Everything goes on it's own pace

Met een zachte glimlach ademde ze de frisse ochtend lucht in. Het leek erop zonnig te worden vandaag en de steeds warmer wordende dagen deden de poes goed. Ze hield van new leaf, de dagen werden langer en nieuw leven leek over weer op te bloeien. De natuur leek net uit een lange slaap te komen en nu, net als de poes, te ontwaken met een beter humeur. Met korte pasjes stapte ze de warriors den uit en keek rond. Het was nog niet zo lang geleden dat ze een warrior was geworden en nog altijd moest ze wennen aan het nieuwe perspectief als ze de den uitstapte. Alles was nu op een heel andere plek, alles was zo anders. Ze zuchte, maar dwong haarzelf een glimlach op haar zich te behouden. Nogmaals keek ze rond, opzoek naar katten die hulp nodig hadden of om gewoon heel even naar spelende kits te kijken. Kits brachten altijd een glimlach op de poes haar gezicht als bijna al haar moederlijke instincten alarm bellen gingen slaan op maar de kortste blik op een van de kleine bundeltjes blijdschap. Ooit zou ze ook kits krijgen dacht de poes, iets waar ze voor kon zorgen, iets waar ze trots op kon zijn met iedere kleine prestatie, maar voor nu waren het enkel dromen. Alles had zijn eigen tempo, dat is wat haar moeder altijd zij, alles komt nog wel, het is gewoon een kwestie van geduldig wachten. En daar, daar geloofde de poes heilig in...
+Whitepaw

Ze stapte uit de apprentice den. Het voelde goed: Niet meer om toestemming vragen van je moeder als je buiten ging. De rossige apprentice was nog maar een paar dagen apprentice en alles verliep vlot. Haar mentor was gaaf en alles was mega cool. Binnenkort gingen ze zelfs samen buiten het kamp voor de eerste keer. Maar eventjes al die enthousiasme laten gaan met het new-leaf briesje dat waaide door haar vacht. Het voelde zo anders aan dan de leaf-bare wind. Whitepaw had al besloten: New-leaf was nu haar lieveningstijd. Daar zag ze een warrior uit de den stappen. Die herkende ze wel, die was niet zo lang geleden nog een apprentice. De rossige apprentice liep naar haar de kattin toe. 'Hey Blossomflower!', zei de jonge poes toen.

'Hey Blossomflower!' klonk een stem. De poes sprong een klein beetje op van de onverwachte begroeting en wende zich tot de plotselinge bron van geluid. Haar ogen ontmoette Whitepaw, een van de nieuwe apprentices bedacht ze zich. De jonge warrior glimlachte zacht en ging zitten. Ze krulde vervolgens haar dikke pluis staart over haar pootjes om deze warm te houden "Aah Whitepaw" begroette ze de kleine, een warme en zorgende blik in haar ogen. " Hoe bevalt het apprentice leven?" vroeg ze geïnteresseerd in het poesje haar voortgang, zelfs al was ze nog maar net apprentice, alle katten hadden steun nodig niet waar? "Al wat leuke dingen gedaan?" voegde ze er kalm aan toe

'Het apprentice leven is zoveel beter dan het kitten zijn!', zei de rossige apprentice. 'En ik ga binnenkort een territory tour krijgen van mijn mentor Sorrelpool!', vervolge Whitepaw op een energieke toon. Het apprentice leven was inderdaad geweldig. Maar hoe zat het dan met het warrior leven? Is het moeilijker, of voelt het juist nog beter?, dacht ze. 'Wat vind jij van het warrior leven?', vroeg de apprentice toen.

'Het apprentice leven is zoveel beter dan het kitten zijn!', zei de rossig gekleurde apprentice. 'En ik ga binnenkort een territory tour krijgen van mijn mentor Sorrelpool!', vervolge Whitepaw op een energieke toon. De poes glimlachte bij het zien van de apprentice haar enthusiasme. Zelf was ze niet zo enthusiast geweest over aprentice worden, het joeg achter haar aan in haar dromen als kitten. Ze wilde niet, nog niet. Bang dat ze gedwongen zou worden te moeten vechten tot de dood dag in dag uit. Bang dat ze andere pijn moest doen in de trainingen. Gelukkig was dit natuurlijk niet het geval, en ze kwam haar apprentice tijd redelijk goed door maar enthousiast was ze zeker niet in die eerste weken. 'Wat vind jij van het warrior leven?', vroeg de apprentice toen. Ze keek op en knikte " Het warrior leven?" herhaalde ze terwijl ze diep in gedachtes viel. Het was anders..dacht ze, in eens werd alles veel serieuzer en er word ineens veel meer van je gevraagd...veel meer druk op je schouders...nee dat zou ze maar niet zeggen. De apprentice was zo enthousiast, het zou bijna zielig zijn om et het afkraken van warrior zijn haar doel meteen in een negatief ligt te zetten. Ze glimlachte "Het is okay, het voelt goed om iets bij te dragen aan de clan" mauwde ze kalm "Het is het wachtte en zweten waard dat garandeer ik je" de poes slikte, was dit een leugen? was ze aan het liegen? wat als ze het fout had gedaan...liegen is immers nooit goed. tenzij het voor iets positiefs is natuurlijk...Maar wat als ze straks warrior werd en dan het misschien niet leuk vind..wat als ze zich dan dit gesprek herinnert en- ze was weer is irrationeel bezig betrapte ze zichzelf, dit was een goede leugen, niks mis mee het was alleen iemand blij houden. En dit herinneren zou het poesje toch niet...

'Ik ga m'n uiterste best doen in mijn trainingen om de beste warrior te worden die riverclan ooit heeft gezien!', antwoorde de apprentice toen. Toch merkte de rossige poes dat de warrior gestrest was. Ze besloot het te negeren alsof ze het niet had gemerkt. De rossige kitten-lijkende poes keek naar haar sneeuwwitte pootjes. Misschien was het warrior leven toch zwaarder dan gedacht? , vroeg Whitepaw zich af.

'Ik ga m'n uiterste best doen in mijn trainingen om de beste warrior te worden die riverclan ooit heeft gezien!', antwoordde de apprentice toen. De poes glimlachte, oh het enthousiasme, de jonge naïviteit van een apprentice wist altijd een snaar bij de poes te raken. "de beste?" ze knikte " hm met die instelling zal het niet zo moeilijk worden, niet waar?" vertelde ze de jonge apprentice kalmpjes "Maar, maak je niet al te druk ey, je hoeft niet perse de sterkste, de snelste of de slimste te zijn zolang je jezelf maar nuttig maakt. Voor de clan maakt het niet uit of je de aller beste bent zolang je maar iets toevoegd" legde de calico kat uit terwijl ze over het kamp heen tuurde en wendde zich weer tot het kleintje " Maar hoe beter je bent, hoe meer je voor je clan kan doen niet waar?" vroeg ze haar met een speelse glimlach op haar gezicht.

'Je hebt gelijk! Ik geef erg veel om Riverclan, en ik wil de clan daarmee graag goed dienen.', zei de jonge apprentice opnieuw met een energieke toon, maar ietsje minder dan de vorige keer. Nee, het enthousiasme was niet op, maar Whitepaw had gewoon echt zin in de territory tour. En ook om een goede warrior te worden. Ze zou eindelijk te weten komen wat haar warrior naam zal worden, trots staan kijken bij die ene ceremonie en haar ogen dicht luisterend hoe de medekatten haar nieuwe naam roepen. Maar dat was voor een ton van manen later. De rossige apprentice hapte wat heerlijke new-leaf lucht binnen. 'New-leaf is trouwens geweldig! Dit is mijn allereerste new-leaf', zei de poes trots tegen de calico.

'Je hebt gelijk! Ik geef erg veel om Riverclan, en ik wil de clan daarmee graag goed dienen.', vertelde de jonge poes haar. Blossomflower glimlachte nogmaals en knikte instemmend "Das goed om te horen whitepaw" antwoorde ze op een vriendelijke toon. 'New-leaf is trouwens geweldig! Dit is mijn allereerste new-leaf' ging de apprentice trots verder. De oudere poes kninkte "new-leaf is de beste tijd die er is naar mijn mening" ze keek om zich heen om de nieuwe steeds groener wordende omgeving nogmaals in zich op te nemen. " Alles word weer mooi groen, bloemen bloeien en het voedsel neemt weer toe, het is alsof de natuur ons wilt belonen voor het doorkomen van leaf-bare niet waar?" ze wende haar blik weer tot de jonge apprentice, een warme en zorgzamen blik in haar groen gele ogen..

'Wat gebeurd er dan in Greenleaf?', vroeg de apprentice toen nadat ze de kalme blik bekeek die in de kattin haar groengele ogen zat. Misschien was de new-leaf wel echt een beloning, gegeven door Starclan?, dacht de kattin. Het was natuurlijk een zeer mooie tijd, maar de vraag wat Greenleaf betekende dwaalde nu ook rond. Maar nu nog genieten van New-leaf, dacht ze. De rossige apprentice richtte haar blik naar de prooistapel. 'Gaan we trouwens een prooi pakken van de prooistapel?', vroeg Whitepaw op een vriendelijke toon. De poes had best wel honger, en zou wel een hele eekhoorn oplusten.

'Wat gebeurd er dan in Greenleaf?', vroeg de apprentice. Blossomflower lachte warm en kort " Greenleaf?" ze wendde zich weer tot de rossige poes " Wil je echt dat ik die verrassing voor je verpest?" vroeg ze haar, een speelse blik lag in haar ogen terwijl ze met haar dikke staart het stof van de zandige grond afveegde. 'Gaan we trouwens een prooi pakken van de prooistapel?', vroeg Whitepaw in eens, blijkbaar te hongerig om antwoord op haar vraag te geven dacht de poes. Weer lachte ze geamuseerd. De kers verse apprentice leek wel een beetje chaotisch, geen wonder met het oh zo drukke en geweldige apprentice leven. Een glimlach verscheen weer op haar gezicht toen ze haar schouder ophaalde "Ik heb nog niks gegeten vandaag nee" vertelde ze de jonge kat terwijl ze langzaam opstond en zich uitrekte. Even tuurde ze over de prooistapel, het was hoog genoeg om een deel te pakken en met die conclusie kon ze zonder zich schuldig te voelen richting de prooistapel wandelen, haar blik op de apprentice gefocust "Hoe gaat het jagen eigenlijk?" vroeg ze haar, geintreseerd in de jonge kat haar training " Sorrelpool is je mentor niet waar?"

'Sorrelpool is inderdaad mijn mentor! Het jagen gaat heel goed dankzij haar', zei de apprentice kalm, maar toch energiek zodat het leek of ze nog steeds enthousiast was. De rode poes hoorde de bladeren ritselen, en de zon was al hoger. Ze richtte haar groene kijkers naar de prooistapel. Die was veel hoger dan in leaf-bare, en dat was cool. Whitepaw zelf was geboren in Leaf-fall, dus ze had nog nooit zo'n hoge prooistapel gezien of zo een mooie groene natuur die opbloeide. Ze slok eventjes omdat haar mond vol water liep van de honger. Elk moment kon ze ernaartoe trippelen, en keek om om te zien of de calico kattin haar wel zou volgen. Op dat moment zag ze de kattin rechtopstaan, en daarna begon de rossige apprentice te trippelen naar de prooistapel.

'Sorrelpool is inderdaad mijn mentor! Het jagen gaat heel goed dankzij haar', zei de apprentice kalm maar haar enthausiasme was nog niet verdoofd. Blossomflower knikte terwijl ze haar pad naar de prooistapel vervolgde. " Ahh dat is mooi, ik moet vandaag ook maar is gaan jagen" meldde ze de jonge poes kalmpjes "terug vangen wat we nu pakken ey" ze lachte warm en gaf de apprentice een vriendelijke en zorgende blik voor ze zich over de voedsel vooraad boog om een kleine forel er tussen uit te vissen, het water liep haar al in de mond maar ze moest nog even op de energieke apprentice wachten....

'Cool!', zei de apprentice terwijl haar blik was gevestigd op de prooistapel, wachtend totdat de warrior een prooi zou pakken dat ze konden delen. De rode poes wilde nog wat lucht in ademen, dan klaar om er van te genieten voor een seconde en het weer uit te ademen. New-leaf was zo heerlijk, maar eerst even wachten met dat en een prooi pakken. Haar blik was gericht op dezelfde vis als zij had, en het was dus een akkoord dat ze beiden die vis wilden eten. Het glom, het was vers, ... Waarschijnlijk de beste vis ooit.

Haar blik viel op de apprentice, die hongerig naar haar uitgekozen maaltijd keek. Even bleef de oudere poes de apprentice aankijken, haar oogjes..haar houding, ze schreeuwde bijna om deze vis. Even porobeerde ze weg te kijken, nee, dit was haar vis, zij had deze uitgekoezen, zij had het ver- en daar gleed haar blik weer over de jongere kat...er zouden zeker meer lekkere vissen tussen zitten..toch? De poes zuchte, ze had het verloren. Met korte pasjes liep ze richting de apprentice en legde de vis voor haar witte pootjes "Hier" mauwde ze met een vriendelijke toon in haar stem " Jij moet er nog van groeien niet waar?" ze glimlachte warm "Bovendien kun je de extra energie goed gebruiken voor je trainingen". Even gaf ze de vis een laatste blik waarna ze haar aandacht weer op de prooistapel legde, hopend een net zo'n lekkere vis te vinden...

Beiden staarden naar de vis, en een mirakel gebeurde. De calico kattin legde de vis voor haar pootjes. GEWELDIG!!!, schreeuwden haar gedachten, klaar om deze heerlijke, glimmende, verse, perfecte, ... Vis op te eten. Al meteen begon de rode poes met bijten en vergat het feit al dat ze wilde delen met de kattin. Maar toen ze de helft op at zag Whitepaw de twijfelende blik van de warrior om een nieuwe vis te vinden, en staarde naar haar vis. Ben ik egoistisch geworden?!, was haar gedachte. Dus zei ze op een zorgende, kalme toon. 'Hier, neem dit stukje', en met haar poot duwde ze de perfecte vis naar de kattin.

'Hier, neem dit stukje', verward draaide de warrior terug naar de apprentice, ze bood haar een stukje aan? Even knipperde ze, dat had de poes absoluut niet verwacht. Een glimlach verscheen op haar gezicht, de apprentice was zeker een sweetheart. "Aw das lief van je " mauwde ze warm voor ze zich bij de apprentice voegde en het vettige visvlees van de graatjes aftrok. Dit was zeker de beste vis die ze ooit op had " hmm, deze heb ik goed gespot" mauwde ze met een koort lachje

'Inderdaad', zei de rode poes. Ze wilde niet egoistisch zijn, dat was niet leuk. Alles voor jezelf willen was niet haar ding, maar het kon natuurlijk wel even komen. Ze was een lieve, vriendelijke poes die alleen het beste wilde. En daarmee kon ze geen irritante, egoistische en gemene apprentice zijn zoals
die ene bruine kat die daar aan de apprentice den stond. Ach, laat die maar, dacht ze en focuste haar blik weer terug op de groen met gele ogen van de calico warrior, met een glimlach toen ze zag dat ze de vis op at. Het was eerlijk, ze had de vis het eerste gevonden.

'Inderdaad', antwoorde de poes. Blossomflower glimlachte zacht voor de graatjes begroef onder de stoffige aarde en met een kleine zucht opstond "Ik moet maar es gaan" knikte ze voor ze haar blik op de rest van het kamp legde "Die vis maar es terug vinden". Weer wende ze zich tot de apprentice en knikte "Succes met je training Whitepaw"wensde ze deze succes

"Tot ziens, Blossomflower! En bedankt", zei ze op een vriendelijke toon terwijl de poes met haar ogen over het kamp gluurde om haar mentor te vinden. De zachte bries waaide door haar vacht wanneer het afscheid gevestigd was, en dat was dan weer een levensles die de rood met witte apprentice erbij had geleerd. Delen en geven, voelt beter dan alles voor jezelf hebben, want alle dingen die je geeft, geven een herinnering aan diegene dat je een goede vriend bent die het beste voor ze wil.

[Whitepaw Topic Uit]

Onderwerp: Re: Everything goes on it's own pace