Ze was in de war, ze begreep er helemaal niks meer van; deze hele tijd probeerde ze Stagstorm te beschermen tegen de harde hand van zijn leider. Want ze was er van overtuigd, dat hij een harde straf zou ontvangen. Net zoals zij zou krijgen, als de rollen waren omgedraaid. Dat was immers de enige aanpak van leiderschap die zij ooit gekend had. Maar hij; haar vriend, hij ging gewoon recht tegen zijn leider in. Hij durfde hem tegen te spreken. Brat kon alleen maar met grote ogen toekijken hoe de andere kater op zijn beurt weerwoord gaf. En al snel waren de twee mannen in een discussie beland. En het enige wat zij kon doen was kijken; zij was een aanschouwer in dit alles. Wat er eigenlijk nou gezegd werd, kwam niet eens mij bij haar binnen. De inhoud van de woorden vlogen zo over haar hoofd.  

Brat knipperde een paar keer, nog steeds de hele situatie niet te kunnen hebben verwerkt. Ze voelde zich dom, klein. Als een jonge kitten, die voor het eerst haar ouders ruzie zag maken. Maar nog niet wist was het betekende.

"Kom, ik loop met je mee naar huis"

Klonk er opeens, en de poes schrok wakker. Als of ze in een lange slaap was verkeerd, en bruut gewekt werd. De rossige kattin trok aan haar oren en en richtte haar blik op de bruine kater. Onbewust trok ze haar wenkbrauwen in een frons, niet wetend wat ze aanmoest met de plotselinge aandacht. Het bleef dus even stil, maar in de kort gevonden sereniteit flikkerde ze met haar ogen. Steeds wisselde haar ogen tussen de twee katers; de torbie; of te wel Stallionstar de leider van Windcland. En de bruine tabby- haar beste vriend. 'Ik,' Ja en zij; een rood-witte Elite member. Wat een vreemd triootje was dit toch. 'Oke, bedankt Stagstorm.' Haar stem bevatte dit keer niet haar karakteristieke bedriegerij. Het was zacht, bijna onhoorbaar.

Het ging gebeuren hoor- de masker van de leider zou vallen. En zijn ware aard zou naar boven komen. Ze wist het wel; ze wist wel dat hij toch net zo was als Cobra. Zijn gevoelens; hij gebruikte dat als een dekmantel. Stiekem was hij gewoon een tiran. Zoals elke leider was, ook in de clans was het niet anders. Ze mochten zich dan wel zo hoog en rechtvaardig opstellen, het waren enkel leugens.

Brat deed een paar stappen naar achter maar hield haar blik nog altijd op de torbie. Wachtend totdat hij zou breken, en hij Stagstorm zou aanvallen.

Ze mocht dan wel in de war zijn, ze mocht niet de hele situatie begrijpen. Maar vechten was iets wat ze nooit zou vergeten, het was in haar ziel uitgehouwen. Ze liet haar vriend niet achter toen de hond hem aanviel, en dat zou ze ook niet nu doen. Zolang ze nog kon ademen, zou ze hem proberen te beschermen. Het maakte haar verdomme ook niks uit; of hij het verdient had of niet, of hij het had uitgelokt of niet. Ze zal achter hem staan, voor nu en voor altijd.

Maar

Misschien was dat nu niet de juiste actie, zijn clan betekende veel voor Stagstorm. Dat wist ze, hij had daar immers alles. Zijn familie, die mocht hij niet in gevaar brengen door in een gevecht te raken met zijn leider. Brat drukte haar poot voorzichtig tegen de flank van de bruine kater aan. Om zijn aandacht te krijgen. Haar gezichtsuitdrukking uiterst serieus. 'Denk aan wat je nu aan het doen bent. Het- ik ben het niet waard.' Sprak ze kalm, terwijl ze haar ogen op de torbie legde. Die haar woorden zeker ook had gehoord.  

Ze moest opschieten, dat zij hij. Maar het tegendeel gebeurde, haar lichaam bewoog steeds langzamer. Waardoor haar hoge tempo steeds meer wegzakte, tot ze uiteindelijk volledig stilstond. Brat hield haar hoofd laag en haar blik; die eerst zo op hem gevestigd was. Kon hem nu enkel maar ontwijken. Ze zocht naar de juiste woorden om te spreken, maar die waren er niet. Er was op dit moment niks juist. 'I said all those things to protect you.' haar keel was droog; kurk droog. Alsof ze al weken niet gedronken had. 'But in the end I guess it didn't matter.' nog steeds kon ze hem niet aankijken, haar ogen waren op de grond onder hun gericht. 'because you ruined everything.' haar vlijmscherpe nagels, die ze altijd zo goed onderhield boorde zich in de koude grond. 'I dont see, how you are going to weasel your way outta this one.'

Ze wist hoe het was om je gevoelens de situatie te laten leiden, dat was bij haar zo vaak gebeurt. En het had ook zo veel kapot gemaakt. Brat richtte eindelijk haar blik weer op de bruine kater, hij draaide zich om. En gaf elke indicatie dat hij zonder haar door zou lopen. De rossige poes haalde haar nagels uit de grond en voor even trok ze weer in hun hulzen. 'Als je nu weg loopt, dan hoef ik je nooit meer te zien.' Haar stem was vervreemd, dit was niet de toon die ze normaal aansloeg bij Stagstorm. Dit was een toon enkel gereserveerd voor vreemdelingen.

Brat rolde haar ogen om zijn woorden. De eerdere emoties die ze voelde kwamen langzaam maar zeker weer terug. Frustratie, Ongemak , onwetendheid. En nog heel veel meer. Ze deed haar best ze te onderdrukken, en een kalm gesprek te blijven voeren. Ze wilde niet dat eerdere resultaten herhaald werden. Maar god wat maakte hij het haar moeilijk. 'Don't play the victim, you made it even worse with your sickinging attitude.' het kwam er harder uit dan ze wilde, veel harder. Maar ze kon haar woorden niet meer terug nemen. 'you spoke back to your leader, you challenged him,you humiliated him.' De poes zuchtte en draaide met haar oren. 'Three strikes and you're out.' Haar stem werd langzaam weer zacht, het leek op de manier waar ze hem vaker mee aansprak. Leek erop, niet het was.

Dit... dit ging verkeerd, helemaal verkeerd. Ze moest het omdraaien, en wel nu. Ook al betekende dat ze haar emoties nog meer moest onderdrukken, ze moest de gevoelens niet de overmachten laten krijgen. De poes knikte even op zijn opmerking en nam een paar stappen in zijn richting. 'Sorry, ik had die dingen niet mogen zeggen. Je deed ook enkel wat op dat moment je het beste leek.' ze probeerde hem een glimlachje te geven, maar vertrouwde er niet op dat het ook dat werkelijk een glimlach was. 'Kom, laten we dan toch maar veder lopen samen oke?'