We're part of a story, part of a tale. We're all on this journey, no one is to stay. Where ever it's going. What is the way?
Welcome
Warrior Cats is een rollenspel gebaseerd op de serie 'Warriors' van Erin Hunter. Je verkent hier al schrijvend de geliefde wereld van de Clankatten, rogues en kittypets. Dit doe je door je eigen karakter aan te maken, waarbij je bijna alles zelf mag bepalen over uiterlijk en karakter. Wild of tam, goed of slecht, sociaal of eenling? Help jij oorlogen te voorkomen? Of ben je een van de katten die hongerig opzoek is naar een groter territorium en meer macht? Het kan allemaal op Warrior Cats.
KIND OF WEATHER
NEWLEAF
Season
Newleaf, 10°C - 20°C
Langzaam maar zeker komen de eerste bloemen weer op. De zon breekt weer door wat zorgt voor een aantal warme dagen. Newleaf zet alles in volle bloei.
Oh deze omgeving liet haar zoveel dingen herinneren. Samen met haar mentor was ze hier een aantal keren gekomen en oké, let's be real, het was super mooi hier. Gevaarlijk- maar mooi. Hoe vaak ze wel niet een corrigerende klap (of haar nekvel vastgepakt werd) tegen haar kop had gekregen omdat ze zo in de lily pool wilde springen omdat het zo mooi vond en de lily's dichterbij wilde zien. Een paar keer was het ook echt zo dat het haar was gelukt om er in te springen en vast te zitten. Oeps. Goede herinneringen hoor, want haar mentor was er altijd nét op tijd om haar er uit te vissen voordat ze zou verdrinken. Een goede man was het zeker geweest, Briarstalk. Jammer dat haar contact met de oudere kater verwaterde nadat ze warrior werd. De kater was vaak altijd moe van haar gedrag, maar ze wist stiekem ook wel dat de kater trots op haar was. Want ze pikte dingen wel snel op, het was gewoon dat ze het leuk vond om de oude man een beetje te sarren. Maar ja, dat ging nu niet meer. De kater was dan ook echt een stukkie ouder dan dat zij was geweest. Knarrie ging alweer richting de tachtig manen. Ja, slik! Echt hoor. Ouchie werd binnenkort alweer elder als hij zo door zou gaan! Een lily kwam dichterbij door de wind, waardoor Plume rustig voorover boog om even aan de bloem te ruiken. Ja, ze waren echt prachtig. Soms dacht ze wel eens aan de toekomst en ja, ze wilde dan toch stiekem een kitten Lily noemen, maar dat had ze nog nooit aan iemand verteld natuurlijk. Dat was raar, straks dachten andere katten dat ze heel erg snel al kittens wilde en nee dank je. Niet dat ze kittens niet mocht hoor! Maar gewoon... nee, nog niet. Dankjewel. Ze trippelde rond het meertje met lily's, waarna ze zich liet neer ploffen vlak voor het meertje. Aww, ze wilde eigenlijk echt weer heel erg graag hier in zwemmen! Maar goed, ze was alleen, dat was gevaarlijk. Beetje nadenken nu he.
Shrimppaw trippelde langs een klein stroompje. Het glinsterde in het zonlicht en langs de overs lagen mooie kiezeltjes. Shrimppaw genoot vooral van de kleine bloempjes die tevoorschijn kwamen. Hoewel ze het territorium wel een beetje eng vond nog, was het al een stuk minder eng dan eerst. Zolang ze niet bij de grenzen kwam moest ze veilig zijn, dat had ze zichzelf maar even wijsgemaakt. Of, naja, daar probeerde ze zich vooral aan te houden, aan die gedachte. Het kleine stroompje leidde uiteindelijk naar de Lily pool. Een glimlachje verscheen op haar gezicht. Het zag er prachtig uit. Even was ze vergeten waarom ze zo bang was. Ze wist zeker dat het RiverClan territorium het mooiste territorium van alle Clans was. Maar er waren niet alleen waterlelies, maar er was ook een andere kat. 'Uh, hallo, Squirrelplume,' begroette ze de poes met een verlegen lachje. 'De lily's zijn mooi, hè?'
Ah, soms was ze zo in gedachten verzonken dat ze alles om zich heen vergat. Mooie plekken zoals deze, waren echt haar zwakke plekken. Erg slecht voor een warrior maar hey! Niemand was perfect! ... toch? Misschien waren er wel perfecte katten, maar die kende zij in ieder geval nog niet. Ze praatte altijd veel te veel, een hele mond vol, het kon soms katten overvallen met hoeveel ze sprak. Maar goed, het was wie ze was, inmiddels dan want vroeger sprak ze een stuk minder dan dat ze nu deed. Hoe iemand kon opgroeien niet waar? Huh. Grappig. Naja het was natuurlijk alleen maar goed! Tenminste, minder goed voor de katten die het niet zo fijn vonden dat ze zoveel sprak, maar daar kon ze gewoon niet veel aan doen. Sinds ze zich erover heen had kunnen zetten samen met haar mentor was het gewoon... hoe ze was. 'Uh, hallo, Squirrelplume,' klonk er, waardoor haar oren als eerste overeind schoten bij het eerste woordje. Haar ogen volgden daarna kalm, het was een stem die ze herkende, een geur die ze herkende. En hey! Ze kende haar naam, dus het was een clangenoot. Soms wist je het maar nooit, ze had nog nooit iets raars meegemaakt waardoor ze er aan twijfelde of het wel klopte, maar dat was zeker hier niet het geval. Zo zag je maar weer dat diep in gedachten kon zijn best gevaarlijk kon zijn maar.. zag je niet hoe mooi het hier was? Dat betekende toch alles? Een verlegen lachje was te zien op de kop van de rode apprentice. Ze herkende de poes meteen als Shrimppaw, een apprentice die net haar rang had ontvangen van Pantherstar. Haar mentor was Littlefish geworden. Het beeld stond nog vers op haar netvlies, hoe de twee elkaar een neus gaven. 'De lily's zijn mooi, hè?' klonk er vervolgens van de jonge poes af, waarop Plume zich rustig overeind duwde en de poes met een brede, lieve, glimlach aan keek. "Goedemiddag Shrimppaw! Ja, de lily's zijn echt prachtig, ik heb veel goede herinneringen aan deze plek. Soms kan ik er echt uren naar kijken zonder dat ik door heb dat ik uren kijk, een slechte eigenschap wel maar je kan me niks verwijten met zo'n mooi uitzicht." begon ze al meteen weer met een heel mond vol te vertellen tegen de rode apprentice terwijl ze haar limoen groene ogen richtte op het meertje. "Ik bedoel- ja, ze zijn erg mooi." sprak ze terwijl ze haar rode staart met een zachte grinnik rond haar lichaam sloeg en haar limoengroene ogen weer naar de jonge poes richtte. "Eerste keer dat je ze ziet vandaag, Shrimppaw?" Besloot ze toen maar te vragen aan de jonge poes.
Squirrelplume draaide haar kop naar haar toe en stond vervolgens op. 'Goedemiddag Shrimppaw! Ja, de lily's zijn echt prachtig, ik heb veel goede herinneringen aan deze plek. Soms kan ik er echt uren naar kijken zonder dat ik door heb dat ik uren kijk, een slechte eigenschap wel maar je kan me niks verwijten met zo'n mooi uitzicht.' Er kwam gelijk een hele waterval van woorden uit de Warrior's mond. Toch leek ze te realiseren dat ze al veel praatte. 'Ik bedoel- ja, ze zijn erg mooi,' sprak ze en ze grinnikte zachtjes. Shrimppaw glimlachte naar haar en knikte. Ze had er niet veel op tegen als anderen veel praten. Dat betekend dat zij niet zoveel hoeft te praten. 'Eerste keer dat je ze ziet vandaag, Shrimppaw?' vroeg Squirrelplume toen aan haar. De Apprentice keek van de lily's naar de Warrior en terug voordat ze knikte. 'Ja.. Nou ja, bij de territorium tour wel, maar vandaag voor de eerste keer,' antwoordde ze met een glimlachje. 'Ik vind ze op één of andere manier mooier vandaag.'
Tja, ze kon er niets aan doen. Sinds ze een openbaring had gehad als apprentice begonnen de woorden uit haar mond te stromen die ze eerder binnen had gehouden. En dat was aan de ene kant heel fijn natuurlijk want ze durfde over alles te spreken, maar aan de andere kant kon het ook een beetje hinderlijk of beschamend zijn, puur omdat ze soms dingen er uit flapte die ze er niet uit wilde flappen. Maar aan de andere kant, hey, soms moesten die dingen ook gezegd worden niet waar! Gelukkig kon de jonge apprentice voor haar er wel een beetje om lachen, als ze het van die grinnik moest aan nemen tenminste. Maar een andere reactie erop kon ze niet verwachten als ze die grinnik hoorde. Zelfs als de poes haar aan de binnenkant misschien wel uit lachte, genoot ze er alsnog van niet waar? En het klonk ook niet heel ongemakkelijk. Shrimppaw glimlachte en glimlachte een keer naar haar toen ze sprak dat de ze erg mooi waren, mooi. Dan was haar punt dus ook overgekomen op de poes ondanks dat ze zo ontiegelijk veel praatte. Sorry, Shrimppaw. Ze vroeg vervolgens aan de jonge poes of ze hier al een keertje was geweest of dat dit de eerste keer was voor haar dat ze de lily's zag. De jonge poes keek even naar de lily's op het water, waarna haar blik weer naar haar ging en even naar haar knikte. Aww! Het was altijd een eer om bij dat soort dingen bij te zijn, vooral op zo'n mooie plek als de lily pool. 'Ja.. Nou ja, bij de territorium tour wel, maar vandaag voor de eerste keer,' klonk er met een glimlachje van de poes af. Ah, jammer, maar wel begrijpelijk. Duh, het was heel erg logisch natuurlijk, anders was ze hier veel voorzichtiger heen gegaan als haar mentor, Littlefish, hier nog geen uitleg over had gegeven. 'Ik vind ze op één of andere manier mooier vandaag.' sprak de poes, waarop Plume haar aan keek met een zachte glimlach en haar kopje even ietwat schuin hield. Mooier dan de andere keer? Soms kon het lichtval veel doen, maar ze wist niet goed rond welke tijd Shrimppaw hier de vorige keer was geweest. Of dat ze er nu gewoon goed bij kon stil staan om de schoonheid te bewonderen van de poel gevuld met lily's. "Soms doet de manier hoe het licht op de poel valt al heel erg veel. Soms valt het net precies en lijkt het net alsof uit direct uit een prachtig verhaal komt. Alsof het niet kan bestaan, een mythisch iets." sprak ze terwijl haar warme ogen zich bewogen naar de poel. Ja, zeg dat wel. "Maar vaak merk ik ook dat het er aan ligt hoe je je mentaal voelt. Als ik me wat meer verdrietig voel, merk ik dat deze plek opeens een stuk minder mooi is als ik me kan herinneren. Terwijl als ik blij en gelukkig ben, ik deze plek zowat verafgood met hoe mooi het is. Er is bijna geen mooiere plek te vinden als deze." sprak ze met een zachte grinnik. Weeral merkte ze dat ze weer eens veel sprak, maar goed. Hier kon ze geen kleine samenvatting over geven zonder dat het heel erg.. raar klonk? Oke, het klonk sowieso al best wel raar. "Maar, eh, ja, dat is hoe ik er over denk." sprak ze met een schaapachtige glimlach terwijl ze haar limoengroene ogen weer op de jonge poes richtte.
Squirrelplume glimlachte zacht naar haar. 'Soms doet de manier hoe het licht op de poel valt al heel erg veel. Soms valt het net precies en lijkt het net alsof uit direct uit een prachtig verhaal komt. Alsof het niet kan bestaan, een mythisch iets,' sprak de Warrior. Shrimppaw keek op naar haar en knikte. Het leek er nu wel op iets mytisch, ja. Ze vond vooral mooi hoe vibrant de kleuren van de lily's waren en hoe het water vrolijk glinsterde in het zonlicht. 'Maar vaak merk ik ook dat het er aan ligt hoe je je mentaal voelt. Als ik me wat meer verdrietig voel, merk ik dat deze plek opeens een stuk minder mooi is als ik me kan herinneren. Terwijl als ik blij en gelukkig ben, ik deze plek zowat verafgood met hoe mooi het is. Er is bijna geen mooiere plek te vinden als deze,' vervolgde Plume. De Apprentice knikte. Daar kon ze zich wel iets bij voorstellen. Ze moest denken aan Crabkit. Had zij dit ook mooi gevonden? Ze dacht van wel, wie vind dit nou niet mooi? Wel jammer dat ze het nu nooit meer zou zien. Tenzij ze toch nog terug wilde komen... Ze hoopte dat Pantherstar haar überhaupt wel terug wilde, maar dat moest toch wel? 'Maar, eh, ja, dat is hoe ik er over denk,' sprak Squirrelplume en de jonge poes keek op vanuit haar gedachte. Oh, ja. Ze glimlachte naar haar en knikte. 'Dat begrijp ik. Ik vind ze gewoon heel mooi vandaag, maar.. Misschien worden ze later mooier..' Haar blauwe ogen gleden weer naar de bloemen op het water en haar gedachten sprongen weer terug naar Crabkit. Of Skadi, nu. Ze zuchtte. Zou ze de bloemen later mooier vinden als ze niet meer zo verdrietig zou zijn over haar zus? Was dat überhaupt wel mogelijk?
Onderwerp: Re: Downtown man vr 10 apr 2020 - 23:54
Squirrelplume
Ze kende de glans in de ogen van de poes, ze had ze vaak zat bij andere katten gezien. Haar moeder, haar mentor, haar mede apprentices. Ze wist inmiddels dat die glans in de ogen kwam van de katten als ze ergens diep over na aan het denken waren. Zelf zou ze die glans waarschijnlijk ook vaak hebben, diep in gedachten, maar dat zou ze nooit kunnen bevestigen. Het omschrijven van een ander was haar te vaag en ze kon niet in haar eigen ogen kijken terwijl ze diep in gedachten was, zelfs de rivier kon haar daar niet mee helpen. Zo had ze zichzelf wel kunnen zien in het spiegelbeeld van de rivier, dus ze wist waar ieder vlekje op haar lichaam zat, maar dingen als bepaalde dingen in haar eigen ogen herkennen kon ze niet, want dan was de emotie weer verkeerd in haar ogen omdat ze naar beneden keek, het water in. De rode poes glimlachte naar haar toen ze echter weer sprak, waarna ze knikte. 'Dat begrijp ik. Ik vind ze gewoon heel mooi vandaag, maar.. Misschien worden ze later mooier..' klonk er van de poes af, waarop ze breder begon te glimlachen. Ze vond de mentaliteit van de poes heel erg goed, iets kon de volgende dag veel mooier zijn dan op de ene dag. "Dat worden ze uiteindelijk zeker." sprak ze met een brede glimlach tegen de ander. "Ik weet niet waar je mee zit, uhm, niet om je te pushen of dingen uit je te halen hoor, en het is ook niet dat je het heel duidelijk ziet hoor!! Maar ik uh, ken meerdere katten die zo er uit hadden gezien. En die zat hun meestal iets dwars. Als dat verandert in je leven wordt het echt wel beter, dat beloof ik je!" sprak ze met een brede glimlach tegen de jongere poes. Niet dat zij heel wijs was of dat ze het hele verhaal wilde horen hoor, maar het waren gewoon... positieve woorden? In de hoop dat ze daar iets mee kon? En zo niet, ja.. dan niet.
Onderwerp: Re: Downtown man di 14 apr 2020 - 13:15
De poes naast haar glimlachte bij haar woorden. 'Dat worden ze uiteindelijk zeker,' sprak ze. Shrimppaw hief haar kop weer op en keek naar de Warrior. Ze glimlachte lichtjes. 'Ik weet niet waar je mee zit, uhm, niet om je te pushen of dingen uit je te halen hoor, en het is ook niet dat je het heel duidelijk ziet hoor!! Maar ik uh, ken meerdere katten die zo er uit hadden gezien. En die zat hun meestal iets dwars. Als dat verandert in je leven wordt het echt wel beter, dat beloof ik je!' sprak Squirrelplume met een brede glimlach. De jonge poes knipperde met haar blauwe ogen en zuchtte zachtjes. Ze knikte een paar keer. 'Ja, misschien wel... Ik.. Ik mis mijn zusje gewoon,' miauwde ze met een schouderophaal. Ze richtte haar ogen weer naar de bloemen. Ze wilde de ander niet aankijken, bang dat ze haar tranen zou zien. Ze wist wel dat het oké was om te huilen, maar ze wilde ook sterk zijn. Dat is tenminste wat Crabkit altijd wilde dat ze deed, sterk zijn.
Onderwerp: Re: Downtown man za 18 apr 2020 - 16:43
Can you help me unravel my latest mistake
In haar ogen on er geen beter territorium zijn dan het RiverClan territorium. Er was zoveel verschillend soorten natuur hier, het water die normaal zo makkelijk gebruikt werd hier hielp ook heel erg natuurlijk, maar in de seizoenen als greenleaf en newleaf, voelde ze zich geprezen dat ze in een territorium zoals deze mocht wonen. Dat ze hier kon leven en iedereen mocht leren kennen. Dat ze kon zien hoe de planten weer op kwamen. Ze had maar kort in de bergen geleefd en daar dingen kunnen zien, maar het had geen echte indruk op haar achter gelaten. Vanaf het moment dat ze in het RiverClan territorium kwam wist ze dat dit haar thuis was, dat dit de plek zou zijn waar ze de rest van haar leven wilde uitleven. Jup, niemand kon haar hier vandaan slepen, dan zouden ze haar moeten vermoorden.
Maar ze merkte dat er iets mis was met de apprentice waar ze mee stond, ze had die blik al zo vaak voorbij zien komen bij veel katten. En met iedereen was er iets mis. Een pijnlijke blik in hun ogen, diep in gedachten. Die kleine details vielen haar wel goed op, door de katten die ze al had gezien in haar leven. Ze snapte niet zo goed dat andere katten dat soms niet op vielen, maar goed. Dat was niet haar probleem. Dus ze vroeg aan de poes, in haar eigen onhandige manier, of er iets was waar ze mee zat. 'Ja, misschien wel... Ik.. Ik mis mijn zusje gewoon' klonk er met een schouderophaal van de poes af, waarop ze even slikte. Oh ja, voor een moment was ze vergeten dat vroeger nog een tweede figuur naast Shrimppaw liep. Één van de kittens die waren verdwenen. Shrimppaw had haar blik van haar af gewend, waarom wist ze niet zo goed. Was ze beschaamd omdat ze haar zusje miste? Of was ze op dit moment ook verdrietig? "Dat is oké" sprak ze zachtjes tegen de jonge poes. Natuurlijk was dat oké. Het zou eerder raar zijn als ze haar zusje niet miste, toch? Of ze hadden totaal niet close moeten zijn maar dan nog hield je die emotionele banden omdat het wel ooit je zusje was geweest. "En dat zal ook zo blijven, voor een tijdje denk ik. Misschien voor altijd. Maar de herinnering van je zusje is het belangrijkste wat je kan hebben. Dus al is ze hier nu misschien niet, maar de goede herinneringen aan haar houden haar hier." sprak ze met een zachte glimlach tegen de poes. Ze wist niet zo goed wat voor andere dingen ze kon zeggen om haar.. op te vrolijken? Het was lastig.
Onderwerp: Re: Downtown man wo 22 apr 2020 - 16:20
Squirrelplume was een tijdje stil. Shrimppaw probeerde gewoon zo goed mogelijk haar tranen bijeen te houden. 'Dat is oké,' sprak de Warrior toen zachtjes. Een zachte snik was te horen van de jonge poes. Shrimppaw dook iets in elkaar. Oh nee, nu was ze echt aan het huilen. Dat mocht niet, ze moest sterk zijn. Ze kon laten zien aan Crabkit dat ze sterk was. Misschien wilde ze dan wel weer terug komen. Als ze haar ooit weer te zien zou krijgen.. 'En dat zal ook zo blijven, voor een tijdje denk ik. Misschien voor altijd. Maar de herinnering van je zusje is het belangrijkste wat je kan hebben. Dus al is ze hier nu misschien niet, maar de goede herinneringen aan haar houden haar hier,' sprak Squirrelplume toen. Shrimp sniffelde en knikte uiteindelijk toch een beetje. 'Misschien wel... Maar...' Ze schudde langzaam haar kopje. Zoveel goede herinneringen had ze niet aan Crabkit, behalve dat ze soms wel aardig was, en dat ze haar beschermde. Maar dat was het. Ze wilde het niet uitspreken, ze wilde het niet eens denken. Ze vond het vreselijk dat ze geen goede band hadden gehad. Misschien was het wel haar schuld dat ze besloten had om niet meer terug te komen...
Ze had het zelf nog nooit meegemaakt, een verlies van een ouder of een sibling. Ze was enigskind geweest en haar ouders leefden nog gewoon hun leven. Dus ze wist niet zo goed wat ze moest zeggen waardoor het lichter werd voor de ander. Toen ze een snik hoorde voelde ze haar hartje pijn doen, het arme kind was zo jong geweest en ervaarde nu al zoveel pijn. Daarom kwam ze voorzichtig dichterbij, waarna ze een poot om de schouders van de apprentice sloeg en haar tegen haar halflange vacht aan trok. Ze sprak dat de herinneringen haar hier zouden houden. Ze wisten eenmaal niet precies wat er was gebeurt met Crabkit, of ze nog leefde of dat er iets anders aan de hand was. Ze kon er geen pijl op trekken, maar het was veiliger om ervan uit te gaan dat het jongere zusje van Shrimppaw er niet meer zou zijn. Shrimp sniffelde nog een keer, waarna ze langzaam knikte. Betere woorden kon ze niet verzinnen voor haar, ze was meestal wat meer… niet serieus. Ze was eerder bezig met andere dingen dan met dit soort dingen. Ze hield er meer van om lol te maken. ’Misschien wel… Maar…’ De jonge poes schudde haar kopje langzaam, waarop Squirrel warm naar haar glimlachte en even met haar poot over de schouder van de jonge poes wreef. ”Het is oké. Hoe je haar ook herinnert het is oké.” sprak ze zachtjes met warme ogen tegen de jongere poes. ”Het feit dat je aan haar denkt en nog steeds om haar geeft, betekent dat ze altijd hier blijft. Blijft ze altijd ook bij jou.” sprak ze voorzichtig.
Onderwerp: Re: Downtown man zo 31 mei 2020 - 13:16
Er werd een poot om haar heen geslagen en Shrimppaw liet zich tegen de vacht van Squirrelplume zakken. Ze schuifelde wat dichterbij. Ze voelde zich beschermd door de poes, ook al was dit nog maar het eerste echte gesprek wat ze hadden gehad. Gelukkig waren er veel lieve katten in RiverClan waar ze wat steun uit kon halen. 'Het is oké. Hoe je haar ook herinnert het is oké,' sprak Squirrelplume zachtjes. Shrimppaw keek in haar warme ogen en glimlachte droevig. 'Het feit dat je aan haar denkt en nog steeds om haar geeft, betekent dat ze altijd hier blijft. Blijft ze altijd ook bij jou.' De jonge poes zuchtte lichtjes en knikte. 'Ja, je hebt gelijk... Dank je, Squirrelplume,' snorde ze zachtjes en ze drukte haar kopje tegen haar wang.
Onderwerp: Downtown man 
vr 3 apr 2020 - 23:52
