Outside the camp

Onderwerp: Outside the camp zo 25 dec 2011 - 21:02

Twee groene ogen keken slaperig in het halve donker. De slapende katten lagen overal in de Den verspreid. Een lange geeuw rolde over zijn lippen. Zachtjes murmelde hij wat onverstaanbaars in zichzelf en rekte zich lang uit. Het groene mos bleef aan zijn nagels haken. Al wat wakkerder keek hij wat beter in de Den. Ow, er waren al wat plekken leeg. Zo laat was het toch echt niet. Geeuwend ging hij zitten en gaf zichzelf een snelle wasbeurt. Haalde een paar plukken mos uit zijn vacht en schudde zich uit. Een nieuwe dag vol met taken was alweer aangebroken. Limelight stond op en liep tussen de slapende katten door. Voorzichtig en zonder geluid te maken, hij had geen zin om iemand wakker te maken. Niet iedereen werd zonder ochtendhumeur wakker, was zijn ervaring. Soepeltjes kwam hij de Den uit. Een waterig zonnetje dat nog laag bij de grond hing begroette hem. Diep snoof hij de geuren van buiten op. Aarde, vocht en dieren vulde zijn neusgaten. De kater snorde tevreden en liep verder het kamp in. Het was nog redelijk vroeg maar er waren al een paar katten wakker. Eventjes rilde hij, de frisse wind in zijn vacht verdreef meteen de slaap en warmte die hij in de Den had gevonden. Limelight keek twijfelend naar de prooistapel en toen naar de boomtoppen. Had hij honger? Zijn maag knorde niet en hij had geen leeg gevoel. Eigenlijk zou hij iets moeten eten maar dat zou verspilling zijn als hij toch geen honger had. Rustig begroette hij nog wat andere Clanleden terwijl hij een poeltje zocht om uit te drinken. Zijn roze tongetje lepelde het water weg, het smaakte een beetje modderig maar het was niets slecht. Vandaag wilde hij wel gaan jagen, opnieuw keken de groene ogen rond het kamp. Hij kon best alleen gaan jagen, maar dat zal een stuk minder leuk zijn dan met z'n tweeën, en veel minder prooi. De meeste Warriors leken al druk bezig te zijn met de voorbereidingen van hun eigen taken. Een apprentice meenemen misschien? Limelight keek kort naar zichzelf in het poeltje. Hij was zelf nu al een tijdje Warrior dus hij had wel redelijk wat zelfvertrouwen en ervaring gekregen. Stiekem hoopte hij op een Apprentice voor de volgende Ceremonie, al zou hij veel geluk moeten hebben. Veel betere en ervarenere Warriors waren in de Clan te vinden. Zouden ze hem echt een leerling toevertrouwen terwijl hij zelf pas klaar was? Limelight stond op en zuchtte even. Hij ging wel alleen. Terwijl hij richting de bomen liep viel zijn blik op een jonge kater. Hij herkende hem als Locustpaw. Waarschijnlijk kende de leerling hem niet, maar hij was gewoon goed in namen en gezichten onthouden. De kater leek niet bezig te zijn dus misschien wilde hij mee. Rustig liep hij langs Locustpaw en stopte eventjes. 'Zin om mee te gaan naar de Uilenboom of moet je wat anders doen?' Vroeg hij en wachtte rustig op antwoord.

[Gereserveerd mocht je erbij willen gelieve eerst pm'en ^^]

Onderwerp: Re: Outside the camp ma 26 dec 2011 - 17:00

Zijn kop rustte op zijn voorpoten, en nogal afwezig staarde de jonge kater voor zich uit. Wat zou hij vandaag eens gaan doen? Wachten natuurlijk. Misschien kon hij wat klusjes gaan doen in het kamp… Misschien kon hij weer een praatje gaan maken met Minnowpaw, de enige die hij tot nu toe had ontmoet. Hij wist het niet, en hij zou wel zien. Het was niet leuk als je hele dag uit gepland was, dan was er toch niets meer te beleven op een dag? Daarom keek hij altijd maar wat het leven hem te bieden had, en waardeerde hij de kleinste dingetjes in het leven. Gewoonweg omdat hij niet zoveel had om te waarderen. Hij had geen moeder, had haar ook nooit gekend, hij had geen broer meer… En zijn vaders bestaan wilde hij het liefst ontkennen, wat hij ook uit man en macht probeerde. Maar het was gewoon zo moeilijk.
Uiteindelijk hees hij zichzelf overeind, strekte alle vier zijn poten te gelijk – waardoor hij zich groter maakte. Maakte zijn gehele rug kromp, toonde onbewust zijn lenigheid waar anderen jaloers op konden zijn. Het begin van zijn staart krulde ook een beetje om. En hij sloot zijn ogen, ontspande langzaam zijn spieren. Een voldaan spinnend gevoel verliet zijn keel na het uitstrekken. Zijn spieren vroeger erom, hij had ze gegeven wat ze wilden, en kreeg daar dit heerlijke gevoel voor terug. Hij had geen betere deal kunnen sluiten, niet?
Hij liet langzaam een beetje door het kamp, knipperde met zijn ogen zodat deze geleidelijk konden wennen aan het licht. Het was nogal frisjes, maar hij had voor de helft al uit de den gelegen, dus zo’n erge schok was het niet: de verandering van tempratuur. Hij bleef staan, keek eventjes naar de prooistapel. Hij had meestal nooit zo’n trek, en hij wilde ook niets verspillen. Dus hij kon het maar beter laten liggen. Rustig vervolgde hij zijn tocht, om uiteindelijk rustig te gaan zitten op een plekje in de zon. Zijn vacht was niet zo heel erg donker, maar toch net donker genoeg om warm te worden door de zonnestralen. Bovendien had zijn vacht altijd een lichterbruine glans in de zon, kwam door zijn dubbele vacht.
Rustig begon hij zichzelf een uitgebreide wasbeurt te geven. Hij was erg gesteld op zijn vacht, enkel omdat het het enige was wat hij had qua zijn moeder. Qua uiterlijk had hij niets geërfd van zijn vader, dus moest hij alles wel van zijn moeder hebben. Dat was logisch, toch? Dus daarom wilde hij zichzelf altijd goed verzorgen, zodat het niet Locustpaw was die hij in zijn spiegelbeeld zag; maar zijn moeder. Enkel bij die gedachte al begon hij nog grondiger zichzelf te wassen. Maar hij stopte, keek met een ruk op, bij het horen van een stem. Hij keek met grote ogen naar de volgroeide kater, waarna hij eventjes om zich heen keek. Vreemd, er was niemand anders – Wacht… Dan had hij het tegen hem! Snel krabbelde hij overeind, schudde zijn vacht een beetje uit – wat eigenlijk geen zin had aangezien hij deze net had verwend.
Hij knipperde met zijn ogen, keek op naar de ander. ‘Betekend dat dat ik het kamp uit mag?’ Hij was nog nooit eerder het kamp uit geweest, gewoon omdat het niet mocht. Hij had geen toestemming, en vroeg er ook niet naar. Hij wilde niemand lastig vallen. ‘Ik zou dolgraag meewillen!’ miauwde hij enthousiast. Maar zijn blije houding verdween al snel, liet zijn oren zakken en wendde beschamend zijn blik af. ‘H-Het spijt me… Maar ik… I-Ik ben je naam vergeten,’ murmelde hij zachtjes, sloeg aarzelend zijn ogen op. Hij wilde het niet voor zichzelf verpesten, maar hij wist gewoon weinig namen. Hij had zichzelf altijd buitengesloten voor de wereld, dus dan was het eigenlijk wel logisch.

Onderwerp: Re: Outside the camp wo 28 dec 2011 - 14:05

De bruine kater was bezig met een grondige wasbeurt. Geduldig keek Limelight toe, Locustpaw leek wel goed voor zichzelf te zorgen. Zelf had hij nooit echt het geduld of zin om zich grondig te wassen, al moest het wel eens in de zoveel tijd gebeuren.
Locustpaw leek niet meteen door te hebben dat er tegen hem gesproken word. De kater ging snel overeind staan en schudde zijn vacht weer door elkaar. In gedachten grinnikte Limelight, de reactie was gewoon grappig om te zien. Hij leek zo verbaasd, zijn grote ogen die eventjes knipperde alsof hij zijn ogen niet kon geloven. Rustig knikte Limelight, 'Ja, we kunnen natuurlijk niet jagen in het kamp.' Zijn stem klonk een beetje spottend maar hij bedoelde het niet gemeen. Zo was hij niet, Limelight vond het gewoon leuk om een beetje te plagen. Spot, vooral zelfspot zat gewoon in zijn aard. De enthousiaste stem deed hem goed. Fijn nu voelde hij zich opeens heel oud. Zo lang was het toch niet geleden dat hij zelf zo was? Nee hij was iets van vijf manen Warrior, dat was niet zo lang. Natuurlijk zwakte die enthousiastme af hoe meer hij groeide. Dat kwam meer omdat hij gewend begon te raken aan alle taken. Het alleen jagen, alleen patrouille lopen of met andere Apprentices. Leuk was het wel. Limelight keek even naar de grote steen in het kamp. Hij hoopte zelf een mentor te worden bij de volgende Ceremonie, maar hij wist niet of hij uitverkoren werd. Locustpaw's reactie sloeg opeens om. Verbaasd knipperde Limelight dit keer met zijn ogen. Rustig liep hij langs Locustpaw en zwaaide met zijn staart zachtjes tegen zijn neusje. 'De naam is Limelight, aangenaam.' Zei hij terwijl een lachje wegmoffelde. Hij vond het nooit zo erg dat katten zijn naam niet meteen wisten. De Clan was groot, vaak waren anderen eerder verbaasd dat hij hun naam kenden. En dan kregen ze zo'n gezicht waarop je duidelijk kon zien dat ze aan het graven waren wanneer ze hem ontmoet hadden. Een geweldige reactie, het koste hem altijd weer moeite om niet te grinniken. 'Kom je?' Zei hij toen hij eventjes over zijn schouder keek.

De Uilenboom was niet moeilijk om te komen. Je moest alleen een eindje lopen en door de dichte begroeiing breken. Limelight besloot maar om een weg te nemen die minder begroeid was dan op andere plekken. De meeste takken waren al gebroken of omgebogen waardoor er een smal paadje ontstond. Toch moest hij hier en daar nog oppassen voor scherpe uitstekels en wortels die boven de grond uitkwamen. Eventjes topte Limelight met lopen en keerde zich naar Locustpaw. Ze waren nu bijna bij de Uilenboom. 'Wat hoor je?' Vroeg hij rustig aan de kater.

Onderwerp: Re: Outside the camp do 29 dec 2011 - 14:45

De woorden waren echt voor hem bedoeld! Hij kreeg toestemming en tegelijkertijd ook begeleiding, van een Warrior die het vrijwillig aanbood. En hij was weer zo dom om de naam van deze te vergeten. Waarom was hij ook zo slecht in namen? Hij had zelfs die van Minnowpaw, dochter van Bluestar nog wel, vergeten! Het zou verboden moeten worden, namen vergeten van clangenoten. Hij kende ze dan wel niet allemaal goed, dat was nog geen excuus om hun namen niet te kennen. Iedereen was gelijk, dus had niemand meer recht om zijn of haar naam goed te onthouden… Oké, Bluestar was leidster, daar vergeet je de naam gewoon niet van want dat zou gewoon slecht zijn.
Hij kon het niet helpen dat zijn beiden ogen de staart volgden die zijn neus aanraakte, hij daardoor wel scheel moest kijken. Want natuurlijk uiterst komisch had geleken. Zo keek hij ook altijd als er een of ander insectje op zijn neus kwam zitten tijdens Bladgroen of Nieuwblad. Geen wonder dat ze hem vreemd vonden. Hij keek van zichzelf scheel als er gewoon iets op zijn neus zat, leek op een poes qua verzorging van zijn vacht en kon zo plots niet meer uit zijn woorden komen. Logisch dat gesprekken met hem altijd zo moeizaam gingen, vond hijzelf dan.
‘I-Insgelijks!’ Zijn eigen naam zeggen zou geen zin meer hebben, want Limelight had hem er immers mee aangesproken. Dus zou hij zichzelf alleen maar voorschut zetten met zijn gestotter en zinloze voorstellingen. Niet doen dus. Hij draaide zich om, met die sierlijkheid die gewoon in zijn bewegingen gegriefd stonden. Behalve als hij achteraf struikelde en op zijn snoet viel, dan had hij het weer voor zichzelf verpest. Hij knikte vastberaden, dat was zijn antwoord. Woorden zouden nu niet nodig zijn, zijn houding was genoeg.

Hij had geluk dat de Uilenboom niet zo ver was. Het was niet dat hij niet zoveel deed en gewoon de hele dag lag te slapen. Hij probeerde altijd behulpzaam te zijn en zijn steentje bij te dragen. Maar de dingen die hij deed… Tja, je kreeg er niet echt veel conditie van. Dus daar zou zeker aan gewerkt moeten worden als hij eenmaal een mentor had. Met een wat snellere ademhaling keek hij op wanneer Limelight wat vroeg. Zijn ademhaling was mede sneller geworden door de zenuwen die door zijn lijf gierden.
Hij spitste zijn oren, draaide ze wat en probeerde zo goed mogelijk alle geluiden te onderscheiden. ‘Ik ehm…’ Hij dacht eventjes na, ‘De wind?’ antwoordde hij uiteindelijk aarzelend, wist niet zeker of dat wel het antwoord was wat van hem werd verwacht. Maar hij hoorde eigenlijk niets anders. Alleen het ritselen van de bladeren, wat veroorzaakt werd door de wind. Hij liet zijn oren een beetje zakken, had nu al het gevoel dat hij had gefaald.

Onderwerp: Re: Outside the camp