Vier volle manen geleden was er een feest geweest. Niet het soort feest dat men had verwacht bij de geboorte van een nieuw leven. Nochtans was het daarmee begonnen. De aankondiging en het juichen had door de Cave geschald, maar al snel kantelde het nieuws. Het feest eindigde met een verdrietige stemming en dat lieve mensen, plaveide het pad voor het kleine wezentje.

Drie volle manen geleden had kleine Lavender voor het eerst haar ogen open gedaan. Haar kittenblauwe blik had de grote kleine wereld bestudeerd. Niet alleen de geuren, maar nu ook de kleuren drongen haar ziel binnen. De Nursery die olijfgroen was afgeschilderd met tinten verdrietig warm bruin. Het zachte mosgroen onder haar pootjes en haar eigen vacht, zwart en kastanje. De donkere sfeer van de beelden drongen diep in haar huid. Het tekende het cypers patroon in haar vacht, vereeuwigd in het leven.

Twee volle manen geleden was ze voor het eerst naar buiten geweest. Klein en schuw was ze voor de wereld oh zo groot. Ze had zich verstopt in de korte vacht van haar moeder. De enige kitten van het nest die verdrietig werd aangestaard. Het evenbeeld van de poes die gestorven was vier volle manen geleden. Het verdriet, de boosheid en nog zo veel meer woorden die ze nog niet kende werden in haar schoot geworpen. Haar snorharen dronken de gevoelens dorstig op. Ze krulden er sierlijk van.

Eén volle maan geleden had ze haar tanden voor het eerst in een sneeuwhaas gezet. De smaak had haar botten laten trillen en haar zachtjes laten snorren. Het had zoveel deuren geopend, zoveel gevoelens ontlokt. De druppels scharlakenrood bloed die langs haar kin dropen tekende een herinnering.


Lavender That Peeks At Light dribbelde door de Cave, op weg naar de meest spannende den. Ze had een kleine glimlach op haar gelaat en glimmende oogjes vol kattenkwaad. Het werd elke dag duidelijker dat ze enorm op haar moeder leek. Haar ogen bleven blauw, het werd alleen een beetje zachter en mooier. Wanneer er zonlicht op scheen brak het blauw op in verschillende kleurschakeringen. Ze kon zelf niet eens alle kleuren opnoemen, er was nog zoveel te ontdekken en te benoemen. Aan de ingang bleef ze verlegen tippelen. Ze durfde eigenlijk niet echt binnen te gaan, bang voor woedende woorden of onbegripvolle blikken.

@Blossom •

to my dearest friend Blossom
yours sincerely Lavender