Let today be the day you stop being haunted by the ghost of yesterday[Poison patrol]

Holding a grudge & harboring anger is poison to the soul.
Get even with cats...
but not those who have hurt us,
forget them,
instead get even with those who have helped us.

Met Bloomburrow en Lionpaw stapte ze het kamp uit, het territorium in. Het was nog licht, maar ze zouden waarschijnlijk niet voor de schemering weer terug zijn. Zij vond het niet erg. Het donker om haar heen zou haar misschien wel goed doen, de rust die dan over het woud viel. Het vrat aan haar dat er verder niemand naar voren was gestapt. Zagen ze de ernst dan niet? Of vonden ze haar niet waardig genoeg om naar te luisteren. Kreeg ze dit terug voor al haar harde werk, al haar loyaliteit… Het deed haar enorm pijn. Al was dat niet aan haar te zien. Haar felgele ogen flonkerden nog feller in de zon die steeds wat verder begon te zakken. Het was bijna het moment van de dag waar zij naar was vernoemd. Misschien bracht het geluk, misschien wel ongeluk. Ze wilde in ieder geval koste wat het kost vinden wat dat konijn had vergiftigd. Ze zou het zichzelf voor altijd kwalijk blijven nemen als ze het niet zou vinden en er misschien wel katten aan zouden sterven. Nee, ze gingen het vinden hoe dan ook. Bij de Tallpines stond ze stil en keek naar Bloomburrow en Lionpaw. “Laten we naast elkaar gaan lopen met een paar vossenlengtes ertussen. Houdt dezelfde lijn aan zodat we niks missen. Als je iets verdachts ziet sta dan stil. Kom er niet te dichtbij.” Hierbij keek ze nog even wat extra doordringend naar Lionpaw. Voordat ze met een staartzwiep een eindje bij ze vandaan liep om aan de buitenkant te gaan staan en te beginnen met lopen. Stap voor stap, terwijl haar ogen nauwkeurig de omgeving scanden.

[@ Lionpaw & @Bloomburrow]

Bloomburrow volgde in stilte de deputy. Haar pootstappen waren stil op de grond; haar tweekleurige ogen keken bijna behoedzaam naar de omgeving. Ze had zich niet vrijwillig aangemeld om mee te gaan hiervoor, nee. Maar ze vond het ook niet erg dat ze gekozen was om mee te gaan. Bloomburrow was over het algemeen iemand die eerder op de achtergrond leefde; maar ze deed alles wat van haar gevraagd werd, zonder morren. Niet dat ze kon klagen natuurlijk. Eveningglow commandeerde haar en Lionpaw om uitgespreid te gaan luipen en stil te staan als ze iets verdacht zagen. De witte kattin knikte even respectvol naar de deputy, waarna ze naar haar plaats trippelde. Dat kon ze wel. Kijken en opmerken, dat waren haar talenten.

Lionpaw kon het niet laten af en toe blikken richting de witte kattin te werpen. Ze vond het gek. Maar ze besloot er niks over te zeggen. Dat durfde ze niet, zeker niet in het bijzijn van de deputy. En daarbij wist Lionpaw dat het ook niet bepaald vriendelijk zou zijn. Maar ze was wel nieuwsgierig ernaar, dat zeker.

De rood-witte apprentice schudde die gedachte van zich af en rukte eveneens haar blik van Bloomburrow toen ze de stem van Eveningglow hoorde. Haar oortjes wiebelde en met een knik van haar kop antwoordde ze op diens woorden. Haar amberkleurige blik gleed vervolgens opzij, naar de varens. Ze vroeg zich af of er echt iets zou zijn waar de konijnen van vergiftigd werden geraakt. En ergens spookten de woorden van Sunpaw ook rond in haar hoofd. Wat moesten ze doen nu één van hun belangrijkste voedingsbronnen werd afgesloten? En, zou er dan nog prooi vergiftigd zijn naast konijnen? Lionpaw schudde die gedachte van zich af. Ze vertrouwde in Eveningglow. Ze besloot dat ook haar volledige focus in het zoeken naar een oorzaak te leggen. Als ze wisten hoe het kwam, dan konden ze pas verder zoeken naar een oplossing.

Ze keek opzij of Bloomburrow en Lionpaw haar voorbeeld volgden en dat deden ze. Er stond goedkeuring in haar houding terwijl ze verder liep. Ze scande alles de grond en de bomen, maar tot noch toe niks bijzonders. Soms trok ze met haar oren om het geluid uit alle hoeken op te vangen en trilden haar snorharen voor de geuren. Toen stond ze stil de geur van konijn drong haar zintuigen binnen. De blik in haar felgele ogen schoot over haar omgeving. Waar zat die? Het leek een beetje in de buurt van haar patrol leden te zijn. Dus keek ze nogmaals opzij, maar als dat zo was zal Bloomburrow of Lionpaw het konijn vast opvallen.

Voor de neus van Bloomburrow schiet een konijn weg. Waar gaat die heen? Naar zijn hol of...

Plots merkte de witte kattin de geur van konijn op in de omgeving. Haar tweekleurige ogen keken rond; maar het was vlak voor haar neus dat het beestje plots opdook, en prompt verdween. Meteen bleef Bloomburrow staan; ze volgde het beestje met haar blik, proberend te zien waar het naartoe verdween; als ze kon praten, had ze een geluidje gemaakt om haar metgezellen te waarschuwen, maar nu moest ze vooral hopen dat ze merkten dat ze Eveningglow's orders braaf opvolgde.

Haar amberkleurige ogen waren strak gefocust op de omgeving, zoekende naar enig verdacht teken dat kon verklaren waarom Eveningglow ziek was geworden van een vermoedelijk vergiftigd konijn. Echter kon ze het ook niet laten om af en toe een blik richting de witte poes te schieten. Ze vond haar interessant. Het was niets voor haar om zo afgeleid te zijn van haar taken, maar na het hele gedoe in het kamp kon ze het niet helpen. Misschien maar goed ook. Ze merkte verandering op in het gedrag van Bloomburrow, alsof ze iets wou zeggen. Vlug trippelde ze dichter naar de jonge poes toe. "Heb je iets gezien, Bloomburrow?" vroeg ze toen, waarna ze zichzelf wel op de kop kon slaan. De witte kattin kon niet antwoorden, zelfs al zou ze dat willen. Haar amberkleurige ogen keken vlug richting Eveningglow, zoekende naar hulp. "Volgensmij heeft ze iets gezien." miauwde ze, waarna ze met haar neus aan de lucht proefde. "Ik ruik konijn!"

Ze keek opzij toen Bloomburrow ineens bleef staan. Lionpaw liep al naar haar toe en niet veel later riep ze naar haar dat het leek alsof de warrior iets had gezien. Ze fronste toen haar apprentice riep dat ze konijn rook. Ook zij kwam uit haar plekje in de formatie, naar Bloomburrow toe. Ze deed haar bek open en nam de lucht in haar op. “Ja, en vers ook. We gaan er achteraan, maar pas alsjeblieft op voor gekke dingen. We zullen wel wat op moeten schieten om hem te kunnen volgen, kom.” En met die woorden bracht ze haar gewicht op haar achterpoten en schoot ze vooruit. Al ging ze niet op volle snelheid, om wel op te kunnen blijven letten. Ze wilde nog steeds niks verdachts missen of ergens opstappen wat niet zo prettig zou zijn.

Als Lionpaw niet oplet struikelt ze zo over een liggend konijn heen. Is die ziek?