Fire on fire

Ze was hier al even niet meer geweest, vooral ook omdat ze het eng had gevonden om de rots te beklimmen terwijl ze niet zeker was van haar zicht. Maar ondertussen was ze er gewend aan geraakt en langzaam maar zeker werd ze er steeds zekerder in in wat ze deed. Ze klom dan ook het eerste stukje omhoog en ging voorzichtig stukje bij beetje verder omhoog tot ze niet dichter naar de rand toe wilde gaan, bang dat ze dan te ver zou gaan. Op de plek waar ze dan ook stond ging ze zitten en richtte haar blik vooruit. Het was een waas van verschillende kleuren, maar ergens had het wel wat. Ze kon toch nog dingen onderscheiden door de kleuren, maar specifieke dingen werden lastig.


[Blazesong]

Met en zucht bewoog de kater zich door het droger wordende gebied dat zijn clan hun thuis noemde. Het was best kaal maar dat vond de kater niet erg, het oogde fijn en het gaf hem rust. Geen irritant water dat je s'nachts wakker hield, geen modder en geen bomen die je gehele gezichtsveld in de weg stonden. Nee het windclan gebied was perfect voor de kater, het was zijn thuis.

Zijn blik was gevallen op harespring, en eigenlijk had kater weg willen lopen, gesprekken voeren zou hem alleen maar nog vermoeider maker en bovendien hield hij liever iedereen op een afstandje. Maar hij wist dat de poes slechtziend was, wat als ze viel en dan hulp nodig had? Zelfs in zijn chagrijnigste buien zou hij dat de slechtziende poes niet aan willen doen, hier liggen wachten op hulp alleen omdat hij geen gesprek met de poes wilde aangaan. Dus bleef de kater eventjes toekijken en zag hoe, tot zijn verbazing, de poes best ver naarboven kwam. Hij had verwacht dat gevlekte poes het meteen zou hebben opgeven en terug naar het kamp zou zijn gegaan..maardat leek helemaal het geval niet te zijn. Even zuchtte de kater, misschien kon 1 gesprek vandaag geen kwaad, bovendien wilde hij niet dat de poes eraf zou vallen zodra ze er weer af zou springen dus stond hij weer op en stapte op haar af. "Zozo jij bent actief vandaag!" mauwde hij plagerig vanaf de grond, een grijns op zijn gezicht

De wind in haar vacht voelde fijn hier. Ergens miste ze het om gewoon zonder zorgen rond te kunnen rennen over de open vlaktes. Nu had ze risico dat ze over het minste zou struikelen omdat ze het niet gezien had. Dus dan moest dit maar een vervanger zijn. De tunnels waren zo anders, daar kon je deze wind niet voelen. Daardoor voelde ze zich er misschien ook niet zo in huis als dat ze eigenlijk nu zou moeten. Ja, ze had genoeg geleerd erover. Ze wist wat ze wanneer moest doen, maar dat maakte het nog niet hetzelfde als bovengronds kunnen rennen. Een stem van onder, deed haar voor een moment opschrikken en ze probeerde naar beneden te turen in de hoop te kunnen bepalen wie het mogelijk was, maar zonder veel succes. Het was een plagerige opmerking geweest, dat had ze er wel uit op kunnen merken. "Als dit al als actief wordt gezien, ben ik benieuwd wat rennen moet zijn." Sprak ze rustig terug met een lichte glimlach. Ze had het opgegeven om zo snel te achterhalen wie het was, dat zou ze zo wel merken.

"Als dit al als actief wordt gezien, ben ik benieuwd wat rennen moet zijn." sprak de poes rustig. De kater lachte kort, rennen was inderdaad niet zijn ding, actief dingen doen was in zijn geheel niet zijn ding, vandaar dat hij ook geen moorrunner was. "Hm laten we het daar maar niet over hebben!" antwoorde hij, twijvelend wat meer moeite doen was, blijven schreeuwen of eventjes extra bewegen om daarboven normaal te kunnen spreken met de poes. Alhoewel na wat aarzelen de tweede optie toch wat beter klonk, bovendien betwijvelde de kater of de slechtziende warrior hem zou kunnen herkennen van zo'n grote afstand. Niet dat dat altijd een goed iets was, Blazesong stond er bekend om niet echt de aardigste te zijn en was hierdoor niet bepaald geliefd door zijn clangenoten, en meestal was dit wel zijn eigen stomme. Misscihen zou de poes wel gewoon weglopen wanneer ze door had dat hij het was...ergens hoopte hij van niet, maar verrast zou hij niet zijn plus aan de andere kant was hij dan wel alleen, zonder bang te hoeven zijn dat de poes naarbeneden donderde zonder iemand in de buurt om haar te helpen. Maar hoe je het ook went en keert, daarboven zijn leek in beide gevallen de goede keuze te zijn. En daarmee begon de warrior aan zijn grote tocht naar boven om dan toch uiteindelijk, wel is waar met enige doorzetting, boven bij de poes aan te komen "Nou dit scheelt in iedergeval wat keelpijn" mauwde hij kalmpjes.

Ze wist dat ze stemmen zou moeten leren onderscheiden, want dat zou het makkelijker maken om katten te onderscheiden. Alleen tot nu toe was het nog aardig gelukt met vachtkleur en geur, dus had ze niet de moeite genomen om dat te onthouden. Alleen nu bleek dat ze dat misschien toch had moeten doen. Ze merkte echter aan het geluid op dat de ander had besloten naar boven te komen, dus wachtte ze geduldig tot hij er zou zijn. Dat kon ze wel uit de stem halen tenslotte of de ander een kater of poes was. Ze draaide haar kop kort over haar schouder en met de geur die meekwam was duidelijk dat het Blazesong was. De kater stond niet echt bekend als de aardigste kat in Windclan, maar daar waren er wel meer van als ze heel eerlijk was. Ze bleef dan ook zitten waar ze zat en draaide haar blik weer terug naar het langschap voor haar. "Dit scheelt inderdaad." Sprak ze rustig. "Nu weet ik ook tenminste met wie ik praat." Daar ging ze niet over liegen. Ze kon het wel proberen te verbergen, maar iedereen wist toch af van het feit dat ze slecht zag.

"Dit scheelt inderdaad. Nu weet ik ook tenminste met wie ik praat." mauwde de poes nadat ze haar blik op het landschap voor hen legde, al twijfelde de kater of zij er veel van zou zijn. Hij knikte kort en wierp ook zijn blik voor hen uit "ah sorry je teleur te moeten stellen ik ben het maar" antwoordde de kater met een iets wat grappende ondertoon, alhoewel het voor hemzelf niet helemaal een grapje was, maar dit duidelijk maken aan de poes was ook weer zo triest niet waar? Het was niet dat hij zichzelf haatte, dat hij vond dat hij geen recht had te bestaan, het was enkel dat hij zichzelf niet heel hoog in schatten, er was een verschil. "Dus hoe bevalt het tunnelen huh, het is best stom niet waar" mauwde hij waarna hij zijn blik weer op de slechtziende poes legde, zo slechtziend dat ze het rennen had moeten omwisselen voor tunnelen. De kater had enkel gekozen voor tunnelen van wegen zijn lichaamsbouw, echt leuk vond hij het zelf niet. Nou kun je daar tegen in brengen dat de kater geen enkele vorm van werk op prijs stelde maar dit weerhield hem er toch niet van er om te kunnen klagen?.

De kater begon te grappen over dat hij haar teleurstelde met dat hij het maar was en voor een moment wilde ze een grappende opmerking terugmaken, maar als hij het ergens toch meende was dat misschien niet het verstandigste om te doen. "Ik kan gezelschap bedenken dat erger is." Sprak ze dan ook alleen. Hoeveel katten hadden hun gedrag naar haar toe wel niet aangepast na alles dat er gebeurd was? Het was nu al een tijdje terug en ze was eraan gewend geraakt. Ze was niet zwak, zoals sommige haar nog wel eens wilden zien nu. "Er zijn genoeg katten die me zouden willen overtuigen hier vanaf te gaan." Dat was tenslotte de waarheid, maar ze wist wat ze deed. Ze kon de rots onder haar poten voelen tenslotte. Ze moest dan ook zeker toegeven dat er een ding was dat ze wel miste en dat was het rennen zonder risico te lopen dat ze zou struikelen. "Het is in ieder geval niet zo interessant als het rennen bovengronds." Het was haar eerlijke mening. "Het voelt zo afgesloten van alles daar beneden." Ze was nu al een aantal moons tunneler, misschien al bijna langer dan moor runner ondertussen, maar ze miste het wel.

Als hij er zo over nadacht kon de kater het zich wel voorstellen, kon hij inzien hoe zwaar het wel niet zou moeten zijn iedereen in je nek te hebben hijgen enkel om een handicap. Niet dat hij de fout legde bij de andere, hijzelf had ook even blijven kijken om er zeker van te zijn dat de poes niet zou vallen. Maar dit hoefde ze natuurlijk niet te weten, hij zou dit haar ook niet hoeven te vertellen, ze zou zelf wel goed weten wat de risico's waren. Nee, haar eraf proberen te sturen zou hij niet doen, ze had zelf een goed stel hersenen niet waar? Daar twijfelde de kater geen moment aan.

Hij had de poes gevraagd hoe ze dacht over haar nieuwe taken als tunneler met de mening dat ze hier niet echt positief over zou zijn. Hijzelf zag immers veel meer goeie dingen in het moorrunnen, waar je in ieder geval nog het uitzicht hebt om je af te leiden, om je te motiveren. In de tunnels was niks, was je alleen met gedachten die je wellicht liever van je af wilde hebben, was er nowhere to run. Het was zijn eerlijke mening en bovendien eentje die de twee leken te delen als hij haar antwoord goed gehoord had. Het was dan ook een zachte, begripvolle, glimlach die hij de poes schonk terwijl hij zich verder openstelde tegenover haar, de botheid de op eerste gezicht overduidelijk was voor andere, nu ver weg te zoeken. "Dat is het zeker, zou koud en kil" een korte grinnik verliet zijn keel terwijl hij langzaam zijn kop schudde "Op eerste gezicht leek het me alleen maar fijn, daar beneden, niemand om je aan te storen" legde hij uit, zijn zachtere blik de hare ontmoetend "Totdat je je gaat storen aan jezelf" het was een iets wat onzekere glimlach die op zijn kop kwam te staan bij die woorden, maar het was de waarheid, hij was niks meer dan eerlijk.

Ze begreep goed wat hij bedoelde, tenslotte kon je in de tunnels echt niks zien, terwijl ze bovengronds toch nog wat dingen kon onderscheiden, al was het maar aan de verschillende kleuren en vormen. Nee, in de tunnels had je echt alleen maar je andere zintuigen. Ze kon het niet helpen om zelf een zachte glimlach op haar gelaat te laten komen bij zijn woorden. Het was tenslotte niet vaak dat ze gewoon even kon klagen over iets. Meestal werd ze dan wel raar aangekeken. Ze was tenslotte iemand die had geleerd wat het was om een moor runner te zijn, maar een tunneler had moeten worden tegen haar zin in eigenlijk. Ik weet wat je bedoelt en dan heb je ook niks om je mee te laten afleiden, want alles wat je daar beneden hebt is jezelf." En mogelijk een andere kat die samen met je was. "Maar helaas is een moor runner zijn geen optie meer." Maar dat was iets waar ze al vrede mee had gesloten. "Alleen neemt dat niet weg dat ik soms nog steeds boven de grond probeer te jagen." Haar glimlach was weer terug met die woorden. Want samen met iemand anders jagen zorgde ervoor dat ze het bovengronds ook nog kon en dan voelde ze zich ook nog wat nuttig.