Pain is inevitable. Suffering is optional.

Misschien was het de uiterlijke pijn die haar verzwakte, maar de pijn die vanbinnen in haar brande omdat ze haar trouwe Bloodclan verliet stak meer. Die nacht, toen iedereen sliep had ze een besluit genomen. Vind hulp of sterf. De keuze leek simpel, maar was het in tegendeel. Als ze de Bloodclan zou verlaten, en ze er achter zouden komen dat ze weg ging voor die schurftige boskatten was ze er geweest. Ze zouden haar vermoorden zoals ze bij de andere verraders deden. Ze haatte het, ze haatte de tweestrijd die door haar heen ging. Maar de ontsteking leek er niet beter op te worden en haar schouder was minstens twee keer zo dik als haar ander, en haar kaak begon ook steeds meer op te zette. Dus had ze besloten hulp te gaan zoeken, bij de enige katten die ze dacht die haar zouden kunnen helpen: de clans. Zoals de voormalig boskat Flamefall had gezegd had hij zijn kennis van kruiden geleerd bij de clans. En als ze een kans wou om te overleven leek haar enige optie naar de boskatten gaan die ze zo verafschuwde. Het was beter als naar de two-legs gaan, die zouden haar naar de dierenarts brengen, zoals de kitty-pets het noemde. En dan zou ze van alles in haar nek krijgen en dan die verschrikkelijke stank. Urg, no way. Dan stierf ze nog liever. Blueberry's poten sleepte langzaam over wat ze vermoede was de grens, ze rook de geuren van twee clans die ze niet bij naam herkende sterker als in de andere gedeeltes die ze had geroken. Ze markeerde de grenzen dus dit zou de plek moeten zijn waar ze een kans had om gevonden te worden. Ze had immers geen idee waar hun nesten waren en welke clan in staat was haar te helpen, als een van hun dat zou doen dan tenminste. De bloodclans kattin vaart minderde toen ze bij een aantal varens die tussen de wortels van een kleine boom stonden. Leek op een redelijk plek om te stoppen, haar ademhaling raspte ondertussen en der schouder leek nog meer pijn te doen na een lange tocht. Voorzichtig kroop ze tussen de planten en liet zich met een kreun tussen de varens vallen. Lang niet zo goed als haar oude nest maar het was wat. Met haar tong raspte ze een paar keer over haar pijnlijke schouder in de hoop de zwelling en pijn te verminderen. Een luide zucht verliet haar mond toen ze zich verder oprolde om in slaap te vallen, niet goed wetend in welk territorium ze zich bevond. Had ze er wel goed aangedaan te vertrekken? Of maakte ze nu een enorme fout? schoot door haar hoofd terwijl ze met haar ogen over het terrein speurde zoekend naar de vertrouwde lichtjes van de two-leg place. En vermoeit sloot ze haar ogen,

Chivysniff first   

Chivysniff glipte de nacht in. Haar leven was weer vredig. Ze had alles geaccepteerd. Ook dat ze de minst geliefde medicijnkat was van het bos. Ze was niet zo lief als Routnose, niet zo krachtig of grappig als Acefray en Bloodpaw, niet zo betrouwbaar als Rousebell en zeker niet zo speels als Coyotepaw. Ze was gewoon haar gewone zelf. Niet opzoek naar geheime liefde of spanning. Die had ze al gehad in haar leven en het was genoeg geweest. De stilte in en rond haar kop hielp daarbij. Nu wandelde ze door de koele nacht. Een klein briesje speelde met haar halflange haren. De sterren reflecteerden in haar ogen. Ze wandelde naar de Boundaries, dichtbij de Fourtrees. Daar kon ze naar de zonsopgang kijken die de bomen hulden in een gouden of roze licht. Haar neus nam echter iets anders op. Ze snuffelde. Haar haren rezen overeind, maar het verwarde haar. Ze rook Bloodclan, maar ook infectie. Chivysniff ging haar roze neusje achterna en vond de kattin slapend in de varens. Zonder erbij na te denken stak ze een poot tussen de schouders van de kattin. Ze kon zien hoe gezwollen de ene stond. "Van varens krijg je teken," bromde ze kort met een zachte afwezige stem. Haar ogen stonden een beetje verward, maar ook heimelijk. Kon ze haar wel vertrouwen?

Blueberry raakte verwikkeld in een slechte slaap, door de klemmende pijn van binnen en buiten. Ze draaide in haar geïmproviseerde nest, de kou streek door de varen op haar vacht en ook boden ze niet veel beschutting tegen de wind. Maar ze sliep en had rust, en dat was het belangrijkste.
De kattin opende haar ogen geschokt en haar pupillen vergrote toen ze een poot tussen haar schouders voelde. Met een ruk deed ze haar kop omhoog en zag het gestalte van een andere kat. In het donker kon ze eerst niet goed zien. Ze knipperde met haar ogen maar veel beter werd haar zicht niet. Ze was immers ook slechtziend aan haar rechter oog. Met een schok besefte ze hoeveel schade haar leven al had aangericht aan haar zwakke, maar redelijk jonge lichaam. Ze schudde haar kop. En focuste zich, het maanlicht dat vanaf de hemel kwam scheen op de vreemdeling en ze zag een vage grijze tabby vacht en glinsterde ogen die haar iets wat verward aanstaarde. "Van varens krijg je teken," bromde een stem die van de kat tegenover haar afkomstig was. "Wie ben jij?" vroeg ze aarzelend, ze probeerde kracht in haar stem te leggen zodat de kat niet zo denken dat ze totaal zwak was. Maar het lukte lastig, in tegenstelling klonken de woorden zwak en afgebroken alsof ze de grootste moeite had met praten. Ze kon nog prima miauwen alleen kwamen de woorden er anders uit. Blueberry stak haar neus een beetje omhoog en probeerde de geur van de kat te herkennen, clankat for sure. Ze had een muskus achtige lucht en ook wat weg van vis dus waarschijnlijk de groep bij de rivier, de viskatten. En ook... bloemen en kruiden? Was dit een kruidenkatje? exact dat gene waar ze naar opzoek was. En verrast keek ze de ander aan.

De zilvergrijze kattin nam de ander in haar op. Het was duidelijk dat er iets mis was. Ze rook naar infectie, geronnen bloed en honger. Haar maag draaide bijna bij deze geuren. Chivysniff schudde haar kopje. Ze kon haar niet meenemen. Dan zou ze de clan verraden. Ze wilde er niet aan denken hoe teleurgesteld haar vader zou zijn. Hoe... kwaad Butterstar. Een rilling liep over haar rug. Ze zag de kattin praten, maar het was omdat haar kaak fout zat dat ze niet echt wist wat ze zei. Ze fronste. De Bloodclanner leek haar ook op te nemen. Bijna door haar heen te staren, maar in het licht van de maan zag ze een vriendelijke flikkering. Ze haalde adem. "Ik ben doof, ik zie dat je pijn hebt." Ergens was ze zo blij dat ze ooit nog had kunnen praten. Nu trainde ze samen met Coyotepaw om haar spraak juist te krijgen. Haar hersenen en lippen herinnerden hoe het moest, dat was het belangrijkste. Ze moest gewoon niet beginnen aan lange zinnen. Chivysniff stak een poot uit en legde die tegen de gezwollen schouder. Dit zou vast goudsbloem nodig hebben.

Ze zag de nog onbekende kattin haar aan kijken, en haar glinsterende blik strak over haar ontstoken wonden glijden. Ze ademde diep, "Ik ben doof, ik zie dat je pijn hebt." miauwde ze. Doof? Hoe kon ze haar vertellen wat er mis wat? Hoe ze aan de wonden kwam of haar naam. Waar ze vandaan kwam, al hoewel dat kon ze waarschijnlijk wel herkennen aan de geur die tussen de stank van infectie vlamde. Blueberry opende haar vervormde kaak wat stram om iets te vragen maar sloot hem weer toen ze besefte dat dat geen enkel nut had. De vreemdeling stak haar poot opnieuw uit en duwde hem tegen haar dikke schouder aan. Blue siste toen ze lichte druk voelde, die noch zoveel pijn deed. Normaal had ze elke kat half vermoord als ze haar aanraakte, maar ze wist dat deze haar wou helpen. Het leek immers een medicine cat, zo noemde Flamefall het toch? En die hielpen de gewonden had hij haar verteld. Zou ze haar meenemen naar hun kamp?

Het was rood en voelde warm aan. Ook zat er veel druk op. Calor, dolor, rubor en tumor. Chivysniff bleef recht staan. Ze zocht de ogen van de poes, die verward leken. Natuurlijk, wat had het voor nut om tegen een dove kat te praten? Ze glimlachte bemoedigend. De kattin wist niet wat ze ging doen en dat was maar goed ook. Om haar af te leiden van haar poot die zachtjes op de wond lag begon ze te praten. "Je mag tegen me praten, ik kan een beetje liplewen. Ik ben Chivysniff, medicine cat van Riwerclan." Midden in haar zin, of midden in wanneer haar lippen bewogen zette ze haar nagels in de al toe gegroeide wonde. Het verse litteken sprong weer open. Haar ogen flitsen er naar toe. Ze trok haar klauwen in en duwde heel zachtjes, net naast de wonden. Ja hoor, ze had gelijk. Het gele goedje dat voor de ontsteking zorgde liep er uit. "Wacht hier, ik neem kruiden." Ze zwaaide met haar staart en keek op zich heen. Chivysniff draaide zich om, met een knipoog, terwijl ze bedacht wat ze moest meenemen. Goudsbloem, spinrag, misschien riet.

De vreemdeling glimlachte vriendelijk, "Je mag tegen me praten, ik kan een beetje liplewen. Ik ben Chivysniff, medicine cat van Riwerclan." Blueberry luisterde aandachtig naar de woorden, tot Chivysniff haar nagels in haar schouder boorde. Blue kromp in een en krijste het uit in moord en brand. Ze voelde de opgedroogde wond barsten en een dikke brij er langzaam uitdruipen. Het was alsof de kattin met vlijmscherpe, lange nagels langzaam maar diep door haar wond drukte. Ze bracht haar poot omhoog met uitgestrekte nagels om Chivysniff een flinke uithaal te geven voor haar plotse wending. Maar haar poot was verstijfd van pijn en krampachtig drukte ze hem weer tegen de grond. Ze blies naar de medicine cat, "Idioot," siste ze luid. De ander zou het toch niet horen. "Wacht hier, ik neem kruiden." chivy zwaaide met haar staart en draaide zich om met een knipoog en liep weg. Blueberry bleef geschokt en verward achter. Als deze kat een zo genaamde "medicine cat" moest zijn, waarom had ze haar dan zoveel pijn gedaan? Ze vertrouwde het niet, maar ze kon niet veel anders als wachten. Ze was te verkrampt van pijn om weg te glippen en die kat zou uiteindelijk toch terug komen met hopelijk het juiste spul. Ondanks dat argwaan onder haar huid kroop gaf de tabby een geruststellende indruk.

Time skip

Ze kwam terug met een heleboel kruiden verpakt in een groot beukenblad. Ze had niet zo lang geleden met Coyotepaw nog een paar soepele van de grond op geraapt. Daarna zou alles verdord zijn en werd het moeilijker om kruiden te vervoeren. Toen ze bij de struik aangekomen was zag ze dat de kattin niet was gaan lopen. Gelukkig, anders had ze al die moeite voor niets gedaan. De poes deed een stapje opzij. Ze kon haar nu beter observeren met het maanlicht. Hmmm. De schouder was al een stuk minder gezwollen. Waarschijnlijk doordat de infectie eruit gevloeid was. Chivysniff legde het blad neer, krulde haar staart rond haar poten en begon de kruiden te schikken. Het eerste hoopje was eikenblad. Ze nam deze in haar mond en begon erop te kauwen. Niet veel later rekte ze haar lichaam en spoog ze alles uit over de schouder van de kattin. Met haar poot smeerde ze het papje uit, er moest nog iets bij. Goudbloem. Eén gedroogde bloem maar, want ze had er nog maar weinig. Die pulp mixte ze bij de eikenbladeren. Het volgende stapeltje waren braamstruik bladeren en een paar papaverzaadjes. Ze schoof deze naar de kattin. "Eet dit, inwendige bloedingen zullen stoppen en je hebt dan minder pijn." Haar volgende hoopje was kervel en zomprus. Ze schoof de kervelwortels naar de poes toe en knikte. Deze moest ze ook eten. Rustig wachtte ze. De zomprus zou ze niet leuk vinden.

Het wachten leek langer te duren door de steken die zich in haar schouder boorde. Even verwachtte ze dat de tabby haar gewoon had achter gelaten. Maar na een tijdje kwam de zilveren pluis weer te voorschijn. In haar bek droeg ze een bundeltje met wat Blueberry vermoede kruiden waren. Ze slikte eventjes en keek nauwkeurig toe hoe Chivysniff de kruiden sorteerde en uiteindelijk een blad in haar mond nam er om kauwde. Vervolgens spuugde ze de pulp uit over de haar schouder. De bloodclan kattin siste het even uit. En beet op haar kiezen toen het spul werd uitgesmeerd over haar schouder. Ze kneep met haar ogen en keek de naar vis ruikende kattin even uitdagend aan. Maar ze wist dat ze er niks tegen in kon brengen wou ze beter worden dan. Er werd nog een papje op haar schouder gedrukt. En toen schoof de tabby wat zaadjes en blaadjes naar haar toe. "Eet dit, inwendige bloedingen zullen stoppen en je hebt dan minder pijn." en ze schoof nog een hoopje naar haar toe. argwanend keek Blueberry haar aan. Maar besloot het toch op te eten. Ze begon met de zaadjes. Ze zwiepte eventjes met haar staart. Het was niet vies; maar lekker was anders. De bladeren vielen ook nog redelijk mee. Maar bij een kruid dat ze niet herkende ging ze net nog niet over haar nek. Ze maakte een kokhals beweging en met veel moeite voelde ze het spul door haar keel glijden. De rossige kattin schudde nog eventjes met haar kop. Ze hoopte dat ze dat echt nooit meer hoefde te eten. Toen alles op was keek ze de rivierkat afwachtend aan.