fallen star

Vreemd. Het waren deze exacte rotsen waar tussen ter wereld was gebracht. Enkel was hier geen moedeflihke warmte te vinden, geen liefse voor de inwoners van deze bergen. De nachten waren onwelkom en koud. Waar de lente zon overdag de wereld aangenaam warm kleurde, waren de nachten in de openlucht nog altijd onvergeeflijk. Normaliter zou hij zijn neus ophalen om bij buitenstaanders te slapen onder dezelfde hemel, in plaats van zijn wel verdiende nest. Immers liep zijn bloed hier, het waren deze rotsen die hem gevormd hadden tot wie hij was, integendeel tot de parasieten die hier vaak enkel waren om mee te eten van hun geluk. Maar hij had Baneflower niet alleen kunnen laten, noch zijn zoon - hoe onheilbaar de nacht ook was. Bovendien hing er iets onvoorstelbaar tussen hen allen, volledig tot zijn stand gebracht door Teller of Fallen Stars. Hij was niet iemand om vreemdelingen met open armen te verwelkomen, integendeel. In eerste instantie had hij zich kunnen vinden in haar harde hand. Een aangename afwisseling van Skyteller. Het was enkel de onvoorspelbaarheid die haar sinds kort volgde die zijn hoofd voelde met donkere wolken, en hij was niet de enige. Een van de kern begrippen van de tribe was vertrouwen, wat zij stukje voor stukje weg begon te kauwen. Er was dan ook een zekere reden dat hij haar gevolgd was toen de crème kleurige poes zich hun territorium in begeven had. Coyote was geen leider, enkel een volger. Grote beslissingen zou hij enkel nemen wanneer het hem opgedragen werd, dergelijke ambities om verder op te klimmen of de status quo aan te passen waren niet aan hem weggelegd. Zo had hij alle keuzes van Skyteller geslikt, zelfs wanneer hij de clans toe stond in hun gebeid te verblijven. Enkel stond er nu een vrouw aan de macht, wiens woord zo onvoorspelbaar begon te worden als het weer, en dat vormde een brok die hij lastiger door kon krijgen. Ze bracht zijn familie in gevaar. Ze bracht de tribe in gevaar.

In stilte stapte hij op haar af, zijn ogen even blauw en onleesbaar als de heldere hemel boven hen. Enkel zijn nagels tikten ritmisch tegen de rotsen. "Teller of Fallen Stars," zijn begroeting werd vergezeld door een beleefde knik. "Ik had hoop dat wij enkele woorden konden wisselen," er was geen vijandigheid van hem af te lezen. Sterker nog, er was vrij weinig aan hem af te lezen terwijl hij naast haar ging zitten en zijn staart over zijn poten legde. "Woorden over de huidige stand van zaken,"


&alleen voor Starteller!

<sub>De sterren straalden op haar neer terwijl ze de grot uit liep en het pad op stapte die ze samen met Skyteller had betreden. De kater had haar voor de leeuwen gegooid, haar familie van haar afgenomen en haar meerdere malen voor het blok gezet. En voor wat? Haar leven op haar kop gezet zodat ze nu kon kijken hoe de tribe in elkaar stortte. Van Mole waren alleen maar plukken haar en bloed gevonden, haar lichaam voor altijd verdwenen. Wisp was totaal open gereten, haar gezicht verminkt. En voor wat? Voor wat? Hoe kon ze de tribe ertegen beschermen? Hoe kon ze haar familie nog in de ogen kijken terwijl ze het probleem nog niet opgelost had. Ze deed haar best om haar tribe te beschermen door de buitenstaanders te weren. Maar wat als het gevaar van binnen lag? Day was zwak geweest, soft in zijn handelen en daden. Daar had ze korte metten mee gemaakt. Maar alsnog bleef het knagen, alsnog leek het alsof elke schaduw haar wilde aanvallen. Alsof er bloed aan de rotsen kleefde.

Haar vacht prikte, alsof de sterren zelf haar aanvielen. Alsof ze haar met hun licht in een spotlight wilden zetten die ze nooit gehad had willen hebben. Wellicht had ze het vol kunnen houden op een normale wijze als haar kinderen haar niet gehaat hadden, als sommige tribe genoten haar niet wantrouwend hadden aangekeken bij elke beslissing, als er geen moorden geweest waren. Wellicht was het wel een mix van alles die ertoe geleid hadden dat ze nu zo bang was. Toen ze bijna boven was aan de Starpools, werd ze benaderd door een tribegenoot. Wat doet hij hier. Was haar eerste gedachte, maar ze poogde haar vacht plat te leggen. "Coyote who Stole the Fire, brandt los," miauwde ze, haar toon vermoeid.</sub>

Zijn woorden lieten een tinteling door haar lichaam heen springen. De vijandige glans in haar schijnende ogen ontging hem niet, ondanks het feit dat ze haar kalmte wist te bewaren. Hoe kon een kat met zoveel gezonken schoonheid, toch dergelijk verrot in zjch laten schuilen? Het bracht hem ergenis, zorgde ervoor dat zijn nagels slechts één tel iets harder tegen de stenen leken te slaan. Hoeveel jaren had hij wel niet geïnvesteerd om zijn naam in een positief licht te zetten, om zijn kracht en inzet bekend te laten maken. Zijn loyaliteit lag onherroepelijk bij de tribe. Dacht ze daadwerkelijk dat hij haar schade aan zou brengen?

"Coyote who Stole the Fire, brandt los," in stilte nam hij de tijd zijn woorden uit te kiezen. Ongemak niet zichtbaar maar wel aanwezig. Hij vermeed liever conflicten, in de wetenschap dat hij er niet goed mee om kon gaan. Zijn kalme exterieur verborg een explosief temperament. "Is er een directe reden dat Day of new light uit zijn ambt is gezet, Teller of Fallen star?" Hij liet een korte stilte vallen. Zijn gesprekken hield hij liever kort, overbodige woorden kwamen niet vaak over zijn tong rollen. Enkel leek de lucht tussen hen statisch, ondanks zijn pogingen subjectief te blijven. "Neem mijn woorden niet verkeerd, zijn goedaardige filosofie strijkt mij even goed tegen de haren in, echter heeft hij een bepaalde daadkrachtigheid die mij nodig acht te zijn," de voornamelige chief was een zweverige imbeciel, wiens gedachten eerder een gier zouden knuffelen dan neerhalen. Maar ieder van zijn taken vervulde hij, ondanks zijn zachtaardige natuur. En bovenalles was hij geliefd door ieder, de tribe had hem nodig en Starteller had een schep in haar eigen graf gezet door hem van zijn rang te ontdoen. Het was echter het tweede punt dat hem diep liet inademen voordat hij de woorden sprak. "Anderzijds, hoe lang ben je van plan de...Nieuwkomers onder de hemel te laten rusten?" de sterren fonkelden zowel boven hen als hun reflectie in het meer aan hun poten. Hun vachten lichtten op in het maanlicht, maar de nacht was koud.

_{Een stevige cave guard, altijd loyaal geweest aan de tribe. Starteller kon daar helemaal niks van zeggen. Ze wist zelf ook wel dat deze kater alles zou doen voor de tribe, maar alsnog maakte zijn aanwezigheid haar al gespannen humeur erger. Elke kat was op het moment onvoorspelbaar en de 'we moeten praten' vibe maakte het niet heel erg veel beter tot op heden. Met een koele blik keek ze naar de kater en sloeg ze elke beweging gade. Ze vertrouwde hem niet, maar tegelijkertijd, wie vertrouwde ze nog wel? Ze had haar ex niet kunnen vertrouwen, Skyteller had ook plotseling zijn rang over gedragen. Haar kinderen hadden haar de rug toegekeerd zonder vertrouwen en op Day had ze ook nooit kunnen vertrouwen. Waar haar ogen zo warm gekleurd waren, was haar blik dan ook koud terwijl ze naar Coyote who stole the Fire keek. "Waar Day een formidabele Cave Guard is en ontzettend wijs, is hij door Skyteller gekozen in een tijd van vrede. Over de manen heen heeft hij zijn onkunde duidelijk gemaakt op het vlak van het maken van harde keuzes. Gezien er toch een grote dreiging over ons heen hangt, is zijn gastvrije en zweverige houding op het moment een gevaar voor de tribe." Wellicht was Coyote dat ook wel. Zag eens hoe erg hij aan Baneflower plakte, hoe hij aan dat halfbloedje Spark plakte. Zijn volgende vraag bevestigde dit enkel. "Zolang als nodig geacht wordt. We hebben nog geen idee of het gevaar binnen onze tribe schuilt, erbuiten of dat we het gevaar zelfs ondertussen binnengehaald hebben. We zijn al twee kundige katten verloren die zich echt niet zomaar over zouden geven."}

Allicht was er gelijkenis te vinden tussen hen twee, meer dan hij ooit toe zou willen geven. Ze hield haar woorden in toon, wist haar verduisterde ideeën om te zetten in wel geformuleerde zinnen en een uitleg die een onwetend oor zou overtuigen, zoals hij ook altijd wist te doen. Of was dat slechts zijn overtuiging? Coyote bleef kort stil, haar uitleg daadwerkelijk overwegend. Immers kom hij zich in haar kronkelende woorden vinden; Day was een dromer, een vuile pacifist die zich vrede met alles en ieder zou sluiten. Maar het stak hem ook dat hij wijsheid van jaren met zich mee droeg. Toen er gevaar dreigde van de roofvogel had hij niet getwijfeld om actie te ondernemen. Bovendien wist hij de eenheid te scheppen die de tribe tot stand bracht, iets dat Starteller slechts verstoorde. Het leidde hem tot zijn woorden. "Is Day of new light daadwerkelijk de dreiging, Teller of Fallen stars?" hij hield zijn stem in toon, slechts beleefd en rustig. Toch lag er een dubbele betekenis in zijn woorden, die haar oplettende oren allicht niet zouden ontgaan."Zolang als nodig geacht wordt. We hebben nog geen idee of het gevaar binnen onze tribe schuilt, erbuiten of dat we het gevaar zelfs ondertussen binnengehaald hebben. We zijn al twee kundige katten verloren die zich echt niet zomaar over zouden geven." zijn kaken klemde hij opelkaar. Oh de manier zoals ze haar woorden aan elkaar wist te weven klonk als muziek in zijn oren, maar hij wist beter. Toch, was het niet voor Baneflower geweest wist hij diep van binnen dat hij zich hoog mogelijk achter haar geschaard zou hebben, al zou hij dat nooit uit spreken. En ondanks zijn echte hypocrisie zou hij het op dezelfde wijze terug vechten. "Geen twijfel dat buitenstaanders niet gewenst zijn in het heden. Enkel zijn de katten die hier resideren eerder goedgekeurd en ontdaan van wantrouwen, door jou. Is dat niet de reden dat Talon juist wel verjaagd is?" hij rechtte zijn rug en liet zijn blik stil op de hemel hangen. "Je woorden dragen een dubbele betekenis, Teller of Fallen Stars. Spreek over de veiligheid bewaren, maar offer deze eerder goedgekeurde katten een dood door de elementen en rondzwervende gevaren,"

_{Ze was hierboven gekomen voor haar rust. In plaats daarvan kwam er nu iemand die al haar keuzes alsnog ging betwijfelen. Zagen ze niet in dat ze het beste voor de tribe wilde? Dat ze ze allemaal poogde te beschermen? Nee, dat zagen ze niet. Ondankbaar waren ze voor dat ze haar hele leven had opgeofferd, haar hele bestaan om dit verrotte stelletje katten te beschermen. Verdienden ze het überhaupt wel? Ze beet op haar lip terwijl Coyote doorzeurde, haar keuzes wederom aan de kaak stelde. Ze haatte het, ze haatte het zo erg. Liet hem de tribe maar leiden, liet hem maar zien hoe het was dat om elke keuze die je maakte gezeurd werd, er ontevreden stemmen klonken alsof ze hun zin niet hadden gekregen. "De dreiging is ergens, daarbuiten, of binnen onze tribe, Coyote who Stole the Fire," miauwde ze, haar stem vlak, maar ergens hulde er woede. Ze had hier alles rustig willen overdenken. Hoe durfde die over het paard getilde kater? "Deze twijfel is nooit geuit door Skyteller. Ik meen me te herinneren dat deze twijfel er ook bij jou is geweest totdat Baneflower en Spark binnen de tribe traden," haar stem was kil. Ze had het wel gezien hoe die Baneflower en Coyote samen optrokken, ze was niet gek. "Er zijn genoeg plekken binnen het tribe gebied waar ze zich kunnen huisvesten voor nu. Indien ze dit niet volhouden, waren ze wellicht niet geschikt voor de tribe. Ze hebben immers niet de bergen in hun bloed en zullen dat nooit hebben. Baneflower niet, Spark niet, Appleblossom niet, Slate niet. Ze zullen nooit een volledige tribekat zijn."}

Er viel niet veel voor hem van het zicht te houden. Zeker niet wanneer hij die ijzige ondertoon zo vaak in zijn eigen woorden terug vond. Het gevoel dat je hart koud liet kloppen, dat je visie kleiner maakte en de punten van je nagels stuk liet verbrijzelen op de stenen. De kater bleef onbewogen naast haar zitten terwijl een nieuwe overtuiging zich begon te materialiseren in zijn hoofd. "Deze twijfel is nooit geuit door Skyteller. Ik meen me te herinneren dat deze twijfel er ook bij jou is geweest totdat Baneflower en Spark binnen de tribe traden,"haar stem was niet langer meer klam, nu enkel kil en de beschuldiging die daarin verborgen leek te liggen ontging hem niet. Starteller was geen hersenloze imbeciel, haar intellect was niet te ontkennen. Wat er des te meer voor zorgde dat met iedere waarheid die ze sprak, ze meer op zijn geduld leek te dansen. "Spark is hier geboren, hij is niet anders dan alle andere tribe katten."antwoordde hij resoluut, defensief haast. Inmiddels moest hij zijn uiterste best doen om niet te haastig te spreken, de kalmte in zijn stem te houden. "Leg mij bovendien geen woorden in de mond, Teller of Fallen Stars. Dergelijk wantrouwen tegen buitenstaanders is mij nooit verlaten, vertrouwen dient gewonnen te worden, niet alleen voor hen," en haar vertrouwen blies ze iedere dag verder de lucht in, niet alleen van hem. Voeg hem of Appleblossom en Slate essentieel waren voor de tribe en hij zou een resolute 'nee' antwoordde. Dat nam echter niet weg van het feit dat het slechts gehandicapte poezen waren zonderenige kracht of het doorzettingsvermogen om tot duister te keren. En in die zin was Baneflower niet anders."Er zijn genoeg plekken binnen het tribe gebied waar ze zich kunnen huisvesten voor nu. Indien ze dit niet volhouden, waren ze wellicht niet geschikt voor de tribe. Ze hebben immers niet de bergen in hun bloed en zullen dat nooit hebben. Baneflower niet, Spark niet, Appleblossom niet, Slate niet. Ze zullen nooit een volledige tribekat zijn." Zijn zoon. Iedere dag zag hij hem werken, worden tot de kat die hij nooit zou zijn. Zijn vacht zou voor altijd getekend zijn door de vlekken van zijn zondige vader, maar zijn acties zouden dat nooit weerspiegelen. Er was geen kat die meer in de tribe thuis hoorde, dan hij. "Spreek geen kwaad over mijn zoon, Starteller," het was geen waarschuwing meer, het was een dreigement.

_{Haar irritatie groeide met elk woord dat Coyote sprak. Ze had zijn blikken altijd wel gezien, zijn minachting. Hij had altijd al op haar irritatie gewerkt en nu ze zo hoog gespannen stonden als vioolsnaren, werd dit alleen maar erger. Haar pels was ondertussen omhoog gaan staan en haar staart was dikker geworden. Ondanks dat waren haar ribben nog altijd te zien. Ze at slecht in haar stress, ze sliep slecht. Ze zou maar een teken van de tribe of endless hunting missen en ze had geen idee of ze hun tekenen zouden herhalen. Er was zoveel dat ze aan Skyteller wilde vragen, maar ze had er nooit de tijd voor gehad. Hij had haar nooit voorbereid op zijn dood. Ze had de laatste vragen nooit kunnen stellen. Ze besloot dan ook dat ze klaar was met Coyote. Op het moment kon de kater alleen maar een beetje agressief grommen. "Als dat alles was, Coyote who Stole the Fire," miauwde ze bits naar hem, waarna ze hem de rug toekeerde, richting de Starpools.}

Haar pels richtte zich tot de sterren, haar staart even dik als zijn geduld dun was. Iets duisters viel over hem toen de kater zich tot haar keerde, haar ribben in het maanlicht zag afsteken tegen haar pels. Haar woorden stonden vast, bezaten de autoriteit die haar toegedragen had. Skyteller's woord had hij nooit ondermijnd, zijn keuzes slechts afgekeurd, maar nooit in twijfel getrokken. Maar was het niet zijzelf die gezegd had dat hij ziek was geweest? Was het niet een mogelijkheid dat hij in zijn ijlen verkeerd had gekozen, door haar Healer to-be te maken? Immers, wie was Starteller toen ze nog Shroud was geweest. Slechts een Prey hunter, met jongen van een onbekommerde vader. Een niemand, enkel herinnerd door haar sierlijke passen en haar prachtige vacht. Het zou een stupide zijn te ontkennen dat ze adembenemend was, glanzend in het nachtelijke licht. Maar haar schoonheid zou de tribe niet leiden, en haar recentelijke keuzes even min. "Als dat alles was, Coyote who Stole the Fire," ze stond op, verliet hem zonder hem nog enige blik waard te achtten. Woede flitste op in zijn ijskoude ogen terwijl hij haar zag. Geen angst, enkel hoogmoed terwijl ze zo achteloos haar rug naar hem toekeerde. Had ze dan geen besef van het feit dat haar poten sterk genoeg waren om haar schedel stuk te slaan tegen de stenen onder hun poten? Coyote kalmeerde zichzelf, maar stond ook op. Nee, hij was een volger, geen leider. Grote beslissingen zou hij enkel nemen wanneer het hem opgedragen werd. Maar zo ver hem bekend was, was de Tribe nog altijd een democratie, en zij geen dictator. "Nee, Teller of Fallen Stars, feitelijk is dat het niet," zijn stem was kalm, maar er hing een kilte aan die zelfs hij niet kon verbergen. Met voorbedachte passen stapte hij achter haar aan. "Deze rotsen hebben mij even goed voorgebracht, opgevoed. Was het niet jouw mentor die ieder vertelde dat de Tribe zich eert door haar samenhang, door het vertrouwen onderling?" zijn ogen vielen weg in het donker. "Tot dusverre breng jij slechts katten, tribegenoten in gevaar, is de moordenaar nog altijd onbekend en breek jij deze bouwstenen stuk voor stuk af," inmiddels naderde hij haar steeds meer. "En als een toegewijde Cave guard, is het niet anders dan aan mij om mezelf af te vragen of zo een kat de rang Healer waardig dient te zijn," hij had er geen moeite mee om zijn eigen, egoïstische verlangen te verbergen achter moedige idealen.

_{De woorden van Coyote leken door haar heen te snijden als koud ijs. Ook hij, trok twijfel aan haar leiderschap. De dreiging die erin lag was duidelijk. Starteller bleef kort stilstaan, zijn dreiging overwegend, waarna ze zich weer recht hief en naar de kater toewende. Hem zou ze niet meer de rug toekeren. Nooit weer. Ze vertrouwde hem zo ver als dat ze hem kon werpen. Haar gouden ogen glommen met ijs en haar bovenlip was licht opgetrokken in tandem met haar overeindstaande haren. "Mijn rang is uitgekozen door Skyteller, onze vorige healer. Hier heb ik zelf geen keuze in gehad." Beet ze hem toe. "Maar je zoekt nu alleen maar mooie excuses, of niet, Coyote? Want ik heb het altijd aan je ogen gezien, je wilde mij nooit op deze rang hebben." Zijn minachting, zijn nare houding. "Het enige wat ik probeer is de tribe veilig te houden. Indien je het daar niet mee eens bent, sta je vrij om Baneflower en Spark mee te nemen en te vertrekken!"}

Het waren zijn woorden die haar voorbij een grens brachten. Waar haar vacht eerder al omhoog had gestaan, trok ze nu ook haar lip tegen hem op. Het lef dat haar hart droeg, het gore lef en het disrespect waarmee ze haar bloedeigen cave guard behandelde. Was hij niet een kind van de rotsen? Zo ver van de buitenstaanders die ze beide verachten konden. Soms. Maar hij zou zich niet gewonnen geven. Zijn houding was kalm, gereserveerd, niet anders dan hoe hij het gesprek in gestapt was."Mijn twijfel was niet over de keuze die jou ontnomen was, enkel over de keuze die Skyteller gemaakt heeft," hij hield zijn vacht plat, enkel zijn nagels gaven blijk van de turmoil onder zijn huid, de snijdende gedachten in zijn hoofd. "Was er geen ziekte die zijn inschattingsvermogen belemmerde?" opperde hij, zijn ijsblauwe ogen onvergeeflijk op de hare gericht."Maar je zoekt nu alleen maar mooie excuses, of niet, Coyote? Want ik heb het altijd aan je ogen gezien, je wilde mij nooit op deze rang hebben." zijn oor trok naar achteren, zijn staart gaf een zwiep naar rechts. Oh, hoe graag hij zichzelf de emotionele high ground toe schreef, zichzelf boven anderen zetten door zijn kalme exterieur. De situatie zou hij naar zijn hand kunnen zetten, niet? Enkel waren het haar woorden die nagels drukten in zijn rottende wonden. "Leg mij geen woorden in de mond," zijn woorden waren niet anders dan degene die hij eerder had gesproken, maar zijn lage stem verraadde iets van het onbetrouwbare achter zijn masker. Nee. Hij stond bekend als een betrouwbare Cave guard, een volger, een harde werker. Hoe vaak had zijn mentor hem niet geleerd zijn kalmte te bewaren? Voor hem stond geen healer, slechts een poes die te veel gezag in haar bek gepropt had gekregen. Ze zou hem het bloed niet onder de nagels vandaan halen. "Het enige wat ik probeer is de tribe veilig te houden. Indien je het daar niet mee eens bent, sta je vrij om Baneflower en Spark mee te nemen en te vertrekken!" Zijn lichaam verstarde haast onzichtbaar, maakte zichzelf een met de onbewogen stenen onder hen. De tribe was het enige thuis dat hij ooit gekend had, zich begeven tot het niveau van een laag hangende rogue zou hij nooit. Dit was zijn thuis, en dat was zijn gezin. Zijn eigendom. Voor het eerst voelde hij een angst, een bepaalde onzekerheid die hem tot dezelfde ontoerekenbaarheid dreef als die hij van Starteller verachtte. "Vertrek," zijn stem was koud, resoluut, onbewogen terwijl hij daar stond. Nee, de kat die voor hem stond was geen Healer, geen leider. Slechts een poes met teveel gezag in haar bek gepropt. Immers had ze zojuist gedreigd om hem te verbannen, een van haar meest trouwe, loyale cave guards. Enkel het belang van de tribe stond in zijn geweten. Enkel diens belang. Immers, wat was een leader die de tibe hem een respectabele cave guard zonder pardon verbande? Zijn acties zouden toegejuicht worden, enkel het juiste zijn. Zijn ogen hoefden niet af te dwalen naar de sterren om te weten dat ze zijn acties goed zouden keuren. Nee, hij was geen leider, slechts een volger. En nu zou hij de Tribe of Endless hunting volgen. "Je verjaagt het hard van de Tribe of Rushing water. Spreek over een gevaar middenin de tribe en je spelt je eigen naam, Teller of Fallen Stars. Vertrek."

_{Coyote was een nare man, dat was Starteller altijd al duidelijk geweest. Maar dat hij zo diep zou zinken, dat was haar nog niet geheel duidelijk geweest. Hij trok Skyteller's oordeel in twijfel en ze drukte haar oren dan ook plat in haar nek. Ze wilde deze woorden niet horen. De woorden sneden in haar al twijfelende hart. Je had nooit een healer moeten worden, je bent niet geschikt. De twijfels waardoor ze juist langzaam aan alle kanten af begon te brokkelen. "Durf je te twijfelen aan het oordeel van Skyteller? Coyote?" reageerde ze koud, bits op zijn woorden. Ze voelde zich steeds meer in een hoek gedreven, steeds meer ijskoude angst vulde haar hart. Steeds meer nare gevoelens kwamen naar boven wellen. Het maakte haar onvoorspelbaar en bang. "Ik leg je geen woorden in de mond," reageerde ze kil op de kater. Ze gaf alleen maar haar observaties weer. Het feit dat hij er zo fel op reageerde, sprak voor haar enkel boekdelen. Ze verloor hem geen seconde meer uit het oog. Ze vernauwde haar ogen toen ze zijn woorden hoorde. Vertrekken? Nee. Dat was geen optie. "Jij pretendeert op moreel hogere grond te staan, het hart van de tribe te beschermen, terwijl je wil dat haar enige connectie met de Tribe of Endless Hunting en de kruidenkennis vertrekt? Hoeveel andere katten heb je al op deze manier getracht te laten verdwijnen?" Een lage grom ontstond in haar keel. Deze kater was een gevaar voor de tribe. Wellicht zelfs degene die Wisp en Mole heeft.. nee. Dat kon toch niet? "Het enige gevaar voor de tribe ben jij op het moment. Ik heb alles opgegeven om de Tribe te beschermen en vandaag zal ik dat weer doen. Vertrek als een banneling en neem Baneflower mee. Thunder zal ik zijn zoon niet afnemen bij nader inzien niet afnemen, voor je hem ook nog in gevaar brengt."}

Ja. Het lef had hij voor lief genomen om zijn twijfels te uitten, ze onder de sterrenhemel tot woorden te vormen. Slechts een suggestie, een gedachte die haar dieper leek te snijden dan zijn klauwen zouden kunnen. Het bracht hem een voldoening, maar ook een bevestiging. Wanneer hij hier met Teller of the Endless Sky had gestaan zouden ze slechts een discussie te weeg hebben gebracht, met respectabele knikken en kalme woorden. Zag hen nu hier, zijn vacht nu ook borsteling terwijl ze haar volgende beschuldigingen naar hem toe worp. De lucht boven hen was ontdaan van wolken, maar nog nooit had hij een sfeer zo verstikkend gevoeld. "Je bent van de sterren geplukt, hun glans heeft nooit in jouw ogen gefonkeld," grauwde hij nu, zijn stem laag terwijl er een druk op zijn hart begon te staan. Hij sloeg zijn klauwen herhaaldelijk in de grond, voelde ze krassen trekken over de harde aarde. Tien tellen. Hij sloot zijn ogen, herhaalde het ritmische ademhalen dat hem geleerd was, duwde de tellen voort. 1, 2, 3- Nee. In zijn lichaam bevond zich een respectabele cave guard,hij zou haar nooit tot schade brengen. Het kind in hem was gestorven, al diens woede van dien. 4, 5, 6- zijn longen vulde zich met de koude avond lucht terwijl hij zijn vacht dwong om weer te gaan liggen. Nee, ze zouden hieruit kunnen komen als twee capabele volwassenen, zelfs al dropen haar woorden van zuur gif. 7, 8, 9..."Spuw je beschuldigingen niet zonder bewijs om ze te kunnen ondersteunen, ik zou nooit-" zijn woorden kon hij echter niet afmaken voordat ze opnieuw sprak. "Het enige gevaar voor de tribe ben jij op het moment. Ik heb alles opgegeven om de Tribe te beschermen en vandaag zal ik dat weer doen. Vertrek als een banneling en neem Baneflower mee. Thunder zal ik zijn zoon niet afnemen bij nader inzien niet afnemen, voor je hem ook nog in gevaar brengt." 10. Zijn pupillen trokken samen tot spleetjes en zijn neusvleugels verwijdde zich in zijn hortige ademhalen toen haar woorden als donder in sloegen. Woede vulde hem en zijn normaal zo kalme, neutrale façade droop als gesmolten was van zijn gelaat, waar nu enkel kille, onverbiddelijk furie in was te lezen. Hoe durfde ze, het gore, vuile lef dat het incapabele wicht had. Hoeveel sterren ze doofde door enkel haar goddeloze woorden aan hen bloot te stellen, ontdaan van al hun heiligheid. Hij kon haar grijpen, hem eigen maken. Hoe ze haar eigen hart zou horen kloppen terwijl hij zelfs zonder nagels haar luchtpijp seconde voor seconde verder dicht kon knijpen, zoals zijn vader ooit bij hem had gedaan. Ze was niets, niets, niets en ze had het recht niet. "Jij hebt tot heden niets gegeven behalve onheil," blafte hij, zijn poten trillend van de inspanning die het hem kostte om haar niet aan te vliegen. Alles in hem smeekte om haar de les te lezen, te laten zien waar ze als miezerige vrouw behoorde - gebroken onder zijn poten. Nee, nee. Hij was die kat niet meer. Het was zijn healer, verdomme. Maar wel zijn leader die hem verraden had. "Trek. Je woorden. Terug." Hij was een goede cave guard, hij zou zijn Healer nooit wat aan doen. Hij was een uitmuntende cave guard, een formidale cave guard. Nee.

_{Het escaleerde, ze voelde het zelf ook wel. Maar het bloed wat door haar aderen raasde, de adrenalinerush die daarbij volgde, alle spanning die ze al gevoeld had. Het afreageren op deze kater die haar al zo lang op de zenuwen werkte, het voelde goed. Ergens zong er in haar hoofd een stemmetje die zei dat het hypocriet was om hem zo te beschuldigen, maar dat stemmetje werd genegeerd. Ze hoorde al zoveel stemmen van twijfels. Liet voor één keer het bloed in haar aderen warm vloeien. Liet haar voor één keer zichzelf niet strak spannen van de emoties en angsten. Ze liet haar onredelijke emoties allemaal in één keer gaan. Verwilderd keek ze dan ook naar de knappe kater, de koude kater, de kater die altijd met minachting naar haar gekeken had. Minachting zoals haar kinderen, zoals Rumble haar altijd al getoond had terwijl ze geen enkele kans had om zich te verweren. Ze had zoveel tijd en aandacht in haar kinderen gestoken, maar nooit wat terug gekregen. Het minste beetje vertrouwen. Net zoals haar Tribe. Ze was Skyteller niet. Zelfs haar eigen chief rende continu ervandoor, haar alleen voor de leeuwen werpend. De leeuwen die aan haar enkels hapten en aan elke keuze die ze aangaf twijfelden. Maar dit keer was er geen ruimte voor twijfel. Haar stem was ijskoud terwijl ze Coyote toesprak. "Vertrek."}

Haar eerdere woorden zou ze inslikken, en er hoefde nooit meer over dit moment gesproken te worden. Dat zou hij kunnen verdragen, hij bezat genoeg zelfbeheersing om een dergelijke keuze te maken. Zijn onpeilbaar blauwe ogen waren op de hare gericht, waarin aderen gesprongen leken te zijn. Hoe vaak hij verlangens had gevoeld, afgekeurd door iedere ster in de hemel. Nooit had hij eraan toegegeven, zichzelf prijzend voor zijn kennis van goed en slecht. Zijn eigen zelf beheersing, altijd volgde hij slechts de opgelegde regels. Nu zou niet anders zijn. Ondanks zijn initiële afkeur tegen een vrouwelijke healer to-be, had hij haar geaccepteerd. Bear had hem gevormd, Baneflower had hem gevormd tot wat hij hoorde te zijn - een respectabele kat die de regels opvolgde en zijn Tribe diende. En dat was hij geworden, na jaren van zichzelf stuk slaan tegen de rotsen en werken om vertrouwd te worden. Om genoeg vertrouwen te vinden om dergelijke twijfels met haar onder woorden te brengen, immers, hoe veel maanden had hij niet inmiddels al zichzelf voor de tribe in dienst gesteld? De adelaar deze winter was door hem uit de lucht geplukt, de moordenaar zou onder zijn poten aan een eind komen. Maar ze liet geen spelden tussen haar woorden komen, verbitterd door het verderf dat haar aderen in was gestroomd. En ondanks zijn progressie, ondanks zijn trainingen - boven alles, boven alles was hij gevormd door zijn vader. "Vertrek." de adrenaline drukte door tot in zijn kop, de pure woede het enige nog wat hij voelde. Zijn poten leken als vanzelf zich tegen de grond af te zetten, de spieren rollend onder zijn glanzende vacht en zijn normale zelfbeheersing opgelost als zout in water. Iedere vezel van haar lichaam zou het voelen, terwijl hij zijn getrainde lijf op de hare gooide en haar kop tussen zijn poten greep. Hij voelde haar prachtige, beige-kleurige vacht onder zijn klauwen. Met kracht gooide hij haar schedel tegen de rotsen die haar zo geliefd waren, liet haar iedere kiezel proeven waarover ze loog te houden. Opnieuw, en opnieuw, en opnieuw. Energie schoot door zijn lichaam heen, een die hij nooit eerder zo had gevoeld. Haar lichaam was stoffig, ontdaan van kracht door het vasten en slaapgebrek. Ze bestond uit woorden en leugens en loze beloftes, ze stond op een toren gemaakt van splinters. Hij zou het breken, laten ratelen totdat ze onderaan lag. Hoe durfde ze, hoe durfde ze. Hier was er geen macht, slechts de sterren boven hen. Later zou hij zichzelf wijsmaken dat hij het had gedaan voor het belang van de gehele tribe maar op dat moment zelf, was er niets behalve furie dat zich instinctief van hem meester maakte. "Stik op je woorden, schaamteloos stuk vreten. Jij zult niemand meer gif brengen hier.Starblind fool," zijn stem was rauw, hard, haast niet meer herkenbaar als Coyote that stole the fire. Met kracht greep hij haar nekvel vast, waarna hij zijn kop slingerde en haar het heldere meer in gooide. Het koude water dat aan zijn poten kabbelde was niet genoeg om het vuur in hem te doven en de normaal zo heldere reflectie van de sterren werd verbroken door rimpelingen die hij creëerde terwijl hij het vechtende lichaam van zijn healer onverbiddelijk onder duwde. Zijn kop was van gedachtes ontdaan.

_{Ze wilde het beste voor de tribe, ze had altijd het beste voor de tribe gewild. Ze had haar kinderen geprobeerd te laten begrijpen. Ze had geprobeerd haar Tribe te latenbegrijpen. Gevuld door angst had ze elke keer geprobeerd haar Tribe te beschermen, te kiezen voor paden waarbij ze zeker weten al haar geliefden kon beschermen. Waarbij ze zeker wist dat haar geliefden veilig waren van al dat gevaar. Vandaag was Coyote een gevaar geworden, met een koud vuur zou hij twijfel zaaien en angst zaaien, haar gezag ondermijnen en de tribe nog meer splitten. Niemand zag dat ze het zo hard geprobeerd had. Niemand zag dat ze elke stap had gezet om hen allemaal te beschermen. Vanavond had ze echter niet genoeg zichzelf beschermd. Uitgehongerd en moe maakte ze geen schijn van kans. Ze kraste haar nagels over zijn gezicht, probeerde zijn neus en oren mee te pakken, maar met de eerste klap van haar kop op de stenen voelde ze haar schedel kraken en zag ze sterren. Toen klap naar klap volgde kon ze zich niet eens meer verweren. De pijn in haar kop was alles verzengend. Haar poten trokken nog zwakjes toen hij haar naar het meer trok. Ze moest ze beschermen.. Ze moest haar tribe beschermen.. Ze moest haar kinderen beschermen.. Het was altijd voor haar kinderen geweest. Hoe erg ze haar ook gehaat hadden, had ze altijd met zorg hun mentoren uitgekozen, met zorg opgelet dat hun trainingen voorspoedig gingen en afstand genomen als ze dat nodig hadden. Maar nu.. Water vulde haar bek en vervolgens haar longen. En vervolgens.. werd alles zwart.}

Pas toen haar tegenstribbelen slechts kleine golfjes veroorzaakte en het geluid van zijn raspende ademhaling alles overstemde, werd hij terug gebracht naar de werkelijkheid. En kou ijziger dan iedere winternacht samengevoegd legde zich over hem heen. "Nee," hakkelde hij, als een kind die zijn favoriete speeltje stuk had gemaakt. Zelfs toen hij haar haast stille lichaam onder zijn poten zag drijven, het rood van haar bloed vermengd met het water van deze heilige poel had hij enkele tellen nodig om de gebeurtenissen van net te registeren. Met een misselijkmakende smak kwam de realiteit binnen, dat dit aangericht was door zijn poten. Met een ruk greep hij haar nekvel vast en tilde haar zware lichaam uit het water, waarbij hij instinctief zijn poten op haar borstkas legde en ritmisch begon te duwen, totdat water uit haar bek kwam. Een wanhopige poging duizenden scherven aan elkaar te lijmen. De massieve kater legde zijn kop tegen haar borstkas, alvorens zijn blik af te laten glijden naar de sterren. Ze zwegen, brandden enkel in een onverbiddelijke stilte aan de donkere hemel. Wat had hij gedaan? Was dit wat er in hem leefde? Waar hij altijd zoveel moeite voor moest doen om het te verbergen? Zijn kalmte te bewaren? Zijn maag keerde zich om en voor het eerst voelde hij een diepe, innerlijke misselijkheid die zijn wereld liet draaien. Hij wist niet wat hij moest doen, volledig ontdaan van zijn standvastigheid. Een opwelling, niet meer dan dat, een breuk in zijn masker en een stap op de verkeerde zenuwen - was dat alles dat nodig was hem te breken? Het was niet meer gebeurd sinds hij net to-be was, toendertijd had hij enkel een oor gescheurd. Nu, voor hem lag het lichaam van zijn healer, in het donker kon hij amper nog onderscheiden of haar borstkas nog rees en daalde. En op dat moment besefte hij dat zijn poten trilde, dat er tranen in zijn ogen stonden. Hij was precies wat hij verachtte. Niets anders dan de woorden waar hij Starteller voor uit maakte. Nee. Zijn gedachten vlogen uit naar zijn gezin, naar de katten terug. Hij zou haar niet meer terug kunnen brengen, het zou ieder in gevaar brengen, de Tribe slechts verder doen scheuren. "Laat de sterren getuigen zijn van mijn fluisteringen wanneer ik zeg dat het mij spijt, Teller of Fallen stars," zijn woorden waren gemompeld voor dove oren, hij wist het. Enkel zou dat het enige verlaat zijn dat hij zichzelf kon gunnen. De tranen zouden zijn ogen verlaten terwijl zijn koude masker zich hervormde. Er was een klus te klaren.