Het duurde niet lang voordat de grijze apprentice aankwam. Ze knikte naar hem, waarna ze al snel op haar poten kwam. Ze schudde de kou uit haar pels, waarna ze met een strenge blik naar de jonge kater keek. ‘Goeiemorgen, Lionpaw,’ begon ze zakelijk. Ze gebaarde met haar staart dat ze hem moest volgen en ze zette rechtstreeks koers naar de rivier. Ze keek naar de jonge apprentice naast haar. ‘Vandaag gaan we zwemmen voordat leafbare ons inhaalt,’ miauwde ze, de plannen van de dag doorspreken. Inmiddels versnelde ze haar tred naar een vlotte draf, haast makend om naar de rivier te komen. ‘Kan je al een beetje zwemmen?’ vroeg ze toen, haar stem onaangedaan van het rennen. Het was niet zo ver naar de rivier, dus ze zouden spoedig arriveren.

Sorrelpool keek met een schuin oog naar de grijze leerling. Nog geen tijd voor gehad, hmm? ‘Dan is het nu de hoogste tijd dat je het leert,’ sprak ze spinnend. Meestal was het echte zwemmen echt waar katten het meest naar uitkeken. Dat was wat hun onderscheidde van de rest van de clans. Door deze bijzondere kwaliteit die ze hadden, werden ze vetter dan welke Clan dan ook in de zomer. Konden ze langer in Leafbare op zichzelf teren. Maar soms, als de rivier vergiftigd werd of de tweebenen zich ermee begonnen te bemoeien, werd het moeilijk. Zoals deze zomer. Ze hadden ervoor moeten vechten, maar nu ze de Heathfields hadden konden ze tenminste iets langer het volhouden. De rivier was al snel in zicht. Sorrelpool koos een kalm stukje uit, waar ze eerst zouden kunnen oefenen voordat ze het op écht open water zouden doen. ‘Oké, goed,’ sprak ze vrolijk. Het was toch elke keer weer spannend. Ze waadde het water in, de golven die langzaam haar vacht koud maakte. Ze wenkte haar leerling mee. ‘Het is eerst even koud, maar je went er snel genoeg aan,’ miauwde ze kalm. Toen ze tot haar buikvacht erin stond bleef ze wachten. Dit zou voor de leerling al een hele tocht zijn. ‘Loop nog een stukje verder. De kunst van zwemmen in dat je gewoon door het water beweegt alsof je loopt. Je duwt jezelf als het ware voort door het water. Alleen je oren, ogen en neus hoeven boven het water,’ sprak ze. Zo was je ook nog eens vrij onzichtbaar voor de rest van de katten die misschien niemand in het water verwachtten. ‘Probeer maar. Ik hou je eerst wel even bij je nekvel vast zodat je aan de bewegingen kunt wennen,’ miauwde ze met een bemoedigende glimlach. Hij zou het vast snel leren. RiverClanners waren hiervoor geboren.

Sorrelpool kon het enthousiasme wel waarderen. Hij leek onbevreesd hoe hij het water in kwam stormen en Sorrelpool moest haar gezicht afkeren om niet de spetters in haar oren te krijgen. ‘Voorzichtig,’ miauwde ze, maar een hint van een lach zat onder haar stem. Maar al snel kwam de apprentice in dieper water, waar hij hevig begon te spartelen in het water. ‘Rustig aan, Lionpaw. Je hoeft nog niet zo snel, doe gewoon alsof je rent onder water, met sterke, lange, slage- Oh!’ Haar tips werden afgekapt toen zijn neusje al onder water kwam. Snel liep ze richting de grijze kater en ze duwde haar kop onderwater en greep hem bij zijn nekvel. Het water op haar gezicht stoorde haar niet eens meer, en met een lichte kreun hief ze de apprentice iets omhoog. Ze begon met hem mee te lopen door het water, maar hield het tempo onder controle. Lionpaw zou nu zelf zijn ritme moeten vinden voordat ze hem weer los kon laten. Maar ze trok hem niet direct weer op de kant, hij moest maar even door bikkelen. Dan zou hij het nooit weer vergeten of bang worden.

Sorrelpool hoorde het pruttelen en naar adem happen. Maar ze bleef hem in de gaten houden. Hij moest maar even doorzetten, hij ging heus niet dood. Ze had hem nog steeds stevig vast en trok hem omhoog. Maar na iets wat lang leek te duren leek hij eindelijk de slag te pakken te hebben. De druk op haar bek werd minder en toch voelde ze de trots in haar opborrelen. Ze liet hem dan ook weer los. Inmiddels stond ze zelf ook al wel tot haar nek in het water en sprong achter hem aan. ‘Heel goed, Lionpaw!’ miauwde ze trots naar hem. Ze bleef staan en keek toe hoe hij zelf zichzelf voort trappelde. Het ging nog niet super snel of charmant, maar hij deed het! ‘Kom maar weer terug naar mij, dan kun je even uitrusten,’ snorde ze tevreden, waarna ze zelf ook alweer achteruit meer richting de oever ging. Daarna zouden ze het nog wel een keertje kunnen proberen. Hij was immers een jonge jongen, en er zat ook wel een stok achter de deur. Als leafbare kwam zouden ze pas weer in newleaf verder kunnen oefenen met zwemmen. Beter als hij het zo snel mogelijk leerde.

Sorrelpool was helemaal tevreden met haar apprentice, maar hij was doodop toen hij uiteindelijk aan de kant kwam spartelen. Oh jee, had ze hem iets te overwerkt? Hij was ook aan niets gewend en misschien was ze wel een beetje hardhandig. Maar ze moest toch even vrolijk lachen om zijn opmerking.  ‘Nee, dat klopt,’ snorde ze, waarna ze het water van haar pels schudde. De rest zou er vanzelf afglijden, haar vacht was al helemaal aangepast aan het vele zwemmen. ‘Je hebt het goed gedaan, Lionpaw,’ prees ze hem nog een keer. Ze keek nog naar de jonge kater die helemaal kapot ging op de kant. Ze streek met haar lange staart over zijn flank. ‘Kom op, nu wel even jezelf uitschudden. Straks vat je nog kou,’ miauwde ze toen streng en wat moederlijk. Ze bleef toch ergens van binnen nog altijd die queen.

Sorrelpool keek naar haar kersverse leerling even aan. Hij deed gelukkig wel wat ze van hem vroeg en hij schudde zich even uit. Sorrelpool bleef wijselijk op een paar staartlengten afstand. Hij vroeg toen of het makkelijker zou worden. Ze zette een vriendelijk glimlachje op haar snuit toen ze voor hem ging zitten. ‘Uiteraard,’ sprak ze snorrend. ‘Je lichaam is nog niet gewend aan deze beweging. En je vacht moet zich nog een beetje aanpassen van altijd in het water zijn. Maar voor je het weet is hij spiegelglad net als de rest van RiverClan,’ legde ze vrolijk uit. Ze keek de kater aan, waarna ze eens nadacht over wat ze nu kon vertellen zolang hij uit zat te hijgen. ‘Je weet dat zwemmen ons uniek maakt, dus het is belangrijk dat je blijft oefenen zo lang het kan. De rivier is de bron van ons bestaan. Het levert ons voedsel en kracht. Ooit zullen we dan ook Sunningrocks weer terug veroveren. Het hoort meer bij de rivier dan dat het ooit van ThunderClan is geweest.’ Ja, zelfs de kleine, rosse poes was strijdlustig als het ging om de Sunningrocks. ThunderClan dacht dat ze alles altijd maar konden maken. Maar als ze weer sterk zouden worden, waren hersteld van de oorlog met WindClan, wenste Sorrelpool dat ze ooit weer eens een tegenaanval zouden plannen.

Sorrelpool keek de jonge kater nog even aan. Ze had allemaal vragen verwacht, maar niet degene die hij stelde. Ze kantelde haar kop en fronste even. ‘ThunderClan heeft zelf ook stromen. Net als iedere andere clan. Uiteindelijk monden ze allemaal uit op de rivier,’ legde ze vervolgens uit. En het was niet alsof het elke dag gortdroog was. Er viel genoeg regen om uit plassen of van bladeren af te likken. Ze keek de jonge kater aan die al niet meer zo moe leek. ‘Nou, wil je het nog een keer proberen?’ vroeg ze toen aan de kater, waarna ze met haar staart naar het water wees. Hij zou een beetje mans moeten worden hoor. Zo ging het nou eenmaal.

Sorrelpool haar apprentice was enthousiast. Hij holde het water in als een dolle hond. Een glimlachje kwam op haar lippen bij het zien van haar enthousiasme en ze volgde hem het water in. Hij was al aardig op weg! Hij kon al redelijk in zijn eentje los door het water peddelen, ze hoefde de kater niet eens meer te helpen. Ze gaf een goedkeurend knikje. Ze had het wel gezien. Hij was een natuurtalent! ‘Kom er maar weer uit, Lionpaw,’ miauwde ze, waarna ze zelf alweer richting de over liep en haar pels uitschudde. ‘Heel goed,’ miauwde ze daarna naar de blauwe kater. Ja, ze kon er niets anders van maken.

Sorrelpool gaf een goedkeurend knikje toen de apprentice krachtig het water uit kwam zwemmen. Ze hield even afstand toen hij zich uitschudde en hij leek trots op zichzelf. Dat mocht hij ook wel zijn. Ze ging zitten en begon kalm haar poten wat droog te likken, maar haar apprentice leek nog  gretig om meer te leren. Ze keek hem met een schuin oog aan, waarna ze haar poot weer neerzette. ‘Heb je dan nog energie om meer te doen?’ miauwde ze. Ze had verwacht dat hij wel terug wilde naar kamp en zijn verdiende prooi te claimen. Maar kennelijk wilde hij nog wat doen. Dat kon, de zon stond nog hoog. Ze haalde keek hem nog even vragend aan. ‘Ik kan wel wat verzinnen. Maar als je terug wil naar kamp begrijp ik dat ook.’ Ze sloeg haar pluizige staart om haar poten en keek haar apprentice afwachtend aan.