Madness in many colours

Hij was gek van emoties, gestoord door alles wat er door zijn lijf heen raasde en alles wat hij binnen probeerde te houden. Zo had hij dagen geen energie, voelde hij zich somberder dan de donkerste leafbare. Dan draaide het om en vulde zijn lijf zich met een brandende greenleaf storm. Onrust. Verdriet. Rouw. Gemis. Het was hem teveel. Eenzaamheid. Hij voelde zich zo alleen. "Oh moeder," mompelde hij dan ook, terwijl hij langs de net ontdooide stroom heen liep. "Ik heb je advies nodig, je wijze woorden," ging hij verder. "Ik mis je, mam, ik mis je." Het was klaarlichte dag, de zon scheen fel en geen enkele wolk was in de lucht te bekennen. Toch wierp hij zijn vlammende ogen op de lucht, hopend op iets. Hopend op een teken. Maar Starclan sprak niet tegen de gewonde Warrior. Valse hoop. Weer een teleurstelling.

@Dreampaw

Net wanneer hij het idee had gehad dat het allemaal goed zou komen, was het weer mis gegaan. Niks kwam goed. Iedereen ging dood en iedereen verliet hem. Leugens vermomd als de waarheid, liefde wat nooit had bestaan, geliefden die stierven. Het was te veel, veel te veel voor hem om sterk te blijven. De emoties maakte hem duizelig, lieten hem zwak en weerloos voelen. Oh moeder. Oh vader. Oh broeder. Een zoete, onschuldige stem van een apprentice schudde hem uit zijn wolk van emoties. "Ja, mijn mijn mama was Butterstar," reageerde bij bevestigend, een zwak glimlachje vormde zijn lippen. Mama, zo had hij haar nooit genoemd. Een zuchtje rolde over zijn lippen.
”Jouw mama mist je vast ook heel erg.. Ik mis mijn mama ook, maar ik weet zeker dat mama kijkt en trots is op mij.. jouw mama is vast ook trots op jou.”
Hij keek naar de jonge poes, zo onschuldig, zo lief. Het ontroerde hem en voor hij het wist rolde er een traan over zijn wang. Smokegaze had een zwakke plek voor kittens en jonge apprentices, het liet hem denken aan hoe graag hij zelf jonkies wilde, hoe hij een liefkozende vader wilde zijn. Dat kon zijn redding nog wel eens zijn. Zonder er echt bij stil te staan sloeg hij zijn staart om Dreampaw heen en drukte de kleine poes tegen hem aan. "En jouw mama mist jou ook. En onze mama's zijn zeker trots op ons en daarom blijven we zo ons best doen, zodat zij met trots op ons neer kunnen kijken," vervolgde hij dan ook.

Zou hij ooit zijn eigen kleine dochter hebben? Zijn jong die hij tegen zich aan kan drukken en liefde aan kan geven, groot kan brengen. Zo'n teder zieltje die hij dan kan beschermen. Het gevoel van de jonge Dreampaw bij hem gaf hem het gevoel van troost, haar onschuld deed hem goed. Toen ze ook weer sprak glimlachte hij warm naar het jonge poesje. "Dreamstar zal je goed staan," miauwde hij dan ook met een lachje. "Je maakt je mama al super trots," vervolgde hij dan ook. "En ik weet zeker dat jij nog vele moons rond zal lopen." Al kon hij dat natuurlijk niet zeker weten. Zo had Butterstar nog vele moons rond kunnen lopen en de siblings die Smokegaze ooit had gehad ook. Zelfs zijn vader, Smoketear, had nog rond kunnen lopen.