Two fools in love

<sub>Nettleroot onderdrukte een lange geeuw. Ze was vanochtend mee geweest met de dawn patrol. Het vroege tijdstip waarop Mallowleaf haar gewekt had was toch minder fijn. Ze lag al een tijdje in de aanval achter een paar struiken, wachtend tot een eekhoorn dichterbij zou komen. Het beestje had een holletje vol met noten, en ze lag direct in het pad van het beestje als hij terug naar zijn nest zou gaan. Erg veel moeite om hem te vangen deed ze niet. Ze lag hier best wel lekker. Er klonk geritsel achter haar en voor ze kon reageren verdween de eekhoorn tussen een paar boomwortels. Ze veerde omhoog maar besloot het dier te laten gaan. Hij was de moeite niet waard geweest met zijn dunne pootjes en zichtbare ribben.
Nettleroot kantelde haar kop een beetje terwijl ze om keek naar de culprit. Haar donkere ogen ontmoette de warme van Ardentheart. Geamuseerd trok ze met haar snorharen. “Dit is al de tweede keer dat je mijn jacht onderbreekt,” Haar mondhoeken trokken onwillekeurig omhoog. Had hij behoefte aan gezelschap? Misschien wilde hij wel samen wat borders controleren. Sinds ze hem verteld had over Pepperpaw, of nou ja, dat ze verlieft was op een Shadowclan apprentice waren ze closer gegroeid. Pepperpaw haar naam had ze nooit laten vallen. Nettleroot vertrouwde hem als enige met die delicate informatie, maar het kon geen kwaad om Pepper er voor nu nog buiten te houden. Ze kon wel enkele katten noemen die haar maar al te graag op dat geheim betrapte.

Gesloten. + Ardentheart</sub>

Hij was in gedachten verzonken geweest toen hij het kamp uit was gegaan om te jagen. Hij had gedacht dat een jacht hem misschien even van zijn zorgen kon afleiden, maar nee, niets leek te helpen. Hij had er echt gewoon een potje van gemaakt. Hij had voorzichtiger moeten zijn, hij was een warrior starclanverdomme, hij moest verantwoordelijk kunnen zijn. Door zijn afwezige kop had hij de aanwezigheid van een bekend gezicht niet opgemerkt. Totdat Nettleroot hem aansprak natuurlijk, ”Huh, oh sorry Nettle, ik ben er echt even niet bij met mijn hoofd,” Zuchtte hij. Hij wist dat hij wat vrijer bij zijn vriendin kon zijn, zij wist tenminste zijn geheim al. Of nou ja, een deel ervan. Het hele drama van zijn buitenclanse liefde had een grote update gekregen; hij was een vader. Hoeveel kittens wist hij niet, maar ze waren nu vast al geboren en man wat was dit een probleem. Hij had de warrior code niet één maar twéé keer gebroken. Hij leed er zelf mentaal en fysiek onder, want zijn zorgen hielden hem ook ‘s nachts wakker en hij was redelijk zeker dat dat ergens wel aan hem te zien was.

_{Nettleroot keek hem onderzoekend aan, zoekende naar wat haar vriend zo dwars zat. Het was haar opgevallen dat hij de laatste tijd er minder bij leek te zijn, zelfs minder opgewekt. Ze dacht graag dat ze elkaar kun wel goed genoeg kende om geen geheimen te hebben voor elkaar. Ze hadden allebei immers best een grote bom laten vallen toen ze hadden opgebiecht verlieft te zijn op katten uit andere clans. Ze rechtte haar schouders wat voordat ze sprak. "Is er iets mis, Ardent?" Voor het gemak noemde ze hem alleen bij zijn prefix, ze wilde de sfeer niet te formeel maken. "Je lijkt nogal afgeleid de laatste tijd. Je weet toch.. dat je alles aan me kwijt kunt, hé? Als je wilt praten tenminste." Voegde ze er aan toe met een warme glimlach. Al zaten ze hier een uur samen zonder ook maar één woord te wisselen.. het maakte haar niet uit.} 

De onderzoekende blik van Nettlerood gleed over zijn gezicht, een ding wat nooit veranderd was sinds hij haar had ontmoet. Zijn vrienden waren altijd al zijn steun en toeverlaat geweest, hij wist wanneer hun iets dwars zat en hij stond altijd klaar om hen te helpen. Het was geen wonder dat ze hem dus ook perfect konden lezen, hem wilden helpen. Maar hij had Waterpaw er al bij betrokken en wilde hij dat ook wel met Nettleroot? Hij schopte zichzelf mentaal bij die gedachte. Nettle stond dichterbij dit alles dan Waterpaw. Ja, de medicine cat apprentice was zijn beste vriend, maar hij was niet degene die in hetzelfde schuitje als hem had gezeten een tijdje terug. Al wist hij nu toch honderd procent zeker dat de grijze she-cat in een totaal andere situatie zat als hem. Ze vroeg hem of er iets mis was. Ja, natuurlijk was er iets mis. Hij was een vader van kittens die hij waarschijnlijk nooit te zien zou krijgen tenzij het in een gevecht was. Hij wist niet hoe ze er uit zagen, wat hun namen waren, hun moeder wilde hem vast geen eens meer zien en bovenal waren ze half-clan. Hij wilde het uitschreeuwen, maar dat kon niet. ”Nee, je hebt gelijk,” Zuchtte hij. Als er ook maak iemand was die het lichtelijk kon begrijpen dan zou het Nettle wel zijn. ”Ik heb zo’n ongelovelijk dom ding gedaan en ik kan het niet terugdraaien of goedmaken.” Een zucht ontsnapte zijn bek en zijn ogen gleden naar de grond onder zijn poten.

_{Ardentheart zuchtte veel. Ze was er iet wat onthutst door, terwijl zijn ogen naar de grond gericht stonden. In haar binnenste voelde ze een steek, onheilspellende gevoelens. Ze hoopte maar dat ze hem helpen kon, met wat het ook zijn mocht waar hij mee zat. Het kon over zo veel dingen gaan. Zo veel zaken die Nettleroot kon oplossen, nog meer zaken die ze niet kon oplossen. Ze hoopte dat het het eerste zou zijn. "Wat, Ardentheart, wat?" Tussen al haar twijfels en die vraag zat misschien maar twee seconden, maar ze voelde een eeuwigheid. Nettleroot leunde iets naar voren met haar oren gespitst, ten teken dat hij al haar aandacht had.}

Ze vroeg wat hij had gedaan na hij zijn ietwat cryptische antwoord had gegeven en gaf hem haar volle aandacht. Een goedbedoeld teken, maar Ardentheart kon het niet helpen om bang te zijn het aan haar te vertellen. Hij was bang voor haar reactie. Bang dat ze hem in een heel ander licht zou gaan zien dan als een van haar vrolijke, beste vrienden. Bang dat ze hem als verrader zou zien. Want was dat niet wat hij was? Zijn keel was nogmaals zo droog als de bosgrond in Green Leaf, net als toen hij het aan Waterpaw had verteld. Die had het ook niet al te gemakkelijk in zich opgenomen, maar hij zou tenminste niets zeggen. Zou Nettleroot hetzelfde doen? Hij wist het allemaal niet meer. ”Ik, uhm, ik heb de code gebroken,” begon hij zachtjes. Misschien zou ze haar vermoedens hebben. Hij had haar immers verteld dat hij verliefd was op iemand die niet uit Thunderclan kwam. Dat leken toen zijn grootste zorgen. Nu wist hij wel dat er een hoop grotere zorgen waren die een kat kon hebben. Zeker als het om een verboden liefde ging.

_{Het deed Nettleroot zeer om Ardentheart zo te zien worstelen met zijn emoties. Er was iets in zijn ogen wat anders was dan zijn gebruikelijke warmte. Ze was scherp genoeg om het te zien maar besloot er niet op in te gaan nu. Ze herkende diezelfde onzekerheid, dat wantrouwen in zichzelf. Toch had ze het niet echt van hem verwacht. Ardentheart wist het er uiteindelijk toch uit te persen. Hij had de code gebroken. Onmiddelijk dacht ze terug aan wat hij haar toevertrouwd had al die manen geleden. Over een windclan poes. Ze had het moeilijk opgenomen, vond het helemaal niets. Maar wat kon zij er van zeggen? Zij was verliefd op een Shadowclan poes. Zij was wel de laatste die hem daarop mocht oordelen. “Gaat het over die.. die windclan poes?” Zonder het zelf te beseffen was haar stem verlaagd tot een ademloze fluistering.}

Amper hoorbaar vroeg ze of het over de Windclan poes ging waar hij haar manen geleden over had verteld. Ardentheart knikte, zijn ogen nog steeds op de grond gericht. Hoewel Nettleroot het misschien lichtelijk kon begrijpen, hoe hij zich had gevoeld, zou wat hij nu moest gaan zeggen een stuk moeilijker zijn voor haar. Zij had geen actie ondernomen op haar gevoelens voor zover hij wist, zij was slimmer als hem. Maar dat was ze eigenlijk ook altijd wel geweest. Ze had een goede intuïtie, dat bleek wel uit een moment eerder toen ze gelijk wist dat er een zwaar gewicht op zijn schouders lag dat hij met zich meedroeg. Het was dus moeilijk voor hem om haar aan te kijken. ”Ik, uhm, je moet me echt beloven dit niet door te vertellen, aan niemand, alleen Waterpaw weet het al,” Vertelde hij haar, zijn stem laag, in het geval dat er iemand mocht meeluisteren. Toen hij het aan een van zijn twee beste vrienden had moeten vertellen was het al hard genoeg geweest en nu was de tweede aan de beurt. Nettleroot. Maar hoewel hij het al eens had gedaan, eens eerder het geheim had onthuld, maakte dat het niet makkelijker. Nee, het voelde juist moeilijker. De irrationele angst dat hoe meer van zijn vrienden het wisten, hoe meer hij het gevaar liep dat het geheim naar boven zou komen. Maar misschien was het ook wel helemaal niet zo irrationeel. Toch wilde hij niet denken aan dat de grijze kattin het ooit door zou vertellen. ”Het- het was een ongeluk. Het was totaal niet de bedoeling,” begon hij nu hakkelend. Ardentheart haalde diep adem, om zijn trillende stem te stabiliseren en zijn hartslag hopelijk wat te kalmeren. Dit was het moment van waarheid. Voor de tweede keer. ”Ze, uhm, ze vertelde me dat ze kittens verwachtte, mijn kittens” Zijn stem was nu ook niet luider dan een fluister en met een bonkend hart wachtte hij gespannen haar reactie af. Het was zo’n grote sprong van vertrouwen die hij hier maakte, eentje die niet ongegrond was, maar hij was bang. Doodsbang dat het straks allemaal fout zou lopen.

<sub>Heel even zweefde Nettleroot haar blik naar de grond. Hij vroeg of ze het hem wilde beloven aan niemand te vertellen. Ze aarzelde voor een tel, slikte moeizaam en knikte uiteindelijk langzaam. Een zwaar gevoel nestelde zich in haar maag en begon in intensiteit toe te nemen. Ardentheart had het moeilijk, zó moeilijk dat ze hem onmogelijk nu iets kon weigeren. Tenslotte maakte ze oogcontact. Ardentheart stamelde de woorden eruit. Onhandig en snel. Het was een ongeluk geweest.. een ongeluk. Nettleroot voelde zich verlamd. Ze durfde hem nog niet te onderbreken. Ze vertrouwde haar eigen stem niet. Ardentheart probeerde zich te herpakken om de laatste bom te laten vallen. Ze verwachtte kittens van hem.

Nettleroot sloot haar ogen en haalde diep adem. Het liefst wilde ze meteen alles eruit gooien tegen hem. Maar daar zou ze spijt van krijgen. Ardentheart had haar immers deze gevoelige informatie toevertrouwd, opgezadeld met een geheim. Een tikkende tijdbom van een geheim. Een geheim die iedereen verkloten zou die er van wist. Uiteindelijk opende Nettleroot haar donkere ogen. "Hoe gaat zoiets perongeluk? Ardentheart, je maakt niet perongeluk kittens," Nettleroot schudde haar hoofd. Ze voelde zich gekwetst en begreep helemaal niet waarom. "Dus jullie doken met elkaar de bosjes in en hebben niet gedacht wat er daarna gebeuren kon?" Verzuchtte ze vermoeid. Ze wierp hem een afkeurende blik toe, maar haar ogen stonden niet vijandig. Nee, eerder doodop en verdrietig. "Kom op, Ardentheart, je bent slimmer dan dat.." Haar stem werd een fluistering terwijl ze hem een zacht kopje gaf. Ze wilde hem laten weten dat ze hem niet in de steek zou laten. Hoe pijnlijk haar hartje ook klopte.</sub>

Hij kon de emoties door de ogen van de grijze kattin flitsen. Verassing kwam als eerste, waarna ze haar ogen ook even dicht deed in een poging haar gedachten op een rijtje te krijgen. Daarna kwam misschien iets van ongeloof, terwijl ze hem aansprak hoe zoiets nou perongeluk ging. Hoe hij niet had kunnen nadenken en dat hij slimmer was dan dat. Hij zag de vermoeide en gekwetste blik nu in haar ogen. Misschien wist hij niet precies wat hij had gedaan, maar een schuldgevoel begon gelijk aan hem te knagen. Misschien had hij het haar gewoon helemaal niet moeten vertellen. Dat was iets waar hij een lange tijd over had getwijfeld. Maar het idee om zo iets groots van haar te verzwijgen had gewoon zo slecht gevoeld dat hij het uiteindelijk nu wel op had moeten biechten. Toen ze haar kop dan ook tegen hem aan duwde wilde hij dat het langer zou duren dan de paar seconden hoe het voelde. Hij wilde niet dat ze verdriet voelde om hem. Hij wilde dat alles weer gewoon goed was. Simpeler was, zoals toen ze apprentices waren geweest.  “Nou blijkbaar ben ik dan niet. Ik weet verdomme ook wel dat we er zelf voor hebben gekozen. Maar ik dacht niet goed na en-“ Hij zuchtte even. ”En zij ook niet en nu is alles naar de klote en zadel ik er jou ook nog eens mee op maar ik kan het niet alleen, Nettle. Ik kan niet alleen met dit geheim rondlopen zonder er ook maar met iemand over te kunnen praten.” Het was de waarheid, pijnlijk misschien, maar oprecht. Hij had haar nodig. En Waterpaw ook.

_{Nettleroot trok haar kop met tegenzin terug en ontmoette Ardentheart zijn blik. Ze las in zijn ogen, lichaamstaal en stem dat hij zo verloren was. Zij zuchtte ook en knikte om hem te laten weten dat ze zijn besluit begreep. "Je geheim is bij mij en Waterpaw veilig," Verzekerde ze hem. Ze was een loyale warrior maar vond niet dat ze hun vriendschap op het spel wilde zetten door de brave hendrik te spelen en Thornstar hierover te vertellen. Daarvoor gaf ze te veel om hem. Misschien was het ook wel een beetje egoïsme. Ze wilde niet alleen zijn. Tenslotte zakte ze neer in het gras alsof het gewicht van hun geheim haar letterlijk neerdrukte. Hoe langer ze over de situatie nadacht hoe verwarder ze werd. "Wat ga je doen als de kittens naar hun vader vragen? Vertellen jullie de waarheid?" Vroeg ze tenslotte met een frons tussen haar ogen. "Misschien zijn dat helemaal niet eens mijn zaken.. Weet je wat, vertel me dat maar niet." Besloot ze ter plekke. Ze prezen zich gelukkig dat ze tenminste een moeder zouden hebben, als dat een troost was. Ze wilde niet nog dieper in dit geheim getrokken worden. "Luister, Ardentheart. Ik wil gewoon dat je weet dat als je ooit me nodig hebt, ooit wilt praten of gewoon wat gezelschap wilt ik altijd voor je klaar sta. Ik kan dan wel niet met je mee naar Windclan maar hier in Thunderclan zal ik je nooit in de steek laten." Ze keek hem recht aan toen hij dat zei, doodserieus. Dit beloofde ze hem vandaag en die belofte zou ze nooit breken wat er ook gebeuren zal.}

Het was alsof er een gewicht niet alleen van zijn schouders maar ook van zijn hart afgehaald werd toen ze hem beloofde dat zijn geheim veilig was bij haar. In hun eerste ontmoeting was hij misschien te aardig naar haar geweest in de ogen van anderen, maar Nettleroot bleef keer op keer bewijzen dat zij te goed was voor hem en alle problemen die hij op haar leek te dumpen. Hij zakte naast haar neer in het gras met een zucht. Eigenlijk zou hij dat haar moeten vertellen, haar laten merken dat hij haar niet als vanzelfsprekend beschouwde. De laatste tijd was hij immers geen goede vriend geweest. Maar voor hij haar ook nog maar kon bedanken kwam de grijze kattin met een overvloed aan vragen waar hij zelf vaak genoeg over had gedacht maar geen antwoord op wist. “Ik zou je er ook geen antwoord op kunnen geven,” zuchtte hij. Dewberry wilde duidelijk geen contact meer met hem en het was niet alsof ze van te voren iets hadden afgesproken, want dit was allemaal niet gepland geweest. Ugh, waarom kon hij nou gewoon niet slimmer zijn geweest in dat ene moment. "Luister, Ardentheart. Ik wil gewoon dat je weet dat als je ooit me nodig hebt, ooit wilt praten of gewoon wat gezelschap wilt ik altijd voor je klaar sta. Ik kan dan wel niet met je mee naar Windclan maar hier in Thunderclan zal ik je nooit in de steek laten." Beloofde ze hem met een doodserieuze blik. Ze was echt te goed voor hem. “I-ik weet niet wat ik moet zeggen Nettleroot, behalve dat ik er ook altijd voor jou zal zijn.” Hij was net zo serieus als haar. Alles mocht nu een potjes zijn en hij moest zeker zijn leven op een rijtje gaan krijgen, maar mocht zijn vriendin hem ooit nodig hebben dan zou hij alles laten vallen en haar helpen. Dat was wel het minste wat Nettleroot van hem verdiende.

<sub>Nettleroot zuchtte nogmaals en sloeg haar blik neer. Wat een mooie puinhoop was dit. Toen ze hem weer aankeek was haar blik warmer dan eerst, doch nog steeds een klein beetje afstandelijk. “Prima. Dat is dan geregeld. Van nu af aan zullen we altijd voor elkaar uitkijken. En hopelijk elkaar op tijd stoppen voor we weer domme dingen doen,” Een voorzichtige glimlach trok over haar gelaat voor ze opstond en zich naast hem neerzette. “De zon zal weldra onder gaan. Laten we naar de zonsondergang kijken en deze shit voor vandaag even vergeten.” Stelde ze voor.

Strakjes topic end?</sub> 

<sub>De hemel was al begonnen met het verkleuren van blauw naar zachtoranje toen hun gesprek ten einde liep. De zonsondergang was prachtig en het gezelschap waarin ze verkeerde helemaal niet zo slecht. Toch bleef haar hoofd malen, net zo lang tot dat de zon bijna helemaal was verdwenen achter de horizon. Nettleroot wilde de situatie oplossen voor Ardentheart, en ook een beetje voor zichzelf.. maar deze beerput was nu opengetrokken en kon niet meer dicht. Ze kon in ieder geval kracht putten uit het feit dat ze elkaar hadden en hij haar in vertrouwen had genomen met deze gevoelige informatie. Zo lang als ze leven zou zal ze nooit zijn geheim verklappen. Die nam ze mee haar graf in wanneer haar tijd zou komen.

Topic end</sub>