Everyone is different and sometimes the journey can seem more than we can bear

Wat moest hij ze zeggen, wat moest hij in StarClan’s naam doen. Hij had duidelijk moeten zijn tegen Skadi, maar werkte die aanpak ook bij Shrimpkit en Hermitkit? En voelde hij zich er prettig bij. Nee, dat niet. Toch zou hij wel moeten vertellen wat er was gebeurd en wat het te betekenen had. Dat het geen zin meer had om als apprentice naar hun zus te zoeken, omdat ze hen niet meer wilde zien… Wat zou dat met hun hartjes doen. Het zou ze nog meer pijn doen en dat verdienden ze niet. Alleen kon hij het verzachten, voor hun bestwil, was dat wel eerlijk. Of moest hij net zo duidelijk zijn, omdat daarmee de boodschap wel aan zou komen. In de hoop dat ze bij haar uit de buurt bleven. In de hoop dat ze zo ver mogelijk bij BloodClan vandaan bleven, bij de katten waaronder hun zus Crabkit nu viel. Daar had ze zelf voor gekozen zei ze en ergens wilde hij dat niet geloven, maar ze was haar scherpe tong zeker nog niet kwijt en hij had het dus ook alleen maar aan kunnen nemen. Hij had het geprobeerd, hij had haar echt geprobeerd over te halen mee terug te gaan. Het was mislukt, zoals alles rond Crabkit eigenlijk. Ze had hem niet meer nodig had ze gezegd, ze heette Skadi nu. Ze had een moeder, een smerig bloedkatje… Er liep een rilling over zijn rug. Toen stapte hij het kamp binnen. De tranen die hij de terug weg de vrije loop had gegeven waren weer opgedroogd. Hij was leeg, kapot. Maar hij was nog niet klaar vandaag. Zijn andere pleegkittens hadden het recht om te weten wat er was gebeurd. Hoe veel pijn het ze ook zou doen. Hij zou ze er niet voor kunnen beschermen, voor deze pijn niet. Omdat het buiten zijn bereik lag en hoe machteloos hem dat ook deed voelen. Toch bleef het zijn plicht om het wel te vertellen, om er wel duidelijk over te zijn. Dus liep hij regelrecht naar de nursery. Waar Shrimpkit en Hermitkit de laatste dagen doorbrachten voordat ze apprentice zouden worden. Ze hadden naast het trainen nog een ander doel gehad en die moest hij hoe verdrietig ook de grond in boren, omdat Skadi hem geen keuze had gegeven. Omdat het leven met hem aan de hobbel was gegaan. Zoals het eigenlijk altijd deed. Hij kreeg altijd het idee dat het hem voorbij liep en er was niks wat hij er aan kon doen.”Shrimp, Hermit? Er is iets wat ik je jullie moet vertellen. Ik ben iemand tegen gekomen vandaag en wat ik ga vertellen is niet leuk, maar jullie hebben wel het recht het te weten.” Hij slikte en ging zitten.

[@Shrimpkit & @Hermitkit]

De laatste tijd was het leven niets dan chaotisch. Zijn zus was verdwenen, hij had zijn waterangst een soort van overwonnen, Butterstar was overleden en nu werd hij dan eindelijk bijna apprentice. Hoewel hij dolgraag wilde leren en hij ook écht blij was met dat hij geen kitten meer zou zijn, knaagde er toch iets aan hem. Misschien was hij er nog helemaal niet klaar voor. Hij wist niet wat hij met zijn emoties aan moest en kon nog niet eens goed genoeg zwemmen. Om een goede warrior te zijn moest hij op zijn minst dat onder controle hebben. Hij spitste zijn oren toen hij pootstappen hoorde naderen. Het was zijn vader, maar er was iets mis. Hermit sprong omhoog en keek zijn vader vragend aan. Toen hij vertelde dat hij iemand was tegengekomen besefte Hermit dat dat maar één ding kon betekenen. Althans, dat hoopte hij. Maar toen het blijkbaar om erg nieuws ging vervloog die hoop. "Wat is er gebeurd?" vroeg hij zenuwachtig.

Shrimpkit lag te doezelen. De afgelopen manen was een hele hoop geweest, maar ze was wel een stuk zekerder. Ze kon er ook wel vrij weinig aan doen, of ze nou geen Apprentice wilde worden of niet. Ook om Crabkit te zoeken... Ze wist dat ze dat konden zodra ze Apprentices waren, maar of ze al gelijk wilde gaan zoeken..? Ze had liever eerst wat vechttraining gehad willen hebben.
Maar voor nu was ze gewoon veilig in haar nest, samen met Hermitkit. En oeh, daar kwam papa aan! Ze keek blij op, maar haar blijdschap verdween al snel. Er was iets mis, ze zag het al voordat hij iets zei. 'Shrimp, Hermit? Er is iets wat ik je jullie moet vertellen. Ik ben iemand tegen gekomen vandaag en wat ik ga vertellen is niet leuk, maar jullie hebben wel het recht het te weten.' Dat klonk niet goed. Haar broer merkte dat ook en vroeg wat er was gebeurd. Shrimpkit richtte haar grote, bezorgde oogjes naar haar papa. Wilde ze dit wel horen?

Een bibberige zucht verliet zijn lippen, voordat hij begon. “Ik ben jullie zus tegengekomen. Hoe pijnlijk het ook is het is me nu duidelijk dat ze er zelf voor heeft gekozen zich bij de Elite aan te sluiten. Ze wil niks meer met ons te maken hebben.” Hij schudde verdrietig zijn kop. “Het spijt me lieverds. Het spijt me voor alles en voor dat ik jullie nu moet vertellen dat jullie zo ver mogelijk bij haar uit de buurt moeten blijven. Ze wil niet gered worden, ze wil bij BloodClan blijven.” Elk woord die over zijn lippen gleed deed zeer, maar hij moest Hermit en Shrimp bij haar vandaan zien te houden. Ze mochten haar nooit meer tegenkomen, want aan de manier waarop ze op hem had gereageerd, twijfelde hij er bijna niet meer aan dat zij ze aan zou vallen. “Haar naam is Skadi nu en ze wordt opgeleid bij dat gespuis. Ik heb er alles aan gedaan om tot haar door te dringen, maar ze wil niet meer luisteren.” Had ze ooit wel naar hem geluisterd eigenlijk. Nee, misschien niet. Maar hij had nog nooit zo goed zijn best gedaan als dit keer en zelfs dat had niet geholpen. Dus misschien lag het toch niet aan hem. Die gedachten was een rare gewaarwording voor hem, want hij gaf zichzelf altijd de schuld. Maar hij had nu toch alles gegeven wat hij in zich had en ze had het gewoon weer aan de kant geschoven, zonder emotie. Nee, misschien had ze inderdaad niet in RiverClan gehoord. Maar hij wilde niet toegeven dat het beter was zo, want dan gaf hij zich gewonnen aan die stomme Lethal. De kattin die ze nu moeder noemde, de kattin die haar had ontvoerd. Want het was dezelfde geur als hij bij de rivier had geroken die bewuste dag, die hij nu geroken had in de vacht van Skadi.

Niks, even voelde hij helemaal niks. Enkel de leegte van de schok die zojuist bij hem was binnengekomen. Alles was een leugen. Crabkit was helemaal niet in gevangen genomen. Ze had hen verraden. Nee, dat kon niet. Dat mócht niet. En toen stopte dat helemaal niks voelen. De tranen stroomden over zijn wangen en bibberend schreeuwde hij: "Nee!" Paniekerig keek hij van zijn vader naar zijn zusje. "Ze komt terug. Dat moet wel. We gaan Crabkit redden, oké?" mauwde hij tegen beiden, waarna hij zijn neus in Shrimps vacht duwde. Nooit zou hij haar ook maar Skadi wíllen noemen. Ze hadden haar gehersenspoeld en nu moesten ze haar redden.

Nee, ze wilde dit niet horen. De woorden kwamen hard aan, maar ook helemaal niet. Shrimpkit leek wel bevroren. Haar blauwe oogjes richtte ze naar de grond, waar ze voor zich uit staarde, in het niets. In haar kopje was het stil, maar het ruisde enorm tegelijkertijd. Crabkit... Die bij BloodClan wilde horen... Hoe kon dat nou? Shrimpkit begreep er niets van. Ze vroeg zich af of zij hetzelfde was geworden als zij ontvoerd was geweest. Zou ze de manier van BloodClan dan ook als normaal zien? Ze wist dat ze dat nooit zou willen, maar ze begon er steeds meer over te twijfelen. Wat als zij het was geweest? Zou ze haar papa dan ook haten, net zoals haar zusje nu deed? En was dezelfde Crabkit, die ze kende, nog steeds in haar? Misschien wel, maar zo te horen niet meer. Hoe kon dat nou?
Shrimpkit was diep in gedachte verzonken, dat ze alleen weer terug de wereld op kwam toen haar broertje zijn neus in haar vacht stopte. Ze keek op. 'Huh..?' Gingen ze Crabkit redden? Kon dat nog wel? Ze keek op naar haar papa, haar ogen groot en vragend. Konden ze wel iets doen? Mocht dat wel? Haar papa had duidelijk gezegd dat hij niet wilde dat ze haar gingen opzoeken, maar...

Emoties vielen over elkaar heen. Zijn kinderen verdienden dit niet. Het had nooit zo mogen verlopen en toch was het gebeurd. De reactie van Hermit en Shrimp had hij verwacht, maar dan nog kwam die enorm binnen. Die verschrikkelijke Lethal, die vieze bloedhond… Ze hadden haar van hun afgepakt en kijk nu wat het deed met zijn andere pleegkittens. Het was veel te veel voor zulke jonge katten om te behappen. Het verpestte hun naïviteit, hun positieve karakter. En waarvoor? Was het om RiverClan te treiteren, door hun kittens te stelen. Was het omdat ze zelf geen kittens wisten te krijgen, wat hem niet zou verbazen eigenlijk. Dat ze siblings zulk verdriet moesten doen? Het was echt gevoelloos, de haat voor Lethal groeide en groeide. Maar ook de angst. Het was niet voor niets dat hij BloodClan altijd zo veel mogelijk had ontlopen. De verhalen over ze waren altijd vol dood en verderf. Alleen kon hij ze nog wel ontlopen? Kon hij het risico lopen dat Hermit en Shrimp ze alsnog gingen opzoeken. Of moest hij daar iets aan doen. Hij schrok zelf van die duistere gedachten. Nee, Crabkit zal altijd zijn dochter blijven. Die Lethal, daar kon hij wel wat aan doen… “Nee Hermit.” Zijn stem klonk indringend. “Ze wil niet gered worden. Ze wil bij hen blijven. Toen ik zei dat ze misschien ooit voor de keuze komt te staan om een opdracht van die BloodClan uit te voeren en dat ze dan jullie wel moet vermoorden, dat ze zei dat ik jullie dan maar bij haar vandaan moet houden.” Hij had streng gekeken, maar nu overheerste het verdriet weer. “Ze zei dat ze niks meer met ons te maken wil hebben. Het spijt me…” En of hem dat deed. Het was allemaal de schuld van Lethal. Hij zou haar vinden… en dan. Dan..

Hij begon steeds sneller te ademen en zijn hart bonkte in zijn keel. Dat kon niet. Crabkit was misschien moeilijk, maar zoiets zou ze nooit menen. Ze hadden haar ontvoerd, gevangen genomen en vervolgens bedreigd. Anders zou ze nooit doen alsof ze niet terug wilde. "Ze liegt, dat moest ze van hun zeggen. We moeten haar redden!" zei hij paniekerig. Het was allemaal teveel en het erge was dat het ook zijn eigen schuld was. Als hij aardiger tegen haar was geweest, was dit dan wel allemaal gebeurd? Schuldgevoel bekroop hem erger dan ooit. Hij hield van haar en het idee dat ze dat niet snapte kwam immens hard aan. Met een hopeloze blik keek hij Shrimpkit aan. Wat ging ze zeggen?

Ze had een sprankje hoop, maar ook angst. Maar de woorden van haar papa waren duidelijk en streng. Ze mochten Crabkit niet meer bezoeken. Of.. Skadi, was het nu. Ze wilde haar zusje zo niet aanspreken, ze wilde niet vertellen over haar zusje met de naam Skadi. In haar ogen was ze nog steeds Crabkit, maar ook weer niet. Het was in ieder geval wel duidelijk wat haar papa er van vond.
'Ze liegt, dat moest ze van hun zeggen. We moeten haar redden!' hoorde ze haar broer inmiddels paniekerig naast haar. Shrimpkit richtte haar ogen naar Hermit. 'Denk je..?' Ze wilde het zo graag geloven.

De woorden van Hermitkit deden hem ongelofelijk pijn. Het deed hem zo veel om de kittens zo te zien. De wanhoop die ze voelden, die hij daarnet ook had gevoeld in het gesprek met Skadi. Hij had aan haar gezien dat ze het meende, dat het haar woorden waren. Hoe legde je dat alleen aan haar broer en zus uit. Die alleen maar wilden dat hun zus weer naar huis kwam, die wilden geloven dat ze ontvoerd was en vastgehouden werd. Was dit besef beter voor ze, was dit beter voor ze dan dat BloodClan Crabkit had vermoord? Wat was dat nu weer voor gedachten… maar wel eentje die door zijn kop speelde. Dit was verschrikkelijk voor ze en dat begreep hij maar al te goed en het erge was nog dat hij er helemaal niks aan kon doen. Hij kon haar keuze niet veranderen, want aan alles was te zien geweest dat ze bij BloodClan wilde blijven. “Nee.” Miauwde hij toen. “Ze loog niet. Ze was alleen er was niemand om voor te liegen Hermit. Ik zag het in haar ogen, dat ze het meende. Alsjeblieft zoek haar niet op. Ik wil jullie niet ook nog kwijt.” Hij had geprobeerd streng te klinken, maar dat werd weer teniet gedaan door de wanhoop die nu ook door zijn stem doorklonk. “Ze wil echt niet meer gered worden. Ze voelt zich daar thuis, ze heeft daar een pleegmoeder. Ik kon met geen mogelijkheid meer tot haar doordringen.” Hij schudde langzaam zijn kop terwijl hij slikte om de tranen tegen te houden.

De manier waarop zijn vader sprak gaf hem nóg minder hoop. Hij meende het echt. Zijn zusje had hem heel veel pijn gedaan. Maar wat Crabkit hem ook had verteld, het was een leugen. Dat was de enige mogelijkheid. Ze zouden samen gaan trainen en naast elkaar staan wanneer ze warrior werden. Daar keken ze al hun hele leven naar uit. Nooit zou ze dat allemaal opgeven. Dat zijn vader dat niet zag was ongelofelijk dom. Zo was ze nou eenmaal. Ze hield zich sterk, ook al sloeg het nergens op. Hermit zou haar gaan opzoeken en dan zou ze echt wel terugkomen. Wat kon hij anders doen? Maar als hij dat nu tegen zijn vader zei.. dan werd hij nooit meer losgelaten. En dus bleef hij stil, trillend en bibberend van paniek.

Ze had haar vraag gericht naar haar broer, maar haar papa was degene die antwoordde. 'Nee.' Nee.. Ze richtte haar blik naar hem toe, haar ogen gevuld met verdriet. 'Ze loog niet. Ze was alleen er was niemand om voor te liegen Hermit. Ik zag het in haar ogen, dat ze het meende. Alsjeblieft zoek haar niet op. Ik wil jullie niet ook nog kwijt.' Zijn stem klonk niet meer streng. Hij klonk verdrietig, verscheurd door de pijn, wanhopig. Het gaf Shrimpkit een raar gevoel in haar maag. Zo had ze haar papa nog nooit gezien. Hij meende het echt, ze mochten haar niet meer opzoeken... 'Ze wil echt niet meer gered worden. Ze voelt zich daar thuis, ze heeft daar een pleegmoeder. Ik kon met geen mogelijkheid meer tot haar doordringen.'
De jonge poes zuchtte zachtjes. 'W.. Waarom denk je dat.. Dat ze daar wil blijven..? Wilt ze echt... Andere katten vermoorden?' Ze kon het maar moeilijk voorstellen, ze wilde het zich niet eens voorstellen.

De stilte die vervolgens mij Hermitkit viel was eigenlijk nog angstaanjagender. Wat ging er in dat jonge koppie om? De vraag van Shrimpkit leidde hem echter weer af. De blik in zijn helderblauwe ogen ging naar zijn dochter. “Ze zei omdat ze nu een pleegmoeder heeft, dat ze ons niet meer nodig is. Dat ze haar daar sterk gaan maken, sterker dan dat ik haar had kunnen maken.” Miauwde hij toen. “Ze leek er niet echt moeite mee te hebben toen ik er naar vroeg, dat ze dan katten zou moeten vermoorden. Dan moest ik ze maar uit de buurt houden. Helaas zou ik niet iedereen bij haar uit de buurt kunnen houden… Dus ooit zou ze er toch voor komen te staan en dan. Dan weet ik niet zo goed wat ze zou doen Shrimpkit, echt niet.” Hij slikte en staarde even naar buiten. Wat moest hij er nog meer van zeggen. Het was verschrikkelijk en hij had hun hart moeten breken. Dat was nog wel het ergste van alles. Hij sloeg zijn staart om zijn pleegkittens heen. In de hoop dat ze zijn troost nu wilden accepteren en het ze ook echt troost zou bieden.

Het leek allemaal niet erger te kunnen totdat Shrimpkit een heel angstaanjagende vraag stelde. Zijn vader gaf vaag antwoord, maar Hermit wist heel goed wat hij bedoelde. Toch was hij ervan overtuigd dat Crabkit nooit zoiets zou doen. Ja, ze was een trut, maar ze was absoluut geen moordenaar. Het idee alleen al dat ze tussen al die bloeddorstige katten zat.. Hij voelde hoe de paniek erger en erger werd. Zijn zus moest en zal gered worden. Toen plots zijn vaders staart zich om hem en zijn zusje sloeg kon hij het niet meer inhouden en begon hij ongecontroleerd te huilen, wat hij probeerde te maskeren door zijn gezicht in zijn vaders vacht te duwen. Nog nooit had hij zich ooit zo vreselijk gevoeld.

Haar papa's blik ontmoette de hare. Ze was bang voor zijn antwoord. Zo, zo bang dat Crabkit echt katten zou vermoorden. 'Ze zei omdat ze nu een pleegmoeder heeft, dat ze ons niet meer nodig is. Dat ze haar daar sterk gaan maken, sterker dan dat ik haar had kunnen maken,' mauwde hij. Sterker maken? Waarom moest ze per se sterker worden? Als Warrior wordt je toch al super sterk? Je hoeft niet per se katten te doden om sterk te worden, toch? 'Ze leek er niet echt moeite mee te hebben toen ik er naar vroeg, dat ze dan katten zou moeten vermoorden. Dan moest ik ze maar uit de buurt houden. Helaas zou ik niet iedereen bij haar uit de buurt kunnen houden… Dus ooit zou ze er toch voor komen te staan en dan. Dan weet ik niet zo goed wat ze zou doen Shrimpkit, echt niet.' Ze zuchtte zachtjes. Niemand wist of ze het wel kon of niet. Ze hoopte maar dat dat moment nooit zou komen voor haar.
Toen sloeg Icecream zijn pluizige staart om hem beiden heen. Shrimpkit wilde zich al in zijn vacht laten vallen toen Hermit in huilen uitbarstte. Hij drukte zijn gezicht in hun papa's vacht, maar Shrimpkit kon zien hoe verdrietig het hem maakte. En het brak haar. Ze had haar broer nog nooit zo zien en horen huilen. Ook bij haar stroomden stille tranen over haar wangetjes naar beneden terwijl ze snikkend haar huilende broertje gadesloeg.

Opnieuw werd er een mes in zijn hart gestoken. Toen Hermitkit snikkend zijn kop in zijn vacht drukte. Hij was altijd sterk gebleven, maar dit nieuws brak hem, het brak hen allebei. Hij keek naar Shrimpkit die duidelijk niet wist wat ze er mee aan moest. Zijn mooie kinderen, had StarClan dit leed niet kunnen voorkomen? Kijk dan wat het met ze deed… Was zijn vader kwaad op hem? Hoe hij het allemaal deed, dat ze daarom zo hard waren. Maar daar konden zij niks aan doen, daar hadden de kittens nooit iets aan kunnen doen. “Kom maar Shrimpkit.” Miauwde hij zachtjes. Er was genoeg plek voor hun allebei. Daarna begon hij met ritmische halen zijn tong over de vacht van Hermitkit te halen, ritmisch en kalmerend. In de hoop dat het hem weer wat rustiger zou maken. Hij zou hun pijn niet kunnen verzachten, maar hij zou er alles aan doen om het een beetje dragelijker te maken. Om er voor ze te zijn, wat er ook gebeurde.