Fool for love

Panthergrowl was pas terug gekomen naar RiverClan. Hij was Pantherstar geworden bij high stones. Hij had haar gezien. Het deed hem elke dag pijn dat Butterstar niet meer onder hen was. Het was alsof hij zelf niet meer compleet was. Elke dag voelde zwaarder en het leek wel alsof zijn normale taken ineens alle energie uit hem zogen. Het leek zo uitzichtloos allemaal. Hij genoot nog steeds van zijn kinderen. Hun kinderen. Maar het deed zo'n zeer en het werd niet minder. Hij kon bijna niet meer eten en drinken. De grote grijze kater drukte zich door de opening van de leaders den. "Pantherstar, kan ik met je praten?" vroeg hij zachtjes. Stormwind zag er niet uit, hij leek slechts een leeg omhulsel van wat hij ooit was geweest. Een grote trotse warrior. Dit was geen manier van leven.

Dit gesprek.. Hij keek er zo tegenop. Ergens had hij het willen uitstellen, had hij Stormwind willen ontlopen. Maar dat zou meer slecht doen dan goed. Voor het eerst was hij als Pantherstar in zijn nieuwe den gaan zitten, zodat ze privacy hadden. Butterstar's geur was nog heel vaag aanwezig. "Tuurlijk Stormwind," sprak Panther toen waarna hij wachtte tot de ander eenmaal binnen was. Storm zag er niet uit, dat zag Panther ook wel. Dat maakte de beslissing die voor hem lag alleen helemaal niet makkelijker. "Ben je van gedachte veranderd?" In zijn vraag zat eigenlijk niet eens meer hoop, hij kon zo zien dat dat niet het geval was.

Hij wist wel dat de kater dit lastig vond. Hij had zelf al een tijd met het idee kunnen spelen en nu forceerde hij het op een ander. Gelukkig gaf de ander aan dat hij tijd had om te praten. Stormwind stapte rustig verder en ging zitten. "Ben je van gedachte veranderd?" het was een vraag die gesteld moest worden, dat kon hij horen. Langzaam schudde de kater zijn hoofd. "Nee, het vreet me op. Ik kan niks meer." mauwde hij zacht. "Ik mis haar zo erg, ik wil mijn Coyote niet belasten nu met mijn verdriet." zijn staart ging langzaam over de grond heen, hij was zenuwachtig. Iets wat de zekere kater nooit echt was. "Ik kan gewoon niet meer zonder haar door, ze was alles voor mij en nu is ze er niet meer. Ik wil haar zien." hij kon het niet eens opbrengen om haar naam uit te spreken. Butterstar, Butterstar, Butterstar..

De toon voor hun conversatie werd gezet zodra Stormwind langzaam met zijn kop schudde. Het was al duidelijk wat hij wilde voor de woorden kwamen, maar deze benadrukten zijn wens alsnog. Panther kon er niet meer om heen, het was duidelijk wat de ander wou. Die wou bij Butterstar zijn. Natuurlijk had hij hierover nagedacht, hij had haast over bijna niets anders gedacht sinds dat Stormwind hem dit gevraagd had. De nieuwe leader drukte zijn oren in zijn nek toen Coyote genoemd werd. "Je zult haar alleen met nog veel meer verdriet opzadelen als je mij deze keuze laat maken," sprak hij tegen de ander, misschien haast verwijtend. Het verdriet dat de volgende woorden doordrenkte was haast voelbaar in de lucht. Het kneep in zijn hart. "Stormwind, wie ben ik om zo'n keuze voor jou te maken. Je bent een goeie warrior en vader. Je hebt zoveel om nog voor te leven - juist Coyote die je nu zo nodig heeft. Dus ik geef jou geen toestemming om dodelijke medicijnen te nemen. Op Riverclan gebied. Buiten Riverclan gebied ben je vrij om te doen wat je wilt. Maar ik kan hier geen ja op zeggen. Dat zou Butter niet gewild hebben en je kinderen al helemaal niet." Er stond schuld in de ogen van Panther. Hij voelde zich schuldig over het niet afnemen van een leven, en met deze schuld keek hij naar Stormwind. Hopelijk begreep hij dat Pantherstar hier geen ja op kon zeggen. Dat dit een onmogelijk voorstel was. Want wat voor clanleider was hij, als hij zijn eigen warriors ten dode opschreef?