If I gotta take the high road, I'm rolling.

Binnenkort zouden ze ten strijde trekken. Riverclan en de andere drie clans zouden een gezamenlijke vijand hopelijk voor altijd uit het woud verdrijven. Of tenminste, dat was het plan. Het kon allemaal nog heel erg fout gaan. Crystalshell had er op gestaan dat Riverclan hun mede-clankatten te hulp zouden schieten. Maar ze wist dat ze daarmee een enorm risico namen. Ze maakte zich ongerust om haar clangenoten, Pantherstar en zij vroegen nu alles van ze. Ze vroegen hun om een oorlog te voeren waar ze zelf weinig baat bij hadden. En toch moest het gebeuren, wist ze. Vanaf het moment dat ze had opgestaan had ze aan de aanval gedacht: Ze had met Pantherstar en andere oudere warriors gesproken. Maar een concreet plan maken was onmogelijk geweest: Niemand kende de situatie immers. Om tot rust te komen was Crystalshell even het kamp uitgegaan. Nu liep ze op haar gemak een rondje, denkend aan het komende gevaar.

+Squirrelplume

Can you help me unravel my latest mistake

Ze zou niet gaan liegen, ze vond het heel spannend dat ze ten strijde zouden gaan naar ShadowClan’s -oude?- kamp. Ze konden het eigenlijk niet meer zien als het kamp van ShadowClan. Het was nu het kamp van BloodClan. En dat was misschien nog wel erger. Wie weet hoe erg ShadowClan er onder aan het lijden was. Ze wist het niet, maar misschien wilde ze het ook wel niet weten ook. Hoe die beelden haar zouden teisteren op tijden dat ze het niet wilde zien. Maar ze onthield alles. Ieder klein ding die ze zag, onthield ze. Hoe erg ze dat ook niet wilde. Ze kon er niets aan doen, het was alsof haar hersenen alles in detail op sloeg. Misschien was dat wel de reden waarom ze achter ging blijven in het kamp: ze wilde niet geconfronteerd worden met iets wat ze in detail ging onthouden. Ieder haartje die verkeerd lag, iedere druppel bloed die er uit een wond vloeide. Al dat soort dingen zou ze gaan onthouden en dat was natuurlijk helemaal niets. Als het moest kon ze natuurlijk wel vechten maar- het was gewoon niets voor haar. Haar ogen vielen op een bekende kleur, waarop ze begon glimlachen en naar de poes begon te trippelen. Natuurlijk herkende ze haar. Wie zou niet de deputy van de clan herkennen? Oké, pas geboren kittens, maar zelfs die zouden al snel leren wie er aan de macht stonden in de clan en wie er respect moesten krijgen. ”Goedemiddag Crystalshell! Hoe gaat het met je op deze prachtige dag waar alle bloemen en planten aan het bloeien zijn?” begon ze met een brede glimlach tegen de grijze poes. Ze zou vast wel druk zijn met alles wat er aan de hand was, maar zelfs een poes zoals Crystalshell verdiende toch even rust? ”Ik bedoel kijk dan naar al die mooie planten die aan het groeien en bloeien zijn! Is het niet heel fijn hoe mooi alles weer wordt? Oh ik geniet altijd zo erg van dit seizoen, het is net alsof Starclan ons beloond na een lange tijd in de kou te hebben gezeten.” Ratelen. Daar was ze het beste in.

Ɓσ

Ze schrok van de stem, na alle gedachtes over vechten en oorlog zat ze nogal op het randje. Een schok ging door haar lijf terwijl ze snel haar kop draaide en rechtstreeks in het glimlachende gelaat van Squirrelplume keek. Daardoor kalmeerde ze, natuurlijk was er hier geen gevaar... Pas na een paar tellen besefte ze ook echt waar de kattin het over had: Een mooie dag waar alle bloemen en planten bloeiden. Crystalshell keek om zich heen, en ja, het was inderdaad een mooi gezicht na het dorre en met sneeuw bezaaide landschap dat Leafbare met zich mee bracht. Ergens dacht ze wel dat haar clangenoot de huidige situatie iéts serieuzer kon nemen. Maar waarom eigenlijk? Zodat ze zich met z'n allen nog meer zorgen konden gaan maken? Zij mocht zich om alles zorgen maken, maar eigenlijk was het zelfs beter als haar clan zijn rust nam en niet teveel overdacht wat er ging gebeuren. En daarbij: Squirrelplume had zich nog niet aangemeld om mee te gaan, dus de kans was klein dat ze volledig werd opgenomen door het gevecht zoals zoveel anderen. Toen het ratelende antwoord voorbij was wits Crystalshell toch een best vriendelijk antwoord te produceren: "Het is zeker heel mooi, een wonder bijna. Dat nadat alles dood gaat en kaal wordt, het zich toch weer kan laten terugkomen." Ze kon best even over bloeiende planten praten met Squirrelplume, misschien zou dat haar wel goed doen.

De grijze poes leek even te schrikken toen ze haar aan sprak. Alsof de poes haar niet aan had komen horen, wat waarschijnlijk ook het geval was geweest. Oh- het was echt niet haar bedoeling geweest dat ze de poes had laten schrikken! Echt niet! Ze had gewoon een leuk gesprekje met haar willen hebben over hoe mooi de natuur op dit moment was, hoe mooi de planten aan het bloeien waren. Ze wilde het over iets positiefs hebben, vooral met de oorlog die op komst was. Een vechter was ze niet echt, ze bleef liever achter in het kamp voor het geval dat BloodClan hun kant op zouden komen. En ze wilde liever gewoon haar dagelijkse taken als een warrior doen. Als ze moest vechten? Dan zou ze ook wel vechten, maar zolang het niet een noodzaak was en er aan haar verteld werd dat ze moest vechten, dan zou ze blijven. ”Het is zeker heel mooi, een wonder bijna. Dat nadat alles dood gaat en kaal wordt, het zich toch weer kan laten terugkomen.” Plume knikte meteen enthousiast op de woorden van haar deputy. Oh, ze hield er van om naar de prachtige bloemen te kijken. ”En soms komen ze nog meer terug dan eerst! Of met andere kleurtjes, waardoor de omgeving wordt gevuld met allemaal prachtige kleuren! Oh ik hou van het pallet die ik soms zie aan kleuren, het maakt me echt gelukkig.” Begon ze meteen weer aan één stuk door te ratelen tegen haar deputy. Het maakte haar echt niet uit tegen wie ze aan het praten was, zolang ze maar lekker kon praten. ”Wat is jouw favoriete bloem om te zien Crystalshell? Bloeit ‘ie al of moet ‘ie nog opkomen?” vroeg ze met een brede glimlach aan de grijze deputy.

De ander leek best blij te zijn dat ze meedeed in haar gesprek en minstens een deel van haar enthousiasme leek te delen. Squirrelplume vertelde over de kleuren en even glimlachte Crystalshell. Het was goed dat haar clan niet bezeten was door het komende onheil, er waren nog katten die over andere dingen na konden denken. Ze had verwacht dat ze gewoon op automatische piloot met het gesprek mee zou kunnen liften en zo haar kop een beetje leeg zou kunnen maken. Maar dat was niet het geval. Squirrelplume vroeg wat háár favoriete bloem was. Verwonderd keek de deputy om zich heen. Wat was haar favoriete bloem? Eigenlijk had ze helemaal geen idee. "Ik zou het niet weten, Squirrelplume. Ik vind rozen wel mooi, die zie je niet heel vaak." Sprak ze na even te hebben nagedacht.

Onderwerp: Re: If I gotta take the high road, I'm rolling.