Some days seem too short

Onderwerp: Some days seem too short za 4 apr 2020 - 0:10

Het was al tegen zonhoog toen Lynxfang voor het eerst die dag het kamp had verlaten. Hij had die dag geen patrouilles hoeven te lopen en was dus een ochtendje in het kamp gebleven. De nacht ervoor was hij best wel lang nog op jacht geweest, waarbij hij zelf een groot gedeelte van de Sharing Tongues had gemist. De jacht was gelukkig wel succesvol geweest, twee mooie vissen en drie muisjes. Meer kon hij ook niet meekrijgen. Nu was het echter weer tijd om te gaan jagen, maar ditmaal zou hij proberen wat vlugger klaar te zijn. Ook al was hij gisteren ook wat later dan nu gaan jagen. Bovendien had hij Squirrelplume gevraagd of ze mee wou jagen, een andere kat kon hem er wel op wijzen dat het tijd werd om eens terug te keren. Gisteren had hij het bij de River geprobeerd, vandaag wou hij eens weer naar de Highlands. Door de komst van Newleaf zaten daar weer wat meer konijnen en ander prooi. Op de weg ernaartoe had Lynxfang zelf gezwijgt, meer bezig met bedenken wat hij hierna nog moest en kon doen. Als Squirrelplume gepraat had, had hij er niet veel van meegekregen. Squirrelplume kennende had ze dat vast wel gedaan. Nu opende Lynxfang eindelijk zijn bek. "Ik heb opgevangen dat er wat konijnen gespot waren vlakbij de grens bij Windclan''. Bij de grens jagen had zijn risico's, de prooi kon gemakkelijk naar de verkeerde kant gaan en als je niet oplette kon je ook zelf vlug niet meer op je eigen kant staan. Jagen met zijn tweeën was daarom wel handig, dan had je wat meer controle over waar de konijnen naar toe renden. Natuurlijk, het beste zou zijn als ze daar de kans niet voor hadden.

-eerste post voor Squirrelplume)

Squirrelplume

Was ze verrast geweest dat Lynxfang haar had meegevraagd om te gaan jagen? Zeker. De kater was niet echt een kater die heel erg veel wilde praten en daarom leek het haar best wel logisch dat hij andere katten liever wilde uitkiezen. Kijk, het was niet dat ze een slechte jager was, ze kon prima jagen. Eigenlijk best wel goed maar ja goed was dan ook weer objectief. Wie bepaalde nou echt of iets 'goed' was? De 'goed' van Lynxfang kon anders zijn dan het 'goed' in haar ogen. Zo was het voor iedereen anders. Het gemiddelde zou ongeveer op hetzelfde gaan neer komen natuurlijk, maar er waren altijd verschillen per kat. Maar goed, haha goed, het feit dat Lynxfang haar had gevraagd om mee te gaan betekende in ieder geval dat haar jachtkwaliteiten goed genoeg waren voor hem om haar mee te nemen. "Oh Lynxfang, wat gezellig! Ik vind het leuk om een keer iets met je te doen, we gaan het super gezellig hebben natuurlijk!" sprak ze met een enthousiaste zwiep met haar rode staart. De kater zweeg natuurlijk vrijwel de hele tijd, maar hey! Je kon niet boos op haar worden dat ze het probeerde. "Weet je, het wordt steeds mooier in de omgeving! De bloemetjes komen weer, de bladeren worden weer groen.. alles krijgt zoveel kleur! Als je zwijgt weet ik dat je het er mee eens bent." sprak ze met misschien wel een licht uitdagende grijns, al verwachtte ze echt niet dat de kater ook maar iets tegen haar terug zou gaan zeggen hoor. "Ik heb opgevangen dat er wat konijnen gespot waren vlakbij de grens met WindClan." sprak de kater alleen maar tegen haar. Zie, gewoon haar woorden totaal negerende! Maar er kwamen tenminste wat woorden uit zijn bekje dus het was... vooruitgang? Soortvan? Telde dit als vooruitgang of was het gewoon.. gewoon een mededeling. "Klinkt goed! Het is al zo lang geleden dat ik een konijn heb gevangen. De laatste keer dat ik een konijn heb gevangen was echt nog toen wij de Heatherfields hadden overgenomen van WindClan, maar goed er liepen alsnog meer muizen dan konijnen." sprak ze met een grinnik tegen de kater.

Ɓσ

Ja, ze had gepraat, zijn oren van zijn kop had ze eraf gepraat. Toch, met zijn seizoenen ervaring met andere kwebbelaars, had hij er niet opgelet. Vele woorden die aan hem voorbij gingen, iets over kleuren. Mooi, maar hij was meer geïnteresseerd in prooi, hoeveel kleuren die ook hadden. Squirrelplume reageerde natuurlijk wel op zijn opmerking, in een erg uitgebreide manier. Ah ja, de Heatherfields. Hijzelf had daar nooit zo vaak gejaagd, hij was er zo aan gewend geweest dat het Windclan gebied was, dat het raar voelde om er te jagen. Natuurlijk, inmiddels was het ook weer Windclan gebied, dus nu kon het in elk geval niet. "Wel jammer dat ze zo vlak bij de grens zitten, grote kans dat ze weer aan Windclan's kant zijn gegaan'' merkte hij op over de tip die hij gekregen had, terwijl hij wat vaart inzetten. Squirrelplume kon hem vast wel bijhouden, zij was nog jong. "Misschien handig om iets stiller te zijn als we in de buurt komen? Die beesten horen je al van ver''"Als je zo blijft praten''. Hij wou liever niet zien hoe de konijnen al weg varen voordat ze ook maar genoeg in de buurt waren. Dat geldde trouwens voor alle prooi. Hij kwam liever niet alleen met een lege bek thuis.

Squirrelplume

Ze wist van tevoren al dat de andere kater niet zo praat graag was, maar dat betekende niet dat ze het niet zou gaan proberen om wel iets anders uit de bek van de ander te laten komen. Iets dat te maken had met andere dingen dan jagen en clanzaken. De kater moest vast ook wel over andere dingen nadenken dan alleen maar jagen toch? Dat leek haar wel, want als hij letterlijk alleen maar daar aan dacht dan was het wel heel erg, dan had de kater echt geen leven buiten warrior zijn. En dat terwijl het zo belangrijk was om nog een leven buiten het warriorschap te hebben! Wat moest je anders doen op andere momenten dat je niet bezig was met het zijn van een warrior? Dan zou je toch eenzaam worden? Oh damn, was Lynxfang eenzaam? Daar moest ze dan echt iets aan gaan veranderen! Ze kon het niet laten gebeuren dat een clangenoot van haar eenzaam zou gaan worden! "Wel jammer dat ze zo vlak bij de grens zitten, grote kans dat ze weer WindClan's kant zijn gegaan" klonk er van de kater af, weer werk gerelateerd dus. De kater versnelde zijn pas wat, waarop Squirrel even knipperde en ook maar een tandje bij zette dan. De kater kon niet zomaar van haar weglopen hoor! "Misschien handig om iets stiller te zijn als we in de buurt komen? Die beesten horen je al van ver" Logisch natuurlijk! Maar nu waren ze nog op een veilige afstand geweest voor haar om lekker luid te beppen. En anders was het een teken van StarClan dat het beestje er nog niet klaar voor was om gegeten te worden! Ze was oprecht een best serieuze warrior hoor, ze kon goed jagen en was vooral heel erg goed in het onthouden van dingen als het moest. "Natuurlijk, katten denken soms dat ik geen goede jager zou zijn omdat ik zo erg veel praat, maar dat is dus helemaal niet waar! Na een goede training omdat het even duurde voordat ik het had op gepakt schijn ik een uitstekende jager te zijn," sprak ze met een rustige glimlach tegen de andere kater. "Jij bent vast ook een goede jager geweest als apprentice, al ben je misschien wat beter in vechten? Hmmm, wat denk je zelf?" vroeg ze toch uiteindelijk maar aan de rossige kater.

Ɓσ

Ergens had hij gehoopt dat ze even stil zou zijn, maar dat was misschien ook wel een beetje valse hoop. Vlak na zijn opmerking kreeg hij een hele uiteenzetting over dat ze prima jager was. Dat geloofde hij prima, maar kon ze niet to the point komen? Na de korte geschiedenis stelde ze hem een vraag, Lynxfang had zich inmiddels alweer wat afgesloten, verwachtend dat er een hoop geklets zou komen. "Hmm?''wat verbaasd keek hij toen hij merkte dat ze hem juist een vraag had gesteld. De woorden kwamen toen binnen. Jager of vechter. "Ik heb genoeg ervaring om beide goed genoeg te kunnen''beantwoorde hij kortweg. Jagen deed hij natuurlijk elke dag, maar in zijn jaren had hij ook wel wat gevechten meegemaakt. En hij leefde nog. Dat zei vast genoeg. Lynxfang opende zijn bek om de geuren op te kunnen vangen, vele geuren kwamen hem tegemoet. Vaag rook hij ook iets wat op konijn leek, maar helaas was zijn geurvermogen niet zo sterk. "Ik denk dat ik konijn ruik''vertelde hij Squirrelplume, terwijl hij zijn oren spitste en in de verte tuurde. Er was niks te zien.

Squirrelplume

De kater moest nu echt niet gaan denken dat ze een slechte jager was omdat ze zoveel praatte, want dat was ze oprecht niet! Ze kon prima serieus jagen of andere dingen doen, anders hadden ze haar nog echt geen warrior laten worden hoor. En tijdens het hele gedoe dat ze aan het nadenken was, vroeg ze zich af waar de kater beter in zou zijn, jagen of vechten. Dus ze besloot het om het gewoon voor te leggen aan de kater zelf. "Hmm?" kwam er verbaasd van de kater af. Het leek even alsof ze de vraag zou moeten herhalen van de kater omdat hij niet aan het opletten was, maar even later leken de woorden toch bij hem te vallen in zijn hoofd die ze had gezegd. "Ik heb genoeg ervaring om beide goed genoeg te kunnen" klonk er kort van de kater af, waarop ze even haar kopje draaide. Meende hij dat? Dat was alles wat hij ging antwoorden? "Maar je bent vast wel ergens beter in, of niet?? Er is vast wel iets waar je net iets beter in bent dan de andere. Je kan niet bij allebei zo... gemiddeld zijn." sprak ze even terwijl ze iets met haar oortjes draaide. Zij was ook niet zo gemiddeld dat ze in beide even goed was. Geen enkele kat was even goed in iets toch? "Ik denk dat ik konijn ruik" meldde hij haar, waarop ze zelf ook haar bekje even langzaam opende en de geuren in haar op nam. "Het is vaag, maar ik ruik ze ook." sprak ze zachtjes tegen de oudere kater.

Ɓσ

Of hij ergens beter in was? Als hij eerlijk mocht zijn, wist hij het echt niet. Voor hem was het van belang dat hij het kon en dat hij er goed genoeg in was, maar niet hoe goed hij erin was. Misschien dat hij beter kon jagen dan vechten, aangezien hij dat een stuk vaker deed. Zijn uithoudingsvermogen was groot, wat bij beide van pas kwam. Alleen, misschien soms meer bij de jacht. Lang een gevecht kunnen volhouden was mooi, maar als je te verwond was kwam daar toch snel een einde aan. Hij maakte zijn opmerking over het konijn dat hij rook en zag dat Squirrelplume zelf ook de luchten om hun heen opving. Hij kreeg een bevestiging en knikte. "Mooi, eens kijken waar ze uithangen''konijnen hadden de vervelende gewoonte om je snel aan te horen komen, maar aangezien ze nog niet te zien waren en de geur nog zwak was, waagde Lynxfang erop om zijn pas wat te versnellen. Toch gingen zijn poten zo stil mogelijk over het gras heen.

Er was vast wel iets waar hij beter in was toch? Dus Plume wachtte geduldig af tot de kater antwoord zou geven op haar wel gestelde vraag, maar er kwam maar geen antwoord van de kater af. Hoe kon je ooit een gesprek houden als de ander niet mee ging praten?? Was het ook niet een beetje onbeschoft van de kater om niet met haar mee te praten? Eigenlijk wel, maar dat soort dingen kon ze natuurlijk niet zeggen tegen een warrior die ouder dan haar was, dat was disrespectvol van haar kant af als ze dat zou gaan doen. Dus mompelde ze maar even ietwat mopperend. Want de kater veranderde al snel het onderwerp naar de konijnen en besloot geen aandacht meer te besteden aan haar vraag. ”Mooi, eens kijken waar ze uithangen” klonk er van de kater af, waarop Plume even zachtjes zuchtte. Wat was er leuk aan jagen als je niet eens een beetje kon praten tussendoor? Dan was er toch niks meer aan? Dan was het puur een riedeltje van je taken uitvoeren, eten en slapen. Dat leven was toch saai? ”Mhm.” klonk er dan ook wel lichtjes verveeld van Plume af. Want dat was ze ook, lichtjes verveeld. De konijnen zouden weer een makkelijke vangst kunnen worden, simpel en dan zouden ze weer naar het kamp gaan. Ze volgde gewoon de kater, want als ze iets anders zou gaan doen zou hij toch weer boos worden op haar, of niet dan?

Onderwerp: Re: Some days seem too short