Make me wanna die

Het was nacht, of vroeg in de ochtend voor iemand die optimistisch was - maar Brimpaw noemde het dus nacht. En toch was ze al wakker. Blame it on the nightmares. De kattin kon geen enkele volledige nacht slapen, want dat zou natuurlijk veel te aangenaam zijn. Nee, zo goed als elke nacht werd ze wakker, zwetend en met tranen in haar ogen - maar zonder te weten waarover haar droom ging. En terwijl haar hartslag zich langzaamaan kalmeerde, besloot ze meestal maar op te staan want het gesnurk van haar mede apprentices irriteerde haar mateloos en dan kon ze toch niet meer gaan slapen. Niet dat buiten in het camp liggen veel beter was. het was te vroeg om iets te doen en hoewel de stomme vogels al niet veel te vrolijk floten, was er altijd die starclanverdomme uil die niet kon zwijgen. "Och, rot op!", gromde ze hem toe toen de maat vol was, al was een uil natuurlijk een echt uilskuiken en verstond hij haar woorden vast niet. Ze zag er alleen maar dom uit voor ieder die langsliep.

+Stormwind eerst

De grijze warrior schrok op uit een droom. Verward keek hij om zich heen en veegde hij met zijn poot over zijn ogen heen. Het was alsof hij in StarClan geweest was, hij was samen met Butterstar. Het was alsof hij haar kon voelen, haar kon horen praten. Maar toen hij wakker werd in een koude realiteit wist hij dat het een droom geweest was. Hij miste haar elke dag. Steeds meer.
Stormwind kwam omhoog en stapte rustig tussen de katten door, de den uit. Hij wou even een blik werpen op de sterren voor hij weer naar zijn nest zou gaan. Misschien nog iets fluisteren in de hoop dat Butterstar hem zou horen. "Och, rot op!", klonk er toen hij buiten was. In de verte zag hij zijn dochter, Brimpaw staan. "Oh sorry Brimpaw, ik ga al, ik ga al." grapte hij tegen haar terwijl hij dichterbij stapte. "Kon je niet slapen?"

Brimpaw keek opzij bij de stem van haar vader, een frons op haar snuitje. Hoe kon hij zo vrolijk grappen, alsof alles oké was? En zijn vraag was al net zo nutteloos als de eerdere opmerking. Dacht hij echt dat ze hier zou zitten schreeuwen tegen een starclanverdomde uil, wallen onder haar ogen, als ze wél kon slapen? Starclan, ze zou niets liever doen dan slapen, de wereld nog een momentje langer vergeten. Misschien kon ze dromen dat ze geliefd was, dromen dat ze warrior was, dat ze een nut had in de wereld. Maar het zou enkel een droom zijn en uiteindelijk zou ze toch moeten wakker worden. Misschien was het in dat opzicht beter als haar dromen slechts nachtmerries waren, erger nog dan haar echte leven - want dan kon ze wakker worden met iets van opluchting, in plaats van de teleurstelling die zich toch in elk ander opzicht van haar leven manifesteerde. Ze achtte de domme vraag van vaderlief dan ook geen antwoord waardig, maar richtte enkel haar blik weg naar haar poten die druk bezig waren de grond te boetseren; en met opeengeklemde kaken wenste ze.. Tsja, wat wenste ze? Dat hij weg zou gaan, of dat hij zou blijven? Beide opties leken haar even erg. Er was niets dat Stormwind kon doen dat haar beter zou doen voelen.

Zijn dochter leek niet te gaan antwoorden op zijn vraag. Waarna de kater zich bij haar neerzette. Hij wist dat Brimpaw lichtgeraakt was, snel boos op dingen. Maar hij wist niet waarom, ze praatte niet veel met hem. "Je weet dat je me altijd alles kan zeggen hé?" drukte hij zijn dochter nogmaals op het hart. Ze had het ongetwijfeld net zo moeilijk als hij met het overlijden van Butterstar. Was het daarom dat ze zo deed? Dat ze zo boos was. "Ik kan zelf ook niet goed slapen.." gaf hij toen toe met een zachte zucht. Het waren zware tijden voor de clan. En er waren honderdduizend dingen waar hij zich zorgen over maakte.

Oh, ze kon hem altijd alles zeggen? Tuurlijk, met veel plezier. Hij zou het toch niet snappen. De jonge kattin klemde enkel haar kaken harder op elkaar bij zijn woorden; maar toen hij naast haar ging zitten, schuifelde ze wat opzij, zodat haar vacht die van hem niet aanraakte. Ze had helemaal niemand nodig en dat fake vertoon van bezorgdheid en medeleven kon al helemaal oprotten. En toen mauwde Stormwind dat hij zelf ook niet kon slapen. Natuurlijk niet. Het was zijn partner ook die dood was, toch? Al leek het soms net alsof hij dat al vergeten was. Maar Stormwind had tenminste nog anderen die van hem hielden, had andere katten om zijn hart bij te luchten. Brimpaw had niemand - ze voelde zich alleen op de wereld, maar besefte zich niet dat dat kwam omdat ze steeds iedereen wegduwde. Haar vader daarnet nog, toen hij naast haar wou gaan zitten, toen hij mauwde dat ze hem alles kon zeggen. Maar het voelde altijd zo gemaakt, alsof het niet vanuit echte liefde kwam maar eerder uit een soort schuldgevoel - omdat hij wél van zijn andere kittens hield, en een vader mocht natuurlijk geen lievelingetjes hebben. Zou het niet makkelijker zijn als iedereen gewoon die façade van vriendelijkheid liet zakken? Zij had het al lang geleden opgegeven, en Starclan, wat was het zo veel makkelijker om gewoon altijd rechtuit te zeggen wat ze van een ander vond, zonder al die nodeloze en achterbakse beleefdheidsregels. Maar toch bleef Brimpaw nu stil, groene blik strak op de grond gericht, tanden op elkaar geklemd.