Twoleg Investigation

[Vervolg op dit topic]

Thornstar liep op een stevig tempo door, af en toe achterom kijkend om te zien of de rest van zijn patrouille hem kon bijhouden. Hij wilde zo snel mogelijk te weten komen wat er aan de hand was in Tallpines, maar toen de dennenbomen voor hen opdoemden vertraagde hij zijn pas tot hij uiteindelijk stil stond op de grens tussen Tallpines en de rest van het bos. Hij draaide zich om om zijn patrouille toe te spreken, met een ernstige blik in zijn ogen. “Twolegs zijn erg onvoorspelbaar, wees dus uitermate voorzichtig en alert. Blijf bij elkaar, tenzij ik of Eveningglow andere orders geven.” Na dit gezegd te hebben keerde Thornstar zich weer richting Tallpines, waarop hij behoedzaam verder liep en met zijn staart gebaarde dat de rest hem moest volgen.

[Patrouille: @Thornstar, @Eveningglow, @Glazeheart, @Icesong, @*Silverpaw]

  Silverpaw merkte dat Thornstar opgejaagd was, wat haar wat zenuwachtig maakte. Toch keek hij haar rustig en vriendelijk aan. 'Eveningglow heeft Twolegs gezien in Tallpines. Dat is niet normaal in deze tijd van het jaar, dus we gaan kijken waar ze mee bezig zijn,' antwoordde hij op haar vraag.
  Twolegs? Oh jee. Ze herinnerde zich nog dat ze naar de Twoleg Place was gegaan en daar Rascal had ontmoet, die haar een Twoleg had laten zien. Dat was zeker een van de spannendste ervaringen geweest die Silver in haar nog korte leven had meegemaakt.
  'We vertrekken nu,' sprak Thornstar toen, waarna hij zich omdraaide en het kamp uit liep. Silverpaw volgde hem samen met de rest van de patrouille. Ze liepen een tijdje en bij de grens met Tallpines bleef de Leader staan, om daarna naar hen om te draaien.
  'Twolegs zijn erg onvoorspelbaar, wees dus uitermate voorzichtig en alert. Blijf bij elkaar, tenzij ik of Eveningglow andere orders geven.' sprak de kater, voordat hij zich weer omdraaide en gebaarde dat de rest hem moest volgen.
  Silverpaw slikte even zenuwachtig en forceerde haar ademhaling rustig te houden. Ze had al een keer een Twoleg ontmoet, soort van, en toen had Rascal haar moeten redden toen het bijna misging. Maar nu was ze met ervaren Warriors, dus ze verwachtte niet dat er iets mis kon gaan. Twolegs waren lomp en traag, zoals Rascal haar al had verteld. Met haar staart laag trippelde ze tussen het groepje katten, op weg naar de Twolegs.

Zijn oren bleven gespitst terwijl hij behoedzaam dieper het gebied in liep, met zijn patrouille achter hem. De geur van Twolegs was een stuk sterker dan normaal, wat alleen maar bevestigde dat hier iets gaande was. Hij bleef stil tijdens hun tocht door de dennenbomen en bleef op hetzelfde tempo doorlopen, tot hij in de verte iets zag staan wat daar niet hoorde te zijn. Thornstar vertraagde zijn pas terwijl hij het groene ding in zijn vizier hield. Het voordeel van Tallpines was dat je ver kon kijken, maar vanaf deze afstand was het lastig in te schatten wat het precies was. Hij hield even halt, waarna hij over zijn schouder naar zijn patrouille keek. “Een mons-“ Maar voordat de bruine kater de kans had om zijn vermoeden uit te spreken, kwam er vanuit de richting van het voorwerp een luide knal, gevolgd door een aanhoudend geratel. Geschrokken keek Thornstar direct weer om naar het voorwerp, wat nu zeker weten een monster was, een aantal tellen nodig hebbend om van de schrik te bekomen en te bedenken wat nu het beste was om te doen.

[De patrouille is een velmachine tegengekomen (hier vind je een video), die op een voor nu veilige afstand staat. Ik ben absoluut niet goed in het inschatten van afstanden, dus laten we voor nu zeggen dat het ruwweg 50 meter is.
Er is vanaf dit punt geen vast verloop van het verhaal vastgelegd – neem gerust een actieve rol in als patrouillelid!]

  Ze zorgde ervoor dat ze zo dicht mogelijk bij hen in de buurt bleef. Ze was wel blij dat ze omringt was door Warriors, waarvan ook nog eens de Leader en Deputy. Zij was de enige Apprentice hier. Ze had haar ademhaling en zenuwen net wat rustiger toen Thornstar de patrouille stop zette. Silver keek langs hem heen en strekte haar nek wat uit, nieuwsgierig naar wat er te zien was. Ze zag iets groens, het leek op een monster.
  'Een mons-' begon Thornstar, maar hij kon zijn zin niet afmaken door een luide knal.
  Silverpaw sprong in de lucht, haar haren helemaal opgezet. Wat in StarClans naam was dat?? De reacties van Thornstar en de andere Warriors zorgde er ook niet echt voor dat het minder eng was. Die vonden het zo te zien net zo spannend.
  'Uuh, wat was dat??' vroeg Silvepaw angstig. Dat het het monster was was wel duidelijk, maar waarom? De monsters op het Thunderpath gaven nooit zulke knallen. Met grote ogen keek ze naar de rest.

Het geluid dat uit de machine kwam was oorverdovend. Met enige moeite kon Thornstar zijn patrouilleleden verstaan: Silverpaw vroeg wat het ding was, terwijl Eveningglow tegen hem zei dat ze hier weg moesten. Het was op dat moment dat de roestbruine kater bijkwam van zijn eerste schrikreactie, die uiteindelijk slechts luttele seconden had geduurd, en zijn patrouille aansprak zonder het monster uit het oog te verliezen. “Achteruit!” commandeerde hij, terwijl hij zelf al stappen naar achteren deed. Heel lang zou dat commando niet standhouden, want het monster had ondertussen een boom vastgegrepen en begon deze met veel kabaal om te zagen. Het geluid van het ijzer op het hout sneed door de lucht en Thornstar kon de stam tot hier horen kraken. Eveningglow zei nogmaals zijn naam, en de Leader voelde nu ook hoe zijn spieren prikkelden om hier ver vandaan te rennen. “Ja, we weten genoeg,” zei hij gehaast. “We gaan nu terug, en snel. Ren.” Hij gebaarde daarbij met zijn hoofd dat de rest vooruit moest gaan. Thornstar zou zelf de achterhoede vormen.