Niet Zo Mekkeren

Zijn zwarte staart tikte tegen de grond aan terwijl hij een aantal vogels in de gaten aan het houden was. Zachte klikgeluidjes verlieten zijn mond, dan weer even stilte, en dan weer klikgeluidjes. Hij probeerde ze te lokken, maar geen van hen was dom genoeg om zijn bek in te vliegen. Echter raakte de kater het niet zo snel zat. Nee, hij was hartstikke geamuseerd. Zijn dagen waren saai en vogels in een boom waren blijkbaar hetgeen wat hem nu vermaakte. Voor nu was het tijdsbesteding, maar voor hoeveel dagen dit nog leuk was, was maar de vraag. Als het te lang ging duren, zou hij vervelend worden.
- Jackdaw

Hm, opzich, best wel een vreemd gezicht. Jackdaw voelde bedenkelijk aan zijn niet bestaande sikje en keek vanuit zijn boom toe hoe een bloodvriendje naar vogels aan het chirpen was. Hij had heerlijk in een boom liggen tukken, zijn lakzwarte vacht goed beschut in de schaduwrijke takken, toen plots wel heel vreemde vogel door zijn rust begon te klikken. Jackdaw keek uiterst geamuseerd toe hoe Pyre bezig was met... Vogels lokken? Hm. Hij onderdrukte zijn grinnik en likte eerst zijn vacht mooi vlak, want hey, een vogel kent men aan zijn veren. Vervolgens verliet hij soepeltjes zijn nest en landde met een zachte plof naast Pyre neer, een kwajongensachtige blik in zijn ogen. "Een hele goede middag," begroette hij formeel met een charmante knipoog. "Hm, en dan hebben ze mij naar een zwarte vogel vernoemd," Pyre had zeer de looks van zijn moeder meegekregen. Jinx vond Jackdaw maar een oude brombeer, een echte boomer. Pyre had de goede genen. Wat was hij vandaag een geluksvogel ook. hehhe.

Nou, in plaats van dat hij een vogel wist te lokken, lokte hij een kat. Met een vogelnaam dan wel. Pyre keek naar de zwarte kater die hem begroette, met een knipoog die hem zijn neus deed doen optrekken. Alsjeblieft, wie dacht hij wel niet dat hij was? "En ik zou naar een vogel vernoemd moeten worden omdat..?" vroeg hij, waarbij hij de ander met opgetrokken wenkbrauw aankeek, duidelijke verwarring op zijn gezicht. Mekkeren was normaal kattengedrag, en Pyre schaamde zich er niet voor. Hij was verveeld en vogels waren grappig. Klaar.

De vogelgrap ging door, wat een lol. Pyre zuchtte geïrriteerd op de volgende opmerking, zich nu toch iets meer zelfbewust voelend dan eerst. Hij tikte met zijn oor. Als Jackdaw hem alleen kwam beledigen, mocht hij twee minuten geleden al weggegaan zijn. Het complimentje dat volgde raakte echter toch wel zijn doelwit. De rode ogen van Pyre schoten naar de ander toe, waarna hij zijn borstkas iets vooruit drukte. Haha! Hij was een knappe kater, zou hij nu dan eindelijk is scoren bij de ladies? (Not counting de poes die hij zwanger had gemaakt van zijn zoon). "I know, ik ben echt te heet om te weerstaan, right," grapte Pyre half, maar ja hij was nou eenmaal makkelijk gevleid.

Och, wat een zuurpruim. Het viel hem wel weer pijnlijk op dat hij nog altijd niemand gevonden had die zijn woordgrapjes wel kon waarderen. Heel taai weer, maar ach. Toen hij echter overstapte op zijn volgende tactiek, leek hij wel raak te slaan. Als een pauw stak hij plots zijn borst een klein beetje naar voren. Niet veel, maar jammer voor hem was Jackdaw altijd zeer scherp. Of nuja jammer, misschien was hij ook wel juist een geluksvogel. "I know, ik ben echt te heet om te weerstaan, right," hij scootte iets dichterbij, en liet zijn staart tegen de pluizige van de ander rustte. Hij vroeg zich af hoe ver hij kon gaan, waardoor hij met kleine stapjes dichterbij aan het tenen was. Wel alert op een teken dat Pyre er geen trek in had. Remember kids, kontseks consent is sexy. "Oh dat bovenalles, gelukkig zeg je het zelf al," hij knipperde sensueel met zijn ogen en keek hem met een grijns aan, zijn neus net even iets dichterbij dan hij zou moeten zijn. "Of wil je het uit mijn mond horen..?" die arme, arme jongen.