[Story] Luka

Dit is een verhaal dat ik wil en moet afmaken van mezelf xD
Ik heb te veel ongemaakte en nooit begonnen ideeën. Hopelijk krijg ik meer motivatie om aan een groot verhaal te beginnen [en af te maken] als ik een paar kleine verhalen kan afschrijven. Aangezien ik ooit hoop een boek uit te geven maar dat is ergens ver in de toekomst :p
Let niet op de titel later zal ik hem wass wel veranderen.
Meestal schrijf ik in de hij-vorm maar ik wil oefenen op de ik-vorm.

Kritiek en tips zijn zeer welkom aangezien ik dus in een ander perspectief schrijf dan normaal

• _________________________________________________________________________ •

1

Grijze wolken bedekte de hemel boven het dorpje. Zacht kreunde de bomen onder de wind. De kerkklokken overstemde het geluid.  Geluid dat steeds dichterbij kwam. Al snel was te zien wie het geluid maakte. Als houten poppetjes die stap voor stap werden verzet liep er een menigte door de straten van het dorp. 
Ademloos staarde ik naar het tafereel. De stroom van mensen leek maar niet op te houden. Ik drukte mijn gezicht tegen het raam om ze beter te kunnen bekijken. Waren dit de dorpelingen?  Ze leken zo, levenloos. Hun schoenen kwamen amper van de grond en slofte over de stenen straat. 
'Verdomme waar slaat dit op?!' Mijn ogen gleden eventjes opzij, de man achter het stuur, mijn vader begon als een wilde de toeter in te drukken. Ik keek weer naar de mensen, zocht een reactie. Alle hangende hoofden, bleven gewoon hangen. Verbaasd knipperde ik met mijn ogen. Werden ze nou gewoon straal genegeerd of waren ze echt zo doods dat ze niet eens hun hoofd konden optillen om te zien wie daar zo toeterde. Zacht hoorde het gezoem van het raam dat open ging. 'Stelletje dove imbecielen! Ga is aan de kant man!' Pa hing half uit het raam, wild zwaaiend met zijn armen. Geen reactie. Ik moffelde een lach weg in mijn sjaal. 'Laat maar pa, ik loop er wel heen.' Ik pakte mijn tas en deed de portier al open. 'Weet je het zeker?' Ik keek hem via de achteruitkijkspiegel aan. Meende hij dat nou echt? 'Ik bel je later wel.' Ik opende de portier en stapte uit. Kort stak ik mijn hand uit maar volgde al snel de rest van de mensen.
Met de tas als een schild voor me wurmde ik me een weg door de stroom van mensen. Het deed me denken aan rugby, alleen werd ik niet getackeld en was mijn tas de bal. Om niet meegesleurd te worden met de stroming en niet om te vallen beukte ik de mensen aan de kant. Het waren echt levende poppen. Niemand die een mond open deed of terug duwde. Nee ze wankelde even maar liepen daarna gewoon verder alsof het niets was. Mijn oog viel op een kalm leeg zijweggetje. Fanatiek stormde ik naar voren. Ik zou straks wel een aantal blauwe plekken hebben maar het kon niet anders. Als een stormram maakte ik mijn weg naar voren. Opgelucht stapte ik uit de rij mensen. Ik leunde tegen de muur aan terwijl ik de mensen zag voorbijlopen. Hoe langer ik ernaar keek hoe meer ik me af begon te vragen waar ik was beland.

De klokken luidde voor een derde keer. Ik hief mijn hoofd op en staarde naar de kerk die boven alle daken uitkwam. Getergd kwam er een zucht over mijn lippen. Drie uur verstreken en nog had ik mijn bestemming niet bereikt. Normaal gesproken zou ik iemand de weg vragen maar dat leek er dit keer niet van te komen. Al een paar keer had ik de mensen zien sloffen. Maar niemand die dwaalde door de zijweggetjes. Iedereen leek de hoofdstraat te volgen, of dat leek me de hoofdstraat. De zijweggetjes waren veel smaller en liepen kriskras door elkaar heen. Ik ben in een labyrint waarvan ik de weg niet weet, dacht ik wanhopig. 
Ik leunde tegen de muur en liet me langzaam naar beneden glijden. Zitten op de koude harde stenen was niet bepaald comfortabel, maar na drie uur lopen voelde mijn benen aan als lood. Ik liet mijn hoofd rusten op m'n knieën en bromde geërgerd. Wat moest ik hiermee. Pa was allang weg en ik zat hier in de kou. Waarom was ik hier ook al weer?

Warm. Een zacht geluid dat tintelde in mijn oren. Duf opende ik mijn ogen. Meteen voelde ik het zware gevoel weer terugkomen. De koude kleren die langs zijn lichamen hingen. Het warme gevoel bij mijn hand.. Warm gevoel? Verbaasd en meteen wakker keek ik opzij. Tegen mijn hand zag ik een klein wit ding. Zachtjes liet ik mijn duim erover gaan. Zacht, een vacht? Het dier hief zijn kop op. Glinsterende ogen als edelstenen keken me aan. Het opende zijn bek en mauwde. Glimlachend pakte ik de kitten vast en hief het op. Ik had nog nooit een kat van dichtbij gezien. Laat staan zo'n kleintje. Opnieuw mauwde het beestje en sloeg met zijn pootje naar mijn gezicht. Voorzichtig legde ik het op mijn schoot waar het zich nestelde in mijn jas. Kort keek ik om me heen. Alles was donker en de lantaarns beschenen de straten. De wind was gaan liggen en opeens besefte ik me dat het heel stil was. Geen geschuif van schoenen over de straten. Was ik nou echt in slaap gevallen midden op straat tot het donker was? Zachtjes vloekte ik, wat bezielde me? Een of andere gek kon me beroven of erger, en dit was niet thuis, dit was een vreemd dorp met vreemde mensen. Het gemiauw trok mijn aandacht. De kleine kitten sprong van mijn schoot en liep weg. Ik wist niet waarom maar ik had geen zin om in mijn eentje te moeten dolen. Snel krabbelde ik op en volgde het beestje. Het was niet moeilijk om het te vinden. Die witte vacht zou overal opvallen. Ik plukte de kitten van de grond en tilde hem op. Kort blies het naar me maar zodra ik hem tegen mijn schouder liet leunen leek het weer goed te zijn. 'Waarheen?' Mompelde ik tegen de kat. Ik koos een willekeurige straat en liep langs de vele huizen. Zoals verwacht was er nergens een lichtje te bekennen. De kerkklok leek niet verlicht te zijn, fijn geen idee hoe laat het was. Toch vond ik het ook weer niet zo erg. Misschien kwam het door de kat, of dat ik gewoon te moe was om me ter ergeren maar ik voelde me vreemd kalm. 
Opeens zag ik het. In het donker was het nauwelijks te zien maar het was er wel. Grijze letters gegraveerd in het etalageraam: ''Golden Times.'' Uit het niets leek de moeheid verdwenen. Opgelucht zuchtte ik en maakte een sprintje naar de etalage. Nee het stond er echt, Golden Times. Ik pakte de deurklink en trok hem naar beneden. Natuurlijk ging hij niet open, zo laat in de avond. Haastig liet ik mijn tas vallen en zocht naar de sleutel. Al snel viste ik het stuk metaal eruit en stak hem in het slot. Zachtjes hoorde ik een bel boven mijn hoofd afgaan zodra ik de deur open deed. Warme lucht omarmde innig bij de eerste stap naar binnen. Zachtjes deed ik de deur weer op slot en liep door de winkel. Grote hoge kasten vulde de ruimte, ik hoefde niet eens te zien wat erin stond, ik kon het ruiken. De geur van papier en inkt was niet te missen. 
Achter in de winkel vond ik nog een deur. Ook deze was op slot, maar de sleutel waarmee ik binnen kwam leek ook voor deze deur te werken. Vreemd, niemand leek te merken dat ik binnen was gekomen? Kort stak ik mijn hoofd door de deur, nog meer donker. Mijn hand taste in het donker en vond een klein snoertje. De lamp die eraan vast zat gaf een dof geel licht. Zoals al verwacht was de kamer leeg. Er was een bank in het midden van de kamer. Ook hier waren er grote kasten aan de wanden. Een wand was gereserveerd voor een bescheidde tafeltje bij het raam met twee stoeltjes. Niet erg groot maar dat hoefde ook niet. Ik hurkte door mijn knieeen en zette de kitten op de grond. 'Blijf even hier ik zal wat voor je zoeken.' Fluisterde ik tegen het beestje dat ging zitten en zich begon te wassen. Ik veerde weer op en keek even rond. Achter de eerste deur was een slaapkamer net zoals de tweede. Beiden waren leeg. De derde keer was raak, een kleine keuken en een paar hangende kastjes. Uit de koelkast vond ik wat melk wat ik in een glazen schaaltje schonk. 'Blijkbaar is het alleen jij en ik vanavond,' mijn eigen stem klonk vermoeid in de oren. Ik aaide over het kleine kopje. Ik voelde er niks voor om op bed te gaan liggen. Ik trapte mijn schoenen uit en plofte neer op de bank. Het rook vreemd. Naar iemand, vaag herkende ik de zoete geur maar ik wist niet meer waarneer ik had geroken. Was het van haar? Hoogst waarschijnlijk wel ja. Ik sloot mijn ogen en dreef weg, om de volgende uren niet meer terug te komen. 

Je kan erg mooi schrijven. I like it. :3

Het is mooi, ik wil meer lezen!

Bedankt allebei <33
Ik hoop vandaag een neiuw stuk te kunnen plaatsen 8D

Waaauuuw, je schrijft echt heel mooi

Leuk dat jullie het mooi vinden
Dat motiveerd ech tom door te schrijven ^-^ Ik probeer elke dag 1 hoofdstuk te schrijven. Kunnen jullie me vertellen of de stijl vergeleken met het vorige hoofdstuk hetzelfde is of wat er anders verschilt? Ik wil namelijk een beetje dezelfde stijl aanhouden in het verhaal anders is het zo verwarrend xD Bedankt en veel leesplezier


•___________________________________________________________________________•

2

Mama.

'Mama! Melos en Loukas vroegen of ik meeging, mag ik mee?' Ongeduldig trappelde ik op de grond. Snel keek ik over mijn schouder. Melos en Loukas stonden al op me te wachten. Melos zwaaide en ik keek weer naar mama. 'Mama toe? We zullen heel voorzichtig zijn, en ik heb Melos en Loukas bij me.' Zo lief mogelijke probeerde ik te glimlachen, ik sperde mijn ogen een beetje open, misschien leken ze zo groter? Zoals je ziet bij puppy's. Zou het werken? Voor de zekerheid knipperde ik met mijn wimpers. Mama zuchtte. 'Waar gaan jullie geen dan?' Snel schudde ik mijn hoofd. 'Geheimpje!' Als ik mama vertelde dat ik het geheimpje ook nog niet wist zou ik nooit mee mogen. Ik wipte van het ene been naar het andere, wanneer gaf ze nou antwoord? 'Mama-aa, Melos en Loukas wachten!' Pruilend keek ik naar de bruine ogen van mama. Ze stonden twijfelend. Mama leek niet op mij, ik leek op papa. Ik kende papa niet, mama zei dat ik op hem leek. Soms droomde ik over papa, maar zijn gezicht zag ik nooit. Ik hoorde wel een stem. Ik kon het voelen door mijn hart, de trillingen van zijn stem. En soms, soms dan hoorde ik hem zingen. Zachtjes en helder, een lied zonder woorden.
'Goed ga dan maar.' Ik zou mama om de hals vliegen, als ik erbij kon. In plaats daarvan sloeg ik mijn armen om haar middel heen. 'Bedankt mama, ik hou van je,' mompelde ik in haar jurk. Het rook naar bloemen, gras en mama. Even wilde ik zo blijven staan, bij mama blijven. Haar zachte huid voelen, haar stem horen. Mijn greep verslapte zich, vielen weer terug langs mijn lichaam. Ik glimlachte vrolijk, maar waarom voelde mijn borstkas opeens zo zwaar? 'Oké ik ben weg!' Snel, voordat ik niet meer weg kan. Mijn lichaam draaide zich om en mijn benen renden. Nog een keertje keek ik om. Naar mama, ze zwaaide. Ik zag haar glimlachen terwijl ze me uitzwaaide.

Mama.

'Pap heeft gezegd dat ik vanavond op mag blijven.' Met grote ogen kijk ik naar Melos.
'Echt waar? Waarom mogen jij en Loukas steeds opblijven! Ik mag nooit opblijven.' Ik bolde mijn wangen op en liep stevig door. 'Jullie vertellen me morgen wel alles hè?' Fluisterde ik zachtjes erachteraan, het waren altijd hun twee. Ze deden alles eerst, als eerste uit het kamp. Als eerste weg zonder ouders. Als eerste op blijven. Een arm werd om mijn nek geslagen. Mijn gewicht werd naar rechts getrokken. Hippend op een been probeerde ik mijn balans terug te vinden. Tevergeefs, maar in plaats van de grond viel ik tegen iets warms aan.
'We laten je echt niet achter.' Werd er in mijn haar gefluisterd. De greep verdween, ik kon weer recht op staan. Ik balde mijn vuisten en staarde naar mijn voeten. 'Beloofd?' Vroeg ik aan mijn voeten. Zachtjes hoorde ik het lage gegrinnik. Twee handen gleden in de mijne. Ik hief mijn hoofd op. Zachtjes kneep ik in hun handen. Geen woorden die spraken, maar het hart dat ik hoorde. Ik liet me meetrekken, ik bleef expres wat achter ze lopen. Ik wilde naar ze kunnen kijken zoals ik nu kon doen. Opkijkend naar hun lange gelaat, het dansende haar in de wind. Ik voelde mijn borstkas groeien, het vulde zich met hun warmte.
'Waar gaan we heen?' Mijn stem brak de stilte. Het was haast zonde om de stilte te verbreken. Zo mooi, zo vredig. Als iets dat nooit zou ophouden. Het floepte eruit, zomaar. De vraag brandde al een lange tijd op mijn lippen. Loukas lachte geheimzinnig en liet mijn hand los. Beteuterd liet ik ook maar Melos hand los. Hun warmte, de plek leek te schroeien. 'Als we je het wilde vertellen voordat we aankomen hadden we het toch allang verteld?' Het klonk spottend, mijn wangen begonnen te gloeien. Ja het was een domme vraag geweest. Ik peuterde wat stof onder mijn nagels vandaan.
'Loukas ze kan het nu toch wel weten?' Smekend keek ik naar Melos. Gemeen, ik wist dat hij er niet tegen kon. Intensief concentreerde ik me op zijn gezicht. Zijn zwarte haar verborg zijn ogen, maar ik wist dat hij probeerde weg te kijken. Dat deed hij altijd. Ik hoorde Loukas zuchtten. Zijn heb-ik-een-andere-keus? gezucht. Mijn mondhoeken kropen omhoog. Ik stopte toen Loukas stopte met lopen. Ongeduldig balanceerde ik op de bal van me voet en weer terug op mijn hiel. Grijs maar zo licht dat het me deed denken aan spinnenrag. De kleur ving me altijd weer. Gevangen als een vlinder in zijn web. Onleesbaar, een blik met duizend woorden en beelden die alleen hij begreep. Ik voelde een pijnlijke tik tegen mijn voorhoofd.
'Loukas!' Verbaasd wreef ik over mijn voorhoofd. 'Wat? Ze vroeg erom, ze weet best dat je zwak bent tegen haar smeekbede.' Kort knipperde ik met mijn ogen, ik kon volgde het niet meer. Loukas zijn vinger schoot opnieuw tegen mijn voorhoofd. 'Wakker worden, slaapkop.' Ik blies mijn wangen bol en fronste. 'Kom anders komen we er nooit.' Hij draaide zich om en liep vooruit. Melos knikte kort naar me en volgde hem op de voet. Ik zuchtte maar toch bleef er een vage glimlach op mijn gezicht plakken.

De zanderige ondergrond verharde, veranderde in steen. De manier waarop hij klom, het deed me denken aan een jachtluipaard. Soepel en behendig klom Loukas over de uitstekende stenen. Stuntelig als een jong kuiken, of zo voelde ik me vergeleken met hem, glibberde ik over de losse brokstukken. Ik voelde de grond onder mijn voeten glijden. 'Kijk uit.' Twee armen vingen me op, opgelucht grinnikte ik. 'Bedankt Melos.' Ik liet zijn hand niet meer los de komende uren. Bang om weer te vallen, hij te bezorgd dat ik iets zou breken. Mijn tempo remde hem af, ik wist het. Toch was ik blij dat hij bij me bleef. Loukas was al zo ver weg, ik kon hem langzaam kleiner zien worden.
Ik sloot mijn armen dichter om zijn nek. Mijn benen klemden zich vast aan zijn heupen. Beschaamd verstopte ik mijn gezicht in het lange zwarte haar. Ik kon Loukas geschater al horen. Hoe deed Melos dat toch? Was ik niet te zwaar? De jongen liep alsof het niks was over de stenen. Voor zijn tengere lichaam was hij eigenlijk best sterk, bedacht ik me opeens. Loukas zat al te wachten. Op een grote zwarte steen zat hij in een kleermakerszit. Hij lachte niet, hij maakte zelfs geen grapje. Melos liet me zakken maar zei niks. Waren we er? Niet begrijpend keek ik om me heen. Overal waar ik keek was het zwart. Hier was ik nog nooit geweest, ik was überhaupt nooit zo ver weg van huis geweest. 'Waar zijn we?' Vroeg ik me hardop af. Loukas haalde zijn schouders op. 'Deze plek heeft geen naam. Zelfs de ouderen hebben geen idee hoe dit is ontstaan.'
'Wees maar niet bang. Het is geheel veilig, en het is de reis echt waard! Je moet het gewoon zien.' Door het zwarte haar kon ik de sprankelende groene ogen van Melos zien. Ik slikte even maar knikte. Raapte al mijn moed bij elkaar. Zo erg was het toch niet? En als het niet veilig was hadden Melos en Loukas me nooit meegenomen, dat wist ik zeker. 'We rusten hier even uit, we moeten zo ook nog terug voor het donker.' Loukas klopte op de steen en we klommen erop. Het is hier dood, dacht ik. Al starend over het zwarte veld van steen besefte ik dat ik nog geen dier had gezien. Zelfs geen vogels die over mijn hoofden hadden gevlogen.

Dood

Whut 0.0 veel te mooi D:

Thank you <33

Super mooi verhaal, echt waar <3
Ik snap alleen niet precies waar het over gaat, lol.

Haha nee eigenlijk kan dat ook nog niet 8D
Maar deze 2 hoofdstukken waren ook meer een soort intro ^^

Post meer! Het is heel mooi. Ik wil meer lezen

Ik vind het echt heel erg mooi<3
Snel verder!

Bedankt allebei 8D
Ik ben momenteel bezig met Hoofdstuk 3 ^^
Ik heb even uitgestippeld wat er de komende hoofdstukken moet gebeuren anders raak ik de draad kwijt xD