Time for a bite

Onderwerp: Time for a bite di 27 dec 2011 - 16:35

Zachtjes neuriënd trippelde Thornpaw naar de prooistapel. Het zwakke zonlicht reflecteerde in zijn witte vacht. In zijn ijsblauwe ogen was nog slaap te lezen. De natte geur van ochtend hing nog in de lucht, een geeuw ontsnapte uit Thornpaws bek toen zijn gedacht terug naar de den afdwaalden. De geur van vers-gedode prooi prikkelde in zijn neusgaten. Hij spiedde vlug even over de prooistapel en plukte er een roodborstje uit. Tevredn over zijn ontbijt draaide hij zich om en zette sloom de pas in naar de apprentice den. Het kamp wemelde opnieuw van het leven. Na de kittenroof, waren vele katten getemperd in hun werk maar nu ging het om de een-of-andere reden terug goed. Door het zoute bosaroma van het diertje proefde Thornpaw de koude lucht, Bladkaal vloeide langzaam maar zeker door bladval heen, de grond voelde hard aan onder zijn poten, dunne laagjes rijp glommen op de dorre bladeren. Terwijl hij zich zette en het roodborstje op de grond liet vallen zette hij met een hoge, melodieuze stem zijn lied in.

De dagen worden donker,
de prooi die word schaars.
En als het hier te koud word,
dan doet Thornpaw barbaars.

Thornpaw besloot zijn gezang met een vrolijk gegniffel. 'Ik heb vorderingen gemaakt' Mauwde hij tegen zichzelf. Een trotse glimlach kleurde zijn gezicht. Thornpaw begon opnieuw de melodie van het lied te neuriën.

[+Locustpaw]
[flut]

Onderwerp: Re: Time for a bite wo 28 dec 2011 - 1:42

De frisse herfstkoude had hem al vroeg uit zijn slaap gehaald. Niet al te aangenaam, maar het was niet anders. Hij sliep nou eenmaal altijd alleen, en ondanks dat zijn vacht lang en dik was – zelf dubbel, was hij in zijn eentje niet genoeg beschermd tegen de koude. Hij was al vroeg opgestaan, had zich een weg gebaand tussen alle andere slapende Apprentices en had een rustig plekje opgezocht waar hij zichzelf kon wassen. Bladval was het jaargetijde, samen met Bladkaal, waar zijn vacht het dikst was. En dan met al die modder overal… Nee, dat was geen pretje. Het zorgde voor klitten, en als die te dicht op zijn huid kwamen zorgde dit voor irritatie. Het was een gewoonte geworden, dus verzorgde hij zijn vacht altijd wel goed. Werd daardoor vaak aangezien als een poes, door de zorg die hij besteedde in zijn vacht. Maar het was nou eenmaal zo.
Veel slaap had hij overigens niet echt nodig, in vergelijking met de anderen. Warriors hadden het altijd druk, Apprentices met een mentor waren ook altijd moe door de zware trainingen et cetera. Maar hij had geen mentor, dus mocht hij niet klagen over vermoeidheid. Hij was het daarom ook niet, en ging gewoon rustig zijn gangetje. Zocht altijd zelf de kwarweitjes op, zodat hij ook wat kon betekenen voor de Clan. Maar ooit… Ooit dan zou hij jagen, en bijdragen aan het vullen van de vele monden. O, wat keek hij ernaar uit om echt te kunnen helpen! Maar voor nu zou hij het maar moeten doen met de dankbaarheid van Elders en sommige Queens.
Zijn maag leek zachtjes te grommen, eiste zijn aandacht op. Hij had honger… Dan kon hij maar beter wat eten. Rustig trippelde hij naar de prooistapel, besef voor tijd was allang geleden gestopt. Hij zocht een klein muisje uit, want zoveel aan eten had hij nou ook weer niet nodig. Hij verbrandde niet zoveel, dus waarom zou hij dan wel energie moeten opvullen? Dat was onnodig en egoïstisch, en dat wilde hij niet zijn. Dus deed hij het ook niet. Rustig trippelde hij weer naar zijn plekje toe, tot hij door iets werd gestopt. Hij stopte met lopen, draaide zijn kop. Een voorpootje dat nog in de lucht bungelde.
Zijn oren fier naar voren gericht en zijn amberkleurige ogen nog groter dan ze al waren. Hij staarde naar de lichtgekleurde jonge kater die daar zat, die wat zong. Het klonk aangenaam in zijn ietwat grote oren. Zonder te aarzelen trippelde hij op de ander af wanneer deze klaar was, had niet eerder durven komen in verband met concentratie. Hij legde zijn muisje voor zijn eigen poten neer en keek op. ‘Wow!’ was zijn eerste reactie, ‘Thornpaw was het toch?’ – hij was en bleef slecht in namen – ‘Dat was echt geweldig! Waar heb je dat geleerd? Ik zou het dolgraag ook zelf willen leren, het klonk zo mooi.’ Vol bewondering en ontzag keek hij naar de ander, een schaapachtige glimlach die zijn snoet sierde.

Onderwerp: Re: Time for a bite do 29 dec 2011 - 12:36

Thornpaw draaide zich wat geschrokken om. Zijn ijsblauwe ogen waren groot van het verschieten. Hij had zich nooit gerealiseerd dat andere katten zouden luisteren als hij zong. Een zandkleurige kater keek hem enthousiast aan, hij had koffiebruine ogen en een grote, pluizige staart. "Thornpaw was het toch?", Mauwde de goudbruine kat. Het was eigenlijk wel een knapperd, sierlijk gebouwd en een slank lichaam, het zou Thornpaw niets verbazen als sommige poezen voor hem zouden vallen. "Ja", antwoordde de hij traag. Snel zocht de witte apprentice naar de naam van zijn dengenootje. Het was wat met een 'L'., herinnerde de Thornpaw zich. Hij klikte gefrustreerd met zijn tong. "Jij bent toch Lotuspaw.... of nee, sorry jij bent Locustpaw" Thornpaw eindigde zijn zin met een schaapachtig glimlachje. Hij voelde het schuldgevoel in hem openbloeien toen Locustpaw Thornpaw met complimenten op begon te hemelen:"Dat was echt geweldig! waar heb je dat geleerd? Ik zou het dolgraag zelf willen leren, het klonk zo mooi". Thornpaw voelde een blos onder zijn haren opkomen, hij hoopte vurig dat het rood niet onder de witte pels zou doorkomen. Thornpaws wangen gloeiden van schaamte: omdat hij de naam van Locustpaw was vergeten, en van trots: vanwege alle pluimen die hij opgespeld kreeg. "Dankje Locustpaw" Murmelde Thornpaw, zijn stem was hoog en zacht, alsof-ie terug een kitten was. Een voldane glimlach speelde op Thorns lippen. "Ik wil het je wel leren", begon hij stil. Maar ik zou geen idee hebben hoe. Voegde hij er in gedachten aan toe. Thornpaw had het niet echt geleerd, hij deed het gewoon graag, al van kitens-af-aan zong Thorn. Liedjes waarmee de Queens hem in slaap dompelden, liedjes waarmee de elders terug-dachten aan de tijd dat ze zelf nog fris en geolied waren, klaar voor de strijd. En daarna begon hij zelf liedjes te verzinnen, domme versjes over muizen die verloren lopen, over kittypets die naar de snijder ging, over de verhalen die de krijgskatten vertelden als ze terug kwamen van een gevecht. Maar toch was het gewoon naar boven gekomen, het zat in zijn bloed, niet in zijn lessenpakket. "Als je wild leren zingen, dan zul je eerst wat in het ritme en de tonen moeten komen" besloot Thornpaw. "Weet je wat, ik zing wat voor dat ik zelf ooit verzonnen heb, het is iets waarmee ik mezelf vroeger opwarmde als ik een lang liedje ging zingen" Hij knikte wat om de maat terug te attenderen.

Wanneer de kittens slapen,
wanneer de warriors gapen
Wanneer de zon haar ogen sluit,
dan trek ik er weer op uit.

Zong Thornpaw, zijn stem was warm en zoet als moedermelk. "Wat is het lang geleden dat ik dit heb gezongen" mompelde hij tegen zichzelf. Thornpaws ijsblauwe ogen keken Locustpaw bemoedigend aan. "Probeer jij maar, en als het niet van de eerste keer lukt, niet getreurd, met wat training gaat het je zeker wel lukken "

[Lol, mijn liedjes zijn vreemd x'D]

Onderwerp: Re: Time for a bite do 29 dec 2011 - 14:42

De ander had hem overduidelijk niet horen aankomen. Was ook ergens wel logisch. Als je zo mooi kon… Zingen, ja het was zingen, dan had je er uiterste concentratie voor nodig. Dus hij begreep het wel. Hij hield zijn kopje een beetje schuin, glimlachte vriendelijk. Maar de glimlach ebde langzaam weg, zijn oren die beschamend naar beneden zakten. Lotuspaw?! Dat was een meisjesnaam, voor een poes! Hij was een kater. Oké, zijn uiterlijk was bedriegend, maar hij was en bleef een echte kater. Hij bloosde onder zijn vacht, schaamde zich voor het feit dat iemand werkelijk – ook al was het maar voor één tel – had gedacht dat hij zo heette. Dat was gewoon belachelijk… Hij knikte langzaam als antwoord, maar voelde niet echt de behoefte om er nog wat over te zeggen. Het was wel goed zo.
Maar toch, hij had wel complimentjes moeten geven. Hij kon niet ontkennen dat de zangstem van de jonge bleke kater mooi was geweest, hij graag ook zo’n stem had gehad toen hij een kitten was die hem in slaap kon sussen. In plaats daarvan kreeg hij een snauwende, die hem de grond inboorde en hem vertelde dat hij een schande was door zijn uiterlijk. Hij was geen volbloed Somali, maar kwam wel zo over. En daardoor was het ook geen wonder dat hij vroeg of laat aangezien zou worden als een poesiepoes. Maar tot die dag zou hij gewoon leven, leven als een echte wilde kat. Want dat was het leven dat hij wilde, dacht niet zoals zijn broer die het gemakkelijke leven toch liever had gehad.
Hij knipperde met zijn ogen, keek verbaasd naar de ander. ‘Echt?’ kwam er ongelovig over zijn lippen, ‘Kun je me dat echt leren, Thornpaw?’ Zijn ogen lichten op. Als hij toch eens zo kon zingen… Wow, dan zou een hele nieuwe wereld zich openen voor de jonge kater. Een wereld die hij maar al te graag wilde aanschouwen. Hij hield zijn kopje een tikje schuin bij het horen van de uitleg, als het dat al was. Tonen en ritme? Nog nooit van gehoord. Ach, hij zou wel merken wat het was. Hij sloot zijn ogen, kreeg een vage glimlach op zijn gelaat bij het horen van de zangstem van de ander. Het was en bleef prachtig… Het was onmogelijk dat hij gelijk zo’n pracht stem zou hebben. Maar hij zou blijven oefenen, hij had toch niets beters te doen.
Hij schuifelde een beetje nerveus op zijn poten wanneer het zijn beurt was. ‘O-Oké,’ miauwde hij binnensmonds. Hij haalde diep adem, sloot zijn ogen weer en ontspande zich. ‘Wanneer de kittens slapen,’ het was meer prevelen dan zingen, ‘Wanneer de Warriors gapen,’ trillende stem, maar niet onzuiver, ‘Wanneer de zon haar ogen sluit, dan trek ik er weer op uit.’ Zijn stem trilde ontzettend en was niet toonvast, maar om hem onzuiver te noemen… Dan moest je echt een muggenzifter zijn. ‘Hoe was het?’ vroeg hij aarzelend, had een ietwat bange blik. Wat als het ontzettend vals was geweest? Wat als hij de oren van de ander had laten bloeden met zijn stem? Dat kon hij alleen ontdekken door te wachten op het antwoord, dus geduldig zijn.

Onderwerp: Re: Time for a bite vr 30 dec 2011 - 12:12

Thornpaw spitste geïnteresseerde zijn oren. Hij sloot zacht zijn blauwe ogen en concentreerde zich op het vrolijk stemgeluid van Locustpaw. "Wanneer de kittens slapen" Zijn stem trilde, als een blad dat heen en weer werd gespeeld door een bries. "Wanneer de Warriors gapen" De toon was mooi maar Locustpaws stem klonk onzeker, het was niet krachtig. "Wanneer de zon haar ogen sluit, dan trek ik er weer op uit" Thornpaw opende zijn ogen terug. Het licht stroomde weer over de ijsblauwe iris. "Het was mooi", was Thornpaws zijn eerste reactie. Hij zag de angst die in de ogen van zijn dengenoot weerspiegelde. "Je hebt een mooie zangstem" pluimde de witte apprentice. Thornpaw knikte bemoedigend in de hoop de onzekere blik te laten oplossen in trots. De klank van Locusts stem was vertrouwlijk, als de stem van een moeder die haar kittens sust na een nare droom. Het was de vastheid die niet goed zat, elk woord dat hij uitsprak ging gepaard met een trilling."Je bent enkel onzeker denk ik, je klinkt geschrokken" Thornpaw probeerde zijn stem zo neutraal mogelijk te houden, zodat hij niet nep zou klinken of bevooroordeeld. Thornpaw opende zijn mond en zong opnieuw, nu trager maar met een krachtiger geluid. "Probeer het nog eens, en dan heb ik een ander liedje voor jou in petto" Thornpaw dacht aan het andere versje, iets dat langer was maar minder ingewikkeld. Er kwamen maar 2 tonen in voor die door het hele lied verweven waren. Het was een lied waarmee hij zichzelf soms inslaap neuriede. Een lied dat Queens zongen als hun kittens bang waren van enge geluiden. Het was geruststellend. 'Iets wat past bij Locust mooie stemgeluid.' Dacht de witte apprentice.

[Kort o_O ]

Onderwerp: Re: Time for a bite