You won't be missed

Een zucht rolde over haar lippen. Het was heel anders nu, met Falconpaw om haar heen. Ze zou hem nooit meer weg willen wensen, maar zowel haar taken uit voeren als hem alles bijbrengen was best wat verantwoordelijkheid op haar schouders. Het geluk was dat er geen recente gevechten en akkevietjes waren geweest, maar de elders hingen constant aan hun oren. Het was dan ook nu net dat de poes even rust had. Falconpaw had ze wat tijd gegund om in het zonnetje te liggen en met zijn vriendjes te praten, want dat vond ze ook belangrijk. Bovendien werkte hij had genoeg. Nu was ze eigenlijk van plan om zelf ook even in het zonnetje te liggen, maar haar naam galmde alweer door haar den heen. "Routnose." ze haalde diep adem, liet de vermoeidheid uit haar blik verdwijnen en trok een blaadje dat nog aan haar vacht vast zit los. "Ben je.. heb je.. tijd voor mij?" die stem herkende ze natuurlijk uit duizenden, en voor haar had ze altijd tijd. Het was eerder het schudgevoel in diens stem dat haar sneed. Met een vrolijke blik stapte ze op het poesje af. "Gekkie, voor jou heb ik altijd tijd," sprak ze en kon het toch niet laten om een liefdevolle blik over het kopje van haar meisje te geven. Ze wist hoe moeilijk Wisteria het had, al helemaal me de dood van haar moeder en de problemen die ook zij niet leek te kunnen verhelpen. Het at Routnose ook op, ze wilde niets liever dan de zusjes gelukkig zijn. De blik in haar ogen verzachtte toen de zon naar binnen gefilterd werd, op haar vachtje. "Wisteria, heeft iemand je wel eens verteld wat voor mooie meid je trouwens bent?"

Ze sprak het woord alsof het haar onbekend was. Het deed haar pijn, omdat ze kennelijk niet zag hoe mooi haar ogen schitterden in het vale licht, hoe haar vacht de vlekken van een van hun voorouderen bezat. Was er dan geen stille poel in de buurt die haar haar echte evenbeeld kon laten zien? ”Ik denk niet dat iemand mij ooit zo heeft genoemd.. zelfs mijn moeder niet.. die had het altijd te druk met andere dingen.” een gepijnigde, waterige glimlach kwam op haar lippen. Faithleap... Oh, het arme meisje. "Ik weet zeker dat ze dat vond," mompelde ze zachtjes, voorzichtig om woorden in de mond van haar dode moeder te leggen. Wisteriawisp leek daar echter niet nog meer woorden aan vuil te willen maken, voordat ze begon over haar problemen. Eén enkele seconde zakten Routnose haar snorharen wat verslagen naar beneden, terwijl ze sprak, maar ze forceerde zichzelf om de ander warm toe te glimlachen. Ze moest wel. Wat was er erger dan iemand vertellen dat haar lichaam volledig naar behoren leek te functioneren, wanneer ze zoveel pijn had? Erger dan toegeven dat ze ondanks haar jaren van training en al haar kennis, absoluut geen idee had wat een van haar favoriete katten zoveel pijn deed? "Uhm, het spijt me Wisteriawisp, ik kan je niet... Precies zeggen wat er aan de hand is," gaf ze toe, de verslagenheid en schuld zoveel mogelijk uit haar stem proberen te bannen. "Ik denk dat het handig is als we afspreken dat je eens per week even bij mij langs komt, dan kunnen we samen eraan werken om het beter te maken, oké?" stelde ze voor, waarna ze zich even excuseerde en haar den in hobbelde. Daar begon ze tussen haar kruiden heen te neuzen, voorzichtig om deze niet wéér door de war te gooien. Ze kwam terug met de bol papaverzaden in haar bek, waarvan ze er ééntje uitschudde en naar Wisteria toe schoof. "Dit is een papaverzaadje, het helpt je misschien tegen de pijn. Op de dagen dat het het ergst is, kan je altijd bij mij langs komen, dan geef ik je er wat voor," eerlijk, was ze absoluut niet zeker over deze keuze, alleen het deed haar haast even veel zeer om Wisteria zo in de knel te zien. De reden dat ze altijd huiverig was geweest met haar pijnstillers geven, was omdat ze precies wist hoe verslavend dat kon werken. Haar grootste angst was dat wanneer Wisteria eindelijk voor het eerst geen pijn voelde door de zaadjes, dat ze nooit meer zonder zou willen.

Ze wist dat het Wisteriawisp zoveel pijn deed, misschien nog wel meer mentaal nu dan fysiek. Voor haar was het niet anders, maar Routnose wist beter dan wie dan ook dat wanneer ze dat verdriet, die onzekerheid door zou laten schemeren naar de ander dat deze er nooit meer vertrouwen in zou hebben. Want ze had het nog niet opgegeven, en zolang als zij of Wisteriawisp leefde zou ze dat ook niet doen. Niet alles viel te genezen, en dat was een zeer pijnlijke wetenschap. Alleen waren er altijd manieren om het makkelijker, meer verdraagbaar te maken. En die zou ze vinden, al was het het laatste dat ze deed.

Wisteriawisp likte het zaadje zonder twijfel op en Routnose wist wat er in haar kop speelde op dat moment. Diep haalde ze adem, wetend welke vraag komen zou. ”Waarom.. Kom je hier nu pas mee?” haar stem was gepijnigd en schuldgevoel knaagde aan haar, maar ze wist dat ze het juiste had gedaan. Een waterige glimlach kroop kort over haar gelaat. "Omdat dit geen remedie is, Wisteriawisp. Papaverzaden halen alleen op korte termijn de pijn weg, ze lossen het probleem niet op. Als je ze te lang neemt, zijn ze schadelijk voor je lichaam," ze haalde diep adem, koos voorzichtig haar woorden. "Het... Het spijt me dat ik je er niet eerder over verteld heb, maar ik hoop dat je snapt dat het echt een last resort is. Ik, uhm, ik wil je dan ook vragen om ze alleen te halen wanneer de pijn het allerergst is. Ondertussen blijven we zoeken naar andere manieren om het beter te maken, oké?"