The doubting one by heart, alone without herself || Open

Met voorzichtige pootstappen liep een slanke, wit met verschillende kleuren gevlekte poes de apprentice den uit, de bladeren van de den streken ietwat over haar rug heen terwijl ze voorzichtig rond keek. Het kleine poesje keek voorzichtig rond het kamp, haar amberkleurige ogen ietwat bezorgd. Jep... Haar broertjes en zusjes waren er alweer vandoor. Littlepaw was vast met vrienden, Snowpaw en Lightningpaw... Ze wist niet wat er met die twee was, maar ze waren er nooit meer, het was om eenzaam van te worden. Haar oortjes gingen ietwat achteruit. Ze was de jongste van het nest, het gaf haar nog meer het gevoel dat ze zich moest bewijzen als dochter van Bluestar en Whitestorm. Andere katten verwachtten altijd zoveel van haar... Het was om van te stikken. Minnowpaw schudde haar kop iets en liep met vlugge passen naar de prooistapel. Haar oren iets achteruit gelegd in haar nek. Ze zat de laatste tijd niet zo goed in haar vel. Nu ze opgroeide, werd ze toch wat onzekerder, en twijfelde ze meer aan zichzelf. Maar dat hoorde ook ergens wel bij haar leeftijd, of tenminste, dat had ze zich altijd laten vertellen. Als het maar waar was... Ze zuchtte zachtjes eventjes en hield halt bij de prooistapel. Voorzichtig pakte ze een miezerig muisje van de prooistapel af. Dat zou wel genoeg zijn om de ochtend mee door te komen. Terwijl ze zich omdraaide botste ze tegen iemand aan. Geschrokken naar adem happend tuimelde ze achteruit. Voorzichtig keek ze op, haar oren nu plat gelegd omdat ze nu wel een hele preek verwachtte.

Met een sierlijke tred trippelde de kater wat rond in de den. Het was hem wel al opgevallen, zijn uiterlijke trekjes. Die had hij niet van zijn vader, dus moest het wel van zijn moeder zijn. Een zucht verliet zijn mond, streelde zijn lippen met de warme adem ervan. Het was een diepe zucht, liet zien hoe erg hij er stiekem wel niet mee zat. Vervelend geheimzinnig gedoe van zijn vader ook. Hij wist alles al. Oké, nog niet helemaal. Maar hij kwam erbij in de buurt. Zijn inschattingen bleken steeds vaker waar te zijn. En hij kon niet ontkennen dat hij ergens wel leuk vond. Al dat gesnuffel, net een echte detective! Het was een leuke wereld, die van een detective.
Maar zelfs hoe ‘professioneel’ je ook was, je bleef toch net zoals de anderen vanbinnen. Wat inhield: hij was een simpele Apprentice, die nog een mentor moest krijgen zelfs, en die dus niet het kamp uit mocht zonder toestemming. En hij hield zich als een goed jong Thunderclan lid aan de regels, wilde immers net zoals iedere naïeve kat de beste ooit worden. Natuurlijk kon hij nooit Bluestar inhalen, jaren aan ervaring en wijsheid. Dat kon niemand inhalen. Zij was zijn idool, net zoals al de andere Warriors. Maar zijn bleef toch wel de grootste. Een goede band had hij nooit gehad met zijn vader, dus gebruikte hij hem niet als voorbeeld. Nee, dat had hij zijn grootse leider voor.
Ineens voelde hij iets, liep tegen iets op. Hij was weer eens in gedachtes verzonken, onoplettendheid ook! Hij zette een stapje naar achter, kwam niet zo goed terecht met zijn achterpoot en belandde op zijn kont. Hij schudde zijn hoofd, knipperde met zijn grote ogen. Zijn oren zakten een beetje naar beneden, dit was zijn schuld. Hij zou wel weer op zijn kop krijgen. Hij was een niemand, het niet waardig om dingen voor door de vingers te zien. Als iemand het recht had zijn frustratie op hem af te reageren, dan deden ze dat met genoegen.
Maar hij verbaasde zich bij het zien van een jong poesje, die eigenlijk een soortgelijke lichaamstaal had als hij. Hij hield zijn kop een tikje schuin, meende deze kat niet te kennen. Maar ze was te klein, en onzeker ook in zijn ogen, om al een echte Warrior te zijn. Dus wellicht was ze ook nog een Apprentice. Maar hij zat pas een halve maan in de Apprentice den, en zo vaak was hij er ook niet. Hij was altijd in het kamp, andere dingen aan het doen. ’Gaat het?’ miauwde hij zachtjes, wist niet zo goed wat hij moest doen. Hij bleef maar zitten, wist eigenlijk niet waarom hij op zou moeten staan. ’Geloof ik hebben wij nog nooit eerder ontmoet, is het niet?’ merkte hij ineens op, ‘Wat is je naam, als ik het vragen mag?’

De grond voelde hard aan onder haar achterste toen ze terugviel, het was in ieder geval pluizig... Ze zette haar pootjes tegen de grond aan, proberende haar balans terug te vinden. Haar wereld duizelfde eventjes terwijl ze haar kop schudde. Ze had duidelijk moeite om niet alsnog om te vallen van haar plekje. Voorzichtig kwam ze overeind in een ietwat minder onhandige, maar toch nog steeds zittende positie. Nu had ze de tijd om degene die tegen haar opgebotst was eventjes te bekijken. Voorzichtig hief het kleine poesje haar kop en sloeg ze haar ogen op naar degene tegen wie ze opgebotst was.
Een licht angstige uitdrukking was in haar ogen af te lezen terwijl ze de andere kat aankeek. Nog steeds had ze zich helemaal schrap gezet voor een preek, maar die scheen niet te komen. Verbaasd trok ze haar kop iets naar achter toen ze bijna exact dezelfde blik op haar gericht zag. Haar wenkbrauwen gingen iets verbaasd omhoog en ze had moeite om niet te gaan grinniken. Blijkbaar hadden ze beide het idee gehad dat ze iets goed fout hadden gedaan. De muis die ze net gepakt had lag nu voor haar voorpootjes. Ze had hem duidelijk laten vallen.
Maar net toen ze naar voren wou buigen om de muis op te pakken, zei de andere apprentice iets. "Gaat het?" Miauwde hij zachtjes. Meteen keek Minnowpaw weer op en ze glimlachte voorzichtig als reactie, "Ja, het gaat wel," Miauwde ze terwijl ze haar kopje beleefd ietsjes boog, waarna haar blik bezorgd werd, "En hoe gaat het met jou dan? Ik heb je toch geen pijn gedaan hè?" Ze sperde haar ogen ietwat open van bezorgdheid. Ze schuifelde nerveus met haar voorpootjes over de grond heen, bang dat de andere apprentice toch boos was. Maar tot haar grote verrassing, bleef hij vriendelijk. "Geloof ik hebben wij nog nooit eerder ontmoet, is het niet?" Miauwde de apprentice. "Ik.. geloof het niet nee.." Miauwde Minnowpaw zachtjes als reactie. "Wat is je naam, als ik het vragen mag?" Vroeg de andere apprentice vervolgens. Minnowpaw keek weer op, "Mijn naam is Minnowpaw, en wat is jouw naam dan?"

Ik heb een probleem, ik heb een probleem. Een heel groot probleem! Ging er door zijn kopje heen, zou nog bijna ineen kruipen van angst en zich het liefst zo klein mogelijk maken. Klaar voor de klappen die zouden komen. Maar het kwam enkel door zijn gewoontes. Hij was maar wat blij dat hij bijna nooit meer omging met zijn vader, hij kon nog steeds die vervelende koude rilling voelen die over zijn ruggengraat kroop als hij enkel al aan de kater dacht. Vreselijke tijden waren het geweest, er was niets leuks aan. Waarom had hij ook… Niet zoveel op hem moeten lijken? Maar op zijn onbekende moeder. Hij kon er toch niets aan doen? En toch werd hij ervoor gestraft, zonder er iets aan te kunnen doen. Het was oneerlijk. Maar hij nam het zijn vader niet kwalijk, maar toen hij de kans had gekregen was hij weggerend. Gewoon uit angst, en omdat hij ten einde raad was.
Hij knipperde met zijn amberkleurige ogen bij het horen van het antwoord van de ander. Zijn mondhoeken krulden voorzichtig een beetje omhoog. Gelukkig, hij had haar geen pijn gedaan met zijn typische afwezigheid. Hij moest echt eens beter gaan opletten, hij kwam zo alleen maar in de problemen! En dat was ook weer niet zo fijn, alleen vervelend. Ja, problemen waren altijd vervelend. Hij hield zijn kopje een tikje schuin bij haar bezorgde blik. Waarom was ze – O, hetzelfde als hem. Wat grappig, niet alleen hun angstige reactie was in het begin hetzelfde. Maar ook hun bezorgdheid. Hij kwam overeind, schudde zijn vacht een beetje uit. Hij tilde een achterpoot op, trapte er een keertje mee. ‘Het gaat wel,’ mompelde hij, ‘Maar ik was weer eens zo onhandig om mijn achterpoot een beetje verkeerd neer te zetten. Maar het gaat wel over, maak je maar geen zorgen.’ Hij schonk haar een bescheiden lachje, om zijn woorden nog meer kracht te geven.
’Minnowpaw,’ herhaalde hij haar naam, om met de spraak vertrouwd te worden, ‘Aangenaam, leuk je te ontmoeten. Mijn naam is Locustpaw.’ Hij dacht eventjes na. ‘Volgens mij zijn wij van andere Apprentice generaties. Ik ben er ook pas maar een halve maan, en heb nog geen mentor. Dus vandaar dat we elkaar nog nooit eerder hadden gezien.’ En natuurlijk omdat zijn vader hem verborgen voor de wereld wilden houden. Hij liet zijn blik afdwalen naar onder, zag het muisje dat daar lag. ‘O, het spijt me!’ begon hij ineens met een schuldbewuste stem, ’Ik stoor je. Je stond net op het punt om eventjes wat te eten en dan moet ik weer zo onhandig zijn door – Het spijt me…’ Hij voelde zich een onhandige kluns die niet echt iets goed kon doen. Maar dat beeld was er ook door zijn vader ingedramd. En het was moeilijk om je beeld ergens van aan te passen.

"Het gaat wel," mompelde de langharige bruine apprentice, "Maar ik was weer eens zo onhandig om mijn achterpoot een beetje verkeerd neer te zetten. Maar het gaat wel over, maak je maar geen zorgen." Meteen ging Minnowpaw's bezorgde blik ging meteen naar zijn achterpoot, "Weet je het zeker? Moet ik echt Doveheart niet voor je halen? Of misschien Spottedpaw? Of Jaypaw?" Vroeg ze, haar woorden kwamen snel uit haar mond gerold terwijl ze sprak. Haar oortjes gingen ietwat naar achter terwijl ze de bescheiden blik van de andere apprentice aankeek. Haar moeder had vast wel geweten wat ze nu moest doen... Ze wou zo graag zoals haar moeder zijn, wijs, majestueus, sterk. Zij was dat niet... En zelfs als ze dat was, dan zou ze het met haar zwakke zelfvertrouwen ook niet zien. Het was ergens wel prettig om te zien dat iemand haar naam nog niet kende. Ze was het helemaal beu dat katten zoveel van haar verwachtten omdat ze Bluestar's dochter was en de apprentice van de deputy. En omdat ze niet aan deze verwachtingen kon voldoen ging haar zelfvertrouwen de laatste tijd nog sneller naar beneden dan een vogel in duikvlucht.
Vervolgens stelde de andere apprentice zich voor als Locustpaw, en Minnowpaw schrok dus weer op uit haar gedachten, "Aangenaam kennis te maken, Locustpaw," Miauwde ze, haar kopje buigende. Ze hield haar kopje scheef en keek Locustpaw verbaasd aan toen hij zich begon te verontschuldigen. "Eh..?" Miauwde ze als eerste reactie, "Het geeft niet hoor! Ik had toch niet zo'n honger en als je niet tegen me aan was gebotst, of ik tegen jou, ik weet het niet precies, dan had ik je nooit gesproken en dus nooit ontmoet!" Miauwde Minnowpaw vlug, "En trouwens, een nieuw iemand ontmoeten is toch veel leuker dan een enkele maaltijd?"

Hij schudde zijn hoofd, kon het niet helpen dat hij zachtjes moest grinniken door haar over bezorgdheid. ‘Nee, nee! Echt niet. Maak je maar geen zorgen om mij, het gaat wel over. Er zijn katten met ergere pijntjes dan de mijne, die de zorg van hun meer verdienen dan ik.’ Hij schatte zichzelf ook altijd maar als lager in, kwam door zijn vader. Hij wist niet anders. Hij was altijd minderwaardig geweest in zijn ogen, en daarom had hij dat beeld nou van de kater overgenomen. Erg was het niet, want hij was ook een soort van gentlemen. Een detective en een gentleman in een. Maar dan wel nog steeds uiterst onhandig in zijn doen en laten.
Zijn mondhoeken krulden een beetje verder omhoog bij het horen van haar stem die zijn naam uitsprak. Hij had nog niet zo vaak iemand zijn naam horen uitspreken, zonder dit met een snauwde of minachtende stem te doen. Dus het klonk hem wel aangenaam in de oren, prettig. Niemand wist echt wat zijn vader allemaal had gedaan. En Hindpaw was een taboe geworden waar hij het nooit meer over had. Zijn band met zijn broer was ook nooit echt goed geweest. Ze vermeden elkaar een beetje. Hij was gewoon bang dat de ander het gedrag van zijn vader zou kopiëren, en de ander wilde gewoon niet gedwongen worden door zijn vader om de ander af te snauwen zonder reden.
Zijn oren spitsten zich, keek haar met grote ogen aan. Hij knipperde eerst een paar keer en keek haar enkel een tikje verbaasd aan. Ietwat verlegen wendde hij zijn blik af. ‘Je hebt gelijk,’ murmelde hij zachtjes, ‘Maar we zijn beiden Apprentice, toch? Dus dan zouden we elkaar toch ooit wel hebben ontmoet in de den… Of iets in die richting. Het ligt er dan wel aan of jij niet al met anderen in gesprek zou zijn, want je zomaar onderbreken is een beetje onbeschoft.’ Wat een echte heer betaamt: altijd netjes op je beurt wachten. Hij had geduld zat, had ook altijd moeten wachten voordat hij uit zijn eeuwige schuilplaats kon komen tot zijn vader weg was.
De kater richtte zijn blik op de muis, dacht eventjes na. ‘Zou je het erg vinden als ik je voorbeeld volg?’ Hij had niet echt plannen voor vandaag. Het enige wat hij kon doen was wachten. Wachten op een ceremonie waarin hij zijn mentor zou krijgen en eindelijk trainingen zou kunnen volgen. O, wat keek hij daar naar uit! Dan kon hij eindelijk het kamp eens uit, hetgeen wat hij het meest wilde. ‘Als je het niet wilt en liever wat meer privacy wilt, begrijp ik dat en heb ik er dus vrede mee.’ Hij glimlachte vriendelijk naar de jonge poes, wilde haar niet dwingen. Hij vond het ook niet leuk om tot dingen gedwongen te worden, dus waarom zou hij het dan bij anderen doen? Zou beetje absurd zijn.

Minnowpaw hield haar kopje scheef terwijl ze een vragende blik opzette. Maar deze blik ging al snel naar een frons, en daarna naar flinke koppigheid. "Iedereen verdiend zorg! Als je pijn hebt, moet je naar Doveheart!" Miauwde ze koppig terwijl ze een stapje naar voren zette. Al was ze een stuk kleiner, ze strekte zich uit om bijna neus aan neus te staan met Locustpaw. Op dit soort momenten leek ze verdacht veel op haar moeder, vurig, vol passie, had haar vacht blauw gemaakt en haar blauwe ogen gegeven, en je zou denken dat het Bluestar eventjes was. Ze zag het echter zelf niet. "Dus, Locustpaw, wees eerlijk, heb je pijn?" Ze vernauwde haar ogen eventjes iets terwijl ze hem aankeek, perongeluk zag het er zelfs best wel komisch uit hoe ze dat deed, terwijl dat helemaal niet de bedoeling was.
Hierna ontspande ze zich weer iets en keek ze Locustpaw aan terwijl hij een hele analyse van de situatie maakte. Ze tikte ze hem vrolijk aan met haar staart toen ze klaar was. "Denk jij altijd zoveel na?" Vroeg ze hem, terwijl haar kop weer vragend scheef ging hangen, "Ik wou dat ik dat kon, Fireheart en Bluestar zeggen soms dat ik moet nadenken voordat ik iets doe, maar ik doe echt mijn best, ik wil ook een goede leader kunnen zijn ooit... Zoals mama," Ze keek eventjes weg, om vervolgens weer beschaamd en bijna paniekerig zichzelf te verbeteren, "Niet dat ik leader wil worden, absoluut niet! Ehm.. Ik bedoel, het zou me wel een eer lijken als het ooit gebeurd maar ik bedoel niet dat ik echt op die positie uit ben, ik bedoel... ik bedoel..." Ze haalde eventjes diep adem, "Sorry..." Wat moest Locustpaw wel niet van haar denken nu? Die rare Minnowpaw, ze zou er niet van opkijken als hij nu langzaam weg zou lopen en haar voortaan zou vermijden. In haar ogen, had ze het nu alweer verprutst.
Ze keek eventjes op toen Locustpaw haar een vraag stelde, "Ehm.. Natuurlijk vind ik dat niet erg, is juist gezellig!" Miauwde Minnowpaw, haar originele vrolijkheid weer terug krijgende. "Ik eet de laatste tijd vaak alleen, dus ik vind het wel gezellig!" Miauwde ze, terwijl een brede glimlach haar lippen omhoog liet krullen, zo ver dat haar ogen zich zelfs eventjes sloten.

Zijn oren zakten naar beneden, maakte zich ietsjes kleiner bij het horen van haar woorden. Misschien was het wel egoïstisch van hem dat hij weigerde naar Doveheart te gaan. Het was waar, iedereen was wat zorg betreft hetzelfde. En had er dus evenveel recht op. Het feit dat hij zich minderwaardig voelde moest hem daardoor niet laten beïnvloedden in dat opzicht. Hij schudde langzaam en aarzelend zijn hoofd. ‘H-Het ebt al weg,’ murmelde hij zachtjes, was ergens te bang om tegen de kleine Minnowpaw in te gaan. Ze mocht dan wel klein zijn, en in het begin onzeker overkomen. Ze liet nu wel zien dat als het moest, ze haar mannetje kon staan. Dat bewonderde hij wel, aangezien hij het niet kon.
Hij keek op, knipperde met zijn ogen. Hij trok zijn mondhoeken als een soort van reflex omhoog, een nerveus lachje was het gevolg hiervan. ‘Ja, dat is waar,’ mompelde hij zachtjes, ‘Maar als je de hele dag niets beters te doen hebt… Tja, wat houdt je dan nog tegen? Ik heb nog geen mentor, weet je. Dus dan heb je niet zoveel te doen, behalve de klusjes zelf opzoeken.’ Hij was een behulpzaam iemand, en ging zo door het vuur voor een van zijn clanleden die hij amper kende. Zijn loyaliteit was groots, en hij overtrad daarom ook… Nee, hij had nog nooit regels overtreden. Dus hij had nog steeds geen echt… Strafblad, als je het zo wilde noemen.
Zijn ogen werden groter, zijn ietwat grote oren die zich fier naar voren richten. Hoorde hij dat nou goed? Was Minnowpaw de bloedeigen dochter van Bluestar? Hij stond echt stil in de tijd. Maar dat verklaarde wel haar eerdere houding, zou ze misschien van haar moeder hebben geërfd. Bij de gedachte zelf moest hij wel zachtjes grinniken in zichzelf, maar durfde dit niet in de buitenwereld te doen; wat als ze het verkeerd zou opvatten? Hij hief zijn poot op, gaf haar een zachte por. ‘Je zult vast een goede leader zijn,’ snorde hij, ‘Je hebt immers het bloed van eentje, nietwaar?’ Wie weet zou ze wel grootse leiders kwaliteiten hebben zoals haar moeder! Dat zou toch eens wat zijn.
Zijn warme glimlach vertroebelde een beetje, werd nogal zwakjes en onzeker. Hij at altijd alleen… Hij knikte, trippelde eventjes snel naar de prooistapel. Oké, nu iets uitzoeken dat hem niet voorschut zette… Dus niet een of andere vogel. Klein waterratje dan maar? Ja, perfect. Hij pakte het beestje vast tussen zijn kaken en draaide zich om. De jonge kater trippelde weer terug naar haar, legde zijn eten voor zijn poten neer. ‘Ehm… Waar zullen we gaan zitten? Want hier midden in het kamp… Geloof ik zitten we dan een beetje erg in de weg.’ Zijn laatste woorden hadden een lacherige ondertoon, gewoon omdat het hem best komisch leek ergens. Warrior die half over hun heen struikelden omdat ze zo klein waren dat ze niet echt opvielen, men ze dus te laat zag en dan half op de grond viel om ze in een laatste poging te ontwijken.