[Training] Bulletproof

Spanned vond ze het wel hoor, heel spannend. Maar ze vond het ook fijn. Want eindelijk ging ze leren hoe ze zichzelf kon verdedigen. En natuurlijk terug kon vechten. Het was belangrijk om te weten, natuurlijk sowieso als Warrior, maar ook omdat Hermitpaw graag hun zusje terug wilde brengen. En ze was sowieso bang voor BloodClanners langs de grenzen, of zelfs in het territorium. Dus ja, dat ze een vechttraining gingen doen nu was goed. Heel goed. De jonge Apprentice liet een beverig zuchtje horen toen ze naar haar mentor stapte en haar een knikje gaf. Ze was er klaar voor hoor. Ze kon dit, ze kon dit. Ik kan dit.

Littlefish gaf de jonge kattin een lichte glimlach en stond toen op. Haar poten beefden lichtjes - om eerlijk te zijn was ze wel nerveus. Vechten was nooit haar sterkte geweest, en nu moest ze iemand anders leren om het te doen. En als ze het niet goed deed, zou het misschien haar fout zijn als Shrimppaw gewond raakte (of erger nog, stierf) tijdens een gevecht. No pressure. Littlefish ging haar apprentice in stilte voor doorheen het territorium. Het feit dat ze zweeg was levend bewijs van de druk die momenteel op haar schouders lag. Bij de small forest stopte ze en draaide ze zich om. Hier, tussen de bomen, konden ze vast goed trainen. Een beetje obstakels zouden het uitdagender maken. "Deze training zal vooral focussen op verdediging.", mauwde ze voor het eerst vandaag, waarna ze even diep adem haalde. "Heb je enig idee wat je moet doen als iemand je aanvalt?"

Ze volgde haar mentor terwijl ze haarzelf moed in sprak. Dit was alleen goed, helemaal goed. Hermitpaw zou ook leren zichzelf te verdedigen en dan konden ze misschien Crabkit wel terug halen. Hopelijk was daar ook helemaal geen geweld bij nodig. Ze was hun zusje.. Waarom zou ze niet terug willen komen?
In stilte liepen de twee katten naar de Small Forest. Littlefish stond stil en Shrimp keek haar afwachtend aan. 'Deze training zal vooral focussen op verdediging,' mauwde haar mentor. Shrimp knikte. Gelukkig. 'Heb je enig idee wat je moet doen als iemand je aanvalt?'
Uuuh.. 'Jezelf.. Verdedigen?' antwoordde de Apprentice twijfelend. Het liefst zou ze gelijk wegrennen, maar dat maakte haar zwak en laf. Dat wilde ze ook niet op haar geweten hebben. Nee, ze moest sterk zijn en ze moest zichzelf staande kunnen houden.

Littlefish schudde haar hoofdje in een "ongeveer" beweging - niet ja, en niet nee. "Als je kan, dan ren je weg.", antwoordde ze als eerste al. Jezelf verdedigen was allemaal goed en wel, als je het kon - maar als het niet moest, dan moest je vooral jezelf veilig stellen. Niemand zou iets aan je hebben als één of andere Bloodclanner je meteen de grond in boort omdat je denkt dat je jezelf wel zou kunnen verdedigen. "Maar natuurlijk is dat niet altijd een optie, en dan moet je je verdedigen.", vervolgde ze. "Enig idee hoe?" Eerst al eens uitvragen. Sommige mentoren hadden misschien liever de volledige hands-on route, maar Littlefish vond dat op dit moment geen goed idee. Om eerlijk te zijn was ze ook gewoon nerveus om te beginnen, bang om haar pijn te doen en bang om haar verkeerde dingen te leren.

Littlefish leek echter niet heel blij te zijn met haar antwoord. Het was een ongeveer beweging. 'Als je kan, dan ren je weg,' antwoordde ze. Oh. Dus toch. Ja, dat was ook Shrimppaws eerste reactie geweest. Ze kon wel voorstellen dat sommige liever niet hadden dat ze weg zou rennen. Maar Littlefish dus wel. Ze knikte dat ze het begreep, maar liever had ze toch wel dat ze zichzelf zou kunnen verdedigen, en dat ze in het moment stoer en ervaren genoeg was om dat te doen.
'Maar natuurlijk is dat niet altijd een optie, en dan moet je je verdedigen,' vervolgde haar mentor. 'Enig idee hoe?' Oei, daar had ze geen idee van. Ze had sommige al wat oudere Apprentices wel wat schijngevechten zien in in het kamp, maar dat was alles.
'Uhm... Met je.. Poot de slag afweren? En, opzij duiken?' Was dit goed?? Ze had geen idee.

Littlefish knikte al. "Dat is al een goed eerst instinct. We zullen nu over een aantal situaties gaan, en daarna de beste manier om eruit te raken. Natuurlijk is een gevecht nooit zo rechtlijnig, maar in een gevecht maakt het ook nooit uit hoe mooi je technieken zijn - zolang het maar wérkt.", vervolgde ze, met een onkarakteristiek serieuze uitdrukking op haar snuitje. Littlefish had al echte gevechten gezien, ze wist hoe beangstigend en overweldigend het kon zijn - ze wist dat dit niet iets was om over te lachen en onnozel te doen. Maar ze kon niet lang serieus blijven, dat zat gewoon niet in haar, en dus brak ze al snel weer uit in een vriendelijke glimlach. "Dus ik ga je nu aanvallen.", waarschuwde de calico met een speelse glimmer in haar turquoise ogen, al bleef er nog altijd die lichte aarzeling in haar bewegingen; ze wou absoluut niet dat ze Shrimppaw pijn deed. Maar Littlefish schoot naar voren en probeerde haar kleine lichaam op de rug van haar nog kleinere apprentice te plaatsen, zodat ze die tegen de grond kon drukken.

Gelukkig knikte Littlefish na haar antwoord, dus dat was al een zorg minder. 'Dat is al een goed eerst instinct. We zullen nu over een aantal situaties gaan, en daarna de beste manier om eruit te raken. Natuurlijk is een gevecht nooit zo rechtlijnig, maar in een gevecht maakt het ook nooit uit hoe mooi je technieken zijn - zolang het maar wérkt,' vertelde haar mentor haar. Shrimppaw knikte. Dat begreep ze. Het maakte haar ook niet uit hoe sierlijk ze eruit zag tijdens het vechten, zolang ze zichzelf maar kon verdedigen. Je wist maar nooit, en zelfs voor haar zus wilde ze voorbereid zijn. Shrimp glimlachte kort terug naar de calico toen deze haar serieuze uitdrukking onderbrak voor een glimlach. 'Dus ik ga je nu aanvallen.'
En daar kwam ze. Ze was ervoor gewaarschuwd, maar het was toch wel een beetje eng. Ook al was dit ook haar mentor. Shrimp dook in elkaar en schuifelde opzij, maar niet snel genoeg. Littlefish belandde op haar rug en drukte haar op de grond. Shrimp had heel even paniek, maar realiseerde toen dat dit maar een training was. Ze was hier om beter te worden. Een zucht verliet haar bekje. 'S-sorry..'

Shrimppaw raakte in paniek toen ze niet snel genoeg was om haar te ontwijken -een begrijpelijke reactie, misschien, maar ééntje waarop Littlefish niet voorzien was. Snel liet ze de apprentice los en met grote turquoise oogjes keek ze haar aan toen die zich begon te verontschuldigen. "Nee, nee..", mauwde ze sussend, al was Littlefish niet echt goed in omgaan met negatieve emoties. Nee, gewoon verdergaan, negeren, dan zou ze wel terug blij worden. Toch? "Geen probleem, geen probleem, we doen gewoon opnieuw.", mauwde ze dus snel, rechtkrabbelend en zich opnieuw voor Shrimppaw zettend - maar ze aarzelde, bang om opnieuw te falen.

_{Gelukkig liet Littlefish haar al snel los toen ze merkte dat Shrimp in lichte paniek verkeerde. Snel krabbelde ze overeind waarna ze langzaam weer kalmeerde. Ze schudde haar kopje lichtjes toen Little haar probeerde te sussen. 'Geen probleem, geen probleem, we doen gewoon opnieuw,' mauwde ze toen. Shrimppaw keek op. Ze zag dat haar mentor ook zenuwachtiger was geworden nu. Ugh, waarom moest ze nou weer in paniek raken? Nee, ze kon dit. Ze konden dit allebei. De jonge Apprentice knikte. 'Oké.. Kom maar.. We kunnen dit,' miauwde ze met een glimlachje en ze ging klaarstaan. Ze kon dit, ze zou haar mentor wel kunnen afweren.}