Mother knows best

Silverwish was wel wakker, maar was toch haar rust aan het pakken. Mama zijn was soms best vermoeiend. De kittens werden steeds actiever, waardoor zij ook steeds meer moest opletten. Ze wilde niet dat er iets zou gebeuren omdat zij niet goed had opgelet. Gelukkig was er tot nu toe nog niets gebeurd, StarClan zij dank. Maar iemand riep haar wel.
'Mama! Mama! Ik heb een gek beestje gevonden!' kondigde Frostkit aan, nog van een eindje verderop. Silver keek op en glimlachte. Aw, een gek beestje. Hij was op ontdekkingstocht geweest.
'Hallo Fro- oh,' grinnikte ze terwijl haar zoontje haar een kant op duwde. 'Hij is daar, ik had gezegd dat hij moest wachten omdat jij vast wel weet wat het is!' vertelde hij trots. Silver glimlachte en kwam voorzichtig overeind.
'Hmm, oké. Laten we maar gaan kijken dan,' miauwde ze en ze liet hem de weg wijzen. Ze genoot hier met volle teugen van. Ze vond het prachtig hoe haar kleintjes de wereld ontdekte en zo enthousiast waren. Ze hadden in ieder geval genoeg levenslust.

Ze werd naar de plaats delict geleidt en trof daar een klein, zwart beestje. Het had een dik, rond lijfje met lange pootjes. Silver zelf wist wel wat het was natuurlijk en ze was er eerlijk gezegd niet echt gek van. Maar bang was ze niet en ze vond het ook niet heel erg dat hij hier binnen zat. Zolang ie maar niet haar nest in kroop.
'Kijk mama, dat is hem,' vertelde Frostkit haar vrolijk en hij wees ernaar. 'leven die beestjes hier ook of is het een indringer?'
De Queen glimlachte en zakte naar beneden, zodat ze op ooghoogte was van haar zoontje en het dikke beestje in de gaten kon houden. 'Dat is een spinnetje, Frostkit. Spinnetjes leven eigenlijk overal wel. Ik denk dat hij nu hier zit omdat het hier veel warmer is dan buiten,' miauwde ze. 'Maar hij doet verder niets hoor.'

Zijn mama dook ook in elkaar. Dus dan was het wel een indringer! Hij zou hem wel verjagen! Hij zou de held zijn! Hij zou- 'Dat is een spinnetje, Frostkit. Spinnetjes leven eigenlijk overal wel. Ik denk dat hij nu hier zit omdat het hier veel warmer is dan buiten,' onderbrak zijn mama zijn gedachtengang. Het speelse gezwiep van zijn staartje hield op en hij rees op uit de 'aanvalshouding' die hij had aangenomen. Het kleine katertje keek zijn moeder met grote, en verwarde oogjes aans. Een spin? En hij deed niets? "Maar hij heeft zoveel pootjes! Dan moet hij toch juist heel goed kunnen vechten!" Bracht hij ongelovig uit. Deed hij dan echt niets?

Frostkit was duidelijk klaar voor de aanval geweest. Hij kwam echter verward overeind bij haar woorden. 'Maar hij heeft zoveel pootjes! Dan moet hij toch juist heel goed kunnen vechten!' bracht hij ongelovig uit. Silverwish glimlachte. Tja, daar zat wel enige logica in, moest ze toegeven.
'Nee, lieverd. Spinnetjes doen niets. Hij zal eerder bang zijn voor jou dan jij voor hem,' grinnikte ze en ze keek weer naar het beestje. Spinnetjes, ja, ze kon zich wel voorstellen dat Cloverkit ze heel vies zou vinden. Of eng. Ach, Silver vond ze niet zo erg. Maar als ze over je heen liepen was dat toch niet zo prettig.

Hij snapte er nou echt helemaal niets meer van. Waarom zou het spinnetje eerder bang zijn voor hem, hij had twee keer zo veel pootjes als Frostkit zelf had en hij leek ook veel sneller te zijn. ”Spinnetjes zijn gek,” vertelde hij zijn mama maar. Hij zou het spinnetje toch ook niets aandoen, dus hij had niets om bang voor te zijn. Misschien konden ze zelfs wel vriendjes worden. Een spinnenvriendje klonk zeker wel leuk!

Frostkit leek het allemaal maar verwarrend te vinden. 'Spinnetjes zijn gek,' vertelde hij haar. Silver glimlachte en grinnikte zachtjes. 'Ja, dat zijn ze ook wel,' miauwde ze. 'Je hebt veel soorten spinnetjes, dit is nog maar een kleintje. Gelukkig maar, zo'n grote heb ik liever ook niet hier als ik eerlijk moet zijn,' gaf ze toe. Ze was eerlijk gezegd wel blij dat Frostkit er niet bang voor was. Dan moest ze op één of andere manier die angst weer laten verdwijnen bij hem. Maar als hij grote, vieze, harige spinnen ook eng vond kon ze dat helemaal begrijpen. Bah.

Grote spinnetjes? Zouden die ook zijn vriendjes willen worden? Daar zou hij wel heel veel beter mee kunnen spelen. Maar misschien was een grote spin wel eng, mama vond ze wel een beetje eng leek het zo. Moest hij ze dan ook eng vinden? Hij was nog steeds een beetje verward. "Mama, denk je dat het spinnetje mijn vriendje wil zijn?" Vroeg hij dan ook maar. Mama wist heel veel dingen, dus misschien wist ze ook wel of spinnetjes vrienden werden met katten. Vast wel, toch? En anders wist misschien papa het of... Of Thornstar! Thornstar was een leider dus die was ook heel wijs!

Frost leek een beetje verward met haar antwoord. Ze bedacht zich ook dat het misschien niet zo slim was geweest om haar lichtelijke angsten uit te spreken. Misschien zou ze daarmee Frost aansteken, en ze wilde hem natuurlijk niet bang maken voor dingen. Als hij die grote dikke spinnetjes niet eng vond was dat alleen maar goed. 'Mama, denk je dat het spinnetje mijn vriendje wil zijn?' vroeg de kitten. Silverwish glimlachte naar hem. 'Natuurlijk, Frost.' Al was dat natuurlijk niet zo. Die spin had er geen idee van. Maar ze wilde haar zoon niet teleur stellen. 'Maar, om andere kitten vriendjes te hebben is ook erg belangrijk. Nog belangrijker dan een spinnenvriendje,' miauwde ze knikkend.

Mama vertelde hem dat het spinnetje natuurlijk wel vriendjes met hem wilde worden en zijn hele gezicht leek op te vrolijken. Maar toen vertelde mama dat hij ook vriendjes moest maken met de andere kittens en dat dat heel belangrijk was. Nog veel veel veeeeeel belangrijker als een spinnenvriendje. Frostkit keek haar een beetje vragend aan. Maar waarom waren die zo heel veel belangrijker als zijn spinnetje? Ze deden altijd een beetje moeilijk, want als hij ook maar een dingetje prongelijk verkeerd deed of zei werden ze gelijk boos op hem tijdens een spelletje. En dat vond hij niet leuk. "Maar dat is moeilijk mama," Gaf hij dan ook toe. Tegen zijn mama zou hij alleen maar de waarheid kunnen spreken.

Frostkit keek haar verbaasd aan toen ze hem vertelde dat hij ook niet-spinnen vriendjes moest maken. Dat was belangrijk, want ze wilde niet dat hij later helemaal alleen was als Apprentice. Als kitten was het ook niet leuk, en hoewel je drukker bezig was als Apprentice was het altijd fijn om vrienden te hebben. Frostkit gaf toen toe dat hij het moeilijk vond om vrienden te maken. Silver fronste lichtjes en ging naast hem zitten. 'Ja? Waarom vind je dat moeilijk, Frost?' Ze wilde hier graag meer over weten. Wat als anderen niet aardig tegen hem deden? Daar moest ze natuurlijk iets aan doen. Maar het kon ook dat hij gewoon wat meer verlegen was.

Mama vroeg hem waarom hij het moeilijk vond om vriendjes te maken. Oh. Frostkit was eventjes stil. Hij wist niet echt hoe hij daar antwoord op moest geven, want het was gewoon moeilijk. Hij had nooit al te veel nagedacht waarom. Misschien had hij ook wel gewoon niets tegen mama moeten zeggen, dan zou hij nu niet voor dit blok staan. Hij haalde uiteindelijk zijn schouders op. “Andere katten zijn moeilijk,” vertelde hij mama uiteindelijk. Want dat waren ze ook. Er waren allemaal sociale regeltjes waar aan hij zich precies moest houden en hij snapte ze niet allemaal. Waarom kon hij niet gewoon iets kunnen doen in een spelletje zonder dat ze er boos om werden, of iets zeggen wat hij grappig vond maar anderen juist stom vonden.