Unwanted lion [Rascal]

+ Rascal

Feverpitch had zich voorover gebogen en liet haar schouders scherp aftekenen tegen de lucht. Met haar lichtroze tong likte ze het stilstaande water op. Het had zich gevormd van de regenval van de voorbije dagen. Gelukkig voor haar was het tegen de avond altijd droog, hoewel haar mosnest dan soms nog zeiknat was. Nu leek er weer geen wolkje aan de lucht te zijn dus deze ochtend had ze haar nest vervangen. Vanavond kon ze weer heerlijk zacht en warm liggen. Met die gedachten in haar hoofd dronk ze stilletjes van de plas. Ze besloot om ineens een goede hoeveelheid te drinken zodat... Ze duwde gedachte weg achter haar nerveuze, angstige muur. Daar ging ze niet aan denken, niet op deze prachtige warme dag.

Een ritseling naast haar deed haar op kijken. Water droop over haar kin op de grond. Ze was net een schichtig hertje en voelde alsof ze werd beslopen door haar jager. Feverpitch zette haar vacht op en maakte haar staart dik. Ze bracht deze in de lucht om zo groter te lijken. Misschien was het wel een vos. Ze kon het niet ruiken want de wind stond gedraaid. Ze schuifelde nerveus en bang met haar pootjes.

Rascal had een hert gezien. In elk geval, dat meende hij. Hij was opgegroeid in de stad, reisde nooit veel verder het woud in. En nu hij moest vluchtten was hij ineens veel verder dan hij ooit was gezien. Het was als een nieuwe wereld, hoe cliché het ook klonk. Hij was eindelijk ontsnapt aan de drukte, de beklemmende straten en stegen. En opeens was zijn reis vervolgd door bossen, velden, glooiende heuvels en weides waar enorme beesten graasden. Maar hij had een hert gezien. Een beest met zulke hoorns op zijn kop. Het was indrukwekkend, prachtig. En toch was hij schuw geweest, ondanks dat hij zulke pracht en macht uitstraalde. Onvoorstelbaar.
Rascal zijn reizen waren traag. Hij kon nooit te snel en te ver, want dan begon zijn schouder weer te zeuren. Maar het was wel weer beter, alleen had het nooit de kans en tijd gekregen om goed te helen. Maar de ziekte leek uit de wond verdreven te zijn en hij hinkte niet zo verschrikkelijk meer. Niet te danken aan die heks die hij de eerste nacht tegen was gekomen. Nee, die had hij snel af moeten schudden.  

Hoeveel dagen was het nu dat hij alleen was geweest? Hij was de tel kwijtgeraakt. Rascal dacht nu maar aan één primitieve gedachte: overleven. Het was niet zo makkelijk, maar hij had een dikke huid. Jagen was wat lastig, dus hij was al wat afgevallen. Hij sliep in tijdelijke nesten onder braamstruiken en in zo nu en dan een verlaten hol. Het was niet veel, maar hij overleefde. En nu was hij weer onderweg. Regen had plaatsgemaakt voor een heldere hemel, dus besloot hij om vroeg te vertrekken en zoveel mogelijk meters te maken voordat het weer slecht weer zou worden. Wat hij niet verwachtte is dat een vreemde geur gedurende de middag zijn kant op kwam blazen.
Rascal zijn pas vertraagde. Hij spitste opende zijn bek. De geur leek vaag bekend, maar het was niet zo duidelijk meer. Was dat nou van een clan? Hij drukte zijn oren naar achteren. Nee, nee niet doen. Hij moest niet weer verstrikt raken in een ontmoeting. Nee, de vorige keer was ook alles behalve plezierig geweest. Hij zette weer een stevige pas naar voren, maar daarna stopte hij weer. Want misschien... Nee, nee. Hij kon dit wel alleen. Hij keek naar voren, toen weer richting de plaats waar de geur vandaan leek te komen. Hij vloekte zacht. De nieuwsgierigheid overwon. Misschien was het gewoon domweg eenzaamheid die aan hem knaagde, misschien was het wel dat hij naïef was. Wie moest het zeggen. Hij liep de kant op van de geur, zijn zintuigen op scherp. Het duurde niet lang voordat hij de bron had gevonden.

Een poes. Rascal fronste toen hij haar nerveus zag staan. Misschien was dat wel de gezonde reactie op het zien van een licht gehavende vreemdeling. Hij keek in haar gifgroene ogen. Dit was niets zoals die poes. ‘Ik ga je geen pijn doen,’ bromde hij direct met een kalme stem. Hij bleef haar aankijken, terwijl hij in langzame bewegingen ging zitten, zijn staart over zijn voorpoten leggend. Hij vernauwde zijn ogen iets toen hij haar bleef aankijken. Ze zag er goed gevoed uit, of duidde die bolling in haar buik op iets anders? Zijn blik ging vervolgens door de omgeving. ‘Leef je hier?’ miauwde hij. Misschien kon ze wat vragen beantwoorden. Misschien wist ze waar de bergen waren. Hoe ver hij nog zou moeten. Misschien konden ze elkaar helpen.

Ze legde haar oortjes in haar nek toen een gigantische, machtige kater uit de struiken kwam. Haar staarthouding veranderde meteen ook van boos naar angstig. Ze kromp ineen met liet haar tanden zien. De mooie ronding in haar buik werd hierdoor meer zichtbaar. Ergens wilde ze niet kwetsbaar lijken, maar zo voelde ze zich wel. Feverpitch gromde zachtjes op zijn woorden. "I-ik vertrouw je niet." Ze snoof trillend. De kleine poes zette nog een paar pootstapjes naar achteren. Wat als ze weg zou rennen? Hetgeen dat ze zo goed kon. ‘Leef je hier?’ De vraag die hij stelde verraste haar een beetje. Ze keek schichtig om zich heen. "Een beetje," murmelde ze. Was hij te vertrouwen? Nee, ze kon enkel de katten van de Tribe nog vertrouwen. Die had ze al eens gezien. Die kende ze.

Rascal zag hoe de poes ineen kromp. Ze was bang voor hem. En hij begreep haar volledig. Hij kantelde zijn hoofd en verroerde verder geen spier en bleef doodstil zitten. Ze beschermde zichzelf en hij kon misschien beter weggaan. Hij was haar territorium binnen gedrongen. Ze reageerde direct dat ze hem niet vertrouwde. ‘Dat begrijp ik,’ antwoordde hij simpel, waarna een schamper lachje over zijn lippen kwam. ‘Zou ik ook niet doen.’ Hij ging ook niet proberen haar over te halen om het wel te doen. Dat was aan haar om te beslissen. Ze deinsde achteruit, en meteen zag hij weer haar buikje onder haar schommelen. Hij wist het nu wel bijna zeker. De jonge poes moest haast wel zwanger zijn. Ze beschermde niet alleen haarzelf, ze beschermde haar baby's. Waarom was ze alleen? Ze miauwde vervolgens ze hier een beetje woonde. ‘Alleen?’ reageerde hij toen kalm. Ergens moest toch wel een vader rondhangen van de mormels. En wat bedoelde ze met een beetje. Was dit tijdelijk? Was ze ook reizende. Dan mocht ze wel opschieten.