Nocturnal

Eenmaal buiten liet ze de nacht en koude buitenlucht haar ontarmen. Een gevoel wat ze had gemist in de benauwde grot. Ze was in de seizoenen van reizen gewent geraakt aan de sterren boven haar, en om altijd op je hoede te blijven. Maar nu was ze ineens weer in een groep katten die veiligheid bracht, een veiligheid die ze nog niet kon aanzien. Er waren ook genoeg gedachtes en onzekerheden die haar wakker hielden. Het was ook hierdoor dat ze haar oren naar achteren duwde en haar pels liet opstaan bij het horen van pootstappen. Klaar om zichzelf te verdedigen, klaar om weg te rennen. Maar alles in haar bedaarde bij het zien van een bekend figuur. Ze liet zichzelf zakken en knikte kort bij de vraag van de ander om een stilte tussen hun in te laten vallen. Maar het was de eenzaamheid van de nacht en het gebaar van zijn staart die haar toch op zijn vraag liet ingaan. “Het zijn vooral de nachtmerries die me wakker houden” Ze bewoog zich zijn richting op en liet haar kop tegen zijn schouder aanleunen, haar lichaam straalde vermoeidheid uit maar juist dat ze deze zwakte aan hem toonde was een teken van haar vertrouwen. Baneflower sloot haar ogen, vond rust in zijn geur terwijl de maan haar witte delen deed oplichten en de verschillende tinten haar zwart onthulde. “Al moet ik toegeven dat de waterval en een grot vol vreemde ook niet helpt” Haar toon diep en grimmig, al was het duidelijk dat ze het grappend bedoelde, zelfs al was er geen woord van gelogen. “Wat heeft jou ontwaakt?” Bij deze wedervraag opende ze haar warmgekleurde ogen en keek omhoog, zo in de holst van de nacht zonder wat te bewijzen leek ze bijna onschuldig. Iets wat snel genoeg zou verdwijnen bij het opkomen van de zon.

Het was vreemd voor haar hoe affectie bijna dezelfde reactie kon opwekken dan agressie bij de kater naast haar. De grens van liefde en haat evengoed wazig zoals bij haarzelf. Maar was dat ook niet waarom ze voor hem was gevallen? Dat iets in zijn bazigheid, in zijn wildheid haar zo enorm aansprak? Zelfs al betekende dat dat hij haar aanviel en bedreigde, of heel misschien zelfs wel juist daarom. Twee gebroken zielen maakte geen heel maar het voelde toch heel fijn om bij iemand die zijn die eenzelfde was op dat vlak. En nu, in de privacy van de nacht, durfde ze het aan hem te tonen. En bij het voelen van zijn snuit op haar hoofd wist ze dat ze de juiste keuze had gemaakt. De gevlekte kattin kneep haar ogen net wat meer dicht en liet zichzelf opgaan in haar gevoelens. De warmte, de juistheid en de veiligheid. Alsof dat zolang ze hier bij de ander was ze zich nergens zorgen om hoefde te maken. Want híj was er. Dit was wat ze zo vaak voor zich had gezien tijdens haar tijd terug in Thunderclan. Domme, dwaze gedachtes. En nu was het ineens echt, al was er een deel van de kattin die stand vast geloofde dat dit niet waar kon zijn. Dat ze zo haar ogen zou openen en ze weer alleen in haar koude nest lag met enkel de stille blikken van andere om haar gezelschap te houden. Dat dit enkel een spinsel was van haar eigen kop. Maar toen ze haar ogen opende was hij er nog, en neusde in haar pels. Puur instinctief gaf ze een kort gespin, bijna geluidloos, maar de trilling was voelbaar. Ergens stoorde dit obsessieve gedrag haar niet. Het gaf haar juist validatie dat ze heel misschien gewild was. Al voelde ze ook wantrouwen. Waarom zou iemand zoals hem werkelijk om haar geven? Ze had de stilde nauwelijks gemerkt door het wildgaan van haar zorgen, al leek Coyote nu al haar aandacht te hebben. De poes zuchtte en keek kort naar de stenen onder hun, alsof hun haar het antwoord moeten geven. “De dingen die ik ben ontvlucht, die ik heb gemaakt in mijn reis hiernaar toe” mompelend kwam ze tot deze zin. “En veel zorgen-“ Over hem. Over hun. Bij het laatste duwde ze haar snuitje zacht tegen de zijkant van de zijne, iets wat ze liet overglijden tot een kopje. “Dat weet ik, wanneer je hier bent, wanneer ik je zie en voel. Maar ’s nachts in mijn nest ben ik alleen..” En dan voelde ze de angsten opkomen, angsten die nu eindelijk haar lichaam uitglipte. Ze nestelde zich lichtelijk tegen zijn borst aan, iets wat makkelijk ging door het hoogteverschil. “… dit is fijn Coyote”

Ergens vervloekte ze haar zwakte en de manier hoe ze zichzelf zo bloot had gegeven aan deze kat. Dat ze hem enkel openingen gaf om haar later pijn mee te doen. Hoe graag haar hart ook schreeuwde dat hij goede intenties had diep van binnen, dat hij werkelijk om haar gaf was er altijd een stem die zei dat ze beter wist. Had hij echt op haar gewacht in haar manen van absentie? Of was hij meteen naar de eerste de beste kat getrokken die hem dezelfde uitdaging gaf? Wilde hij werkelijk dat ze bij hem zou blijven als ze deze trial zou volbrengen of was dit enkel een vreemde verwringde list? Wat had hij tegen haar zoon verteld, hoe had hij hem behandeld. Ze kon hier geen antwoord op geven. Maar er was iets aan zijn geur en in zijn woorden waar ze in wilde geloven. In de manier hoe zijn stem misschien koud was maar zijn lichaam warm. Ze voelde iets voor de grote caveguard en de emoties beangstigde haar. Onwetend dat hij hetzelfde kon voelen, hetzelfde kon verlangen. Maar ze kon haar domme, blinde hart niet helpen om naar hem te kijken en een toekomst te zien. Overdag zou ze weer zichzelf zijn, dan was ze weer vuur en scherpe woorden. Maar zo alleen… wat was het nut? Hij zag toch door haar heen, en ze wilde het zelf ook, deze affectie tonen. Ze hoorde zijn stem weer, samen met de vertrouwelijke druk van zijn kop. Hij nodigde haar uit om bij hem te slapen. Kort was ze bang dat haar hartslag hoorbaar was geworden aangezien het voor haar als een luide versnelde ruis in haar oren klonk. Of nog erger, dat hij hem zou kunnen voelen. Dat dit prijs zou geven dat het idee om de nachten niet alleen te hoeven doorbrengen helemaal zo erg niet was. Dat het eigenlijk… veilig zou kunnen voelen. Ze knikte in bevestiging maar voordat ze kon antwoorden kwam hij dichtbij haar. Zijn adem streek langs haar pels heen en ze moest een trilling onderdrukken. Het was te dichtbij om prettig te zijn, waardoor ze zichzelf lichtelijk kleiner maakte onder hem. Maar in zijn woorden zag ze wel waarheid. Oh ze wilde boos worden op de suggestie maar hij had gelijk. Ze moest bewijzen dat ze hier hoorde aan iedereen. De poes opende haar mond voor tegenspraak.. en keek toen weg, de bergen in. Angst van onzekerheid welde weer op, zette vuur in haar poten die wilde maken dat ze ging rennen. Die wilde dat ze zich klein maakte en hoopte dat het allemaal weer weg ging. Ze haalde trillend adem, plots bewust van hoe koud de nacht was, van hoe klein en dun zijzelf was. Met moeite onderdrukte ze de behoefte om te gaan huilen, en draaide zich nu pas weer om naar Coyote. “Ik-” Kwam er verstikt uit, waarna ze haar stem verloor. Onder al dat vuur was enkel een gebroken kat, een bange, eenzame kat. En in ontkenning kneep ze haar ogen dicht en drukte zich weer tegen de ander aan. “-ga mezelf niet laten verjagen. Ik hoor hier. Bij mijn gezin. Bij jou.” Vlammen likte op haar toon bij de laatste woorden, een leugen aan kracht erin te vinden die de tranen in haar ogen niet minder maakte. “Ik blijf bij jou” En ze hoopte tot haar oude en nieuwe goden dat hij hetzelfde terug deed, dat ze een toekomst samen deelde. En wederom vervloekte ze zichzelf dat ze haar zwaktes liet zien.

De gevlekte kattin bleef tegen de ander aanzitten terwijl de beelden eindeloos voor haar ogen flitsten. Hoe deze herinneringen haar terug konden brengen naar het woud en de veiligheid van de bergen wegjoegen. Ze kon het niet helpen en ze kon het niet onder woorden zetten. Maar het had een grip op haar, het maakte haar ademhaling snel en beangstigd en zorgde ervoor dat ze moeite had met de helderheid van de nacht terug te vinden in haar lichaam. Er waren dingen die voor altijd bij je bleven. Er was een vergif dat de drager niet doodde maar wel in zijn grip hielt. Misschien wat het ook dat vergif dat haar vatbaar maakte voor alle zoete woorden en goede bedoelingen van Coyote. Toen de angst eindelijk haar lichaam uit dreef hoorde ze haar eigen stem instemmen met de ander. Het zorgde voor een vreemd gedring in haar onderbuik. Deels was het waar wat ze had toegegeven, maar ergens wilde ze het zo graag blijven ontkennen. En toch was het gevoel van zijn milde tekenen van affectie een soort beloning op goed gedrag. Bij Starclan wat wilde ze ook graag blijven. Ze drukte haar oren wat naar achteren bij de vraag die volgde. Spark was een moeilijk geval. Ze was zo gelukkig geweest om haar jongen weer te zien en hij was zo knap en gezond. Hij had een vuur in zijn ogen waarvan ze wist dat hij het van haar had gekregen en ze zag zo veel van zichzelf in hem. Ze had meteen van hem gehouden zonder grenzen of limiet. Maar ze merkte ook dat Spark het lastig vond en het liefste de gesprekken kort hielt. Nu was dit ook een grote gebeurtenis, waardoor ze had besloten hem tijd te geven. “Hij is perfect, alles wat ik ben maar vele malen beter” Mompelde ze vol verblinde moederlijke liefde, niet wetende hoe het anders gezegd kon worden. “Ik zie ook jou in hem” vervolgde ze, bijna terend op haar woorden. “Maar hij weet nog niet goed hoe hij zich rond me moet gedragen. Dat zal wel beter worden over tijd. Het is gewoon nog wennen”

De toon van de ander leek plots om te slaan en zo gevoelig als de poes was voor veranderingen zoals deze, pikte ze die meteen op. Haar muren waren door zijn aanwezigheid en troostende woorden verkruimeld en tot niks gevallen, maar hoe snel dat was gebeurd hoe snel de gehavende poes ze ook weer had opgetrokken. Haar lichaam spande zich aan, de zwakte en warmte verdween uit de ogen die ze nog altijd in die van de kille kater bij haar had gezet. Want die kat had haar net geraakt waar het zeer deed. Ze zou zichzelf compleet kunnen laten onder schelden van hier tot aan het einde van Dark Forest zonder ook maar een vossenstrond erom te geven. Maar niemand, en dan ook niemand, sprak slecht over haar zoon. Want haar kind waar ze zelf ook zo boos op kon zijn en op kon mopperen was alsnog perfect, op een manier waarop enkel een moeder hun kind perfect vond. Ze drukte haar oren in haar pels en trok haar lip op in een ingehouden grom. Hoewel de toon van haar stem zacht was brandde hij als vuur. Oh Coyote kon heel veel maken bij haar, vooral nu haar hart steeds meer rond hem was beginnen te groeien, maar ze zou een duidelijke lijn trekken voor deze vuile hond. “Songdog” Expres benoemde ze hem met deze naam, “Je bent een dapper man om slecht te spreken over onze zoon waar ik bij zit. Die vlekken zijn van niemand dan hemzelf. Hij draagt niet de tekortkomingen en zondes van mij of Thunder op zich” De pels rond haar nek kwam omhoog te staan terwijl ze dichterbij leunde, duidelijk opzoek naar confrontatie terwijl ze haar grom verlaagde. “En als je dan persé moet denken aan het bloed wat je niet met hem deelt wees dan dankbaar dat een kind zo mooi en goed als hem jou als vader heeft gekozen. Of trots op jezelf dat je die boomstronk uit je reet hebt kunnen trekken en een goede vader bent geworden. Hij houdt van je en verhemeld je alsof je door de sterren zelve op deze grond bent gezet” Oh ze zag de liefde in de ogen van haar kind wel wanneer hij over deze hond sprak. Een liefde waar ze zelf jaloers op was en waarvan ze voelde dat Coyote niet de waarde ervan in zag. Een liefde zo grenzeloos en oprecht. Het stak haar. Coyote ging verder en als hij de volgende vraag een minuut eerder had gesteld had ze misschien lief en braaf toegegeven. Maar nu brandde het vuur in haar hart en ogen, waardoor haar antwoord dezelfde uitdaging droeg als de rest van haar woorden, zelfs al was de betekenis nog steeds goed. “In wiens nest slaap ik Songdog, zeg dat al niet genoeg over wat ik wil?” Hem hiermee terugpakkende op zijn eerdere uitnodiging over dat ze vanaf nu in zijn nest zou verblijven. De uitdaging verloor zijn woede maar groeide met ieder woord terwijl ze opstond om zich groter te laten lijken. Ze voelde zijn poot langs haar wang, langs haar aandenken van hem, en ze bewoog niet weg. Ze bewoog niet weg bij zijn ademhaling die haar oor streelde. Ze bewoog nooit weg van hem. “Je weet bij wie ik toebehoor. Ik heb drie seizoenen gereisd om bij hem te zijn en deze nacht met hem te delen. Ik wacht enkel tot mijn partner de moed verzameld om mij te vragen, en mij van hem te maken voor het oog van zijn tribe. Voor het oog van zijn voorouders en hier trots op is.” Ze kwam dichterbij, tot hun snuiten elkaar vrijwel raakte. “En wil je weten waarom?”