disconnected

Plumkit keek met grote, onschuldige blauwe oogjes op naar de vreemdeling in de nursery. Haar woorden waren agressief en in haar jonge brein niet echt logisch; en dus antwoordde de jonge kattin enkel met een frons op haar snuitje. Wat..? Had "open haal" nog een andere betekenis die ze niet kende, of zo? Dat zou het enige logische zijn, in ieder geval.

Het mormel was duidelijk verward, iets wat ook wel logisch was. Ze was immers zo jong. Ze zou de termen die voor de oudere poes zo bekend waren nog allemaal niet kennen. Maar dat was geen probleem. Brat wilde wel voor deze ene keer wel een leerar zijn voor een boskatje. Ze zal ver gaan om haar kunstwerk helemaal af te maken. 'Het betekend, dit.' Sprak ze kalm. En toch was er een lichte enthousiaste  twinkeling in haar blik te vinden. 'Ik laat je bloed vloeien, over je hele vacht. Zodat het mooi rood is.' De kattin kreeg een duivelse grijns op haar gelaat terwijl ze haar gezicht dichterbij die van de kitten bracht. 'En dan zal ik je oogballen er uit trekken zodat je er mee kan spelen, ik zal je ingewanden gebruiken om je nest mee te versieren. Ik zal..'

Nee, blijkbaar was er geen vrolijke verborgen betekenis. Plumkit kromp in elkaar en keek met onschuldige blauwe oogjes op naar de Bloodclanner. Haar lichaampje trilde van angst. Nee, ze wou helemaal niet dat haar ingewanden in haar nest zouden liggen en ze wou ook niet spelen met haar eigen oogballen! De gedachte alleen maakte haar al misselijk; de mollige kitten slikte moeilijk even. "..Maaj waajom?", piepte ze met haar zachte lieve kittenstemmetje; tranen in haar blauwe ogen zorgden dat ze alles wazig zag. Waarom zou de Bloodclanner dat willen doen? Konden ze niet gewoon allemaal vriendjes zijn?

Het zachte lieve kinderlijke stem die het mormel bezat deed de donker rode poes bijna kotsen. Het was voor haar gevoel te veel van het goeie. Net als een taart die te veel beklad was met glazuur. Brat snoof afkeurend en vernauwde haar oog. 'Omdat je minderwaardig bent, je bent fout. Je had nooit mogen bestaan.' De grijns van de Elite poes strekte bijna van oor tot oor. Extra overdreven natuurlijk, maar ze wilde het poesje ook heel bang maken.

Ze was minderwaardig, ze had nooit mogen bestaan? Plumkit snapte het niet echt goed, maar durfde dat natuurlijk niet te zeggen. De grote rosse kattin was eng en ze had schérpe klauwen en een hele rare grijns op haar snuitje.. Het was beter om haar niet verder boos te maken. "S-sorry..", mauwde ze dan ook met haar lieve hoge stemmetje, trillend op haar pootjes terwijl ze met bange blauwe oogjes op keek naar de vreemde kattin. Alsjeblief, laat je me nu met rust?