Night funtime

Gorsepaw was na een lange dag jagen eindelijk zover geweest dat hij een muis had gevangen. Hij was helemaal naar de maisvelden gegaan, daar waar muizen tussen de nu nog jonge stengels scharrelde. En het voelde zoveel meer natuurlijk voor hem om achter de struiken dekking te zoeken en te sluipen, dan achter zijn prooi aan te rennen. Het was hem dan ook eindelijk gelukt om iets te vangen. Helemaal trots liep hij met zijn muisje het kamp binnen die hij op de prooistapel legde. De winter was nogal zwaar geweest voor Gorsepaw, wat heel erg tekende in zijn wat doffe vacht die een mager lijfje verhulde. Maar vandaag was een goeie dag, alles leek even goed te gaan. Zijn ogen gingen naar de hemel die al mooi kleurde, zijn favoriete momentjes van de dag. Zonsopgang en zonsondergang. Hij was naar de lucht aan het staren, toen hij opeens werd aangestoten door Falconpaw. Hij stond met een brede lach op zijn gezicht, waarna hij voorstelde of hij in de medicine cat den bleef slapen. Oh! ‘Ja, graag!’ zijn gezichtje lichtte ook helemaal op. Dan kon hij eindelijk eens zien hoe Falconpaw zijn leven was. En hij had Routnose ook nog nooit echt ontmoet, maar ze was vast ook super gezellig. Misschien kon hij zelfs nog een beetje leren! Maar het liefste wilde hij eigenlijk het gewoon vooral gezellig hebben, want dat was het allerbelangrijkste. Maar voor de zekerheid. ‘Vindt Routnose dat goed?’ Hij wilde niet haar den terroriseren als het niet mocht. Misschien was er zelfs wel een zieke kat. Nee, hij wilde wel het super zeker weten!

Stiekem vond ze het enig. Natuurlijk wist ze dat er weinig geslapen zou worden vannacht met twee giechelende tienerjongens in haar den, maar ze gunde het Falconpaw met heel haar hart. Ze wist van zichzelf nog heel erg goed dat ze ondanks Lizardpath haar aanwezigheid, zich soms best wel een beetje eenzaam en afgezonderd had gevoeld. Niet om te zeggen dat ze niet wel eens stiekem bij Pantherpaw, Bearpaw en Quietpaw in de apprentice den was gaan liggen, hoor. Dat waren nog eens tijden. Die gedachte stak haar lichtelijk, omdat geen van haar oude vrienden hier nog waren om oude herinneringen me op te leven. Bearpaw en Panthersoul zou ze enkel nog spreken in de sterren, Quietstep was bij de tribe gebleven. Het deed pijn en dat zou het blijven doen, wist ze. Haar hoop was alleen dat Falconpaw nooit door hetzelfde zou hoeven te gaan. ”Routnose, ik heb Gorse mee voor vanavond!” ze snorde warm ter begroeting tegen Falconpaw z'n vriendje. Starclan, wat was het een dotje. "Hoi Gorsepaw! Ik heb al een lekker zacht nestje erbij gelegd, doe alsof je thuis bent!" En als grote verrassing had Routnose ook een blaadje neergelegd met daar wat frambozen op. Ze was de hele avond al bezig geweest met die stomme stekelige blaadjes uit haar vacht te krijgen, maar het was het waard. Een beetje een lekkere snack was nooit verkeerd!

Routnose vond het goed! Falconpaw legde uit dat de medicine cat den voor nu leeg was. Een brede glimlach kwam op zijn snoetje en hij volgde zijn vriend die helemaal enthousiast was. Het was wel een beetje spannend, zo in een vreemde den slapen! Maar hij sliep vroeger ook wel eens in de leaders den. En ze zouden hem vast niet direct missen in de apprentice den. ‘Oké! Ja, leuk!’ antwoordde hij dan ook op zijn vriend, voordat hij Falconpaw de medicine cat den in volgde. Vreemde geuren begroetten zijn neus. De vele kruiden zorgde ervoor dat er een zoete en zurige geur vermengd werd. Het deed hem meteen weer herinneren aan de nacht dat hij hier een keer eerder had geslapen, toen hij zo ontzettend verdrietig was. Even nam zijn humeur dat ook over, rondkijkend in de knusse den. Hij werd uit zijn gedachten geschud toen Falconpaw meedeelde dat hij hem mee had genomen. Hij vind zijn blik op toen hij omkeek en meteen stond er weer een lach op zijn snoetje. Hij stapte verder naar voren en gaf een knikje aan Routnose. Ze was heel aardig voor hem! Ze had zelfs een nest voor hem gemaakt. Hij voelde zich helemaal speciaal. ‘Dankjewel, mevrouw Routnose, wat aardig!’ sprak hij dan ook met zijn zachte stem. Hij spotte zelfs een paar zoete snacks. Wauw! Routnose had werkelijk aan alles gedacht. Falconpaw had zoveel geluk met zijn mentor! Hij keek naar Falconpaw. Het was leuk om een kijkje te nemen in zijn leven. Hij snorde en keek rond de den, waar allerlei blaadjes en besjes in alle hoekjes en gaatjes verstopt leken te zijn. ‘Wow,’ miauwde hij onder de indruk toen hij alles pas voor het eerst opmerkte. ‘Ken je ze allemaal al, Falconpaw?’ miauwde hij, toen hij met zijn poot langs alle kruiden seinde.

‘Dankjewel, mevrouw Routnose, wat aardig!’ ach gut, hij noemde haar nog zo braaf mevrouw ook. Routnose grinnikte zachtjes, wat had Stallionstar z'n zoon toch goed opgevoed. "Geen probleem hoor Gorsepaw, en je mag me gewoon Rout noemen hoor!" sprak ze met een warme knipoog. Ze zag toe hoe de jongen zijn oogjes uitkeek en de hele den bewonderde, en gaf hem eens ongelijk! Routnose was best wel een beetje een ongelijk projectiel en het gebeurde toch best wel vaak dat alles een beetje een bende van kruiden was hier, maar vandaag had ze het allemaal netjes opgeruimd. Hm, misschien moest Gorse maar gewoon vaker blijven slapen, bedacht ze zich glimlachend, dan hield ze tenminste hun den netjes. ‘Ken je ze allemaal al, Falconpaw?’ vroeg Gorse terwijl hij naar de kruiden seinde. ”We zijn er al wel mee begonnen! Maar het duurt nog wel even voordat ik ze allemaal ken, hè Routnose?” ze knikte geamuseerd en keek naar de rijen en rijen aan kruiden. "Als je ze nu al allemaal kende dan zou je de snelst getrainde apprentice zijn ooit," giechelde ze zachtjes. "Maar Falcon is al heel goed onderweg hoor, straks kan hij mij nog verbeteren," sprak ze met een fonkeling in haar ogen. Zo hield je elkaar scherp!

"Gewoon Rout." Gorsepaw knipperde even verbaasd. Maar ze was de medicine cat! Ze zou toch nooit gewoon zijn? Gorsepaw kreeg toch een glimlachje op zijn gezicht. Ach, ze was ook gewoon maar een kat, zoals Falconpaw dat ook was. Ze had ook gelijk. Hij knikte ook met een vrolijk lachje, waarna hij naar de medicine cat den kon kijken. Het was onwijs gaaf! Het was vast zo bijzonder, dat je iedereen kon helen en beter kon maken. Het was zo'n belangrijke taak in de clan! Hij wist dat hij het niet zo kunnen, zoveel verantwoordelijkheid. Brrr... Falconpaw legde uit dat hij ze nog lang niet allemaal kende, waarna Routnose grapte dat als dat zo zou zijn, hij de snelst getrainde apprentice ooit zou zijn. Gorsepaw zijn snorharen trilden geamuseerd. Maar Falconpaw kreeg daarna ook een compliment van zijn mentor. Trots keek Gorsepaw naar Falconpaw. ‘Daar twijfel ik niet aan,’ snorde hij met een brede glimlach naar zijn vriend. Gorsepaw was gewoon van de indruk van deze den alleen al. Van de geuren en de kleuren. Daarna liep hij naar het mooi gemaakte nest van Routnose en krulde zich er comfortabel in op. Hij was zo blij voor Falconpaw en zijn goede band met zijn mentor. Hij had het vast zo naar zijn zin. En hij mocht zelfs langskomen! Oh, hij had het zo gemist om naast zijn beste vriend te slapen.