New Interiour

Nou, het was zo ver. Ze zou haar nest hier neerleggen, in de Apprentice Den. Ze herinnerde nog dat ze samen met haar papa de Den ging bezoeken, toen ze nog een kitten was. Ze had het spannend gevonden, maar op zich was het niet heel erg anders. Ze lag alleen niet meer samen in één nest. Al hoopte ze natuurlijk wel dat ze bij Hermitpaw in zijn nest mocht kruipen als ze daar behoefte aan had. Over Hermitpaw gesproken, ze wilde graag met hem haar nest in de Den leggen zodat ze bij elkaar lagen.
Ze liep naar haar broertje. 'Uh, Hermitpaw, wil je samen met mij onze nesten in de Apprentice Den leggen? Dan kunnen we naast elkaar slapen,' miauwde ze.

+ Hermitpaw

Met een hoofd kokend van woede stapte hij de apprentice den in. Crystalshell was nu zijn mentor, Crystalshell. En het werd nog erger dan dat. Toen hij zijn irritatie niet kon verbergen - wat ook gewoon logisch was - had ze meteen super uit de hoogte gedaan. "Als je klaar bent met je waardering voor me uitten mag je een slaapplek gaan zoeken. En daarna ontmoet je me bij de uitgang van het kamp. We beginnen meteen." had ze gezegd. Hij ging er expres lekker lang over doen. Als ze zijn respect wilde dan moest ze stoppen met hem behandelen als een achterlijke kitten. Al heel zijn leven keek hij uit naar dit moment en hij zou er uitgebreid van gaan genieten. Door al het gepieker merkte hij pas dat zijn zusje hier ook was toen ze tegen hem begon te praten: "Uh, Hermitpaw, wil je samen met mij onze nesten in de Apprentice Den leggen? Dan kunnen we naast elkaar slapen." Even wist hij niet hoe hij daarop moest reageren. Er ging veel teveel in dat koppie van hem om om een goede zin te kunnen vormen. "Ehm, ja. Ja is goed." zei hij verstrooid.

Hij gaf niet meteen een reactie, wat haar een beetje in de war maakte. Hij wilde dat toch wel? 'Ehm, ja. Ja is goed,' zei hij uiteindelijk, maar duidelijk verstrooid. Shrimpkit knikte. 'Oké..' Ze liep naar de Nursery toe. Hier zouden ze nu dus niet meer slapen. Ze zuchtte en keek om naar Hermitpaw. 'Jij hebt wel zin in Apprentice zijn, toch?' vroeg ze. 'In ieder geval weet je hoe je mentor is,' glimlachte ze. Zelf had ze Crystelshell ook wel prima gevonden als mentor, dan wist ze in ieder geval waar ze aan toe was.

Natuurlijk wilde hij naast zijn zusje slapen. Dat begreep ze toch wel? Ze ging alweer verder, met een moeilijke vraag. Eerst had hij er enorm veel zin in ja, maar zijn mentor had nu al laten weten dat ze hem ging aanpakken. Shrimp snapte dat zo te horen duidelijk niet. Dat hij wist hoe ze was was nou juist het probleem. Hij had veel liever Littlefish gehad. Die kwam gewoon aardig over. Konden ze niet ruilen ofzo? "Shrimpki-paw. Shrimppaw." hakkelde hij. Die nieuwe namen waren nog even wennen. "Apprentice zijn is geweldig, maar Crystalshell is best streng.. Met haar gaat denk ik helemaal niet leuk worden." gaf hij toe. Hij durfde zijn zusje hier wel mee te vertrouwen. Of ze het nou goed met de poes kon vinden of niet, ze zou het haar nooit vertellen. "Ben jij blij met je mentor?" vroeg hij om de aandacht maar bij hem vandaan te halen.

Shrimppaw glimlachte toen hij haar begroette. Hermitpaw moest nog even oefenen met de nieuwe namen blijkbaar. Shrimp wist niet of ze daar zelf ook erge moeite mee zou hebben, maar het feit dat ze nu Apprentice was, was erg aanwezig in haar koppie.
'Apprentice zijn is geweldig, maar Crystalshell is best streng.. Met haar gaat denk ik helemaal niet leuk worden.' Shrimppaw keek verbaasd naar haar broer. Vond hij hun oma niet aardig? Zij wel hoor. 'Ben jij blij met je mentor?' vroeg hij voordat ze een vraag had kunnen stellen.
'Uhm, ja hoor, ik denk het wel. Littlefish ziet er wel aardig uit. Maar ik ken haar niet zo goed,' gaf ze een beetje twijfelend toe. Ze wilde haar nieuwe mentor niet kwetsen, ook al was die hier nu niet. 'Maar waarom vind je Crystalshell niet leuk? Ik zou het juist wel fijn vinden om te weten waar ik aan toe ben.' Zij vond hun oma immers wel aardig.

Gelukkig was zijn zusje tevreden over haar mentor, al leek ze wat onzeker. Dat kwam wel goed. Zo was Shrimp nou eenmaal. Ze moest altijd eerst even tasten voordat ze een stap durfde te zetten. "Littlefish gaat je helemaal geweldig vinden, want dat ben je." mauwde hij geruststellend. Iemand moest wel heel gek zijn om haar niet te mogen. Ze was zonder twijfel de liefste kat die hij kende. Dat maakte wel dat ze hem zo'n vervelende vraag stelde. Waarom hij Crystalshell niet leuk vond? Dat was nog niet zo simpel. "Ze behandelt me alsof ik tot last ben. Ik denk daarom." Het gevoel dat hij kreeg als hij bij haar was klopte gewoon niet. Eigenlijk wilde hij het er niet meer over hebben. Waar hij nu behoefte aan had was gewoon normale apprentice dingen doen met zijn zusje, zoals hun nesten naast elkaar leggen. "Zullen we maar een plekje uitzoeken?"

'Littlefish gaat je helemaal geweldig vinden, want dat ben je,' mauwde haar broer geruststellend. Shrimppaw glimlachte naar hem. Hoe meer ze erover nadacht hoe minder eng het ook leuk. Tot nu toe vond iedereen waarmee ze gesproken had haar aardig. Dat leidde ook naar de volgende vraag die ze stelde. 'Ze behandelt me alsof ik tot last ben. Ik denk daarom,' antwoordde Hermit.
Shrimppaw keek hem even verbaasd aan. Waarom zou ze dat denken? Hermitpaw leek er wel een beetje ongemakkelijk onder en hij veranderde het onderwerp ook weer. Shrimp besloot het dus maar te laten zijn voor wat het was. 'Zullen we maar een plekje uitzoeken?'
De crèmekleurige Apprentice knikte. Ze zorgde er voor dat de spulletjes die Honorpaw en Icecream er in hadden gelegd niet uit het nest vielen, want dat zou zonde zijn. Samen met Hermitpaw liep ze naar de Apprentice Den. Ze was benieuwd waar Hermit wilde liggen, zelf maakte het haar niet zoveel uit.

Tot zijn opluchting stemde Shrimp ermee in en ging ze niet verder met vragen stellen over zijn mentor. Ze liepen samen naar de apprentice den. De laatste keer dat hij hier was geweest was stiekem met Crabkit. Het was nogal gek om hier legaal te zijn, maar dat gevoel van gemis dat hem de laatste moons vaak overviel was nog veel vreemder. Nog nooit had hij zich zo gevoeld en toch wist hij precies waar het van kwam: zijn stomme zusje die zich ontzettend in de problemen had gewerkt. Er ging geen dag voorbij dat hij haar niet miste en vaak was hij bang dat haar iets was overkomen. Waarom konden ze geen normale, blije familie zijn? Dan had ze nu naast hem en Shrimp gestaan om waarschijnlijk naar binnen te schieten en meteen de beste plek te claimen. En dat was oké geweest, want alles beter dan dit. "Crab hoort hier nu te zijn." mauwde hij somber. Over dit soort dingen praten was moeilijk, maar dat Shrimppaw hetzelfde probleem had maakte het toch net iets makkelijker. Hij miste zijn zus gewoon..

Ze trippelde de Apprentice Den binnen. Ze stopte even om haar ogen te laten wennen aan het donker, maar dat duurde gelukkig niet erg lang. Ze keek even om haar heen en zag toen een fijn plekje om haar nest neer te leggen. Voorzichtig sleepte ze het er heen en keek achterom naar haar broer. Hij leek helemaal niet blij, al had hij zoveel zin gehad om een Apprentice te worden.
'Crab hoort hier nu te zijn,' mauwde hij somber. Shrimppaw knipperde met haar oogjes en zuchtte. 'Ja..' Dat hoorde ze inderdaad. Maar veel konden ze er nu niet aan doen, maar om dat te weten verscheurde haar ook. 'Denk je echt dat we haar terug kunnen halen?' vroeg ze en ze keek Hermit aan, met lichte hoop in haar ogen.

Zijn zusje klonk even verdrietig als hij nu het om dit onderwerp ging. Gelukkig deed ze het wel beter dan hij, in alles eigenlijk. Ze had een mentor die haar (waarschijnlijk) mocht en was goed in vrienden maken. Hij had alleen zijn zusje en zijn vader. Ja, hij praatte wel met de andere apprentices, maar hij was niet bepaald populair. Met Shrimp zat dat heel anders. Zelfs Crabkit mocht haar meer, dacht hij tenminste. Hij had altijd ruzie met haar, maar misschien vond ze Shrimp juist te passief. Wie weet waren ze allebei wel helemaal niet zo close met hun zusje als dat ze dachten. Ze zagen deze hele situatie immers niet aankomen. Maar toen Shrimp hem de vraag stelde of ze haar nog terug konden halen kreeg hij weer wat hoop. "Absoluut Shrimp. Jij en ik gaan haar redden, als je dat wilt dan." Het werd een gevaarlijke missie en het liefst zou hij haar gewoon thuis laten, maar ze had het recht om mee te gaan. Ze had het recht om samen met hem hun zusje onder ogen te zien, om te zien wat er van haar was geworden. In zijn hoofd was ze nog precies hetzelfde, maar dan wat ouder. Hoe erg kon hij fout zitten? Hopelijk had BloodClan haar niet teveel veranderd. Een bloeddorstige Crab, het idee alleen al.. Hij probeerde die gedachte van zich af te schudden en volgde Shrimp naar de plek die ze had uitgekozen. Zelf had hij zijn oude nest niet meegenomen. Nu hij apprentice was ging hij een nieuwe periode in en dat mocht best gevierd worden met een verse lading mos en veren. Bovendien had hij niet echt spullen van emotionele waarde, zoals Shrimps schelpjes en steentjes die ze van Honorpaw had gekregen. Hoe die twee vrienden waren was hem een raadsel, maar het was dan ook zijn super sociale zusje. Hermit had andere dingen aan zijn hoofd dan contact opzoeken met dat soort katten. "Ik wil over een paar dagen al gaan." zei hij ernstig. Als ze wilde ging dan moest ze ook weten waar ze aan toe was. Hopelijk stemde ze hier gewoon mee in..

Ze zag dat haar vraag hem ook weer wat hoop gaf. 'Absoluut Shrimp. Jij en ik gaan haar redden, als je dat wilt dan.' De jonge poes zuchtte. Haar redden, dat was juist het tegenover gestelde van wat hun papa hen had verteld. Crabkit, of Skadi, wilde niet gered worden. Ze wilde bij BloodClan horen. Dat is wat hij zei, maar dat geloven vond ze moeilijk. Toch wilde ze haar vader niet teleurstellen, maar tegelijkertijd... Misschien konden zij hun zus wel terug krijgen? En misschien Ravenkit ook, voor Honorpaw. In gedachte verzonken kneedde ze haar bedje.
'Ik wil over een paar dagen al gaan.' Shrimp keek verschrikt op bij die woorden. Hij klonk ernstig, wilde hij echt al gaan? 'Dan al? Dat is al snel, Hermit... Weet je het zeker? Moeten we niet.. Nog wat langer wachten, genoeg vechttraining krijgen?' Ze was bang dat het misschien allemaal te snel ging, maar tegelijkertijd... Als ze nu niets deden, waren ze misschien te laat. En dat wilde ze ook niet op haar geweten hebben.

Een gefrustreerde zucht verliet zijn mond. Zoals verwacht wist zijn zusje het niet zeker. Daar moest ze echt eens een keer mee stoppen, dat oneindige twijfelen. De wereld ging gewoon door terwijl zij stilstond. Op dit moment zou er iets ergs met Crab aan de hand kunnen zijn, een gedachte die hem alleen maar meer pushte om zo snel mogelijk te gaan. "Ja. We moeten echt zo snel mogelijk gaan, Shrimp. Begrijp dat nou." zei hij met een lichte dwang in zijn stem. "Als we goed uitkijken dan hoeven we helemaal niet te vechten. We moeten gewoon tot haar kunnen doordringen en dat leert je mentor je niet." Ze hadden er helemaal niks aan om nog te wachten. Leren vechten duurde nog veel te lang en de tijd tikte. Wat als Crab écht wilde blijven? Dat moesten ze voor zijn. "Ik wil gewoon niet te laat zijn.." mauwde hij bezorgd. Dat begreep ze toch wel?

De lichtelijke geïrriteerde zucht die uit Hermit's bekje kwam zei al genoeg. Hij vond dat ze weer teveel twijfelde en dat ze, als het kon, het liefst nu al weg zouden glippen om hun zusje te redden. 'Ja. We moeten echt zo snel mogelijk gaan, Shrimp. Begrijp dat nou,' zei hij met lichte dwang. Shrimppaw zuchtte en knikte. 'Als we goed uitkijken dan hoeven we helemaal niet te vechten. We moeten gewoon tot haar kunnen doordringen en dat leert je mentor je niet.'
'Ik... Oké.. Als jij denkt dat we dat kunnen. Ik bedoel... Het blijft wel Crabkit... Ze was nooit de makkelijkste met naar anderen luisteren,' miauwde ze voorzichtig. Hun papa had hen verteld dat ze niet gehersenspoeld was, dat dit was wat ze zelf wilde. Als dat echt zo was dan betwijfelde ze of het echt zo makkelijk zou zijn als Hermitpaw beschreef.
'Ik wil gewoon niet te laat zijn...' mauwde haar broer toen bezorgd. Shrimp keek op en zuchtte. Ze duwde haar kopje troostend tegen de zijne aan. 'Ik zal met je meegaan, Hermit... Om het te proberen. Maar ik wil wel eerst een vechttraining vragen aan Littlefish voordat ik ga. Je weet maar nooit...' Hopelijk vond hij dit goed. Het zou voor hem ook goed zijn om in ieder geval de basis te weten.

Toen Shrimp twijfelend instemde voelde hij opluchting. Het ging al de goede kant op. Wie weet konden ze morgen wel gaan. Als het aan hem lag, dan gingen ze nu, maar hij moest zo direct al gaan trainen met Crystalshell.. Bovendien kon hij beter rustig aankijken wat Shrimp goed vond voordat ze opeens niet meer wilde. Ze klonk namelijk nog niet helemaal overtuigd, al leefde ze duidelijk wel met hem mee. Hij duwde zijn kop met een warm gevoel terug tegen de hare. Wat zou hij toch zonder haar zijn? Toen ze voorstelde om eerst vechttraining te volgen trok hij zich terug en keek hij haar verontwaardig aan. "Maar-" begon hij niet goed wetende wat hij moest zeggen. "Hoelang gaat dat dan duren?" Shrimp kennende wilde ze zich eerst goed voorbereiden. Hij zou ook veel liever al kunnen vechten in deze situatie, dat was echt wel te begrijpen, maar daar was nu helemaal geen tijd voor!

'Maar-' Shrimppaw keek op toen hij aan zijn zin begon. Wilde hij niet oefenen met vechten? Dat was wel belangrijk hoor. Wie weet wat hun zusje allemaal al geleerd had, of misschien was ze wel met anderen... 'Hoelang gaat dat dan duren?'
Ze zuchtte en haalde haar schouders op. 'Ik hoop niet heel lang.. Ik zal vragen aan Littlefish of dat de eerste training kan zijn, na de tour dan...' Ze hoopte dat ze niet ergens terugkrabbelde, dat ze toch te bang zou zijn. Maar ze wilde Crabkit toch wel graag zien. Misschien was het hun papa niet gelukt, maar zou het hun wel lukken?