een erg goede warrior die altijd op haar was. Maar die trots zou kunnen verdwijnen als ze niet haar best deed. De rood met witte poes hefte haar kop weer omhoog, zodat het weer recht zat. Haar groene ogen richtten een blik op die grote, dikke wolk die langzaam voorbij ging.

Can you help me unravel my latest mistake

Communicatie was zo belangrijk in een clan, daardoor konden ze ook zo sterk staan. Omdat ze zo goed konden communiceren met elkaar. Niet alleen met hun lichaamstaal over hoe ze zich voelden, maar ook gewoon puur met woorden. Hadden ze iemand in het territorium gezien? Dan zouden ze het melden zodat iedereen beter kon opletten. De laatste tijd veel prooien gezien in een bepaalde richting? Dan werd dat ook door gegeven aan bepaalde katten. Door woorden konden apprentices leren van hun mentoren, konden kittens leren hoe ze zich moesten gedragen in de clan en konden vriendschappen ontstaan. Ook niet geheel onbelangrijk in een clan. Als je niemand had die je vrienden waren, voelde het toch heel erg eenzaam, ondanks dat ze met z'n allen er in waren. Tenminste, zo dacht die katten zich voelden. Ze had nooit echt zelf zo gevoeld in de clan, ze had altijd wel vrienden binnen de clan gehad. Zowel toen ze klein en verlegen was, en nu terwijl ze heel erg veel praatte en heel erg open was over de meeste dingen. 'Ok... Ik zal het toegeven' klonk er met een kalme zucht van de rood-witte poes af, waarop Plume even knipperde. Wat toegeven? Toegeven aan haar mentor dat ze wat meer tijd nodig had? Want dat zou wel heel erg goed zijn, daar juichte ze haar volledig toe. 'Ik wil de clan gewoon niet teleurstellen' klonk er van de rood-witte poes af, waarop Plume even een 'o' maakte met haar mond, maar er geen geluid uit kwam. Kijk, dat was weer iets anders dan wat ze net vertelde. "Je stelt de clan niet teleur." sprak ze met een warme glimlach op haar gezicht. "Sommige katten doen er nou eenmaal wat langer over om iets te leren. Sommigen worden al warrior op 10 manen, terwijl andere katten soms wel tot 15 manen apprentice blijven. Er is geen schaamte als je er wat langer over doet, zolang je hart er maar in ligt. Als je goed je best blijft doen, dan zal de clan altijd trots op je zijn, hoelang je er ook over zou doen." sprak ze, waarna ze haar ogen even vriendelijk toe kneep naar de poes. En dat was hoe het ging. Als je lui was en daardoor niet veel deed? Ja nee dan zou de clan pittig teleurgesteld zijn, maar zolang de jonge poes goed haar best zou blijven doen, dan zou de clan hoe dan ook trots op haar zijn, dat wist ze zeker.

Ɓσ