Passing out

"Verdomme" mompelde Moonstorm toen er weer een muis door zijn poten heen slipte. Hij was er vandaag echt niet bij met zijn kop. De krijger was nog steeds een beetje aan het bekomen van de laatste paar dagen. Hij was bijna doodgereden door een monster, hij had een apprentice gehad en een huiskat aangeleerd hoe die moest jagen. Het waren op zijn minst gezegd een paar interessante dagen geweest. Opeens werd zijn gedachtegang onderbroken toen hij hoorde dat er in de verte iets of iemand snel kwam aanrennen. De Thunderclanner keek snel om en zag een blauwe kater op hem afgesneld komen. Snel zette hij zijn spieren aan om opzij te kunnen springen, maar als snel bleek dat dit niet nodig was. De blauwe rus ging vol onderuit over een van de boomwortels en opeens herkende Moonstorm de kater. "Shaka?" mauwde hij verbaasd. Hij was blij om te zien dat Shaka het er goed van af had gebracht, maar hij kon zich ook nog goed herinneren dat de blauwe rus hem had beloofd alleen nog met hoge nood de grens over te steken. "Gaat het?" vroeg hij bezorgd aan de kater. "Wat is eraan de hand? Je ziet er nogal overstuur uit." ging de hij vervolgens vriendelijk verder. De krijger was echt benieuwd naar wat er aan de hand was, Shaka moest hier wel een goede reden voor hebben.

De krijger kon zien dat de klap hard was aangekomen voor Shaka. Hij zag dat de blauwe rus met moeite overeind kwam en piepend bleef ademhalen. Ook was goed te zien dat de kater nog best duizelig was. Toen de kater tegenover hem eenmaal weer overeind zat begon hij tegen hem uit te leggen waarom hij hierheen was gekomen. Shaka vertelde hem eerst dat het hem speet hier weer over de grens te moeten komen, maar dat het echt nodig was. Daarna ratelde de kater door dat zijn tweebenen ziek waren en niet meer aten, ook had hij al hulp geprobeerd te halen. De blauwe rus vertelde hem dat hij niet meer wist wat hij moest doen en ging hierna bijna weer van zijn stokje. Moonstorm was door dit hele verhaal best geschrokken geraakt, als Shaka zoveel moeite had gedaan moest er wel iets ergs gebeurt zijn. "Eerst kun je misschien even uitrusten, dan kun je daarna weer wat helderder denken." mauwde hij vriendelijk naar de kater. Hij wist dat als hij wou helpen, hij eerst een duidelijk verhaal moest hebben. "Als je wat uitgerust bent zal ik met je meegaan, maar ik weet niet of er wel iets is wat ik kan doen." ging hij verder. De gestreepte kater wist dat hij hierdoor misschien weer de clanregels zou overtreden, maar hij wist ook dat het de wens van de warrior code was om niemand onnodig te laten lijden. De krijger wachtte rustig het antwoord van Shaka af.

Angst en onbegrip waren te zien in de ogen van de jonge kater tegenover hem. Shaka begon angstig te zeggen dat zijn tweebenen dood zouden gaan als hij zou uitrusten. En voordat Moonstorm kon reageren zag hij dat de huiskat al begon te wankelen van de vermoeidheid. De blauwe rus kon nog net voorstellen om een andere kat mee te nemen voor hij flauwviel van vermoeidheid. Geschrokken zag de krijger dat Shaka maar op een haar na een rots miste bij het vallen en hij wist dat als deze kat geen eten kreeg hij misschien wel eens niet meer wakker zou kunnen worden. Moonstorm besloot zijn eigen maaltje maar op te offeren voor Shaka en rende naar de zijn begraven prooi toe. Hij legde de prooi voorzichtig voor de kater weg. Als de blauwe rus wakker was moest hij zijn verhaal rustig opnieuw uitleggen en Moonstorm had nu al zijn twijfels over eventuele hulp. Moonstorm en Shaka hadden zich vorige keer niet bepaald populair gemaakt voor zijn clangenoten en tenzij Shaka iemand anders kende, zou er waarschijnlijk niemand willen helpen. De krijger ging er rustig bij liggen, wachtend tot Shaka wakker werd.

De krijger lag rustig naast Shaka te wachten tot hij weer wakker werd. Dit gaf hem even tijd om na te denken over wat er tot nu toe gezegd was. De blauwe rus had hem verteld dat zijn tweebenen niet meer konden eten en misschien wel eens zouden kunnen sterven. Moonstorm wist dat als de tweebenen stierven de huiskatten vaak Rogue's werden en in veel gevallen het ook niet zouden overleven. Hij moest proberen Shaka te helpen, want hij kon het niet op zijn geweten hebben dat deze kater voor hem zou sterven. Opeens was er beweging, de kater voor hem schrok wakker. Na geschrokken om zich heen te kijken, focuste de blauwe kat eindelijk zijn blik op Moonstorm en vroeg hoelang hij had gerust. "Geen zorgen, je hebt niet heel lang geslapen. Hoogsten genoeg om even tot rust te komen." antwoordde hij geruststellend. "Nu je wat uitgerust bent kunnen we misschien bedenken wat we gaan doen. Je had het over hulp meenemen?" vervolgde hij. De gestreepte kater wachtte het antwoord af wat Shaka ging geven. Als de huiskat iemand anders kende was het mooi meegenomen, maar zo niet zouden ze het met zijn tweeën moeten proberen op te lossen.

Shaka leek weer wat helderder na te denken en stelde voor om de medicijnkat mee te nemen. Moonstorm moest even nadenken, het was wel een logisch idee. "Het is een goed idee, maar ik weet niet of ze zullen helpen." antwoordde de krijger na een tijdje. "Ze zullen al niet snel katten buiten de clan behandelen laat staan tweebenen, maar we kunnen het altijd proberen." vervolgde hij. Nadat hij dit gezegd had keek Shaka hem aan en vroeg of de prooi voor hem was. "Ja hoor, eet maar op." mauwde hij vriendelijk met een rommelende maag. De gestreepte krijger had besloten om Shaka hier even achter te laten en zelf te kijken of hij een van de twee medicijnkatten kon meekrijgen. "Shaka wacht hier, dan zal ik uitzoeken of we hulp kunnen krijgen." zei hij vriendelijk tegen de kater. Terwijl hij zag dat de blauwe rus begon te eten ging hij op weg terug naar het kamp. Hij hoopte maar dat ze hem zouden helpen, anders zou hij het alleen moeten afhandelen en hij had nog geen idee hoe. Eenmaal aangekomen liep hij direct naar de Medicine den en probeerde hij contact met zijn clangenoten zo goed mogelijk te vermijden. Voorzichtig en zenuwachtig liep hij naar binnen.

Papaverzaden tellen was leuk als je de concentratie van een bosmuis had. Waarschijnlijk was ze ondertussen wel vier keer opnieuw begonnen. Kon ze voortaan niet gewoon een inschatting maken hoeveel ze er hadden en of er meer gehaald moesten worden? Het was niet wat haar geleerd was maar toch klonk het zo veel makkelijker. Rousebell verloor haar concentratie opnieuw zodra ze pootstappen haar den binnen hoorde komen. Recht draaide ze haar kop naar de ingang om te zien wie het was. "Hey Moonstorm, kan ik je ergens mee helpen?" vroeg ze op een rustige toon. De kater leek niet echt in paniek dus waarschijnlijk was er niets ernstigs aan de hand.

Toen Moonstorm de den binnen liep was hij nog aan het nadenken hoe hij dit het best kon verwoorden. En de kater was dus nog een beetje in gedachten verzonken toen hij Rousebell hoorde vragen waar ze mee kon helpen. "Ehhhhm" mauwde de krijger terwijl hij probeerde zijn gedachten op een rijtje te zetten. Snel hervatte hij zich en zei: "Eigenlijk kwam ik vragen of je ergens mee kon helpen.". "Toen ik aan het jagen was kwam ik een huiskat tegen die ik al eens eerder was tegengekomen, alleen merkte ik dat er nu iets mis was." vervolgde hij. De gestreepte kater probeerde zijn best te doen om geheim te houden dat hij de huiskat eigenlijk best goed kende en dat hij hem zelfs jaagtraining had gegeven. "Toen ik hem weg wou sturen bleek het dat hij heel erg in paniek was, blijkbaar zijn zijn tweebenen ernstig ziek en krijgt hij het niet alleen opgelost." ging hij rustig verder. "Ik weet dat ik hem eigenlijk had moeten wegsturen, maar hij leek zo in paniek toen hij om hulp vroeg dat ik dat niet kon. Nu vroeg ik me af of jij misschien mee wou komen om te kijken of je kon zien wat er mis is met de tweebenen. Ik weet dat het niet gebruikelijk is en snap het als je nee zegt, maar ik moest het proberen." eindigde hij zijn verhaal. De krijger zou het heel goed snappen als Rousebell zou weigeren, hij zou zelf ook sceptisch zijn, maar hij had het nu in ieder geval geprobeerd. Zenuwachtig wachtte hij op antwoord.

"Ehhhhm" begon de kater waarna een korte stilte viel. Het was wel zo handig als hij haar kon vertellen wat er aan de hand was, anders kon zij er ook niets aan doen. "Eigenlijk kwam ik vragen of je ergens mee kon helpen." Dat was vrij logisch, om een andere reden kwamen katten haar den eigenlijk nooit bezig. "Toen ik aan het jagen was kwam ik een huiskat tegen die ik al eens eerder was tegengekomen, alleen merkte ik dat er nu iets mis was." Er verscheen een lichte frons op haar kop terwijl ze verder luisterde naar wat Moonstorm te zeggen had. "Toen ik hem weg wou sturen bleek het dat hij heel erg in paniek was, blijkbaar zijn zijn tweebenen ernstig ziek en krijgt hij het niet alleen opgelost." Rousebell gaf een kort knikje, waarna de kater weer verder ging met zijn verhaal. "Ik weet dat ik hem eigenlijk had moeten wegsturen, maar hij leek zo in paniek toen hij om hulp vroeg dat ik dat niet kon. Nu vroeg ik me af of jij misschien mee wou komen om te kijken of je kon zien wat er mis is met de tweebenen. Ik weet dat het niet gebruikelijk is en snap het als je nee zegt, maar ik moest het proberen." Rousebell bleef een paar seconden stil terwijl ze haar kop richting de lucht draaide. Alsof ze het antwoord daar zou vinden. Zo handig was Starclan helaas niet. "Ik zou graag even met de Kittypet spreken. Leid de weg alsjeblieft", zei ze rustig. Aan een twoleg zou ze niets doen, het was een hele andere soort. Een soort die op hun jaagde en hun gevangen hield. Bovendien werkte Twolegs waarschijnlijk anders dan katten en zou ze zelfs niets kunnen doen al zou ze het willen. Wat ze wel kon doen voor deze situatie was iets anders maar daarvoor moest ze met de Kittypet spreken.

Rousebell had hem een antwoord gegeven dat hem best verraste, ze zei dat ze met Shaka wilde spreken en vroeg hem de weg te leiden. "Bedankt dat je mee wil komen." bedankte hij haar verrast, hij hoopte maar dat dit allemaal iets uit zou halen. De gestreepte kater liep samen met Rousebell het kamp uit en begon haar naar Shaka te begeleiden. Toen ze eenmaal het kamp uit waren besloot Moonstorm het tempo wat omhoog te gooien, wetend dat de blauwe rus al best wel lang aan het wachten was. Soms achterom kijkend om te zien of het tempo niet te hoog was rende Moonstorm door het woud. Toen de krijger eenmaal aangekomen was waar hij de huiskat had achtergelaten kon hij in eerste instantie de kater niet meer vinden. Maar plots zag hij iets bewegen in het kruid en hij mauwde: "Kom er maar uit Shaka, ik heb hulp meegebracht.". Rustig wachtte de gestreepte kater tot de blauwe rus naar buiten kwam en zijn verhaal zou doen aan de medicijnkat.

"Bedankt dat je mee wil komen." Rousebell gaf een knikje voor ze Moonstorm het kamp uit volgde. Zodra ze eenmaal in het bos liepen verhoogde de kater het tempo en begon te rennen. Dat hij zo nu en dan omkeek om te controleren of ze nog kon bijhouden was haast een belediging. Ze mocht dan geen warrior zijn maar dat betekende zeker niet dat ze slecht kon rennen. Heck no. Als Medicine Cat was je continu bezig om uit alle hoeken van de territoria kruiden te halen en dat terwijl je probeerde zo kort mogelijk uit het kamp weg te blijven. De kracht van een warrior had ze niet maar de snelheid en de conditie zeker wel. Het duurde niet extreem lang voor de kater tot stilstand kwam. "Kom er maar uit Shaka, ik heb hulp meegebracht." Rousebell wachtte geduldig af tot de grijze kater uit de bosjes kwam. Het was een jonge kat, waarschijnlijk de leeftijd van een apprentice. Dat kon ze waarschijnlijk wel aan als het toevallig down-hill zou gaan. "Het hele verhaal alsjeblieft, inclusief waarom je hulp bij Thunderclan zoekt."