Nobody has all the answers

Dustpaw rekte haar hele lichaam uit en dook toen in elkaar in een sluiphouding. Ze was nog niet helemaal stabiel zo, en dat wou ze er graag uitkrijgen. Daarom had ze een omgevallen boomstam uitgezocht om nog extra op te oefenen. Pootje voor pootje liep ze vooruit, over de boomstronk. Regelmatig moest ze eens stilstaan om haar evenwicht terug te vinden; maar ze was er bijna, nog een paar pootstappen.. Maar toen kon de jonge kattin haar evenwicht niet terugvinden, en een beetje ongemakkelijk rolde ze van de boomstronk af. Dustpaw fronste gefrustreerd en liep terug naar het begin. Opnieuw, en opnieuw, en opnieuw, tot het lukte.

+Juniperpaw

Ergens was het geweldig dat ze nu het kamp uit mocht en het territorium beter mocht leren kennen. Ze had al een poging gedaan om een van de bomen in te klimmen vandaag en was een paar takken naar boven gekomen toen ze het toch maar opgaf voor nu. Ze hoefte ook niet in een keer naar de top, maar er zou een dag komen dat ze hoog in een boom zou klimmen om over het hele territorium uit te kunnen kijken. Een maar al te bekende geur kwam haar tegemoet en ze versnelde haar pas tot ze haar zusje bezig zag op een boomstronk. "Dustpaw!" Riep ze, er niet bij stilstaande dat ze haar misschien zou laten schrikken.

Dustpaw probeerde het opnieuw en was net bijna aan de overkant geraakt, toen een luide stem haar deed schrikken. De bruine tabby sprong op van schrik en wist wel op haar poten te landen op de grond, maar opnieuw had ze de overkant niet gehaald. Even bleef de apprentice staan, een gefrustreerde uitdrukking op haar snuitje, maar ze schudde die al snel van haar snuitje. Nee, het was Juniperpaw maar, en op haar familie kon ze toch niet boos zijn voor zoiets onbenulligs? Niet dat Dustpaw wél boos geworden was als het iemand anders was, natuurlijk. Het zat niet in haar aard. Ze slikte haar frustratie veel liever in, om het allemaal op te kroppen, want dat was makkelijker. Anders zou ze anderen misschien verdrietig maken en daar kon ze niet tegen. "Hallo Juniper!", begroette ze haar zusje dan ook warm, om de boomstam heen lopend zodat ze niet die stronk tussen hen in hadden.

Ze had werkelijk geen idee wat ze moest denken van het ding dat Dustpaw aan het doen leek te zijn. Ze liep over de boomstronk, maar door wat ze net gedaan had was ze eraf gegaan? "Wat was je aan het doen?" Vroeg ze dan ook vrijwel meteen, ze was wel benieuwd naar wat de ander aan het doen was, misschien was het wel een leuk spelletje. Of het was iets van een training? Misschien kon ze het zelf dan ook proberen om te zien of het haar lukte of niet. Anders zou ze in ieder geval nog veel bij te leren hebben.

Bij de vraag die haar zusje stelde, keek de jonge kattin even achterom naar de boomstronk. Was.. Was het iets raars dat ze aan het doen was? "..Trainen.", antwoordde ze aarzelend, niet zeker of dat het juiste antwoord was. Ze was haar evenwicht aan het oefenen, zodat ze niet uit de boom zou vallen als Sunpaw haar onvermijdelijk opnieuw zou vragen om eentje met haar te beklimmen.. Was dat raar?

Het was dus toch trainen! Misschien zou ze het zelf dan ook wel kunnen doen, maar eerst zou ze moeten weten wat er de bedoeling van was. "Waarvoor train je en hoe doe je het?" Ze zette de eerste stappen naar de boomstronk toe en staarde ernaar. Dustpaw had erop gestaan en mogelijk zelfs overheen proberen te lopen, dus was dat ook wat zij zou moeten doen? Was het een training die haar mentor gegeven had? Of was het een eigen bedachte?

"Uhm, het is voor evenwicht.. Wacht, ik doe het voor.", antwoordde Dustpaw, van de stronk springend en lopend naar het begin. Met haar staart gebaarde ze dat haar zusje haar moest volgen. Het deed deugd dat Juniperpaw interesse leek te tonen in deze oefening die ze voor zichzelf uitgevonden had. Ze voelde zich nuttig, en dat was het beste gevoel in de wereld. Dat sprak ook uit de glimlach die ze naar haar lichtgekleurde zusje wierp alvorens ze op de stronk sprong. "Je gaat hier in een sluiphouding staan, en dan probeer je de overkant te bereiken. Het is moeilijker dan het lijkt..", legde ze uit, waarna ze in de sluiphouding dook zoals Dustspirit haar geleerd had en met voorzichtige pootstapjes sloop ze naar voren over de boomstronk, stabieler dan ervoor nu ze wist dat Juniperpaw haar aan zou kijken.

Het was een oefening voor evenwicht? Dat kon nog wel eens van pas komen, vooral als ze eens de bomen in zou proberen te gaan. Haar zusje gebaarde haar te volgen en dat deed ze dan ook. Ze gingen naar het begin van de stronk waar Dustpaw erop ging en liet zien wat de bedoeling was. Dus ze moest gewoon sluipend over die stronk heen gaan en dan haar balans bewaren? Dat kon ze wel proberen. "Oke," Sprak ze dan ook en nam plaats op de stronk. Ze sloeg haar nagels erin voor balans en zakte voorzichtig door haar pootjes heen en begon langzaam voort te bewegen achter haar zusje aan. Het was inderdaad moeilijker dan het leek, dat moest ze eerlijk toegeven. Vooral doordat de stronk niet zo vlak was als de gewone grond, maar ronder was.