Not the Devil, not quite

Onderwerp: Not the Devil, not quite wo 8 apr 2020 - 0:24

Een zwerver, een eenzame kat, een echte Rogue. Dat was hij dan nu, geen groep waarin hij leefde. Van Windclan naar Bloodclan en uiteindelijk, in zijn eentje. Nu was onderschat, overdreven eigenlijk. Zelf was hij de tel kwijtgeraakt van de manen die al voorbij waren gegaan. Lang had hij niet volgehouden in Bloodclan, ook al was volgehouden misschien niet het juiste woord. Vaker verdween hij, een talent wat hij leek te bezitten en terugkeren was niet iets waar hij altijd naar uitkeek. Uiteindelijk was hij nog verder gaan zwerven, sporen gevonden van zijn oude clan. Waarin hij geboren was. Een antwoord op waar zijn clan heen was gegaan, ook al waren ze toen inmiddels weer teruggekeerd. Niet dat hij ooit gekeken had, hij wist het enkel van de verhalen. Het kon hem toen al niet meer schelen. Windclan was iets waar hij geboren was, maar waarvan hij al wist dat hij er niet zou sterven. Zijn halsband had hij afgedaan, half in een opwinding en half als een echte beslissing. Een ander leven stond hem te wachten en ergens wist hij dat het nieuwe leven ook een nieuwe plek nodig had. Zijn zwerftochten werden erger, op zoek naar een plek. Hij had katten ontmoet waarvan hij de naam nooit had leren kennen, geen interesse. De namen die hij nog kende waren aan het vergaan in zijn kop. Zijn liefde, ooit lang geleden, haar naam bleef hem nog bij. Silvergale. Maar ook zij was niets meer dan een naam. Niet belangrijk. Eigenlijk was echt niks meer belangrijk voor hem. Ooit had hij grote plannen, wou hij wraak nemen. Ooit was lang geleden. Nu wou hij iets anders. Niet dat hij wist wat. Hij was slecht geweest, maar niet door en door. Was hij nog steeds slecht? Geen moorden meer gepleegd, enkel wat gevechten met katten als het daar op uit liep. Een paar littekens en krassen. Meer had hij anderen niet aangedaan. Gewoon geen interesse meer. Wat schoot je ermee op. Dode katten waren niks waard.

Uiteindelijk was hij dezelfde richting opgegaan als de clans toen ook gedaan hadden, misschien wel nieuwsgierig waar ze naar toe waren gegaan. Misschien gewoon een andere poging om een plek te vinden. Wie zou het zeggen. Onderweg was hij een Rogue tegengekomen die hem vertelde over de katten die in de berg leefde. In een Tribe. Meer wist de vreemdeling ook niet en meer hoefde Silhouette ook niet te weten. Uiteindelijk was hij daar aangekomen, wat manen terug alweer en hij was er gebleven. Die Tribekatten waren niet zo op hun territorium gesteld als de Clankatten en Silhouette had al vlug gemerkt dat Rogues hier gewoon welkom leken te zijn. Hij had wel eens zo'n Tribe kat gezien, inmiddels had hij hun geur geleerd. Vele geuren hier, allemaal onbekend. Al was hij soms een geur tegengekomen die een vage herinnering bij hem opbracht, een naam die hij niet meer wist.

Intussen was hij gewend geraakt aan het gebied, al dan niet helemaal. Dat ging echt nog even duren, maar hij kon er zijn weg vinden. Sommige plaatsen vermeed hij liever en hij was nooit in de buurt gekomen waar de geur van die Tribe het sterkste hing. Waarschijnlijk was dat een soort kamp van ze. Vroeger had hij er geen probleem mee gehad. Tijden waren echt veranderd. De bergen waren wel wennen, ze waren een stuk hoger dan de hoogvlakte waar hij ooit op geleefd had. De gebieden hier waren anders dan waar hij vandaan kwam, maar ergens ook weer niet. Silhouette was niet dol op het steeds omhoog gaan en afdalen tussen berg en dal, dus vaak bleef hij enkele tijden op de verschillende hoogtes. Momenteel hing hij uit op de vlaktes, die deden hem nog het meest aan Windclanterritorium denken. Al had je dan geen bergwanden waar je op uitkeek. Je zou bijna zeggen dat hij zijn oude thuis mistte en ergens was dat ook zo. Wel, het gebied eerder dan de clan. Niet dat het uitmaakte, hij had al besloten niet het verleden rond te blijven hangen. Misschien kreeg hij dan nog spijt. Hij wou liever niet gebroken worden door zoiets als spijt. Alles was al gebeurd.

Momenteel lag de zwarte witte kat tegen een steen aan, zodat hij niet al te veel last had van de wind. Knagend op een konijn die hij zojuist gevangen hadden. De konijnen hier waren wel iets groter en wat taaier. Beter bestemd tegen de barre omstandigheden waarschijnlijk. Ze waren prima eetbaar. Al ging hij dit beest echt niet helemaal opeten. Hier had hij genoeg aan voor de rest van de dag. Niet veel langer ook. Eigenlijk kon hij het al niet meer eten bij het vallen van de nacht, dus hopelijk had hij het voor die tijd op. Enigszins tevreden werkte Silhouette zich door het vlees heen, zijn maag vullend. In het begin had hij een grote eetlust gehad, door de andere omstandigheden dan waarin hij eerst geleefd en door de grote reis die hij gemaakt had. Maar inmiddels was zijn lichaam gewend geraakt en hoefde hij zijn honger niet zo vaak meer te stillen. Een konijn was vaak al genoeg, of een paar kleine muisjes. Soms een eekhoorn, als hij die kon vangen in de bossen. Irritante beesten. Hij kwam zijn tijd wel door.

Rustig at Silhouette verder, al was hij wel alert op zijn omgeving. Zelfs hier was je nooit alleen. Al leek je er wel minder snel een kat tegen te komen. Hij was nooit oog in oog komen staan met een andere kat. Geen Rogue of Tribekat. Hij ging ze gewoon uit de weg. Leek prima te gaan, samen leven hier. De reden waarom hij ze uit de weg ging? Gemakszucht kon het antwoord zijn of veilig blijven. Silhouette had zo weinig contact gehad met andere katten dat hij niet eens wist hoe hij zou reageren. Wie weet viel hij wel weer in oud gedrag en kwam de oude lawaaischopper in hem weer terug. En voordat hij het doorhad, zou hij een stomme fout begaan. Hier was hij alleen, hier kon hij beter geen vijanden maken. Ook al had hij daar geen behoefte meer aan. Vijanden. Bondgenoten. Het eenzame leven beviel hem best.

-Open