I still hear you in the breeze, see your shadow in the trees

Het was weer een nieuwe dag met de heerlijke new-leaf lucht die hier rond hing zodra het nieuwe leven begon te bloeien na de koude, verschrikkelijke en toch eerste leaf-bare die er was. Ze had nooit de prooistapel zo hoog gezien, al was dat wel logisch omdat ze was geboren in Leaf-fall. Haar witte pootjes trippelden over het kamp en ze rook genietend van de geur. Het was een magisch gevoel en ook die bladeren die terug aangroeiden. De prooi was minder schaars en de vogeltjes floten weer. De zonnestralen raaken heel fel op de witte poten van de rossige apprentice. Whitepaw had nog nooit zo'n mooie zonnestraal gezien gedurende deze koude seizoenen.

[+brimpaw]

Starclanverdomme, de zon scheen in haar ogen en de fluitende vogels irriteerden haar mateloos. Brimpaw stampte door het kamp, haar uitdrukking op onweer. Ze was net terug van een nutteloze jaagtrip. Nutteloos, omdat ze zonder prooi terugkwam, zoals vaak het geval was. Ze probeerde het steeds, echt waar, al gaf ze snel op - want d eerste prooi die ze probeerde te vangen ontsnapte altijd. Elke keer weer. Wat was het punt van het te proberen als het toch niet lukte? De oude apprentice plofte neer in de buurt van de apprentice den, waar nog wat apprentices rondhingen. De meesten waren echter slim genoeg om niet in haar buurt te komen, en dat vond ze maar fijn ook. Vervelende jonge katten, denkend dat de wereld zo mooi was. Hmpf. Hun hart zou nog wel gebroken worden.

De rossige apprentice zag een oudere apprentice zitten bij de apprentice den. Ze trippelde erheen en begroette haar. 'Hallo!'. Dat was het enigste woordje dat de rode poes zei voordat het weer stil werd. Waarom zat die poes niet te genieten? Dat was een vraag dwarrelend in haar kleine kop. De kattin zag er niet al te blij uit. 'Wat is er? Waarom geniet je niet van de heerlijke new-leaf lucht en de fluitende vogels? En dat de prooi niet meer zo schaars is? Of ben jij zo'n brompoes die altijd boos is?', vroeg de poes uiteindelijk.

Maar natuurlijk was er altijd één of andere domme optimist die besloot een gesprekje met haar te beginnen. Brimpaw keek hem met fronsende wenkbrauwen aan. Het was Whitepaw, een kattin wiens moeder vast even dom was als haarzelf sinds ze eerder oranje was dan wit, maar whatever. "Och, rot op.", bromde ze de jonge apprentice enkel toe, niet in de mood om in discussie te gaan. Het was toch nutteloos, niemand zag de dingen ooit langs haar kant. Nee, zij was altijd de slechterik, degene die eens vrolijker moest zijn. Dat ze allemaal Starclanverdomme eens hun neus in hun eigen zaken hielden.

'Luister eens hier poes', begon de jonge rode poes na wat de andere zei. Het was niet beleefd, en als katten niet lief waren, kon zij ook flink geirriteerd raken door een ander. 'Niemand zegt tegen mij of tegen iemand anders rot op, gehoord?!', vervolgde ze kwaad. Haar blik werd furieus, want de rood met witte apprentice hield niet van brompoezen. 'Goed, ik kan je niet vertellen wat je moet doen... Maar ik wil gewoon eens dat je lief doet tegen anderen', zei de poes nadat ze was gekalmeerd door een diepe ademhaling. Brompoezen waren alles behalve leuk. Er waren er veel van toen ze nog kitten was, maar die zijn aardiger geworden.

Starclanverdomme, het was weer één van die "moedige" kleine apprenticejes hoor. Zo eentje die dacht omdat hij niet langer meer de melk van zijn moeder dronk, dat hij ineens sterk en belangrijk was. Brimpaw rolde eens met haar ogen maar deed niet de moeite om boos te worden. Hij was het niet waard, ze kon haar tijd aan betere dingen besteden. "Ik zeg rot op wanneer en tegen wie ik dat wil, capeesh?", antwoordde ze geïrriteerd, waarna ze zichzelf langzaam begon te wassen. "Beter dat je nu wakker word. De wereld gaat ook niet naar je luisteren als je vraagt om vriendelijker te zijn hoor.", voegde ze er nog mompelend aan toe. Nee, alsof de wereld of Starclan of whatever ook maar iets om hun kleine, nutteloze geestjes hier in het woud gaf. Hmpf. Dat was een fantasie die queens aan hun kittens vertelden zodat de kleine muizenbreintjes nog konden slapen 's nachts.