Lover boy

Ze mochten niet meer zelf jagen. Ze mochten niet zelfstandig het kamp uit. Het was ronduit verschrikkelijk en hij voelde zich totaal niet op zijn gemak. Echt niet. Ze waren met minder katten dan BloodClan, zoveel was duidelijk, en veel konden ze ook niet riskeren met de kittens en queens. Ze moesten doen wat BloodClan hun vertelden, wanneer ze hen dat vertelden. Het was pure dwang. En dat was voor iemand zoals Inkspots niet chill. Hij was iemand die graag wilde gaan en staan waar hij wilde, hij had lak aan de meeste regels en hij was vaak in of buiten het territorium te vinden. En nu zat hij vast in het kamp, waar hij geen vrijheid meer had om te gaan en staan waar ze wilden, waar hij constant moest uitkijken of er geen Bloodclanner bovenop hem zou springen omdat hij ergens een verkeerde pas had gemaakt. ”Hey jij daar, poeske. Kom eens hier.” klonk er echter opeens dwingend, waardoor hij zijn kop draaide en zijn groene ogen de witte, rare, kater vond die naar hem keek. Oh, dus hij moest komen? Gelukkig had Ink nog altijd een beetje van zijn charmes over, zelfs als hij zich niet compleet comfortabel voelde ermee. Het was om te overleven, vertelde hij zichzelf maar. Hij stapte daarom ook zonder enige twijfel naar de witte kater af. ”Wat is er?” vroeg hij dan ook op een normale toon. Geen haat, geen twijfel, geen minachting of angst. Gewoon hoe hij ook met een Shadowclanner zou praten. Goed, dan wel zonder te flirten. Want normaal zou hij er ook nog een flirterige opmerking bij maken, maar deze kater was zeker niet knap. ”Lik me vacht schoon.” klonk er, waarna de witte kater ging liggen en aan een kikker begon die hij in hun territorium had gevangen. Hij moest zich inhouden om niet boos te worden over het feit dat hij hun prooien aan het opeten was. Dat die van hen waren, maar dat was niet meer zo. Dit alles was van BloodClan. ”Natuurlijk, geen probleem.” sprak hij rustig. Hij ging zelf dan ook maar iets liggen, waarna hij begon om de witte, modderige, vacht van de bloodclanner begon schoon te likken. Oh, hoe erg hij modder haatte. Had hij dat al gezegd? Hoe erg hij een modderige vacht haatte omdat het verschrikkelijk was om aarde op je tong te hebben? Met lange halen van zijn roze tong ging hij over de vacht van de kater heen, het zou wel even duren, natuurlijk. ”De jacht was een succes dus?” besloot hij maar een licht praatje te maken. Alles om de vieze smaak van aarde even te vergeten. En een beetje slijmen kon misschien alleen maar helpen tijdens de bezetting.