Oh, Lord

Littlefish kwam het camp binnen met een redelijk grote zalm in haar bekje en een lichte trotsheid in haar pas. Ja hoor, zij had dit beestje gevangen, helemaal op haarzelf - zoals een échte Riverclanner hoor! De kleine kattin legde de vis op de prooistapel en bekeek haar vangst nog eens met een glimlach om haar snuitje. Ze kon het nog, ze was het niet kwijt, ze was -fish genoemd met een reden. Daarna snuffelde ze wat verder op de prooistapel, zoekend naar een prooi die er klein genoeg uitzag dat ze hem zonder al te veel schuldgevoel kon claimen.

+Crystalshell eerst!

Crystalshell keek vanuit een beschut hoekje naast het Warrior den naar het kamp en de clan die ze gezworen had te beschermen. Altijd was er die onderliggende angst, een angst dat ze haar thuis niet zou kunnen beschermen, de angst dat zij niet goed genoeg was. Vaak wist ze die goed genoeg te onderdrukken dat het nog slechts een zeurend stemmetje ergens ver weg in haar kop was. Maar wanneer ze slecht sliep of gestrest was werd dat stemmetje een schreeuw die haar ervan overtuigde dat ze haar clan niet waardig was. En afgelopen nacht had ze gedroomd van Creamyfrost, was wakker geschrokken en had daarna nog tot de zon op begon te komen zo in haar nest gelegen. Al met al was ze in een beroerde stemming. Toch moesten ook katten met een rotdag nog steeds eten. Met een vermoeide zucht kwam de grote kattin overeind en begaf zich naar de prooistapel, waar Littlefish net een grote zalm op legde. Hopend dat die niks zou merken knikte Crystalshell haar toe "Goede vangst." Mauwde ze terwijl ze besefte dat ze helemaal niks wilde eten. In plaats daarvan keek ze even met een lege blik naar de prooien, niet beseffend hoe dat er uit zag.

Littlefish keek op toen de deputy naast haar kwam staan en mauwde dat het een goeie vangst was. De jonge kattin glimlachte naar haar, een licht trotse glimlach. Het maakte haar hart warm dat de deputy dat vond; haar grootste doel was immers om geaccepteerd te worden binnen Riverclan, en dan kon het niet zo zijn dat één van de hoge rangen haar niet waardig vond. Hoewel ze merkte dat de oudere poes met een rare, lege blik naar de prooistapel keek, probeerde ze daar geen aandacht aan te besteden. Ze zou toch niet kunnen helpen. In plaats daarvan koos ze snel een prooi van gemiddelde grootte uit. "Hé, wilt u anders deze prooi delen met me?", vroeg ze, wijzend met haar voorpootje naar de prooi. Misschien kon ze zo Crystalshell afleiden van wat het ook was dat haar zo'n lege blik gaf?

Ze werd weer wakker geschud uit die vage gedachteloosheid toen Littlefish haar aansprak. Onwillekeurig vroeg ze zich af of het feit dat ze 'u' zei iets te maken had met het feit dat ze pas op latere leeftijd lid van de clan was geworden en hier niet geboren was. Dat ze zich extra probeerde in te zetten om haar plek hier te verantwoorden. Crystalshell knikte en ging naast de calico zitten. "Maar natuurlijk." Reageerde ze, iets formeler dan ze misschien bedoelt had. Ze was echt een beetje de weg kwijt, wist niet precies wat ze moest zeggen. Na een paar tellen stilte wist ze toch iets uit te brengen: "Hoe gaat het met de training van Shrimppaw, vordert ze een beetje?" Ze had haar kleindochter verteld dat ze dacht dat Littlefish goed bij haar zou passen, ze was benieuwd of ze daar gelijk in had gehad.

Crystalshell mauwde dat ze dat wel wou, waarop Littlefish de prooi van de prooistapel nam en een beetje meer aan de kant legde. Ze keek op naar de oudere kattin toen die een vraag stelde over Shrimppaw's training - oh, ja, dat was waar, Shrimppaw was de deputy's kleindochter.. Dat was ze eigenlijk een beetje vergeten en eigenlijk maakte dat haar ook een beetje nerveuzer. Oh jee, en zij mocht haar trainen? Dat was wel een hele eer! Littlefish knikte uitbundig. "Ja hoor, ze doet het heel goed! We hebben het territorium al bekeken en binnenkort ga ik haar ook haar eerste vechttraining geven, in verdediging.", antwoordde ze, een beetje ratelend terwijl ze zich naast de prooi neer ging zetten. Ze wou een goede indruk maken op Crystalshell. Nu haar grootmoeder d.. er niet meer was, voelde ze zich soms een beetje alsof haar reden om hier te zijn weggevallen was. Alsof Butterstar het enige was wat had gestaan had tussen in Riverclan blijven of eruit te vliegen. Natuurlijk was dat niet zo - ze was niet de enige reden dat ze ooit erbij gekomen was. Nee, de pijn van het verlies zorgde er gewoon voor dat ze over alles twijfelde.. Maar die gedachten duwde ze meestal weg net zo snel als ze gekomen waren. Ze kon er niets mee en ze hielden haar alleen maar tegen om gelukkig te zijn.

Ze slikte even toen ze Littlefish de vis naar haar toe zag schuiven. Ze moest iets eten, dat zou haar goed doen. Crystalshell boog zich naar voren en nam een hapje. Ze kauwde langzaam terwijl ze naar de lapjeskat luisterde en knikte goedkeurend. Zijzelf was druk in de weer met Hermitpaw, aan wie ze de poten vol had. Hij luisterde lang niet zo goed als zijn zusje en scheen niet van plan te zijn die instelling te veranderen. Crystalshell richtte zich weer op en likte haar lippen schoon. "Dat is mooi, ik heb haar nog gerustgesteld... Gezegd dat jullie echt wel bij elkaar zouden passen." Ze glimlachte een beetje, het nare gevoel zwakte wat af. "Gaat het met jou? In het licht van de afgelopen gebeurtenissen bedoel ik." Vroeg ze toen op een zachte en zorgzame toon. Littlefish was één van de vele katten van Riverclan geweest die een persoonlijke band had gehad met Butterstar.