Nog steeds beurs van het ongeluk lag de blauwe kater in zijn warme nest. De vrouwelijke tweebeen was er kapot van dat haar partner dood was. Ze had wel een bakje met tonijn stukken voor hem neer gezet gehad, maar meer dan de helft had Shaka niet op gekund. Ook hij rouwde om de mannelijke tweebeen, maar een luid gekras en luid geroep om voedsel wekte zijn aandacht. De blauwe rus tilde zijn zere lijfje op en klom uit de mand terwijl hij richting het kattenluik liep zijn kop erdoor stak en heel even stond te luisteren. Hm... Die stem? Was dat niet de kat die hem laatst nog geholpen had zijn weg weer naar huis te vinden? Zijn nieuwsgierigheid begon zijn brein te prikkelen en al snel besefte de jonge kater dat hij bij de poot stond die je van binnenuit gemakkelijk open kon duwen al koste het hem nu meer moeite. 'Orchis?' riep Shaka die net met zijn schouder nog de poort open kon houden terwijl hij naar het achterwerk van de kater keek. 'Als je honger hebt kan je el met mij mee eten.' stelde de blauwe rus voor en hij wachten heel even op zijn antwoord.