Troubled water running cold

Gorsepaw was in de heidevelden te vinden. Hij was er niet lang geleden met zijn vader geweest en hij wist ook wel dat het richting RiverClan territorium was. Het was zelfs een poosje hun territorium geweest. En af en toe pikte hij nog een muffe RiverClan geur op wat hem weer een minuscule hartverzakking gaf. Maar hij was op zoek naar kleine prooi. Muizen, vogels, iets waar hij voor zou kunnen afwachten en sluipen. Waar hij niet zo assertief voor hoefde te zijn zoals hazen en fazanten. Nee, hij bleef liever bij iets wat hem simpeler leek. Niet dat hij ook nog maar één seconde een klauw op een stuk prooi had gelegd die hij elf had gevangen. Hij had daar nog een beetje moeite mee. Maar hey, hoe lang was hij nou apprentice? Het kwam vanzelf nog wel. Daarom hield hij de moed nog hoog. Falconpaw had immers ook verteld dat hem het ook heel lang had gekost. Maar hij hoefde nu ook niet meer te jagen, hij was medicine cat. Dan moest Gorsepaw toch wel iets meer succesvol worden, als StarClan al die tijd al een ander pad had uitgestippeld voor zijn beste vriend. Zonder het door te hebben slingerde Gorsepaw, wanhopig op zoek naar iets om te vangen, steeds verder tussen de kale struiken. Hij wandelde en wandelde, maar er gebeurde niets. Totdat hij opeens het ruizen van water hoorde en tot zijn schrik was hij vlakbij de gorge. De RiverClan grens. Zijn ogen werden groot en hij beet nerveus op zijn lip. Wat moest hij nu? Hij stak zijn kopje boven een struik uit en zag kloof al ontzettend dichtbij. En.. Hij sperde zijn bekje open. Verse RiverClan geur!! Ah! Hij dook weer achter zijn bosje. Hij had nog niemand gezien, maar hij hoopte bij StarClan dat nog niemand hem had gezien.

+ Chillybreath eerst

De Gorge. Er waren hier zowel goede als slechte herinneringen als ze heel erg eerlijk was. Het was niet de beste plaats om te komen, ze had nog geluk gehad dat ze Out kon redden uit de woeste rivier en hem ook nog eens naar het kamp te kunnen brengen. De kater was nooit echt bepaald aardig geweest maar goed, het was goed voor haar om haar gelovigheid wat meer omhoog te halen. Ze vond die patrouille toen toch niet leuk, toen had ze het net allemaal gestopt met Smokegaze en vervolgens mocht ze doodleuk met hem op patrouille gaan. Het was sowieso geen goede tijd voor haar geweest, want ze was er ook achter gekomen wie haar echte vader was. Ze had altijd wel het idee gehad dat ze Windclan bloed had, maar wie haar vader was lieten de rillingen over haar rug heen gaan. Ze kon nog steeds niet geloven dat ze een kind was van een oude WindClan deputy. En dat de deputy geen goede instelling had. Ze kon het nog vaagjes herinneren die avond dat ze RiverClan uit waren gegaan en ze daar met allerlei katten was- waaronder hij. Ze was er ook vrijwel zeker van dat de twee witte kittens die er toen waren, al zou ze hun namen niet meer kunnen herinneren maar goed ze was toen like twee of drie manen, haar broers waren. Ook wel weer iets he, dat ze de enige poes uit het nest was en bij haar moeder moest blijven die haar leven terroriseerde. Toen ze beweging zag verbreedde haar pupillen wat terwijl ze haar blauwe ogen strak op het bosje richtte aan de overkant. "Laat je zien angsthaas." Sprak ze luid, maar duidelijk. Het was niet voor niets dat ze Windclanners angsthazen noemden. Hazen waren angstig en waren vooral te vinden in WindClan territorium. Ze wist niet zeker of het een kat was, maar de geur in de lucht bracht wel een verse geur naar haar neus. Dus ze kon er wel redelijk van uit gaan dat er een windclanner in de buurt was of er net geweest was en er een vogeltje in het struikje zou zitten of iets in die trant.

Er was wel iemand! Gorsepaw maakte zich helemaal klein achter het bosje. Maar zijn angstgeur verraadde vast al wel zijn aanwezigheid. Bovendien werd hij ook nog eens een angsthaas genoemd. Hij voelde zich niet eens beledigd, want het was waar. Hij was bang. Hij was bang dat de RiverClanner hem aan zou vallen, ontvoeren en mee zou nemen naar het RiverClan kamp. Of erger, hem in de Gorge zou gooien, in het kolkende water en dat hij nooit meer boven zou komen. Angstig hapte hij naar adem. Zijn gedachten draaiden overuren. Wat moest hij doen? Wat moest hij doen? Uiteindelijk staken de topjes van zijn rode oren langs het bosje en gluurde hij naar de andere kant van het ravijn. Daar stond een grijze poes. Ze leek niet... angstaanjagend? Maar ze was niet te vertrouwen! Ze zouden hun weer aanvallen om de heidevelden. Ze waren vast kwaad dat ze het territorium niet meer hadden. Zouden ze nog honger lijden? Nou, dan moesten ze het maar zelf redden! Zij hadden hun konijnen en hazen nodig! Maar dat zou hij nooit hardop in haar gezicht durven zeggen. Twee angstige gele ogen schitterden dan ook voorbij de takken van zijn struikje. ‘G-ga weg!’ kwam er toen piepend tussen de takjes, waarna hij zijn kopje weer terugtrok.

Ze wist niet wie er zat, ze wist alleen maar dat er iemand zat. En die persoon liet ze niet zomaar daar zitten zonder zichzelf te laten zien. De kat aan de over kant moest en zou zich laten zien. Verstoppen was ofwel een teken van angst omdat ze iets hadden gedaan of omdat ze iets wilden doen. En dat kon ze dus niet zomaar door haar poten laten slippen. Dat betekende dat ze iets moest doen voordat het uit de hand zou gaan lopen. Het duurde even voordat er rode oortjes verschenen naast een bosje en de ogen van de blue point waren gefixeerd op het bosje vanaf dat moment. Er was niets of niemand die haar van dat bosje af kon houden. Ze vertrouwde WindClan voor geen snars, het zou haar niks verbazen als ze hen iets terug aan wilden doen omdat RiverClan een deel van hun territorium had bemachtigd- eerlijk en wel wilde ze er wel bij zetten. Ze moesten het uiteindelijk terug geven omdat ze niet sterk genoeg waren om het terug te winnen ook, dat was toch ook belachelijk? Wat meer van het kopje was te zien en ze kon delen rood en wit zien bij het bosje. Twee gele ogen gevuld met angst ving ze op en ze sloeg een keer met haar staart. Zie? Ze had weer gelijk. 'G-ga weg!' klonk er piepend van een kat af, een jonge stem dat was zeker. Een apprentice was alleen op stap? "Oh boehoe ik ben bang. Laat jezelf zien!" Sprak ze terwijl ze haar nagels uit sloeg en ze deze lichtjes over de stenen onder haar liet gaan. Hoe bang waren ze die mormels van hun aan het opvoeden? Het was geen gevecht over wie het liefste was, maar over wie het sterkste was. Als er nu een gevecht zou ontstaan zou de jonge apprentice die vol met angst was geen kans staan! "Laat zien dan dat je waardig bent!" vervolgde ze tegen de ander.

Ɓσ

Gorsepaw zag het gewoon al voor zich. Hoe de gemene waterrat hem te pakken zou krijgen, onder het water zou duwen en dat zijn longen langzaam vol zouden lopen. Dat hij geen adem meer zou krijgen en het laatste wat hij zou zien was het vervormde gezicht van een RiverClanner, de vijand. Hij wilde niet vechten. Hij wist dat hij in zijn eentje, met minimale training, nooit zou winnen. En zelfs al had hij zijn training miraculeus voltooid, hij zou waarschijnlijk nooit een vechter zijn. In de staat waar hij nu was dacht hij dat hij alleen maar een waardeloze warrior zou zijn, die nauwelijks kon jagen en vechten. De stem van de ander klonk weer, jennend, angstaanjagend. Hij wás bang. En hij wilde zichzelf echt niet laten zien. Nee, het bosje was zijn veilige haven. Misschien kon hij nog wegglippen, zonder dat ze het doorhad en haar nog uren laten schreeuwen naar een doodgewoon bosje. Maar het gebied was kaal en open en hij dacht niet dat hij ongemerkt zou kunnen verdwijnen. Oh wat wilde hij nu graag dat hij onzichtbaar kon worden! Een uitdagende stem vervolgde. Ze wilde hem uitlokken zich te laten zien. Gorsepaw slikte. Dat wilde hij niet! Maar hij had het gevoel dat hij niets anders kon. Vervaarlijk krassende nagels kwamen van de andere kant. Ze zou toch niet de code breken en de grens over gaan? Met trillende poten zette Gorsepaw een pasje naar voren en keek met zijn kopje weer om de struik. Daar zat de grijze poes nog steeds. Hij staarde haar met grote ronde ogen aan. Waarom deed ze zo gemeen? Gewoon, omdat ze een RiverClanner was? ‘I-ik,’ begon de rood-witte kater stamelend. Wat moest hij nou zeggen? Hij wilde wegrennen. ‘Je m-mag niet o-oversteken,’ piepte hij stilletjes. Het was meer om zichzelf moed in te spreken dan de ander op de regels te wijzen. Zo lang hij op WindClan territorium was, dan was hij veilig. Daar moest de jonge apprentice maar in geloven.

Shatteredice had haar zelf naar buiten gesleept om een frisse neus te halen. Ze wist dat Routnose het niet erg vond dat ze zoveel op haar lip zat maar ze drong haar wel aan om zo nu en dan even de buiten wereld te zien. Met een klein trillend zuchtje liep de she-cat dan nu rond te dwalen. Schichtig keek ze soms rond, haar oren continue alert, alsof ze elk moment verwachtte dat ze besprongen zou worden door een monster. Monsters bestonden niet zoals de Elders haar ooit hadden verteld maar er waren wel degelijk monsters, misschien dan niet met grote slagtanden en twintig ogen maar hun zielen zaten in sommige katten. Daintywhiff was daar één van. De flame-point hapte naar adem toen ze een takje achter haar hoorde knakken. Ze dacht de geur van Dainty te ruiken maar toen ze achterom keek zag ze enkel een konijn weg hobbelen en de geur van Dainty verdween uit haar neusvleugels. Knarsetandend liep de sproetige queen snel veder. Onbewust de kant op van de Gorge, waar al die verschrikkelijke herinneringen waren. Toen ze daar aankwam ving ze twee geuren op: eentje van Riverclan en eentje van haar.. zoon! Haar vacht schoot overeind en haar blauwe oog groeide groot. Ze hoorde de woeste stem over de rivier heen slaan. Haar hart kneep samen. Nee, nee, nee. Haar zoon werd toch niet aangevallen? Het was nog maar een kind! Waarom liet Amberstorm hem hier komen? Ze had gelijk gehad, die vrouw was geen goed voor haar kind. Zo snel als ze kon rende ze naar de twee katten toe en sprong vanuit de struiken waar zonet Gorsepaw verstopt. Ze zat nu in het gezichtsveld van de Riverclan warrior, ongeveer haar eigen leeftijd schatte ze. Haar lip krulde dreigend op en haar staart stond dik opgezet. Ze richtte haar oog op de vijand terwijl ze beschermen voor Gorsepaw stond. “Touch my son and I will cut you, bitch” Grauwde ze terug. Hoe durfde ze een apprentice uit te dagen, haarzelf waardig te nemen door een kind bang te maken en misschien wel te bevechten. Als deze vissenvreter stond te wachten op een knokpartij dan mocht ze die halen bij haar. Ze had nooit gevochten met maar één oog maar oh ze zou deze otter verslinden.

Lafaards. Allemaal waren het lafaards. Beetje verstoppen achter de enige bosje die er was hier. Zo kon zij het ook wel. De grens over gaan ging toch niet lukken, niet met de rivier tussen hen in waar de stroming veel sterker was dan bij de rivier tussen RiverClan en ThunderClan. En daar had de kater geluk mee. Als je naar de grens kwam moest je ook wel stoer genoeg om jezelf te laten zien, dit leidde WindClan op?? Ze moest er bijna van lachen, zo verschrikkelijk zielig was het. Als het niet door StarClan was, hadden ze nog steeds de heatherfields gehad en zouden ze die ook nooit meer terug gekregen. Zwakkelingen waren het en ze moesten blij zijn dat Starclan hun genade hadden getoond. StarClan had duidelijk een favorietje, want StarClan had Butterstar's stem weg gehaald en Chivy's gehoor. Nou het was haar wel duidelijk dat ze niet de favorieten waren van StarClan. Weer zag ze rood, iets meer roods. 'I-ik,' klonk er stamelend van de kater af met grote gele ogen. 'Je m-mag niet o-oversteken,' piepte de kater stilletjes, waarop ze met haar ogen rolde. Was hij een idioot? "Hoe wil je dat ik de grens überhaupt over ga? Kijk naar dat water!" Sprak ze even geïrriteerd tegen de kater. Kom op, dat ging toch niet? Er waren vele scherpe rotsen onder het water, niemand zou het halen om daar even doorheen te zwemmen. Het duurde niet lang voordat er een tweede windclanner verscheen vandaan de struik. Was dat nou de specialiteit van WindClan geworden? Zich verstoppen achter bosjes? "Touch my son and I will cut you, bitch" klonk er van de poes af, waarop ze het niet kon laten om te lachen. Echt waar? Dachten ze dat RiverClan zo goed kon zwemmen dat ze alle scherpe rotsen in het water konden ontwijken en zo door de stroming heen konden? Echt waar, die windclanners werden steeds idioter. "Oh nee! Daar komt mammie! Wat moet ik nu?!" sprak ze overdramatisch naar de kat aan de overkant van het water. Echt waar, een wilde rivier tussen hen in en nog dachten ze dat ze zo magisch waren. Snapte ze wel hoor, RiverClan was immers de beste clan en dat hebben ze meermaals laten zien. "Ik wist niet dat Windclanners zich tegenwoordig specialiseerden met één oog?" Sprak ze even met een brede grijns tegen de poes aan de overkant terwijl haar staart uitdagend heen en weer sloeg terwijl ze de poes recht aan keek in haar ene oog. "Wat ga je doen dan? Zwemmen? Ik wil je prima van de waterval verderop zien vallen waar deze rivier naar leid." Sprak ze met een grijns tegen de poes met een geamuseerde blik in haar ogen. Ze was totaal niet bang voor de twee. Een apprentice die zo bang was? En een poes met één oog? Die mistte meteen een hele hoop diepte, het was nog een wonder dat de poes niet meteen de rivier was in gedonderd.

Ɓσ

Gorsepaw wilde terug rennen naar huis, zich opkrullen in zijn nest en vergeten wat er hier allemaal was gebeurd. RiverClanners waren eng en gemeen. Gorsepaw wilde het niet langer aanhoren. Maar een vleug van een bekende geur deed hem iets relaxen en niet veel later sprong zijn moeder voor hem. Hij haalde opgelucht adem en schuilde achter haar pluizige staart. Hij twijfelde geen moment dat ze hem niet kon beschermen, maar de RiverClanner bewees zichzelf weer als een feeks. Ze begon te láchen! Gorsepaw durfde een boze blik op haar te werpen. Ze mocht zijn moeder niet uitlachen! Snerend sprak ze toen naar hen en hij voelde zichzelf zelfs een beetje boos worden. Gorsepaw was nóóit boos, dus dit was wel een vrijwel nieuwe emotie voor hem. De nekharen borstelden wat overeind en toen de RiverClan poes een tweede opmerking maakte over zijn moeders ene oog, kwam een lage grom uit zijn bekje. Waarom zei ze al die gemene dingen tegen zijn moeder? Het was waar. RiverClanners waren uitschot, allemaal gemeneriken die niets anders deden dan aanvallen en andere katten vermoorden! ‘Hou je bek!’ kwam er dan ook uit Gorsepaw zijn mondje. Het was niet heel erg overtuigend, maar het was gezegd. Hij zette een pasje achter zijn moeder vandaan. Maar hetzelfde gold gelukkig voor de RiverClanner, ze kon niet oversteken, ze zou hun nooit echt pijn kunnen doen.

Onderwerp: Re: Troubled water running cold