[KS] Mama we all go to hell

Name: Pine needles dusting the ground (Pine)
Reason for name: Pine en daarmee Pine needles verwijzen naar het gebied waarin Shadowclan leeft en waar zijn beide ouders dan ook vandaan komen. Het dusting deel zou ook nog kunnen slaan op zijn grootvader Acorndust.
Gender: Tom
Parents: Feverpitch x Southernwolf

Coat color: Blue tabby with white
Eye color: Amber
Fur length: Long
Size: Between medium and big
Pictures:

Spoiler:

Personality:
Adventurous - Curious - Insensitive - Never surrenders - Loyal
Vanaf begin af aan is Pine al iemand die graag dingen zelf uitzoekt en dan ook vaak op ontdekkingstocht gaat. Als hij eenmaal iets wilt weten zal hij niet rusten tot hij het antwoord heeft en zal dan ook vooral door blijven vragen. Hij kan hierbij lastig de gevoelens van anderen inschatten en zal dan vaak genoeg ook te ver hierin gaan. Verder als hij besluit loyaal aan iemand te zijn, dan zal hij dat ook blijven, tenzij de ander hem verraad. De rest wordt ontwikkeld in de rpg, maar dit is het basisidee.

About me + motivatie: Ik ga er vanuit dat jullie me wel kennenxD, dus ga hier niet het standaard riedeltje neerzetten. Eerlijkwaar was het enige wat me had weerhouden van me hiervoor aan te melden als ze Shadowclan zouden zijn, want dan was de interactie met Acorn te interessant geweest. Maar nu dat niet een obstakel is kon ik het niet helpen om een kitten van Southern te willen en daarmee een kleinkitten ook van Acorn. We zullen hierbij maar even vergeten dat Acorn en Sin hiermee familie van elkaar worden.

Picture:

Pip (of a sweet peach)
Maak kennis met Pip. God, wat een meid wordt dit! Zet je schrap, seatbelts on, want dit wordt one hell of a ride!

Pip is cool. Heel cool. Ze heeft een avontuurlijke geest die voor niets en niemand terugdeinst. Haar dromen zullen uitkomen, let maar op; daar zorgt zij wel voor! De droom om de rest van haar familie te ontmoeten bijvoorbeeld. En de droom voor hard gaan. Snelheid, adrenaline en doodsangsten uitstaan vind Pip heerlijk! Ze zal, en kan niet, gestopt worden door een bezorgde ouder of mentor. Nee, niemand kan haar stoppen. En als je het probeert, verwacht dan maar de wind van voren. Want Pip heeft nogal een temperament. Ze voelt net zoals ze zich gedraagt; heftig. Als ze blij is, is ze heel blij, en als ze boos is, heel erg boos. Haar hele lichaam vult zich met één emotie en dat is de enige die ze op dat moment dan ook kan voelen. Reasoning heeft met haar dus ook.. niet zoveel zin, om het lichtjes uit te drukken. Dat wordt dus nogal een opgave, veel succes mom! Gelukkig sta je er ook nog is helemaal alleen voor.

Er is één ding wat Pip misschien toch een beetje een rem kan geven. Misschien heeft Pip een klein, ietsjepietsje mini gezondheidsprobleem. Namelijk epilepsie. Echter zal ze hier nooit aan toegeven, het kan haar niet schelen dat ze 'verkeerd' gemaakt is (behalve dan dat ze er diep vanbinnen toch wel heel erg onzeker over is). Haar epilepsie is vervelend, maar niet vervelender dan een muggenbeet. Het is vallen en opstaan, letterlijk, maar Pip staat altijd op. Gelukkig heeft ze alleen epilepsie in haar ledematen, en blijft ze altijd bij bewust zijn. Dit betekent dat ze er zelf mee kan dealen en van niemand afhankelijk is! Ze weet na een aantal keer precies wat er gebeurt en wat ze moet doen.

Pip is duidelijk het kind van Feverpitch & Southernwolf. Ze lijkt erg op haar moeder qua uiterlijk, en ook heeft ze flink wat weg van haar tante Wolfpaw. Haar ogen zijn weer sprekend de ogen van haar papa. Haar lichaam is redelijk groot in bouw, met hier en daar spier maar ook en erg dunne buik. Dit geeft aan dat ze lichamelijke problemen heeft. Pip heeft een halflange en warrige vacht, die ze niet heel goed probeert te onderhouden of zo. Nee, ze houdt wel van de wilde coole look! Hier en daar een stokje of klontje modder vindt ze juist wel decoratie. Naast haar bruine tabby vacht heeft ze een witte bles, een wit rechter voetje en een witte linker achterpoot.

Hetgeen wat Pip heel erg gaat frustreren (als deze heerlijke familie bij de Tribe beland), is dat Pip nooit een kans zal krijgen om To-Be te worden. Het risico dat ze tijdens deze activiteiten een epilepsieaanval krijgt is te groot. Hierdoor voelt ze zich nutteloos, want ze heeft juist energie voor tien en wilt de dingen doen die haar geweigerd worden. Verwacht dus maar veel innerlijke frustratie en woede. Misschien wel zo veel dat ze ooit een keer besluit om weg te lopen..

Hey, hallo, y'all know me B) Ik zou 't heel leuk vinden om een kind van jullie te spelen, al is Southern helaas al naar de kattenhemel.. Maar een kind van Beer zijn is altijd geweldig en belooft goeie plotjes + inspiratie. Ik ben al helemaal verliefd op deze meid, dus ik zou het super vinden om met haar te mogen rpg-en <3 Groetjes Loïs

Je kind!:

Op een boomstronk tussen de sterren zat een jonge gestalte, zijn vacht glinsterend zoals de bomen om hem heen. Hij had zijn rug recht, zijn kin opgehoffen; maar zijn ogen waren gericht naar beneden, waar het schouwspel zonder hem doorging. Hij was verbazingwekkend kalm terwijl hij toekeek, alsof alle passie die hij in zijn leven gevoeld had plots verdwenen was. Niets was minder waar, natuurlijk; Southernwolf zou altijd een vurige kater blijven. Maar hier, boven, bij de sterren, leek alles plots zo klein, zo onbenullig. Zijn gele blik keek toe hoe Feverpitch wegrende. Hij stond op en volgde haar; want hoewel hij haar in het leven nooit veel aandacht besteed had, zag hij nu iets dat hij toen nooit had kunnen weten. Vier kleine sterretjes huppelden achter haar aan, wachtend op hun kans.

Hij keek toe hoe de kattin vocht om te overleven; als rogue, zelfs bij tweebenen, maar uiteindelijk weer alleen. Maar nooit alléén. Hij was daar, haar beschermengel, ook al kon hij niets doen - hij keek in ieder geval uit voor hen. Zijn bloed, zijn verantwoordelijkheid, zijn trots. Maar met elke stap die ze verder zette van de clans leek ze te vervagen. Hij moest steeds harder vechten om hen te kunnen zien, om bij hen te kunnen blijven. Het bloed van zijn voorouders bond hem aan de clans.

Plots merkte hij een kleurrijke schimmering op in zijn ooghoek. Iets dat hier niet thuishoorde; iets dat zich enkel in deze wereld bevond. Hij keek even om, maar Feverpitch zag hem natuurlijk niet - zou hem nooit meer zien, waarschijnlijk. Tenzij ze zich ooit omdraaide en haar bloed ooit weer met dat van hun voorouders zou vermengen. Hij sloop dichterbij, stapje voor stapje, naar datgene dat zijn aandacht gestolen had..

Het was een ei, eentje met bloemetjes bekroond en in een kleur die heel hard aan zijn eigen vacht deed denken. Een warme glimlach gleed langzaam over zijn snuit; met een zacht gebaar rolde hij het ei uit de struiken. Hij wist exact wat dit was. Een zoektocht naar wat van hem was; een jacht naar de kittens die hij nooit zou mogen ontmoeten. Southernwolf sloot even zijn ogen, dankte alles dat hem dierbaar was, en neusde er zachtjes tegen. De sterke geur van een kater, eentje die zijn bloedlijn zou verder zetten, die hen trots zou maken en zijn moeder zou beschermen, hij wist het zeker. "Wolfkit.", fluisterde hij zachtjes, ook al was er niemand om het te horen.

Nog een ei dook op uit de schaduwen. Hij had het eerst nog niet opgemerkt, want het was donker en leek bijna te verdwijnen. Het was ook een heel stuk kleiner dan het vorige; maar daarom niet minder kostbaar. De jonge kater nam het opnieuw met zachte pootjes vast en legde het naast de vorige. Dit ei was gedecoreerd met een gewei, trots en machtig, en de zachte geur vertelde hem dat dit een meisje zou zijn. Een sterk meisje, eentje die niet zou onderdoen voor haar grotere broer. "Lionkit.", fluisterde hij, opnieuw vernoemend naar een groot en machtig roofdier; maar eentje die verfijnder was, eentje die de gratie van een poes zou kunnen meenemen.

Maar de warrior wist dat er vier sterretjes achter hun moeder aan dreven, en dus moesten er nog twee zijn. Nog twee eitjes die zouden aantonen hoe ze hem trots zouden maken. En de volgende merkte hij opnieuw op, tussen het zachte pluis van de pollen in de lucht. Kleine wolkjes dreven eromheen, en de kleur was feller dan de vorige twee. Southernwolf zette kleine, voorzichtige pasjes dichterbij, alsof hij bang was dat hij één van de kostbare eitjes zou breken. Maar al van veruit voelde hij de kracht die uit deze straalde en een trotse glimlach gleed over zijn snuitje. Opnieuw een sterk poesje, eentje die niet over zich heen zou laten lopen. "Reckonkit.", fluisterde hij voor deze, en hij bracht het bij haar twee siblings.

Nog één te gaan. En opnieuw vond hij het in de schaduw, niet zo ver van waar hij de andere gevonden had. Deze was ook zeer donker van kleur, zoals in de familie van de moeder veel leek te zijn. Het was pluizig en één van de oortjes hing lichtjes omlaag, alsof hij net een grap verteld had en nu met een onnozele blik de omstaanders aankeek. Southernwolf moest al eens grijnzen bij het aanzicht. Deze zou vast het zonnetje in huis zijn, en daarom fluisterde hij het zachtjes toe: "Sunkit."

En hoewel de namen vervlogen in de wind, ongehoord en ongezien, krulde de jonge kater zich op rond de vier eitjes. Zijn vier kinderen, stuk voor stuk speciaal. Hij zou er stuk voor stuk trots op zijn; ook al zou geen van hen dat ooit zien, ook al zou hij misschien niet eens de kans krijgen om hen geboren te zien worden. Dit was meer dan hij ooit verwacht had, en hij zou hen beschermen voor de rest van de oneindigheid.

De gekozen kittens zijn: