I'll shoulder the load, and I'll swallow the shame

No one notices, no one even cares, when I fade away again. I'm a shadow, and no one remembers shadows.

Vandaag was ze er klaar voor. Vandaag kon ze het aan. Vandaag zou ze, ja. Ze zou het vragen.

Vandaag was een goede dag, als je haar dagen zo kon noemen. Maar ze was ergens positief en ze had vrij weinig pijn. Dus stapte ze met een trotse kop richting de leaders den. Echter vond ze deze leeg en hoorde ze al snel dat Stallionstar een patrol aan het leiden was. Starclanverdomme dat was een kleine tegenslag. Maar niets te maren! Haar humeur was nog altijd goed en haar blauwe blik was gevallen op de deputy van Windclan.

Haar poten tintelde iet wat van nerveusiteit. Amberstorm was.. doodeng vanaf een afstand. Zelfs voor iemand die al niets meer te verliezen had. Maar.. Dit kon ze. Dit kon ze want vandaag was een goede dag. Met haar staart omhoog en haar schouders net een beetje rechter dan normaal stapte ze op de deputy af. ”Ik ben er klaar voor.” Miauwde ze standvastig, ook al trilde het puntje van haar staart in een mix van angst en zenuwen. ”Amberstorm, ik ben klaar om een apprentice te zijn, train me!”

@Amberstorm first

De patrouille's van vanochtend waren net vertrokken; die voor vanavond hadden hun orders gekregen. Dat was al één ding om van haar to-do lijst te strepen. De jonge kattin liet haar blik even over het camp glijden. Alles ging zijn gangetje; dat maakte haar blij, dat liet haar toe even de pijnlijke stijve spieren in haar schouders te ontspannen. Toen kwam er echter iemand op haar aflopen. Het was de jonge Wisteriawisp, een kattin die veel te vroeg elder had moeten worden. Ergens had Amberstorm medelijden met haar; ze herkende zichzelf in de vastberaden blik die het poesje op haar wierp, in de standvastige toon van haar stem. Maar ze miste ook de trilling van haar staart niet, die combinatie van angst en zenuwen die ze zelf altijd zo goed verborgen wist te houden. Haar blik werd onbewust zachter toen ze neerkeek op de jonge elder. Wisteria mauwde dat ze klaar was om apprentice te worden, om getraind te worden. Amberstorm aarzelde. Er was een reden dat ze tot elder benoemd was; haar lichaam wou simpelweg niet mee zoals dat van een andere kattin. Maar waarom zou ze niet de kans moeten krijgen? Starclan had haar leven verpest, maar net zoals zij zich door Starclan vervloekt voelde wou ze dat dat niet het einde moest zijn. Zij had niet bij de pakken blijven zitten en Wisteriawisp deed dat ook niet. Ze moest de hardwerkenden in Windclan belonen en de bloedzuigers eruit gooien - dat en enkel dat zou van hen weer een sterke en respectabele clan maken. En dus knikte de jonge deputy. "Goed dan, Wisteriapaw. We kunnen hier en nu aan je eerste training beginnen.", antwoordde ze, haar stem standvastig en zakelijk - haar 'deputystem'. Ze mocht niemand voortrekken, niemand meer kansen geven dan een ander. Maar Wisteria had er nog niet één gehad; haar een kans geven kon dus meer goed doen dan fout, nietwaar?

No one notices, no one even cares, when I fade away again. I'm a shadow, and no one remembers shadows.

Wisteriapaw. Wisteriapaw. De naam bonsde door haar kop terwijl ze opstaande naar haar deputy. Ze gaf haar de kans. Ze zag haar waarde.. De kleine elder, nee apprentice, kon het niet helpen om breed te grijnzen terwijl ze gretig knikte naar de deputy. Ze zou alles voor Amberstorm doen. Amberstorm die haar Wisteriapaw noemde. Zou zij.. zou zij het misschien niet goed hebben gevonden dat Stallionstar haar elder had gemaakt? Vragen zoemde door haar hoofd heen alsof er een bij om haar kop hing. Ze schudde haar vachtje snel uit om te controleren of er niet echt een bij ergens was. Vervolgend keek ze opnieuw op naar haar deputy met een strakke blik, klaar voor alles wat Amberstorm haar zou opdragen. ”Wat is mijn eerste training mevrouw?” Miauwde ze respectvol zoals ze andere apprentices ook had zien doen, terwijl haar zenuwen volledig wegvaagde voor enthousiasme. Een grijns voor het eerst in tijden op haar lippen.