[CLOSED] Lonely Little Life

Indigokit voelde zich een beetje alleen. Ze was al bijna zes moons, en volgens de clanregels betekende dat dat ze bijna apprentice mocht worden. Maar eigenlijk dacht ze dat daar niet zo heel veel meer in zou zitten. Ze had eerst hoop gehad, maar ondertussen had ze nog steeds haar 'nieuwe' clangenoten niet ontmoet en ze wachtte al haar hele leventje lang. De plek waar ze nu sinds een moon woonde was erg mooi. Er waren veel coole planten en ze kon alvast oefenen met jagen omdat er ook veel muisjes waren hier. Bovendien werd het nu beter weer, dus scheen de zon altijd erg mooi door het glazen dak heen. Maar toch.. Toch zou ze graag ergens anders willen wonen, namelijk in Shadowclan. Ze had zoveel mooie verhalen erover gehoord van Bloodpaw en ze zou daar graag vriendjes willen maken. Ze had Bloodpaw al een tijdje niet gezien, normaal kwam hij iedere dag maar nu had ze hem al zeker twee dagen niet gezien. En verder was er hier niet echt iemand. Ze had geprobeerd te praten tegen de muisjes, maar die praatten niet terug tegen haar. Ze renden altijd weg. Denkbeeldige vriendjes was ze niet zo goed in, op de één of andere manier kreeg ze altijd ruzie met hen. Dus praatte ze maar veel tegen zichzelf. "Goeiemorgen, Indigokit," miauwde ze waarbij ze zich uitrekte. Het was een mooie ochtend, ze kon de vogeltjes horen fluiten. "Goeiemorgen Indigokit~" beantwoordde ze zichzelf. "Het is vandaag een mooie dag hè, ja zeker, een hele mooie dag." Ze trippelde uit haar nest, die ze helemaal zelf had gemaakt haar eerste week hier. Hij bestond uit allemaal planten en een nestje van gras. De planten waren zo opgestapeld en neergezet dat ze een soort holletje maakten. Aan de voorkant had ze blaadjes en sprieten weg gekauwd, zodat dit de ingang werd. Het was erg mooi, al zei ze het zelf. "De zon schijnt, en de vogeltjes fluiten, ik word er helemaal vrolijk van!" Nou ja, niet helemaal vrolijk natuurlijk. "Ik wou dat Bloodpaw er was, dan zou ik met iemand het mooie weer kunnen delen. Of misschien zelfs een nieuw vriendje of vriendinnetje, dat zou leuk zijn. Maar ik ben alleen, ik denk voor altijd,"

Ondertussen was ze al vier dagen alleen. Ze begon zich zorgen te maken. Waar was Blood? Ze miste hem, en ze miste iemand om mee te praten. Over een paar dagen was ze jarig, hij had nog nooit een verjaardag van haar gemist. Zou dit de eerste keer worden? Ze snapte niet wat er aan de hand was, maar ze was er zeker van dat het niets goeds kon betekenen dat hij zo lang weg was van haar. Bovendien moest ze nu veel meer haar best doen om iedere dag goed te jagen, dat was toch wat lastiger als haar vaderfiguur er niet was om haar te helpen. Ook moest ze nu veel meer de greenhouse uit om te drinken, vaak nam Bloodpaw een bol mos mee waarvan ze drinken kon of gingen ze samen, maar nooit maakte ze die reis alleen. Nu moest ze weer, want ze kreeg dorst en ze had het al te lang uitgesteld. "Kom op Indigokit, jij kan dit. Bloodpaw komt snel weer terug.."

Dit was nu het nieuwe normaal, had ze vastgesteld. Bloodpaw kwam niet meer langs, en ze wist wat dat betekende; hij was overleden. Ze hadden het daar een keertje samen over gehad, ongeveer een moon geleden. Wat ze moest doen als hij nooit meer langskwam, en wat dat dan betekende. Ze voelde zich er wel verdrietig om. Ze was hem gaan zien als een broer, of een vaderfiguur misschien? Ze wist het niet helemaal zeker, maar ze was in ieder geval verdrietig. Toch kon ze zichzelf ook wel zo ver krijgen om niet weg te kwijnen in dit verdriet. Want ze was nog jong, en het gevoel van verlies was niet genoeg om haar krachtige ziel weg te drukken. Dus bleef ze oefenen met jagen. Nu ze iedere dag haar eigen eten moest vangen, werd ze hier best redelijk in. Als ze het echt buiten moest doen, zou het haar vast niet zo goed afgaan, maar hier in de greenhouse waren de muizen lui en makkelijk te vangen. Soms at ze ook insecten; die waren echt makkelijk te vangen en ze vond ze lekker. Water halen was haar dagelijkse uitstapje uit haar schuilplek, maar verder dan het kleine beekje kwam ze niet. Dit omdat Bloodpaw haar had laten zweren dat ze nooit weg zou gaan, en nooit buiten kwam tenzij het echt nodig was. Dus dan deed ze dat niet, ook al was hij er nu niet meer. Ze had het gezworen en ze zou zich houden aan haar woord. Wat ze wel erg jammer vond, en waar ze ook een beetje om gehuild had, was dat Bloodpaw haar apprentice ceremonie gemist had. Dus had ze hem maar voor zichzelf georganiseerd. Ze had immers de dagen afgeteld tot ze zes moons werd.

Met een mooi gecalculeerde sprong belandde ze op een tafeltje, waar allemaal plantjes op stonden. De zon scheen fel naar binnen, waardoor het glas mooie tekeningen op de vloer maakte. Een prachtige dag om eindelijk zes te worden! Indigokit wist dat ze haar eigen ceremonie moest organiseren, want Bloodpaw was er niet meer. Ze wist eigenlijk niet helemaal hoe de juiste woorden gingen, maar ze zou het maar gewoon proberen. "Iedereen die oud is, verzamelen!" riep ze door de greenhouse heen, waarna ze een paar dode insecten voor haar neerlegde. Zij zouden haar publiek zijn vandaag. "Indigokit is oud geworden, en mag nu apprentice zijn. Dus vanaf nu heet ze Indigopaw! En haar mentor is ehh.." Oh, daar had ze nog niet helemaal over nagedacht. "Cricketstep." zei ze waarna ze de dode krekel voor haar een por gaf. Die bofte. "Dankuwel Indigostar, ik zal de beste apprentice zijn," sprak ze dankbaar tegen zichzelf waarna ze haar neus tegen de krekel aanduwde. Hierna at ze hem op, maar dat maakte niet uit want hij was toch maar neppie haar mentor.

Het was een hele gave ceremonie geweest, naast de moord van haar mentor dan. Maar hey, dat zou haar eerste taak als apprentice zijn! Haar mentor vermoorden. Een korte frons gleed over haar gezicht terwijl ze daarover nadacht. Zo ging het niet in Shadowclan, maar het voelde wel bekend. Misschien.. Had ze het gehoord in een slaapverhaaltje? Toen ze nog heel jong geweest was? Maar naast een stel blauwe ogen, wist ze daar niets meer van. Ze ging op haar rug liggen waarna ze naar het glas boven haar keek, dat helemaal ondergeslagen werd met harde regen. Ze had geluk dat de raampjes dicht zaten anders zou het nog naar binnen regenen! Ze begon te zingen, dat deed ze veel om zichzelf te vermaken. Het was niet super mooi, maar er kon haar niemand bekritiseren dus zong ze lekker luidkeels. Ook deed ze verven, met de modder die in de plantenbakken verstopt zat. Maar ze had niet zoveel ruimte meer over om te verven helaas, de vloer zat bijna helemaal vol met bruine moddervegen. Ze wou dat ze toch meerdere kleurtjes verf had! Ze wist dat sommigen bomen gebruikte voor verf, of stenen. Misschien.. Misschien zou ze zich is naar buiten wagen, om daar naar op zoek te gaan. Als ze zoiets kon vinden terwijl ze onderweg was naar de stroom, zou ze ook haar belofte niet breken.. Misschien, maar niet nu, want nu was het vies weer.

Vandaag zou ze het doen. Ze zou verf gaan zoeken! Ze had er de afgelopen drie dagen erg lang over nagedacht, en had ook al een paar uitstapjes naar de rivier moeten maken waar ze toch net niet genoeg durfde om te gaan kijken of ze iets van verf kon vinden. Maar nu liep ze in de richting van de rivier, niet om te drinken, maar om te zoeken. Haar pootjes waren besmeurd met modder, dit omdat ze eerst aarde gebruikt had om te verven. Maar dat was saai en bruin en niet zo mooi. Ze wou andere kleurtjes. Met een opgewekte pas liep ze richting de rivier. Ondertussen lette ze heel goed op of ze mooie steentjes zag. Ze wist namelijk dat steentjes kleur af konden geven; dit had ze een keer gezien toen er een steen op een andere steen gevallen was, en zo wat gele poeder achter liet. Dat ze dit gezien had, was al erg lang geleden. Toen was ze nog maar net in Shadowclan territorium geweest, maar toch had ze het opgeslagen in haar brein en wist ze nu dat ze deze soort steentjes moest kunnen vinden. Misschien waren er zelfs wel verschillende soorten steentjes, met verschillende soorten kleuren, maar dat zou ze moeten onderzoeken. Haar hartje klopte vrolijk in haar keel, ze had zoveel zin hierin! Ze vergat helemaal dat ze het eigenlijk spannend gevonden had eerst. En ook vergat ze even haar verdriet over Bloodpaw, ze ging helemaal op in haar nieuwe hobby; steentjes vinden voor verf. En als het geen verf steentjes waren, want die had je ook wist ze, had ze in ieder geval een mooie verzameling steentjes en dat was ook niet verkeerd. Misschien konden ze wel haar vriendjes worden, of haar nieuwe mentor. Deze kon ze namelijk niet opeten.

De weg naar het riviertje was niet lang, maar omdat ze zo aan het speurneuzen was, duurde hij dit keer wat langer. Toch kon ze onderweg geen steentjes vinden. Bij de rivier aangekomen nam ze een paar slokken van het water, waardoor er een paar kleine visjes angstig van haar weg zwommen. Met grote ogen keek ze ernaar; die had ze hier nog niet eerder gezien. Vissen, ze wist wat het waren, maar ze had ze eigenlijk sowieso nog nooit gezien. Ze herkende ze wel, want Bloodpaw had erover verteld. Blijkbaar was er een clan die alleen maar vissen at. Ze hoopte dat deze vissen naar die clan zouden zwemmen en hen zouden vertellen dat ze hier een beetje alleen was. Maar nu was ze eigenlijk niet echt alleen, want nu was ze omringd door steentjes! Er lagen er hier erg veel, allemaal aangevoerd door de stroming. Indigo bracht haar neusje naar het stroompje, nieuwsgierig of ze kleursteentjes zou zien. Daar! Daar! Een steentje met een beetje geel glimmerde onder water. Ze stak haar kop in het water, helemaal, met haar ogen open zodat ze nog wel kon zien waar het steentje lag. Het water prikte aan haar ogen en ze sloeg de nieuwe sensatie op. Toen ze wou ademen, ging er iets mis. Proestend trok ze haar kop terug en hard giechelend liet ze zichzelf op haar rug vallen. Oh! Dat was gek geweest! Haar neus prikte, maar ze kon er gelukkig om lachen. Ze had eigenlijk niet geweten dat ze niet kon ademen onder water, maar voor alles een eerste keer. Opnieuw stak ze haar kop onder water, nu nadat ze een hele dikke hap adem van te voren had genomen, en pakte met haar kaken het steentje vast. De mooie gele kleur werd nog beter zichtbaar toen ze het steentje op het land neerlegde en de zon de kleur weerkaatste. Gelukkig trappelend deed Indigo een dansje! Wauw het was prachtig! Zo ging ze door met steentjes zoeken, en de minuten tikten door naar uren. Na een hele tijd zoeken, besefte ze zich dat de nacht aan het vallen was. De lucht begon wat te schemeren. Ondertussen had ze wel zes steentjes weten te verzamelen. Drie gele, twee groene en één rode. In haar nopjes pakte ze alle steentjes op, waarna ze hiermee terug naar de greenhouse liep. Morgen zou ze gaan verven, want nu werd ze veel te moe.