Sweet Creature

Met zwier op geheven staart draafde Mottleshroud een paar staartlengtes van de grens af. In zijn mond bungelde het slappe lichaam van een redelijk vette spitsmuis die hij had gevangen. Het zonnetje scheen om zijn rug, en een heerlijk zacht briesje waaide door zijn korte vacht. Het was heerlijk weer. Hij had een pest hekel aan het koude weer van Leaf-bare. Het was ijskoud, en met zijn dunne huid en korte vacht maakte dat het hem niet makkelijk. De schaarse prooi hielp er ook niet echt bij. Maar Newleaf was perfect. Een licht zonnetje, een fris briesje en dan de heerlijke terugkomende prooi. Zodat hun buiken eindelijk weer redelijk gevuld konden worden. Mottleshroud haalde zijn grote neus op, naast de geur van verse prooi, en de windclan markeren rook hij nog iets anders. De kater stond even stil, en stak zijn neus in de lucht. Bloodclan. Hij siste onhoorbaar en keek een beetje schichtig om zich heen, zoekend waar de geur vandaan kwam.

Brat first.

Behoedzaam vervolgde Mottleshroud zijn weg. Zijn neus een beetje in de lucht om te ruiken of de stank van Bloodclan erger werd. Zijn groene ogen vlogen over het veld voor hem. Maar hij leek nog niks te zien. Voorzichtig stapte hij nog verder. Het was één kat; duidelijk te ruiken. Toen spotte de gevlekte kater een gestalte in de verte, of eigenlijk was ze nog niet eens zo ver weg. Duidelijk een bloodclanner. Hij slikte, hij moest nu eens een keer niet zo'n achterlijk watje zijn. De kat was te dichtbij windclan territorium, en moest daarbij weg gaan. Of weg worden gejaagd, al betwijfelde hij of de kattin zonder problemen weg zou gaan.

Blijkbaar kreeg de bloodclan kattin hem ook in de gaten. Ondanks de afstand kon hij haar zien grijnzen. Ze wenkte met haar pootje. Mottleshroud slikte, bloodclan hoefde niks slechts te betekenen right? Hij kon het er op wagen, zelf maakte hij immers ook liever vrienden dan zijn nagels te gebruiken. Al had de gevlekte kater zo zijn argwaan bij deze kat, ze zag er gevaarlijk uit. Zijn muis liet hij vallen op de grond en hij gooide er wat zand overheen. Met zijn kop omhoog, om te laten zien dat hij niet bang was, trippelde hij op de bloodclanner af. Dichterbij zag ze er niet bepaald vriendelijk uit. Een reeks tanden om haar halsband schitterde in de zon, en vele littekens hadden haar lichaam verminkt. Hij slikte eventjes en ging zitten. Zijn witte staart vouwde netjes om zijn poten heen. "Hallo," bracht hij uit.