'Cause we are the mystery

Take a look around you and please tell me what you see?

Haar pootstappen waren traag terwijl ze vroeg in de ochtend door het territorium liep. De grashalmen schenen voor haar te buigen terwijl ze haar weg erdoorheen baande. Haar poten voelden zwaar en haar staart sleepte over de grond; maar haar groene ogen hielden nauwlettend de omgeving in de gaten. Elke seconde van elke dag was ze op haar hoede en het was afmattend. Ze vertrouwde niemand, helemaal niemand, want iedereen leek wel één of andere geheime agenda te hebben. Amberstorm was nooit zo'n goedgelovige kattin geweest, nooit vrijgevig met haar vertrouwen, altijd dat beetje paranoia. Maar elke blik die ze vanuit haar ooghoeken dacht op te vangen, elke keer dat iemand het niet met haar eens was, elke keer dat ze zich moest verantwoorden tegenover weer iemand anders holde haar uit tot ze niets meer was dan een schil van zichzelf. En het slaaptekort hielp daar helemaal niets bij; noch hielp de stress van Bloodclan, van de prophecy, van de rang op zich. Ze voelde zich alsof ze de wereld op haar schouders droeg.

+Routnose eerst

Om eerlijk te zijn voelde ze zich een beetje een stalker, maar tja, ze moest wel. Amberstorm was haar wel bekend, die zou zich waarschijnlijk op het matje geroepen voelde wanneer Routnose haar vroeg om voor een gesprek langs te komen. En dat was niet het geval, ze was alles behalve een teleurgestelde moeder die haar op de vingers ging tikken. Nee, ze was een medicine cat, en bovenalles haar vriendin. Daarom had ze gewacht totdat Amberstorm er alleen opuit ging, waarna ze heel haastig een excuus tegen Falcon had verteld en vervolgens achter haar aan het territorium in was gegaan. Ietwat buitenadem kwam ze uiteindelijk de ander tegen. Ze had een omweg genomen om het opt oeval te laten lijken, maar pfoe, wat waren die moorrunners toch snel. "Hey Amber,"snorde ze warm. "Uhm, vind je het oké als ik een stukje mee loop?" Amberstorm was een van haar meest dierbare vriendinnen, maar ook eentje die ze soms heel moeilijk te begrijpen vond.

Amberstorm schrok zich een ongeluk toen plots iemand voor haar opdook; de slanke kattin keek de medicine cat even aan met grote groene ogen terwijl haar brein de woorden moest verwerken. Maar ze waren vriendelijker dan wat ze misschien verwacht had. De jonge tabby haalde slechts even haar schouders op ten antwoord. Ze had de energie niet meer om tegen te stribbelen. Wie had verwacht dat deputy zijn zo zwaar zou zijn? Ze had het idee dat ze elke gebeurtenis dubbel zo hard, nee, tien keer zo veel voelde als voorheen. Elke keer dat een kat niet in volledig gezonde staat terug het camp in kwam, voelde dat alsof ze persoonlijk gefaald had. Elke kitten die op onverklaarbare wijze ineens niet meer terugkwam, elke verdwenen kat - ja, zelfs degenen die ze persoonlijk minder aangenaam vond. Het waren allemaal Windclanners en het was haar verantwoordelijkheid om die veilig te houden. Maar in plaats van die last te delen, had ze het idee dat ze het helemaal alleen moest dragen. Ze dacht niet dat iemand het zou snappen; ook al was ze waarschijnlijk ook niet de enige die zich zo voelde. Maar Amberstorm was niets als ze niet koppig was; en dus liep ze enkel verder, haar pootstappen nog een stukje trager dan ervoor nu Routnose erbij was, zodat die met gemak kon volgen.

Was ze dan echt zo stil geweest? Routnose schrok zelf ook een beetje toen Amberstorm van haar schrok, hoe stom dat ook was. Ietwat schaapachtig glimlachte ze. "Sorry, ik wilde je niet laten schrikken," verontschuldigde ze zichzelf zachtjes met dezelfde glimlach, waarna Amberstorm slechts knikte op haar voorstel. Voor de rest kwamen er geen woorden uit, geen enkel ander geluid. Routnose trok wat droevig met haar oren, omdat ze heus wel door had dat iets Amberstorm aan het opeten was van binnen. Misschien was het de slechte band die ze met haar kinderen had, misschien wel de plotse druk die zo op haar schouders lag, of toch alle tegenslagen die Windclan had gevoeld in een korte periode. Maar waarschijnlijk, was het een combi van dat allemaal. De poes zuchtte in stilte en trippelde achter de ander aan, zich bemerkend dat deze iets trager liep voor haar. Het bracht een tedere glimlach op haar gelaat. Amberstorm kon hard en koud zijn tegen de hele wereld en Routnose was het alles behalve eens met haar aanpak vaak, maar als je erop lette was te zien dat het echt wel een sympathieke, bedachtzame poes was. De kleine dingetjes, diep van binnen. Nu moest ze enkel een manier vinden om met haar woorden de deputy niet tegen de haren in te strijken. "Ik, ehm, ik heb best wel veel katten gezien. Ook best wel wat deputies, eigenlijk," begon ze ietwat pril. "Maar ik heb denk ik nog nooit een iemand mee gemaakt die zo hard werkt als jij, Amberstorm," haar stem was zacht, maar ieder woord oprecht. Haar eerlijkheid zorgde maakte haar tot een bizar slechte leugenaar, maar het voordeel was dat wanneer Rout iets meende, dat aan alles te merken was. "Alleen... Nuja, Oceanstar deed dat een tijd ook. Ze gaf alles en gunde zichzelf helemaal geen rust, niet eens de kans om gewoon... Een kat te zijn, en dat is haar uiteindelijk teveel geworden," ze zuchtte en keek de ander met bezorgde, groene ogen aan. "Amberstorm, ik weet met heel mijn hart dat je dit kan, maar zou je het oké vinden om eens in de zoveel tijd even bij mij langs te komen... Om te praten?" stilletjes keek ze de andere kant op. "...Soms maak ik me een beetje zorgen om je,"