I wish we weren't out in public

Vandaag had hij besloten zichzelf nuttig te maken voor de verandering. Al moest je je niet vergissen dat dit absoluut niet een verandering van natuur was. Nee, Warhound had hier nog niet het licht gezien, zou zijn zondes niet vergeven laten worden en laat staan zijn manieren nu veranderen naar het goede. De rede voor dit goede gedrag wat compleet uit zijn imago stond was simpelweg verveling. Een van de voornaamste drijfveren die de vreemd gekleurde kater droeg. Verveling was een geweldig krachtige bron van actie. Het kon je tot waanzin maar ook tot betere zetten drijven. In zijn geval leek dit onorigineel genoeg jagen te zijn. Vissen kon hij immers absoluut niet, dus moest hij het doen met zijn andere talenten. Hij was sneller dan menig Riverclanner, en hij kon goed op vogels jagen. Met zo’n gemixte bloedlijn als die van hemzelf was het ook niet vreemd dat sommige dingen beter ontwikkelde als andere, al was hij in het grote plaatje nergens een echte uitsteker in, enkel in het observeren. Hij schudde zijn hoofd kort, om langs de oever van de rivier te lopen. Hij hoefde niet te sluipen, het kolkende water zou zijn aanwezigheid grotendeels verbergen. Enkel in beeld en geur moest hij onzichtbaar blijven. Maar hoe snel het goede voornemen was ontstaan was het hem ook weer ontnomen, want zijn blik was gevallen op een andere calico. Prairiefox. Een jong ding, en ze had iets over zich heen hangen was hem aantrok. Wat zijn nieuwsgierigheid wekte. Als een puzzel waar je nog net een paar stukjes extra voor nodig had om hem op te lossen. Met een grijns liep hij uit zijn schuilplek en liet zijn lichaam langs de hare glijden. “Hallo duif, wat brengt jou hier?” Zijn staart viel rond het lichaam van de ander heen terwijl hij haar wang een korte lik gaf. Ja, veel beter om de verveling mee te vullen dan met jagen.

+ Prairiefox

The extreme always seem to make an impression

Hoewel Prairiefox jong was, was ze aan romantische aandacht al snel gewend geraakt. Het gebeurde eerder vaak dan zelden dat er mannen op haar af kwamen, en het kwam vandaag dus niet als een heftige verrassing. Haar oortje wiebelde nieuwsgierig toen Warhound, een oudere warrior dan haarzelf, zich plots tegen haar aan duwde. "Ik ben in mijn eigen territorium, is het plots verplicht om je dan te verantwoorden?" beantwoordde ze terug, haar stem speels ondanks de wat hardere woorden. Hoewel ze eigenlijk van plan was om door te lopen, had Warhound duidelijk andere plannen, en werd ze gestopt door zijn staart die voor haar poten viel. Haar lichtblauwe ogen richtten zich op hem, terwijl ze kort met haar flapoortje tikte. "Hmm? Dat antwoord was niet helemaal naar wens?" miauwde ze met een lieflijk lachje waarna ze ging zitten. Haar staart krulde netjes om haar poten heen, waarbij deze die van de ander lichtjes wegduwde, al dan niet met opzet.

En zo simpel als dat een actie en een beweging was stond hij naast de andere calico. Een die veel lichter in kleurering was als hijzelf, maar toch evengoed een driekleurig patroon bevatte. Vlekken van een kon vanaf een afstand overlopen tot de ander, op de manier hoe ze het ook deden in de natuur. Maar ook hun stem vloeide op elkaar in, beiden speels en met een zekere onserieuze lading die echter toch een betekenis had om hun te ondersteunen. Hij vond het een interessant beeld om in zich op te nemen. En hij grijnsde dan ook, onaangetast. “Nee, zie het niet als een noodzaak voor verantwoording maar eerder een interesse in je gedachtegang en motivaties” Hij haalde zijn schouders sierlijk op. “Of het was een manier een gesprek te openen, duif, jij mag kiezen” De ander ging zitten, en hij volgde het voorbeeld, al was zijn lichaam iets om de ander heen gebogen. Niet zo dichtbij om elkaar aan te raken, maar dichtbij genoeg om de lichamelijk reacties van de ander te kunnen voelen. Als een dun draadje tussen de twee figuren in dat compleet gespannen stond, en iedere trilling mooi doorspeelde. “Misschien juist het tegendeel, misschien wil ik nog wel meer antwoorden van je horen” Het was niks meer als een spel voor hem, een dans waarin je erachter probeerde te komen wat de ander verborgen had voor persoonlijkheid en kwaliteiten. En bovenal, het was tijdverdrijf.

The extreme always seem to make an impression

Ze had het bij het foute eind; Warhound had haar de vraag gesteld uit interesse naar haar en haar karakter. Ze giechelde om zijn antwoord, ach het was grappig en ze was makkelijk gecharmeerd. "Zou het niet beide kunnen zijn?" beantwoordde ze op de opmerking dat zij moest kiezen welke van de twee motivaties achter de kater zijn acties had gezeten. "Als je een gesprek opent kom je vanzelf achter gedachtegangen en motivaties, zolang het gesprek maar lang genoeg doorgaat," opperde ze met een knipoogje. Samen gingen ze zitten, Prairie voornamelijk door de sturing van de ander maar erg vond ze het niet. Er was wat speciaals aan deze kater, dat voelde ze haarfijn aan. Wat het was kon ze haar vinger niet op leggen. Zijn antwoord vleide haar, en met een giecheltje keek ze hem aan. "En wat voor antwoorden zouden dat dan wel niet zijn?" vroeg ze hem met haar zoete stem. "Voor antwoorden zijn eerst vragen nodig, over het algemeen," vervolgde ze toen met een lachje.

Hij vond het leuk, de manier hoe ze om hem lachte en inging op alles wat hij zei. De manier hoe ze meespeelde. Hij probeerde te achterhalen tot hoeverre ze wist wat er werkelijk gebeurde, zijn eigen motieven en de fascade die hij opstelde. Misschien overschatte hij nu de intelligentie van de kattin voor hem. Maar dan kwam hij vanzelf achter. In ieder geval bleef ze zitten en plaagden ze hem terug, boog ze zijn woorden om in een cirkel die hij wederom weer moest buigen om naar haar te keren. Op de manier hoe de wind soms kolkten en bladeren oppakte enkel en alleen om ze weer op dezelfde plek te laten dalen. “Is dat wel werkelijk zo, ambrosia? Zijn er niet momenten waarop je een antwoord krijgt en enkel daardoor realiseert wat de vraag mag zijn?” Spon hij naar haar, om hierna met een speling in zijn zilveren ogen terug te kijken. De bijnaam sloeg op haar honingzoete stem en toontje, en de zoetste honing die hij kende was ambrosia, wat het in zijn beleving enkel bijpassend maakte. “Zo veel vragen om uit te kiezen. Ik zou willen weten hoe jij de wereld ziet, waar je in geloofd, hoe jij jezelf zou omschrijven, hoever je zou gaan” Somde hij compleet simpel op alsof hij naar het weer vroeg. “Maar misschien ook wat je favoriete seizoen is. Wat je mij graag zou vragen” Hij liet een grijns op zijn snuit verschijnen. “En natuurlijk welke antwoorden je al hebt gekregen zonder ooit een vraag te hebben moeten stellen” Puur, en enkel alleen, omdat hij een kwal was. En omdat dit gesprek en deze kat hem werkelijk bezig hielt.

The extreme always seem to make an impression

Oh, hij liet zich niet makkelijk kennen, dat werd al gauw duidelijk. Hij stelde haar punt opnieuw ter discussie, maar het beledigde haar niet. Als er iets was waar Prairiefox van hield, waren het intelligente gesprekken met anderen die hetzelfde dachten als haar. Het gebeurde maar zelden dat ze zulke karakters tegen kwam, erg zelden. En eigenlijk nooit iemand uit haar eigen clan. Het verbaasde haar om te leren dat Warhound zo'n interessant gesprekspartner was, dat had ze niet achter hem gezocht. Zijn reputatie in de clan was niet al te best, maar zij kon niet zo snel vinden waarom niet. Hij was charming, leuk, verfrissend. Speciaal. Daar hield ze van. Ze kreeg een bijnaampje van hem, en dat vond ze wel leuk. "Ambrosia, hmm?" vroeg ze hem, lichtelijk uitdagend. Die had ze nooit eerder gehoord; zoals ze al zei, hij was speciaal. "Wellicht heb je gelijk, er zullen vast vragen zijn die zo beantwoord zullen worden. Ik ben alleen bang dat ik je dan niet verder kan helpen, want ik ben niet het persoon die alles voor niets vrijgeeft," sprak ze, opnieuw met een uitdagend randje om haar woorden. Ze wou dat hij het initiatief nam, hield van het spelletje dat ze aan het spelen waren. Uiteindelijk gaf hij toch haar haar zin, want er kwamen vragen naar voren en nieuwsgierig spitste ze haar oortjes. Haar flapoortje kwam maar half overeind, verder dan dat zou hij nooit kunnen gaan. Ooh, wat een vragen kwamen haar kant op gestuurd. Het werd een hele opsomming en met een lachje keek ze naar de ander. "Je stelt me zoveel vragen, het lijkt haast alsof je in jaren geen goede conversatie gehad hebt," Haar dikke staart tikte kort tegen zijn zij. "Vertel, waar wil je het liefste antwoord op?" Ze grinnikte. "Mijn favoriete seizoen is de lente. Ik zou mezelf omschrijven als warm, maar scherp, en ik kan zo ver gaan als ik wil." Ze wiebelde met haar snorhaartjes. Zijn laatste vraag was om haar te plagen, en ze tikte hem op de borst met haar poot. "Alles wat mijn ouders me geleerd hebben," beantwoordde ze daarop, al was ze van dit antwoord minder zeker.

Zijn kleurloze ogen probeerde de kat voor hem te lezen, alsof hij in de pagina’s van haar woorden een diepere betekenis kon vinden op alles wat gesproken werd. Want een conversatie zoals deze, geloofde hij, kwam niet uit lieve levens. Of beter gezegd, het verstand was zo veel dieper dan de tong. Van alle intelligente woorden die ze sprak moest er iets nog driemaal diepgaander in dat gevlekte kopje van haar spoken. Zoals ook bij hem het geval was. En het was in natuur af te lezen dat hoe intelligenter het dier hoe zwarter diens wortels waren. Op de manier hoe de raaf roofvogels kaalplukte als afleiding en hoe de mens de wereld naar hun hand vormde. Hoe hijzelf alles deed enkel en alleen om niet geconfronteerd te hoeven worden met de leegde die altijd in hem speelde, hoe de hele wereld niks meer was dan een schaakspel waarin hij zelf enkel een geslagen pion was. Een stuk aan de zijkant van het bord gezet, in rust kijkende naar hoe de rest van het spel zich uitspeelde. En de roek voor hem had zich naar de rand van het bord gebracht en daagde hem uit. Hij kantelde zijn kop lichtelijk, terwijl hij de hoek van zijn mond charmant en uiterst kalm optrok. “Nou mijn Ambrosia, ik ben een rijk man in vele velden. Wat is jouw prijs voor antwoorden op de vragen die nog niet gesteld zijn en mogelijk nooit gesteld gaan worden? Mogelijk ben ik geïnteresseerd” Warhound eiste de omgeving op met enkel zijn bestaan. Zijn houding en de energie die hij uitstraalde. Hij was in bezit van dit alles, hij droeg de controle. Oh ja de controle over alles om hun heen behalve de poes voor hem. Zijn zelfvertrouwen en mooie woorden werden zeker gezien, maar het was niet als de onvermijdelijke spreuk die op andere viel. Deze kat gemaakt van zoete honing bezat haar eigen grond, haar eigen lucht. En zij hoefde hem niet te hebben om te ademen. Het wekte zijn interesse, een prijs die maar weinige bezaten. “Ik stel altijd deze vragen, maar je bent de eerste die deze terug beantwoord” Het vuur brand niet zonder hout en kool mijn vriend. Hij kreeg antwoorden terug, aanrakingen die hem vertelde dat zij hier ook van genoot. Hoe hard had zij wel niet verlangd naar een pion die zij niet in één slag kon slaan? Die net uit het spel stond om haar enkel uit te dagen? “Wat ik het liefste wil weten is wat jij graag van mij zou willen horen, welke vragen je mij zou stellen Ambrosia. Wie weet beantwoord ik ze ook nog” Bij haar aanraking en kleine verzakking in haar zekerheid stapte hij dichterbij en vleide zijn lichaam naast de hare. Zodat de tentie in het spel niet enkel mentaal zou zijn maar ook fysiek. “Is jouw tong een geschenk van hun of een die je zelf hebt moeten scheppen?”

The extreme always seem to make an impression

Ze had wel door hoe de ander haar bekeek; alsof ze een puzzel was die hij moest uitvogelen, een doolhof waarvan hij de uitgang zocht. Heerlijk vond ze het, want het betekende dat hij niet wist wie ze was, net zoals alle anderen in deze clan. Ze was haar eigen persoon, niemand wist haar motieven, enkel zij. En misschien Warhound, als hij hard genoeg zijn best deed. Hij was van plan om hard zijn best te doen, merkte ze, toen hij haar vroeg wat haar antwoorden kostten. Een glimlachje trok over haar lippen; dat was leuk, iemand die haar een aanbod gaf voor haar woorden. Die zag dat tijd ook geld kostte. Maar Prairiefox was lief, en zou toch zeker geen gebruik maken van deze situatie. "Mijn antwoorden zijn gratis, als je ze verdient," sprak ze met een kinderlijke speelsheid in haar ogen. Want was iets werkelijk gratis, als je het verdienen moest? Ze was benieuwd wat Warhound van plan was om uit de kast te trekken, alleen maar zodat zij zijn conversatiepartner bleef. Heel benieuwd, ja. "Hmm, maar als je deze vragen stelt aan iedereen, betekent dat dat ik dan niet speciaal ben?" Ze trok een sip gezichtje waarna ze hem een zachte schouderstoot gaf. "Teleurstellend," lachte ze. "Welke vraag ik jou zou stellen?" Ze keek hem aan van onder haar wimpers en tikte hem met haar nagel onder zijn kin. "What makes you tick?" Want daar was ze nieuwsgierig naar. "Oh, lief, ik ben mijn eigen creatie. Niemand heeft daar effect op gehad, al helemaal mijn ouders niet."

Onderwerp: Re: I wish we weren't out in public